LEEF!

Terwijl het baasje van Lizzy, mijn lease-hondje op sterven ligt... vier ik het leven. Dat kan. Dat gaat gewoon hand in hand. Dus vandaag en morgen en de rest van mijn dagen daarna vier ik het leven.

En daarom dit: hier zijn alle vrouwen die ik persoonlijk ken, die volop en vol goede moed borstkanker hebben overleefd:

Mijn dochter Roosje... afgelopen zaterdag vierden we dat het alweer drie jaar geleden was, dat ze geopereerd werd en 33 bestralingen kreeg en nu: hop... LEVEN!

Dorien de T. mijn kweekschoolvriendin en nog steeds een fijne vriendin (alweer 55 jaar!) Geopereerd, bestraald en chemo. Still kicking, niet kapot te krijgen...

Mi amiga Jacobanita! Acht jaar geleden: 2013! Geopersereerd (zoals ze zelf zegt) en binnenkort 86 jaar. 

Mijn webbie Marjolijn: geopereerd, bestraald en chemo.

Mijn vriendin Riet David, die na 17 jaar nog steeds vrolijk rondhuppelt. Geopereerd en bestraald.

Mijn overbuurvrouw Corrie. Gelukkig mag ik elke dag even naar haar zwaaien en zij zwaait vrolijk terug. En achter haar woont een andere Corrie. Die zie ik na 15 jaar nog steeds lekker met het hondje lopen. 

Van mijn zwembad, de Houtvaart: Adrie, Cocky, Yoke en Clara

Dan heb ik nog twee Ineke's in de "aanbieding". Eentje van het koor en eentje van het blog (van tijden geleden)

We zijn er bijna: Gerda van mijn vorige koor, mijn achterbuurvrouw Janine, mijn nicht Lynda, plus een andere nicht, maar dan eentje van Henry: Vera en gisteren las ik bij mijn webbie Hélène, dat ook zij een ware borstkanker-overlevende is. 

Allemaal hartstikke gefeliciteerd met het leven. En last but not least: ikzelf!! Ik. Ja... IK! Geopereerd en 33 keer bestraald: in 2007 mocht ik het allemaal meemaken. 

Daarom ontroert het me, dat ik straks een half uurtje aan een sterfbed zit en daarna naar buiten mag en LEEF!

Bucket or fuck-it...

.

Een jaar of 7 geleden heb ik eens iets geschreven over mijn bucket-list.

Ik noemde dat mijn 33 lijst. Er stonden 33 dingen op, die ik nog wilde doen, voordat ik de pijp uit ga.

De lijst is inmiddels behoorlijk ingekort en de pijp uitgaan doe ik voorlopig nog niet.

33 lijst (klik)

Maar goed... gisteren was ik aan het zwemmen en ik zwom een tijdje naast Inger, die zei, dat ze geen bucket-list heeft, maar een fuck-it list.

Ze vindt een bucket-list teveel gedoe, omdat je je moet inspannen om allerlei dingen te doen, die je nog graag zou willen doen.

Maar op een fuck-it list zet je juist dingen die je NIET meer wilt doen. 

Nou ben ik dat natuurlijk gaan googelen en wat blijkt?

Is allang bekend! Wist ik veel...

Mensen zetten er 1001 dingen op, die ze NIET meer willen doen!

Nou... mijn fuck-it list bestaat voornamelijk uit het schrappen van die 1001 dingen.

Ik doe lekker helemaal niets meer waar ik geen zin in heb. Ik heb niet eens zin om een fuck-it list te maken.

Maar het idee vind ik wel leuk...

Heb jij een bucket-list of een fuck-it list?

33

Al meer dan 20 jaar is 33 mijn huisnummer hier aan het grachtje in Haarlem. Dat schept toch een band, nietwaar?!

En daarom ga ik regelmatig op zoek naar een ander huisnummer 33. In Brugge, in Londen, in Utrecht, noem maar op. Zomaar, voor de gein.

Het getal 33 valt me altijd op.

Zoals bij Anneke (*klik*) met haar 33-lijst: "DRIE-EN DERTIG DINGEN DIE IK DIT JAAR WIL GAAN DOEN"

Of... nu dit weer:

Al weken stuur ik deze catalogus terug naar een bedrijf op de Haarweg, jawel... op: nummer 33 in Terneuzen.

En zij sturen me elke keer weer een nieuwe catalogus terug. Soms zelfs twee precies dezelfde exemplaren!

En dan kalk ik er weer: RETOUR op en ...
Vervolgens sturen zij weer een catalogus, waar ik dan weer RETOUR opzet en zo voort en zo voort... 

Ik denk steeds... wie heeft de langste adem? Zij of ik?

Het is een soort van sport geworden. 
Ha! Daar is de post. Jawel! Een catalogus van de Neckermann in de bus. Ik pak mijn dikste viltstift en zet er met grote letters RETOUR op.

Nummer 33. Het blijft een magisch getal. Ik ben er voortdurend mee aan het spelen...




.

33-en

33-en

Nee, 33-en is geen kaartspelletje!
Soms, als ik in een vreemde stad in m'n eentje ronddwaal ga ik 33-en.
Dat is mijn eigen spel: op zoek naar mijn huisnummer.
Het is een nummer, dat op de een of andere manier moeilijk te vinden is.
Ik heb tenminste afgelopen zaterdag in Brugge behoorlijk lopen dwalen.
















Het fijne van deze queeste is, dat je in de meest leuke straatjes komt.
Soms is het nummer er gewoon niet: wel 31 en 35, maar 33?
Dan ga ik lekker weer verder dwalen en rondkijken.
In een mooie smalle straat, die Groeninge heet is nummer 33 gewoon overgeschilderd.
Maar ik ga het vinden, ik ga niet terug naar de Markt voordat ik er één gevonden heb...

Ik heb niet zo heel veel tijd tussen twee Requiem repetities in, maar ik heb twee 33-jes gevonden. Eén er van is het nummer van het Frietmuseum. Ja... er is een echt Frietmuseum in Brugge, in de Vlamingstraat en .... op nummer 33!















En een ander 33-je hoort bij een aardig woonhuisje in een stille straat, waar het aangenaam toeven is... Brugge heeft het druk, maar hier in de Oude Gentweg is geen kip te bekennen...



















Helaas kan ik niet al te lang 33-en, want hoor ik het goed: "Marlou... ik heb je stem nodig, kom je? Kom zingen... kom dan, kom dan..."





Mozart lokt mij vanuit het eeuwenoude Belfort op de Markt.
Ik zie zijn grappige gezicht vanachter de kleine raampjes.
Als ik binnen kom worden de instrumenten gestemd.

Net op tijd ga ik op mijn plek tussen de alten zitten...

.