Tante Tillie
Ooit woonde ik, van mij tweede tot mijn tiende aan de Korte Zijlweg.
Op nummer 27.
In mijn herinnering een fijne, zonnige tijd.
Veel buiten spelen en kattekwaad uithalen. Boomhutten bouwen en verstoppertje spelen. Pianospelen en "Pinkeltje" van meneer Dick Laan lezen.
Het is 1952.
Op nummer 33 woont een familie uit Nederlands-Indië, de familie Bensdorp. Het zijn twee stok-oude mensen met hun aangenomen dochter Tillie. Zij is een vriendin van mijn moeder.
Ik noem haar tante Tillie, hoewel het geen tante van me is.
De oude ouders wonen in de achterkamer. Ze zijn een beetje nors, vind ik. Ik ben er bang voor.
Maar voor tante Tillie niet: zij is een kleine elegante vrouw, die zich altijd heel mooi kleedt en naar poeder ruikt.
Voor Indische mensen is het belangrijk, dat ze een wit gezicht hebben. Dat heeft te maken met wel of niet buiten te hoeven werken. Rijke mensen zijn niet bruin.
Tante Tillie is heel blank en verfijnd. Ze heeft een hoog stemmetje.
Ze heeft geen man.
Ik zie tante Tillie uit haar raam hangen. Ze roept iets naar me. En ze gooit een stuiver naar beneden. Een stuiver!! Dat is heel veel geld. Daar kun je van alles voor kopen.
Ik heb er op mijn 16de mijn eerste wijntje gedronken. De ouders leven dan niet meer. Maar de achterkamer blijft afgesloten.
Tante Tillie vertelde me, dat ze "iets" had met Bertje Dal, een jongen die op nummer 37 woonde.
Bertje Dal! Daar heb ik nog mee geschommeld...
Tja... alweer een nummer 33…
(De foto's heb ik in de winter gemaakt, maar nu is nummer 33... helemaal "ingebladerd"!)
.
12 comments:
je eerste wijntje samen met Tante tilly , dat vergeet je niet hé
Ik ken iemand die op nummer 33 woont. Daar heb ik nog eens mede gewandeld, in de duinen. En gefantaseerd, over hoe het zou zijn als je iemand even onderbreekt in haar bezigheden, of dan haar leven vanaf dat moment een totaal andere wending zou nemen; dus dat een kleine interruptie van buitenaf er al voor kan zorgen dat alles wat daarna volgt in een leven geheel anders zal zijn, als wanneer die beïnvloeding er niet zou zijn geweest..
Als, bijvoorbeeld, Godfried Bomans, die avond vóór zijn overlijden, de schaakpartij in zijn schaakclub gewonnen had gegeven, in plaats van twee keer vergeefs remise aan te bieden, en daardoor minder gespannen huiswaarts was gekeerd, en wellicht zijn hart daardoor niet was stil blijven staan, hij nu wellicht nog zou leven, en als krasse 97-jarige grijsaard met zijn dochter nog eens op bezoek zou kunnen gaan bij haar vroegere oppas, op nummer 33, en daar achter in de zonnige tuin, in de weldadige schaduw van de waranda, bij een kopje thee, herinneringen op zou kunnen halen...
Herinneringen, 't is wat moois. Maar 't is wél voorbij.
What was, has been...
Jelle Droeviger.
Laat ik nu altijd hebben gedacht hebben als ik de achteruitgang van Café Sligting nam in de korte zijlweg kwam te staan.
Mooie reportage heb je hier weer gemaakt Marlou!
sommige dingen zitten in je hart en vergeet je niet hé marlou al wordt je 200 jaar:-)
lijkt me een heel speciaal mens
tante tillie:-)
ja hoor marlou,m jij mag bij mij achterop de motor, we scheuren door de hele wereld:-)
Mooi verhaal, zoiets vergeet je niet hé, je eerste wijntje.
Fijne dag meis, lekker uitrusten hé.
Mooie herinneringen Marlou, wie weet ga je ze ooit nog eens bundelen in een boek? x
Ik heb natuurlijk ook heel veel herinneringen aan Tante Tilly. Hoe zij mijn haar krulde met de krultang, die eerst op het gas moest liggen om te verwarmen. Dat ding werd wel eens te warm en dan rook je de geur van verschroeid haar. Zij zette haar rijst in een rijstkist. Verpakt tussen dekens. Ik weet nog dat ze vwanhopig verliefd was op Fred. Maar die had wat met Pia Beck(!) Later is ze toch nog getrouwd met iemand die Smit heette. Was ze eindelijk toch Mevrouw Smit. Hoe meer je je herinneringen omhoog haal, hoemeer er weer bijkomen.
Jij kattekwaad... dat had ik dan weer niet verwacht.
Love as always
Di Mario
dat zijn leuke herinneringen, ik zie mezelf een beetje terug, maar zo'n tante had ik wel niet :o)
Oooooo, wat een knap nostalgisch log mijn lieve Marlou. Heerlijk om terug in de tijd te duiken en er beslist mooie herinneringen aan op te halen. Daar hou ik nu zo van zie, als mensen me uit hun jeugd vertellen, dan hang ik aan hun lippen. In dit geval, aan je blog!
Als symbool van ouder worden
Stemt het kleurig mozaiek
Van je jeugdherinneringen
Je vaak wat melancholiek
Flarden van gebeurtenissen
Wanneer je 's nachts niet slapen kan
Buitelen dan door je gedachten
Als een levende roman (...)
© Martie Verdenius
Superfijn dagje gewenst meid, hopelijk met toch wat streepjes zon!
Hoi lieve Marlou, goedemorgen,
Ha heerlijk die herinneringen hè !
Na het lezen op je weblog, komen ze bij mij ook weer boven drijven: buiten spelen, indiaantje en rovertje.
Kattenkwaad kan ik me eigenlijk níet herinneren. :-) :-)
Maar 'Pinkeltje' daarentegen weer des te meer. Schitterende boeken. 'Pinkeltje en de flonkersteen' vond ik het mooist, weet ik nog wel.
Maar ja, alles wat schittert vind ik mooi, wat dat betreft lijk ik net een ekster. :-) :-)
Wat woonde tante Tillie daar feeëriek in het groen zomers.
Daar zul jij heerlijk verstoppertje gespeeld hebben!
Prachtig meis, die mooie herinneringen, die moeten we koesteren!
Ook voor vandaag weer een hele fijne dag gewenst!
Dag, veel liefs, Ineke
Post a Comment