Ronde houtjes

.

Net als de kleine Linnéa uit Zweden raap ik mooie dingetjes op, telkens als ik langs de vloedlijn loop.
Een bijzondere schelp, of een dobber en soms vind ik ook stukjes van een mooie tegel of een apart stuk touw. Vroeger raapte ik ook mooie whiskyflessen op. Maar daar ben ik mee gestopt...

Al tijden lang raap ik mooie rond gedraaide houtjes op.

Houtjes die door weer en wind gebleekt en een beetje rond zijn en een geschiedenis hebben.

Ik boor er gaatjes in en rijg er een leren touwtje doorheen, af en toe een knoopje, af en toe een kraaltje en dan is het af.

Geen werk.

En toch een leuk gezicht.

Het hangt gewoon buiten aan een van de oude muren van mijn huis en dan gaan weer en wind er nog meer mee doen.
De ene persoon rijgt kettingen en de ander rijgt houtjes.
Ze komen van dichtbij, maar soms van heel ver. Ik heb ze uit Griekenland. Dat land is heel rijk aan: afgeronde en gebleekte houtjes op het strand.

Vooral de zon doet daar natuurlijk zijn best om de houtjes te bleken.

Ik vind dat mooi.

Vaak zijn het onooglijke houtjes. Niet om aan te zien. Maar ik raap ze op en voel hoe stevig ze zijn en kijk naar de kleur.

En als ik met het vliegtuig ben gaat het allemaal in mijn bagage.

Ik houd er van. Het zijn mijn houtjes van alle landen.

Als je eens in een ver land aan de kust bent en je ziet zo'n lekker door de zee gerold houtje... denk dan aan mij en neem het mee. Het weegt niks!

.