Sinte Maarten

.

Op 11 november 1906 werd mijn vader geboren.

Als kind moest ik, op mijn vaders verjaardag dus, altijd naar de voordeur rennen als 's avonds de bel ging:

Sinte Maarten! 

Daar stonden dan een paar kinderen met een lantaarntje, vaak zelf gemaakt, en zongen dit ontzettend stomme liedje:

Sinte sinte Maarten

de koeien hebben staarten

de koeien hebben rokjes aan

daar komt Sinte Maarten aan...

Gatverdamme, wat had ik daar een hekel aan. Je moest na het zingen iets lekkers in hun tasje doen: meestal iets, dat mijn moeder zelf gebakken had.

Zelf mocht ik niet lopen. 

Maar ik deed het die avond op 11 november 1956 toch! Ik ontsnapte via de poort en sloop om het huis heen naar de overburen.

Daar woonde namelijk de familie Droste, je weet wel... van de chocola.

Snoepen deden we thuis eigenlijk nauwelijks, dus ik wilde wel eens een lekker chocola-flikje van die Drostes...

Na het aanbellen deed mevroi open. Ze was een bekakte vrouw met een keurig permanent.

Ik zong het stomme lied en kreeg......................

NIETS!!!

"Je bent te laat. Sint-Mèrten is al afgeleupen..."

De teleurstelling moet op mijn gezicht af te lezen zijn geweest.

Mevroi begon te lachen.

En deed de deur dicht...

Ik heb nooit meer Sinte Maarten gelopen.
En wat doe ik nu, op 11 november? (mijn vader leeft overigens allang niet meer)

Ik verstop me in het achterhuis met een lekkere film en een grote pot thee.

Dan denken ze, dat ik niet thuis ben.

Maar ik ben er lekker wel.

Ik doe alleen alsof ik er niet ben.

Gelukkig zijn er heel veel mensen, die het wél heel erg leuk vinden.

Daar komen de kinderen natuurlijk graag met hun lampionnetje en hun snoepzakje...

Ik hoop voor hen, dat er veel mensen wel thuis geven...