.
Zo nu en dan zal ik wel een foto van de rest van mijn vakantie laten zien, maar nu weer over tot de orde van de dag, anders vergeet ik dat allemaal...
Elk jaar ga ik naar minstens één voorstelling van het Holland Festival.
Een festival van een paar weken met zang, dans, toneel en muziek in Amsterdam op tientallen locaties.
Zo ook dit jaar: de 69ste editie alweer...
Met zorg heb ik uit het HF-boekje een voorstelling uitgezocht: een Canadese zangeres, een echte originele Eskimo ofwel: Inuit!
Dit lijkt me wel wat! inuit-muziek. Ik hou wel van oer-muziek, dus dit zal vast wel gaaf zijn...
De Inuit zangeres heet Tanya Tagaq en treedt op in het Bimhuis, een eldorado voor goeie muziek en vooral voor jazz.
Dit is ze:
De voorstelling is uitverkocht. Naast me zitten twee wat oudere mannen, vrienden denk ik.
Ik ben alleen, dus mijn oren en ogen staan op steeltjes. Ik vang dan ook hun gesprek op:
"Wat gaan we horen?"
"Een drummer, een violist en een stem"
Stel je dit maar gerust voor in heel plat Amsterdams... Ik zit lekker te genieten.
En ik denk: mijn avond kan niet meer stuk...
Nou... niks is minder waar.
De zangeres heeft anderhalf uur in het halfduister kreten lopen slaken, soms als een wolf (dat vond ik overigens wel mooi) soms gewoon maar een beetje krijsen en hijgen.
Inderdaad: "Een stem..."
Ik heb natuurlijk een YouTubeje gevonden.
Kijk er maar een klein stukje van, dan weet je waar ik het over heb...
En dat dus anderhalf uur lang...
In het halfduister...
Ik heb het tot het eind volgehouden, maar dacht af en toe... waar is de nooduitgang?!
Ik vond de drummer overigens fantastisch, een geweldige performer.
Maar hij kon het niet voorkomen, dat er heel wat mensen wegliepen.
Volgend jaar toch nóg iets beter zoeken!
Misschien weer eens iets klassieks!
