Varen

.

Het "vervelende" van posten op Facebook is, dat veel belevenissen daar al gezegd en getoond zijn.

Maar ik moet even denken aan degenen die niet bij FB zitten, dus daarom...

nu even een mini verslagje van een heerlijke zeiltocht op het IJsselmeer.

Een van onze vrienden is 65 geworden. En die is daar zo ontzettend blij mee, dat hij een feest geeft. Op het water!

Verzamelen in de haven van Monnickendam op het goede schip de "Catharina van Mijdrecht", waarvan je hier een foto ziet, geplukt van het www:

Natuurlijk zijn er heel veel foto's gemaakt, maar deze foto is van een afstandje en vol in de zeilen... zo'n foto gaat mij niet lukken.

Een prachtig mooi onderhouden schip met een stoere schipper... Hier is hij, spierballen en een blik in de verte:

Oh nee... dat is Henry. Die heeft een tijdje het roer gedaan...

Nou... dan komt hier de échte stoere schipper:

Potverdikke... al weer niet! Dat ben ik dus!

Over het IJsselmeer naar Hoorn... En weer terug natuurlijk. 

Nee, maar dan hier de échte schipper. Duidelijk een zeebonk met zeebenen. 

0% alcohol natuurlijk, want het is een hele verantwoording, zo'n schip met  al die gasten:

Nee, het is hem toch niet! Het is de jarige, die het feest bedacht heeft.

Nee.. en dan nu, de échte schipper. Echt waar:

Wat een bonk he!

Daar voelen we ons heel veilig bij.

Omslaan doet het schip niet.

Het is trouwens mooi weer, weinig wind...

Op de terugweg iets meer wind, zodat de zeilen gezet kunnen worden.

Een topdag!

De hele dag buiten met je kop in de wind, heerlijk...

Bij Volendam worden de zeilen weer netjes opgevouwen en gaan we aan de borrel!

Jarige! Dank je wel...

Ik heb genoten.

Spoorzoekertje

.

Wie doet er mee spoorzoekertje?

Ik neem het roze krijtje!

Doe je mee? Dan krijg jij het blauwe krijtje...

Wie wil het gele krijtje?

Okee... allemaal een krijtje?

Dan gaan we nu beginnen.

Klaar voor de start... AF!

Biologische scharreleieren

.

Gisteren kreeg ik een foto toegestuurd van koorvriendin Mary.

Ze was naar de Botermarkt geweest en had op de biologische boerenmarkt verse eitjes gekocht...

Ze vond deze tekst zo leuk, dat ze een foto maakte en naar mij opstuurde voor m'n blog. De kippetjes leggen met zicht op de Vinkeveense plassen!

Pluimveebedrijf "De Toekomst" 

Familiebedrijf vader en zoon van Senten...

Ik hoop van ganser harte, dat dit bedrijf een mooie en gezonde toekomst mag hebben...

Ik ga er in ieder geval aanstaande vrijdag, als er weer bio-boerenmarkt is, een doosje met eitjes halen.

Ben namelijk gek op een lekker omeletje! En altijd alleen maar van bio-scharrelkippetjes...

Henry was eens bij de oudste vrouw van Nederland op bezoek. 

Henry: "Heeft u een tip hoe je zo oud kunt worden?"

Vrouw (met krakerig stemmetje): "Elke dag een gekookt eitje..."

De Toekomst

Horror of kattenfilmpjes?

.

Vorige week kwam ik Noah op de stoep tegen, mijn Egyptische buurvrouw.

Een heel aardige vrouw, waar ik zo nu en dan een kopje thee mee drink.

Ze kwam net uit de bioscoop en had een horrorfilm gezien: Annabelle.

Ik heb het even opgezocht: het is een horrorfilm over een pop, genaamd Annabelle, die bovennatuurlijke krachten krijgt en aan het moorden slaat...

Verder weet ik niet waar die film over gaat, wil ik ook niet weten, want ik ben een schijterd. Ik hou helemaal niet van enge films. En ik geloof heel graag dat het een enge film is, zonder dat ik weet waar het verhaal verder over gaat.

Noah vertelde me, dat voor haar een film niet eng genoeg kan zijn. Ze deed zelfs vroeger, toen ze nog een jong meisje was, met haar zusje wedstrijdjes wie de meest enge horror films kon zien.

Nou heb ik niet zo lang geleden "De kanarie in de kolenmijn" van Hanneke Groenteman gezien.

Zij is op zoek gegaan naar antisemitisme in diverse landen. Dus ook in ons eigen land. In de eerste aflevering gaat ze gesprekken aan met de Marokkaanse jongens in Amsterdam-West. En ze kwam er achter dat die jongens heel veel martel-filmpjes kijken. Ze kunnen er niet genoeg van krijgen.

Hanneke vroeg zich af, of dat veel met de menselijke geest zou doen. Of mensen, die veel martel-filmpjes (op Facebook?) kijken ook makkelijk kunnen martelen.

Ik weet het niet, of dat waar is.

Doet horror iets met je geest?

Doet het zien van martel-filmpjes iets met je?

Ik denk, dat het niet gezond is.

Ik kijk liever naar een kattenfilm en smelt bij het zien van een nest spelende katjes.

Of ik lig in een deuk bij Simon's Cat:

Maar maakt het genieten van kattenfilmpjes mij een softie?
Is er eigenlijk wel eens onderzoek gedaan naar de invloed van horror of gruwel op de menselijke geest?

Wat denk jij?

Film: Kedi

.

Ben jij een kattenliefhebber?

Dan heb ik een schitterende film voor je: Kedi...

Als je het vaak achter elkaar zegt, dan ontstaat er vanzelf een soort van "kitty kitty kitty" en dan weet je al gauw dat het over katten gaat!

Ik viel al meteen voor het foldertje:

En dit is de achterkant, waarop het verhaal van de documentaire te lezen is.

Want het is dus een documentaire. En wel over de honderdduizenden Turkse katten die in Istanboel wonen en zich vrij door de straten van die miljoenenstad bewegen.

Er worden er 7 gevolgd, met de mensen, die die katten hebben uitgezocht. Je denkt toch niet dat de katten iemands eigendom zijn? Een kat kiest zijn eigen baasje. 

Kijk, hier heb je  bijvoorbeeld de gentleman, oftewel: "Duman"

Hij heeft een café uitgezocht, waar hij dagelijks zijn kostje komt halen.

Hij wil niet op schoot en alleen de lekkerste hapjes. Een beeld van een eigenwijze kat...

En dan heb je Gamiz. Een prachtige zwart-witte, die heel graag speelt. 

En wél op schoot wil... of op je stoel...

En zo worden 7 katten van Istanboel gevolgd. Plus de mensen, die ze verzorgen. 

Een vrouw, die elke dag een paar kippen koopt en kookt en verdeelt over de katten bij haar in de wijk.

Of een man, die hetzelfde doet en de haven in gaat om de katten, die hem mauwend verwelkomen, te voeren.

En niemand die zegt: afschieten die hap.

Niemand!

Deze katten horen bij het leven van Istanboel en hebben een goed leven.

Wat ik héél extra-gaaf vond was de stiekeme anti-Erdogan tekst op een muur.

Dat moet stiekem, anders gaat je kop er af. Het was maar even in beeld, maar ik zag het!

Erdo-gone. Weg met die dictator!

Natuurlijk ben ik verder gaan zoeken naar Erdo-gone. En vond toch wel meer protest.

Gelukkig maar. Ik vind het een vreselijke arrogante gevaarlijke dictator:

Dus geweldig goed, dat er zelfs een rompertje met "Weg Erdogan" is gemaakt.

Maar, voordat ik in een politieke discussie beland... de film gaat dus over de katten van Istanboel!

Een prachtige film, vol emotie en lachen en soms een brok in je keel.

En nu de trailer... alvast een heerlijk voorproefje. Hier kun je mijn favoriet zien, Psikopat, een echt gekke kat!...

Zien dus! Veel plezier!

Hop hop onoponono of zoiets

.

Het advies van de huisarts heeft me destijds gelouterd: "Niet gaan hangen en sippen... hup! in de benen en lopen... langs de vloedlijn!" Het advies hielp enorm!!

Maar dat pas geleden mijn kwaadheid ineens de kop op stak vond ik toch wel vervelend...

Gelukkig had ik die mooie tekst van mijn zus gekregen. Dat hielp!!

En ik ben er nog een beetje verder mee gegaan, toen ik hoorde van Hoóponopono (of zoiets)

Even de juiste schrijfwijze opzoeken. Komt-ie:

Ho'o Pono Pono

Het woord komt uit het Hawaiaans en het betekent: "herstellen" en het is een eeuwenoude Hawaiaanse methode om jezelf te helen, een methode van (weer!) vergeven en genezen.

Eigenlijk zijn het maar vier zinnetjes en ik ben ze achter elkaar gaan zeggen, onderwijl de mensen in gedachten nemend waar ik (toen nog steeds) boos op was:

Je houdt het niet voor mogelijk, maar het werkt!

Het is een krachtige en toch ook heel zachte methode om van je onmin of andere narigheid af te komen...

Je kunt er heel veel over lezen op het www... Dat heb ik natuurlijk gedaan. 

Hier is een link naar een site vol uitleg:

Ho'o Pono Pono

En natuurlijk vind je van alles op Youtube.

Als je er zin in hebt kun je hier even naar kijken...

Het is zo zweverig als wat, maar echt... mij heeft het enorm geholpen

Zo... en nu houd ik er (voorlopig) over op.

Het wordt tijd om weer eens een leuke film aan te bevelen, of een lekker boek. 

Vanmiddag ga ik naar de film en ik laat je morgen weten welke dat was...

Advies van de huisarts

.

Toen ik die burnout kreeg moest ik natuurlijk naar de bedrijfsarts en ging een heel traject in.

Ik werd getest, onderzocht, gewikt en gewogen.

En ik hoefde voorlopig niet meer terug naar school.

Kon rustig bijkomen en dan later wel zien hoe het terugkeerproces aan de gang gebracht kon worden.

Ook moest ik naar de huisarts. 

En die gaf me het beste advies ooit:

"Denk er om, dat jij niet op de bank gaat liggen hangen!!

Jij gaat langs de vloedlijn lopen!"

En dat heb ik gedaan.

Dagenlang, wekenlang...

Met de bus of met de fiets naar het strand.

Naar de vloedlijn en lopen maar.

Richting IJmuiden en weer terug.

Lopen, lopen, lopen... geef je burnout aan de zee!

En het lukte! De zee nam mijn burnout op en ik was vrij! Heerlijk vrij.

Van de bedrijfsarts mocht ik helemaal niet meer terug: hij raadde terugkeer naar het onderwijs zelfs af...
Daarna heb ik nog geprobeerd om een andere baan te krijgen.
Niet gelukt. Daarom doe ik nu nogal wat vrijwilligerswerk.

Maar goed!

Zo staan de zaken, na 17 jaar...

Ik werd even heel erg kwaad op vroeger en ben nu weer gelouterd.

En ik loop nog regelmatig langs de vloedlijn. Heerlijk zuiverend!! Kan het iedereen aanraden...

Hoe het kwam

.

Gisteren had ik het over een mooie ontmoeting in de stad met een oud-leerling van me.

Een opsteker!

Ik liep bijna te jubelen in de Grote Houtstraat, mensen keken me na en werden vrolijk van me...

Maar toen... ineens  kwamen er een heleboel herinneringen naar boven.

Hoe het kwam dat ik 17 jaar geleden die burnout had gekregen.

En dat ik zo teleurgesteld was in mijn collega's en in mijn "baas"

En ik werd zomaar midden in de stad zo ontzettend kwaad op ze... zo walgelijk kwaad...

Op de directeur van mijn school toen... als ik die op dat moment was tegengekomen had ik hem een stomp in z'n gezicht gegeven.

Echt waar!

En waarom?

Omdat ik, toen ik die burnout kreeg nooit meer iets geen enkele collega heb gehoord.

Geen kaartje, geen bloemetje, geen telefoontje van hoe gaat het nu met jou. Niks, nada.

Geen medeleven. Doodgezwegen. Onmenselijk toch? 

Een burnout is namelijk vreselijk. Je vóelt jezelf niet meer, en toch ook weer wel. Je bent helemaal op en heel erg ziek, maar dan zonder koorts.

Ze hebben me laten stikken, dacht ik. Gewoon laten barsten.

Schiet jij nou maar op met die burnout: wegwezen!

Het is 17 jaar later en ik kom die aardige meid tegen: Caroline.

Caroline, dank je wel!!

En deze opstekertjes heb ik al die jaren bewaard:

Nu ik dit weer lees, word ik toch wel weer blij.

Ik was dus helemáál geen rot-juf.

Het werd me alleen op het laatst allemaal teveel.

En gelukkig is mijn kwaadheid na het schrijven van de logjes verdwenen...

Pffft! Weg ermee!

Burnout

.

Weet je nog dat ik vorige week zo ontzettend kwaad werd?

Maar eigenlijk kwam dat nadat er eerst iets ontzettend fijns was gebeurd.

Ik was in een boetiekje een opwaaiend zomerjukje aan het passen toen ik aangesproken werd door een jonge vrouw.

"U bent toch juf Witzel?" vroeg ze.

En toen ik dat beaamde en koortsachtig zat te bedenken wie zij ook al weer was zei ze: "Ik ben Carolien. U was mijn favoriete juf!"

Toen herkende ik haar en ik schoot bijna een beetje vol, want dat is toch wel een mooi compliment.

"U was veel met muziek bezig en ik vond het zo fijn om bij u in de klas te zitten... u was echt mijn favoriete juf!"

Ik zei, dat ik het heerlijk vond, dat ze me dat vertelde.

Want ik heb namelijk 17 jaar geleden een burnout gekregen en ik dacht steeds: "Dat komt er nou van: je bent gewoon een rot-juf geweest" 

Na die burnout ben ik dan ook nooit meer terug gegaan als juf en zéker niet naar die school.

Ik vertelde haar, dat ik die burnout had gekregen en dat ik dacht dat ik een rotjuf was geweest en zij verzekerde me, dat niet zo was en dat ik, nogmaals, haar favoriete juf was.

(foto: internet... ik heb helemaal geen foto's meer uit die tijd. Allemaal weggegooid!)

Oh jee... er komt zoveel naar boven...

Ik ga morgen verder...

Vergeving

.
Gisterochtend was ik ineens door iets wat er gebeurde zo ontzettend, ontiegelijk godsgloeiend kwaad... Getverdemme getverdemme wat was ik kwaad.
Ik liep te trillen en ik kon wel janken.
In de buurtsuper liep ik mijn boodschappen te doen met tranen in de ogen.
Misschien vertel ik je volgende week, waarom ik zo kwaad was.
Misschien ook niet. 
Of ja... laat ik het maar doen: volgende week, als ik stoom heb afgeblazen.

Gelukkig zat ik aan het eind van die middag bij mijn zus in de tuin.
Wijntje er bij, borrelnootje, je kent het wel.
Ze lied me een blad zien uit de scheurkalender.
Een mooi blad. Lees het maar even:

Het boeddhisme heeft wel wat, vind ik. Het is geen religie, maar een manier van leven.
En dat vergeven hoort daar helemaal bij, maar blijkbaar heb ik  nog niet dat nog lang niet onder de knie.
Het gaat over mijn leven van 17 jaar geleden. 17 jaar geleden! Ze-ven-tien jaar geleden dus...
Halloooo... niet gezond, Lou!

Ik moet het even laten bezinken... maar het blad van mijn zus is mooi... de tekst ga ik dit weekend gebruiken. Daar kan ik een hoop van leren!

Zwemmen in de mist

.

Gisteren hing hier een hele dikke mist.

Ik kon het eind van de straat niet eens zien. Echt vet, die mist..

Toen ik naar het zwembad fietste zat ik me al te verkneukelen op het zwemmen in die dikke mist.

Kijk... zo zag het er uit vanuit mijn hokje...

Normaal kun je de stad zien liggen. De toren van de Bavo op de Grote Markt steekt dan boven die achterste boom uit.

En gisteren? Niets van te zien!

Heel bijzonder om in de mist te zwemmen.

Het water is overigens wel fris aan het worden.

20.6 graden...

Dat is echt wel even doorzetten.

Maar ik zwem elke ochtend 300 meter en dat hou ik vol, tot het bad weer sluit.

In september krijgen we er nog twee weken bij! We hebben toestemming gekregen om twee weken langer open te blijven.

Heerlijk... iedereen is daar heel blij mee.

Meestal is het in september ook heerlijk weer: Indian Summer...

Ik ga alvast een zonnetje bestellen...

Uitdaging

.

Sinds kort doe ik mee met een uitdaging om voor begin maart 2018 een vlaggetjesslinger van 10 kilometer te haken.

Het is een poging om in het Guinessbook of records terecht te komen:

Het is niet zomaar een poging. Met z'n allen tegen kanker, maar dan op een positieve manier...

Hoe en wat en waarom:

Op 13 maart bestaat de Nijestichting in Hengelo 10 jaar. 

Het Nijehuis begon als inloophuis voor iedereen, die kanker heeft (gehad)  en hun naasten.

Inmiddels uitgegroeid tot een centrum voor (na)zorg en ondersteuning.

En omdat mijn borstkankersituatie precies 10 jaar geleden is heb ik er zin in om tenminste 10 vlaggetjes te haken voor deze record-poging. Heel simpel en zo klaar! En ik maak meten de restjes wol op, die ik anders misschien weg zou gooien.

Misschien kun je haken en heb je zin om mee te doen, of ken je iemand die ook een beetje kan haken en mee wil doen? Het zijn doodeenvoudige vlaggetjes, hoewel mijn vriendin Riet in Sittard, een echte haakduizendpoot, voor de ingewikkelde versie gaat.

Ze heeft er al 12 en gaat voor 20 vlaggetjes... 

(Foto: Riet Baird)

Er is al eerder een record genoteerd: 7 kilometer gebreide vlaggetjes.

En nu dus een poging voor 10 kilometer. Dat zijn 40.000 gehaakte vlaggetjes...

Meer weten over de vlaggetjes? Klik dan op: 10 kilometer vlaggetjes

Hier kun je ook de patroontjes vinden: vlaggetjes patroon

Meer weten over de Nijestichting? Klik op: Nijestichting

De stichting doneert de vlaggetjesslingers na afloop aan alle kinderafdelingen oncologie in Nederland. Mooi idee toch?

Deze ga ik misschien proberen, hoewel die waarschijnlijk boven m'n pet gaat!

URO of euro

.

Een tijdje geleden schreef ik een stukje over een vrouw, die 's nachts in het park op een bankje slaapt.

Zij drapeert haar "familie" (een stuk of 6 poppen)  op een bankje en gaat er dan bij zitten of liggen...

Ik vroeg toen of ik een foto van haar mocht maken.

Nou nee... dat zag ze niet zitten.

Toen ik een paar weken later langsliep heb ik gauw een foto gemaakt. Je herkent haar niet gelukkig, want dat zou ze niet fijn vinden...

Nu liep ik er gisteren weer langs en ze zat te roken op het bankje.

Ik zei haar gedag en ze vroeg meteen of ik 2 euro voor haar had.

"Heb je 2 URO voor me?"

Die had ik niet, want ik had alleen het hondenuitlaattasje bij me, waar wat plastic zakjes in zitten en de sleutel van het huis. Geen geld.

Verder gaat het verhaal over de vrouw met de poppen niet.

Ik wilde eigenlijk alleen die URO benadrukken.

Want een uurtje later was er een man uit de laadbak van mijn buren wat metalen dingen aan het halen.

"Dit is wel 10 URO waard", zei hij toen.

Ikzelf zeg altijd euro, gewoon met een eu.

Ik vraag me af, wat jij zegt: Uro of Euro?

Maandag Wasdag

.

Ja, in mijn jonge jaren was het altijd: Maandag Wasdag.

Mijn moeder moest toen alles met de hand wassen. Eerst een grote ketel water opzetten, want warm water hadden we toen nog niet. Een hele klus voor een groot gezin en dat elke maandag, de hele dag!

Een droger was er niet, dus alles hing na het wassen óf buiten, óf op zolder.

Later kregen we gelukkig een wasmachine. Een Miele. Maar die verwarmde het water niet, dat moest je er zelf met een slang indoen. 

Ik moet er niet aan denken. Hoeft ook niet, want nu is alles stukken makkelijker!

Ik vind het heerlijk om schone was te zien wapperen. En zelfs om een schilderij te zien met wapperende was...

Ik fotografeer ook vaak waslijnen vol schone was. Vooral op vakantie.

Op de berg bijvoorbeeld betrapte ik één van de buurvrouwen bij het ophangen van dit frisse beddegoed:

En aan het eind van een heerlijke film: "Les femmes du sixième étage" (aanrader!) hangt de hoofdpersoon de was op in het mooie zuiden van Spanje...

Dat vind ik zo'n mooie scene! Die knijpers! 

En tot slot... in Zweden kwam ik dit kleine wapperende kattewasje tegen.

Mooi schoon, de zon scheen en je ruikt de frisheid alleen al door naar de foto te kijken:

Maar voor mij is het allang geen maandag wasdag meer. Ik was, wanneer het uitkomt. En dat is bijna nooit op maandag...

En als het enigszins kan hang ik het buiten te wapperen!