.
Ooit waren we met z'n zevenen: de zeven fijne Witzeltjes.
En nu... nog drie. Een kleine misjpoge: mijn zus Aja en mijn broer Florian en ik...
Daar moet je zuinig op zijn! Dat ze nog maar lang mogen leven...
(Goed kauwen, luitjes!)
(Cecile Witzel, 1938-1998)
Mijn ouders en mijn zussen Klara en Cecile zijn alle vier rond 1997 overleden.
Treurig was dat, groot verdriet dat ik nog regelmatig voel.
Vandaag licht ik mijn zus Cecile uit. Of eigenlijk... een schilderij dat ze gemaakt heeft en dat ik van haar kreeg toen ze nog leefde.
Ze zat op aqarel-les en ging elke week schilderen.
Mooie dingen heeft ze gemaakt. Ze had het in haar vingers!
Het gedicht dat op dit schilderij staat luidt:
de zon legt een weg aan
van de kim tot de kust
mijn kijken gaat op reis
mijn voeten blijven staan
Mooi en smaakvol vind ik het schilderij.
En als je weet hoe haar leven er vanaf haar 32ste uitzag: reuma, zeer zware reuma.
Haar hele lichaam verwoest door één grote pijnlijke rot-ziekte.
Als dat weet en je leest dat gedicht, dan schrijnt het en voel je haar verlangen naar vrijheid...
Naar kunnen rennen en skiën en schaatsen en zwemmen.
Naar de wijde wereld.
Dag lieve zus...
10 comments:
Ja meis, dat zijn de harde kanten van het leven.
Ieder maakt ze mee.
Maar gelukkig kunnen wij die achterblijven de mooie herinneringen bewaren en opslaan in ons hart.
Dat mogen we koesteren, en hopelijk verdwijnen de scherpe randjes van verdriet.
een schilderijtje om te koesteren....
die ziekte hebben zovele mensen, leuk is het niet, ik kan het weten
Inderdaad, Marlou: een schreeuw naar vrijheid, naar de wereld, naar ál het onbereikbare. Cecile moet welhaast aan de vloedlijn hebben gestaan bij ondergaande zon.
Dat moment, die magische lichtstreep. Het léven.
Een mooie doorvoelde tekst op een verbeelding van verlangen.
Pure Poëzie.
Jelle Droeviger.
Ha Marlou,
Ja, het leven heeft zo zijn nare kanten. Hoewel het er bij hoort niet minder moeilijk.
Ik voel het verdriet van het vroeg overlijden van mijn moeder ook nog wel eens.
We zullen het er mee moeten doen.
Mooi Marlou, een ode aan je lieve zus!
Prqchtig schilderij en de tekst is helemaal raak!
Lieve Marlou,
iets mooiers had je niet kunnen krijgen
het gedicht en schilderij,je kunt er elke dag naar kijken
haar verleden in een paar dicht regels.
voor jou,gedicht en schildering een kostbaar geschenk!
Liefs en een knuffel
Christiene.
als je dan toch een eerbetoon maakt aan je zus.. dan kun je maar beter zo'n mooie als jij maakt. nu.
Love As alwyas
Di Mario
Het is helaas de enige zekerheid die we hebben, de dood. Maar als we in de gedachten van anderen verder leven heeft dat leven zin gehad.
Lieve Marlou,
Wat heb je een mooi aandenken aan je zus. Niet alleen de herinneringen aan haar die je koestert maar ook iets wat haar handen gemaakt hebben. En het is zó mooi. Die kleuren...aquarel is ontzettend moeilijk. Mensen denken vaak dat het een geklieder is met een hoop water maar er komt meer bij kijken.
Ik had je zus van harte een leven zonder pijn gegund.
Dikke knuffel ♥
*zucht*
Wat een naar de keel grijpend log is dit geworden lieve Marlou... Je ouders verliezen is de gang van het leven, maar je zus op zo'n jonge leeftijd en dan nog na zo'n lange martelgang is vreselijk. Gelukkig heb je de mooie herinneringen aan haar én dit schitterend kunstwerk dat imo TO¨is!
Post a Comment