Nu beter Frans

.

Toen ik weer eens door Frankrijk aan het zwerven was, merkte ik, dat mijn Frans niet meer was zoals het geweest is.

Ik heb staan hakkelen en stotteren, niet normaal meer.

Maar ja... de meeste Fransen spreken nogal slecht Engels, dus je doet je best...

"Deux vins rouge...!"

Nu is het zo, dat ik altijd in elk land waar ik naar toe ga de taal wil kunnen spreken.

Dat is natuurlijk geen haalbare zaak, maar een paar woorden gaat meestal wel.

Dank je wel en goedemorgen in het Grieks is wel te doen, toch?

Ik wou dat er een methode bestond, die je onder je kussen kunt leggen en dat je dan gaat slapen en dat je dan de volgende dag een nieuwe taal hebt geleerd.

Lijkt me tof!

Maar helaas, misschien over 40 jaar?!

Enfin, ik ben nu bezig om mijn Frans wat op te krikken via een methode, die heet: Nu beter Frans.

Elke dag krijg ik een mini lesje toegestuurd met wat oefeningetjes.

Ik zal er wellicht iets van opsteken...

Toch?

Over een jaar maar eens kijken of ik iets meer kan zeggen dan: "Un café s'il vous plait"

Een geintje...

.

Gisteren is er iets misgegaan met het filmpje van Tommy the dog... Ik heb iets fout gedaan bij het op You-Tube zetten, waardoor het privé werd. Nou ja zeg! 

Maar... dít is wél gelukt!
Het volgende filmpje heb ik tijdens de vakantie al op Facebook gezet.

Maar... mijn zus heeft geen Facebook en ik wil het haar toch even laten zien.

Aja.... komt-ie:

Hahaha, ik heb zo gelachen...

Tommy the dog

.

Tijdens onze vakantie in het zuiden van Frankrijk hebben we een heerlijke Chambre d' Hôte ontdekt, vlak bij de Mont Ventoux. 

Klik maar eens op: Le Mas de Maupas, dan kun je het met je eigen ogen zien...

Dit is Annie Templeton, die in 2012 samen met haar man Jim de oude boerderij heeft gekocht en verbouwd.

Ze zijn er meteen gaan wonen en toen ze daar bezig waren met verbouwen en werken kwam er op een dag een ontzettend schriel mager hondje aangelopen. Misschien 6 maanden oud.

Een scharminkeltje!

En een honger!! 

Nou hadden Annie en Jim al twee honden, maar daar had het hondje totaal geen last van. Het dook op de etensbakken en vrat z'n buikje vol...

Helaas... het eten kwam er net zo hard weer uit en het hondje bleef ziek en hongerig...

Navraag in de buurt bleek, dat niemand het hondje kende (of wilde kennen).

Dus gingen Annie en Jim naar de dierenarts, waar geconstateerd werd, dat het hondje een spons in zijn maag had. Een grote opgezwollen spons! 

Het hondje werd geopereerd en de dierenarts zei, toen de rekening betaald werd: "Nu is de hond van jullie!"

Helaas... in 2013 werd Jim ernstig ziek. Het laatste wat hij vroeg "Where's my boy?" en daar bedoelde hij het hondje mee dat inmiddels tot Tommy gedoopt was. 

Het ziekenhuisbed werd naar buiten gereden en Tommy mocht bij z'n baasje op bed liggen en heeft daar gelegen tot Jim z'n laatste adem uitblies...

Tommy sprong van het bed af en heeft de hele dag met z'n neusje tegen de hoek van de kamer zitten treuren.

Inmiddels zijn we 3 jaar verder.

Het hondje is de beste vriend van Annie, de weduwe van Jim.

Hij wijkt niet van haar zijde, maar... komt wel vaak bij ons buurten.

Een prachtig mooi, gezond en schoon hondje: een kooikertje... Tommy the dog!

Tommy door Henry gefotografeerd...

François Villon

.

Toen ik een jaar of 18 was kocht ik van mijn zakgeld een boek met ballades van François Villon. 

Om precies te zijn: Verzamelde Gedichten van François Villon: een dichter uit het Frankrijk van eind 1400...

Een hele ouwe dichter dus...

Dat oude Frans is echter niet te lezen, maar gelukkig heeft Ernst van Altena alles schitterend en inspirerend vertaald.

Het boek hangt helemaal uit elkaar, zoveel heb ik er in zitten lezen.

En dat niet alleen: op een paar ballades heb ik muziek geschreven en gezongen, terwijl ik mezelf begeleidde op de gitaar.

Tijdens een opening van een expositie, 40 jaar geleden, heb ik twee ballades gezongen en nog een kleintje:

Ik ben François, wiens naam zo bont is.

Parijs dat mijn geboortegrond is

hangt mij straks aan een touw dat rond is.

Zo leert mijn kop hoe zwaar mijn kont is.

Deze dichter was niet alleen maar een dichter, maar ook een boef!

Hij werd gezocht door de autoriteiten.

Niet omdat hij iemand vermoord had of zo, maar vanwege verduistering.... Een ouwe dief dus!

Maar daar wisten ze in die tijd wel raad mee. 

Je hoefde alleen maar de stad te ontvluchten en dan was je vrij en sloot je je gewoon aan bij het boevengilde...

Bij de eerstvolgende Bonte Avond van mijn koor ga ik er weer eens eentje zingen. Zin in!

Een echte ballade van François Villon...

Leo Ferré heeft heel wat ballades van Villon voorgedragen. Hier is er eentje, onverstaanbaar allemaal, maar eerlijk gezegd vind ik mijn versies een stuk beter!

Eind van het seizoen...

.

Helaas, mijn geliefde Houtvaart is nu écht dicht!

Niet meer elke dag banen trekken.

Niet meer de dag lekker fris beginnen...

Een hele herfst en een hele winter gesloten! Hoe overleef ik een dichte Houtvaart?

Het is zo ontzettend lekker om door het water te glijden en de kabbelende golfjes te horen en de wijde lucht boven je te zien.

Ik ben er gewoon verslaafd aan geraakt. Een milde verslaving, toch?

Maar gelukkig is het bad niet voor altijd dicht!

Volgend jaar mag ik er weer tegenaan... Eind april, begin mei verleng ik mijn abonnement en mag ik weer elke dag beginnen met een duik in mijn "eigen" zwembad!

De Houtvaart geschilderd door Mary Dijkstra. Ik sta bij het trappetje aan de overkant met m'n zwart-witte badpak... 

En inmiddels hebben heel veel vrouwen een tijgerpakkie! Dat is zo uniek, dat er zelfs een foto is gemaakt voor het Haarlems Dagblad... Ik sta er niet op, want ik zwom in een heel ander bad in de buurt van de Mont-Ventoux in Frankrijk!

Dag Houtvaart  (klik)... Tot volgend jaar!

Straatschrijfsel...

.

Van de week fietste ik naar de kleinkinderen in Mokum en zag ik dit straatschrijfsel, niet zo ver van het station:

Hoeveel fietsen telde A'dam in 1912?

Heel wat minder dan nu! Er is geschat, dat er nu 881.000 fietsen in Amsterdam rondcrossen...

Maar in 1912?

Hoeveel denk jij?

Moeders sterven niet...

.

"Moeders sterven niet, zolang je moeders dochters ziet..."

Toen mijn eigen moeder overleed, in 1997, kreeg ik van iemand een troostrijk kaartje met daarop het zinnetje dat hier boven staat.

Het deed me wel wat. Ik had er wat aan.

En nu...

Nu is de dochter van Annelies lid geworden van Vrouwenkoor Malle Babbe!

Ze zit achter mij bij de alten...

En daar ben ik zo vreselijk blij mee!

Want voor mij klopt het helemaal: 

"Moeders sterven niet, zolang je moeders dochters ziet..."

Dag lieve Annelies...

Ik kan de draad weer oppakken, ook al zal het leven nooit meer hetzelfde zijn...

Dank voor alle lieve woorden. Het heeft me goed gedaan...

Elk lied dat ik zing gaat rechtstreeks naar boven!