Even pauze...

.

Ja, het is zomer en ik heb even helemaal geen zin in bloggen.

Ik ga niet weg, maar hou lekker twee weken "vakantie".

Naar het strand, zwemmen, rommelen in de tuin, wandelen en lezen, je kent het wel...

Dus: tot over twee weken! (Of langer...)

De oren van Meneer Aap

.

Het valt iedereen altijd op, dat Meneer Aap zo ontzettend goed kan horen.

Hijzelf vindt dat heel gewoon, maar Vriendin roept altijd, dat hij het beste kan luisteren van de hele wereld.

"Nou ja zeg", bromt hij dan, "luisteren en horen zijn wel twee heel verschillende dingen, hoor."

Hij kan eigenlijk niet zo goed met complimentjes overweg. 

Hij weet best wel, dat hij én goed kan horen én goed kan luisteren.

Stiekem moet hij er toch om gniffelen, om het compliment van Vriendin. Dan wil hij haar een extra dikke knuffel geven...

Wat betreft dat goeie gehoor... dat is ook wel eens lastig want vaak hoor je iets, wat je eigenlijk helemaal niet wilt horen.

Ach... dan stopt Meneer Aap gewoon even zijn vingers in zijn oren. Geen probleem...

Maar met die goeie oren is het de laatste tijd een beetje mis. Het jeukt en het kriebelt binnenin en hij kan er met zijn dikke vingers niet bij.

Hij rolt soms over de grond van de jeuk en roept dan keihard: "Aaaaargch..."

Hij wil er niet mee naar de dokter.

Ja, ben je betoeterd... Die heeft wel wat beters te doen dan kijken waar de kriebel in een oor vandaan komt.

Gelukkig komt Neef op bezoek.

Komt die even als geroepen!

Meneer Aap houdt het bijna niet meer van de jeuk...

Neef wordt meteen gevraagd of hij even in de oren van Meneer Aap wil kijken...

Neef tilt het oor van Meneer Aap op en priegelt met zijn slanke wijsvinger in de gehoorgang van Meneer Aap.

Niet lang daarna haalt hij de boosdoener uit het oor: een mier!

Een heuse, echte kriebelende grote mier.

Meneer Aap is zo opgelucht dat dat rottige gekriebel nu weg is, dat hij even languit in het gras gaat liggen en gelukzalig naar de hemel kijkt.

En heel even is hij oostindisch doof, als hij geroepen wordt...

De lidcactus...

.

In 2010 heb ik een logje geschreven over de oude én ouderwetse plant die in mijn voorkamer staat: de lidcactus. 

Omdat die dit jaar weer zo weelderig is gaan bloeien ben ik dat logje maar eens gaan opzoeken. Hier kun je het lezen: 442 bloemen 

De foto's van toen zijn helaas verdwenen. Dat heeft iets met Photobucket te maken. 

Ik heb ze nog wel ergens op een externe harde schijf, waar ik eens per half jaar alle foto's op zet.

Maar ik heb dit jaar gewoon weer nieuwe foto's van deze weelde gemaakt!

De eerste week begint natuurlijk met knoppen. Honderden knoppen:

Aan elk takje komt een bloem.

En als al die bloemen opengaan... een sprookje!

Eigenlijk wilde ik die plant eerst helemaal niet. Hij werd me een soort van opgedrongen, maar ik heb 'm al zo lang en ik doe 'm nu natuurlijk na al die jaren niet weg.

Ik praat er zelfs mee!

"Oh, wat ben je mooi!"

Ik heb de bloemen weer geteld. Gewoon de uitgebloeide en uitgevallen bloemen oprapen, laten drogen en tellen...

Ja... een gek projekt, ik weet het.

Maar ik heb er lol in.

Als je ze zo ziet lijken het wel gekke lettertjes.

In totaal zijn het er 210. Niet zoveel als in het eerste jaar, maar toch...

210 bloemen aan één plant!

Dat is toch schitterend...

Ik hoop dattie volgend jaar weer zo mooi bloeit.

Dan ga ik wéér de bloemen tellen!

Hier zie je er tot slot nog eentje in vol ornaat:

Lekker zwemmen

.

Elke ochtend, 5 x in de week begin ik de dag met een duik in het heerlijke water van De Houtvaart.

Lekker makkelijk hier vlakbij mij om de hoek.

300 meter, dat zijn 6 banen van 50 meter. 

Lekker buiten met de blauwe hemel boven je... ik vind het heerlijk!

Het water is inmiddels opgewarmd tot 23.7 graden.

Zooooo lekker!

Ik kan me geen beter begin van de dag voorstellen.

Klik hier maar eens op: De Houtvaart voor een paar mooie foto's.

En zie hier een gave luchtfoto, die ik op internet vond, waarschijnlijk rond 1930:

Het bad is daar nog verdeeld in tweeën: links de jongens en rechts de meisjes. 

Dat is gelukkig niet meer zo. Het is nu één lang eind van 50 meter geworden.

Van de twee kleinere baden vooraan is alleen het linker er nog. Het rechter bad bestaat niet meer en is een terras geworden met onder de vloer een installatie die er voor zorgt, dat de zonnewarmte benut wordt voor de verwarming van het water.

Achter het bad zie je weilanden.

Dat is ook niet meer zo: er staan nu huizen...

En rechts van het bad is nu een fijne speelweide, en een peuterbadje natuurlijk...

Het mooiste begin van de dag!

De voeten

.

Als ik het rondje met het hondje doe is het al zo ontzettend warm, dat het beestje regelmatig een koele gras-schaduwplek opzoekt. Het hijgt als een molenpaard.

Ik heb er echt mee te doen.

Dus ga ik er gewoon een beetje bij zitten en laat het beessie lekker even afkoelen. 

Terwijl ik zit te wachten zie ik aan de overkant een open raam met een paar voeten.

Ja echt: twee voeten...

Daar ligt iemand lekker te zonnebaaien met de voeten op de rand van het raamkozijn...

Als Lizzie aangeeft dat ze weer verder kan gaan we de voeten wat beter bekijken...

Want je snapt zeker wel, dat ik daar het mijne van wil weten!

En ja hoor, één van de ramen staat wagenwijd open en ik zie echt duidelijk twee voeten.

Jij ziet ze nog niet?

Dan zal ik even inzoomen:

Nu zie je ze wel, denk ik!

Wat een heerlijke tijd is de zomer toch.

Lekker met je blote voetjes en misschien verder ook nog lekker bloot en ongezien in het zonnetje.

Vroeger deed ik dat ook heel veel, maar nu niet meer, ik bedoel dat zonnebaaien.

Ben wel veel buiten, maar met hoed op en luchtige kleertjes aan...

Even later zie ik degene van de voeten opstaan. Het is een beetje dikkige man, met buikje. En poepie-bruin. Hij heeft een boxer-short aan...

Oh, die heerlijke zomer!

Kijk uit!

.

Vorige week zijn Henry en ik met de kleinkinderen Wijs en Pier naar de LOOKOUT geweest.

Een hoge toren aan het IJ in Amsterdam, waar je met een spectaculaire lifttocht 80 meter naar boven zoeft.

En daar boven hebben we niet alleen rondgekeken, maar ook geschommeld!!

Een grote wens van Henry...

Eerst gaan we met z'n allen op de foto:

En dan... 

En dan...

Ja echt!

Op 80 meter boven de grond op de schommel... 

Je wordt enorm goed vastgezet en dan naar boven getakeld en dan gaat het beginnen... Schommel de schommel... echt over de rand..

De kinderen kennen geen angst... die zijn laaiend enthousiast.

Ik vind het ontzettend spannend...

Ik dacht dat ik geen hoogtevrees had, nou... da's niet helemaal waar.

Ik vind het toch wel een beetje eng...

"Stevig houd ik de touwtjes vast..."

In dit geval geen touwtjes maar ijzeren stangen. 

Hier kun je zien hoe onwijs hoog dit is (foto www)

Pier zegt na afloop: "Dit was één van de hoogtepunten van mijn leven!"

En Henry trakteerde op dit feestje.

Heerlijk spectaculair!

Dank je wel...

Meerkoetjes aan de kade...

.

Ik woon aan een grachtje.

Een grachtje vol levendigheid.

Aan de overkant een bedrijfje dat bootjes opknapt, regelmatig komt er een kano of een ander bootje voorbij... en iets verderop hangt een autoband met daarin een meerkoetennest...

Gisteren zijn de jonkies uitgekomen.

Het zijn er twee en de ouders hebben het er nu al bere-druk mee.

De beestjes kunnen vrijwel meteen zwemmen.

En eten trouwens ook.

Prachtig om te zien...

Piepen gaat overigens ook heel goed.

Het is een heel gezellig stelletje daar bij mij op het water.

Er wordt goed voor ze gezorgd...

De meerkoeten-ouders zijn best wel fel.

Er hoeft geen andere koet in de buurt te komen.

Die wordt meteen weggejaagd...

Het geluk van een ander

.

Gistermorgen was ik heerlijk aan het zwemmen, een beetje aan het mediteren ook...

Ik moest denken aan de spreuk, die Mary die ochtend uit het Doosje Vol Dankbaarheid had gehaald...

Ik heb haar dat doosje voor haar verjaardag kado gedaan en zo nu en dan haalt ze er een spreuk uit.

Zo ziet dat er uit:

In het zwembad vertelde Mary wat de spreuk van die dag was:

"Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen is grenzeloos rijk" 

En daar was ik een beetje al zwemmend over aan het mediteren.

Dat je dus niet jaloers op iemand bent, maar blij voor die ander.

Daar kan ik me helemaal in vinden.

Ben na afloop van het zwemmen meteen even naar Mary gegaan om een foto te maken van de spreuk.

Onthou 'm maar. 't Is een goeie:

Levi's Winkeltje

.

Dat Haarlem een leuke stad is, dat weet iedereen.

Maar je moet er wél de weg weten naar de leuke plekjes.

Ik ben een echte koffieleut en weet inmiddels waar je de beste koffie kunt drinken.

De allerlekkerste is bij Mogador op de Botermarkt, van twee Marokkaanse vrienden, die zulke ontieglijk lekkere koffie zetten...

Maar ja... je wilt toch ook wel eens ergens anders neuzen.

En zo kwam ik in Levi's Winkel terecht.

Een winkeltje, waar je van alles en nog wat kunt kopen: alles wat je ziet is te koop.

Er staan grote tafels waar je lekker kunt zitten, en ook de krant kunt lezen.

Het gaat er allemaal heel ongedwongen toe.

Waar in dure tenten eigenlijk niet eens gevraagd wodt wat je wilt drinken is dat bij Levi nét even anders: "Waar heb je zin in?" wordt er gevraagd.

En als je lekkere bakkie wordt gebracht: "Iets lekkers erbij?"

Ik mag dat wel. Lekker ongedwongen en no nonsense...

Tot gauw dus, daar! De koffie is heerlijk en de appeltaart... om je vingers bij op te eten!

Ik trakteer!

Conservatorium Hotel

.

Als je nou eens in Mokum bent en je hebt zin in een lekkere bak koffie, dan moet je echt even naar het Conservatorium Hotel.

Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat!

Ik was er met vrienden en ik heb m'n ogen uitgekeken.

Het hotel was voorheen het conservatorium, maar dat is verhuisd naar een modernere locatie bij het IJ.

En dit is een onderdeel van de entree van het hotel:

Een soort van mobile van allemaal violen...

Ze hangen vrij hoog, je mag ze niet aanraken en dat is maar goed ook, want ik zou ze meteen willen uitproberen...

Eenmaal binnen wacht je een grote verrassing: het Atrium. Schitterend overdekt, zodat je altijd droog zit en toch een beetje een buitengevoel hebt.

Ik hou wel van die industriële vormgeving. Het nieuwe in het oude.

Een prachtig hotel. Echt de moeite waard om even een kijkje te nemen.

En dan gauw weer weg, want het is allemaal wel een beetje duur!

Kijk maar eens naar deze luxe (foto van internet geplukt):

Een bad met rozenblaadjes... Oh la la...

En champagne er bij. 

Dan moet je wel een dikke portemonnee hebben...

Nee, toch maar niet!

Ik ga gauw naar het Stedelijk Museum. Dat zit er vlak achter...

En met mijn museumjaarkaart kan ik daar zo in...

Chopaderos

.

Wel eens een echte Chopadero gezien?

Nee?? Nou... dan krijg je nu de kans. Een Chopadero is een lid van de Outlaw Bicycle Club.

Geen brommertjes, geen motors, maar heel erg stoere fietsen met heel erg stoere mensen er op.

Kijk... hier heb je er een:

Eh... oh nee... dat was ik.

Ik moest er heel nodig eentje vasthouden.

Nee dan, hier is een echte Chopadero:

Kijk maar eens goed naar die fiets. 

Helemaal zelfgebouwd!

En zo zagen wij op een zaterdag een stuk of 100 van deze stoere jongens en meiden met hun stoere fiets.

Henry ziet het ook wel zitten. Die wil meteen zijn eigen fiets oppimpen!

Die is overal aan het rondneuzen en ideeën opdoen.

En dat kan makkelijk, want we zijn op het verzamelpunt. Vanaf hier start een enorme fietstocht door stad en land.

Ze komen van heinde en ver...

En allemaal even enthousiast!

Als iedereen er is vertrek de hele bups voor de tocht door Noord-Holland.

Indrukwekkend!

Hier kun je meer te weten komen over de Chopaderos.

Klik op: stoer