2010, een prachtjaar!

Dag lieve lezers...

dat jullie in het nieuwe jaar elke dag gezond weer op mogen staan!


Happy Newyear voor Margaret, Andrea en Iain...
Bonne Année voor Béatrice, Julien en Martin...

feliz año nuevo voor Milagros en Pedro...
Frohes neues Jahr voor Lydia en Hermann...
с новым годом voor Dimo...

Gott nytt år voor Erika...
Flwyddyn yn hapus newydd voor Ruaridh...


नया साल मुबारक हो voor Sogyal, Tenzin en Nima...
ευτυχισμένο το νέο έτος voor Carla...
Yeni yılın kutlu olsun voor Youssouf, Linda, Caesar, Atilla, Ramses en Delilah...

Srečno novo leto voor Radmila, Frans, Laila en Dragan

Boldog Újévet voor Neeltje, Pieter, Ilona en Gotchi...

Feliz ano novo voor Rosmeire en Richard...
Hyvää uuttavuotta voor Patrik en Ann-Kristin...
สวัสดี ปี ใหม่ voor Yindee en Jayavarman...

enne:

Folle lok en seine yn t'nije jier ! van en voor Akky!! (TÛT!!)



en nu in gewoon leesbaar Nederlands voor iedereen:


*** G E L U K K I G *** N I E U W J A A R ***!

~~

Vlijtige handen...

.

Een vrouwenhand staat nooit stil, zei men vroeger wel eens.
Nou... dat geldt zo nu en dan nog steeds ook wel eens voor mij.
Dan "moet" ik ineens iets doen: iets breien of haken.
Vanmorgen zag ik bij Stipje een leuk blogje met allemaal sterretjes. Of zijn het sneeuwvlokjes?
Dat lijkt me nou leuk om te maken.
Heeft iemand enig idee, hoe je dat moet doen?

Ik zie het wel zitten om er dan een soort van slingertjes van te maken, die ik voor het raam hang.
Het zijn eigenlijk meer een soort van sneeuwvlokjes...

Wie kan dit? Heeft iemand een patroontje of ken je iemand, die een patroontje zou kunnen hebben? Dan houd ik me aanbevolen! Als ik er elke week eentje maak heb ik volgend jaar 52 sneeuwvlokjes voor de ramen hangen...

Met dank aan "Stipje" voor de foto's...








~~

Poëtische meerwaarde...

.


















Gisteren heb ik een lange wandeling gemaakt in de sneeuw.
Camera paraat en maar lopen en kijken en genieten.
Hier begon het, vlak bij mijn huis...

















Dan langs het water richting duinen. Alles is mooi.
Overal duikt een gedicht op...

















Elswout van vergeten dromen...

Op dit bankje zitten in het voorjaar de pasgetrouwde paartjes om de dag van hun leven romantisch vast te laten leggen.

Heerlijk... de witte wereld.
Ik geniet.
Het licht komt via mijn ogen mijn hoofd binnen.
Dan verspreidt het zich naar mijn lijf.
Het maakt me licht en luchtig.
Ik dans over de sneeuw...

~~

Eduardje in de sneeuw...

Kijk eens,hoe mooi het huisje (Haus Eduard) er bij ligt!
Roosje is gisteren goed aangekomen.
Buurvrouw Lydia had al voorgestookt... Lief, he!


Wijs en Pier.....veel plezier in de sneeuw!!













~~

Gekke mensen ziekte

.

Elke week op weg naar het station kom ik door de Rozenstraat langs een garagedeur.
Al jaren, ik weet niet hoe lang, staat daar dit op geschilderd:

En elke keer als ik het zie ween ik een beetje van binnen.
Het blijft een actuele schildering. Nu weer: er moeten duizenden geiten vermoord worden.
Ik vind dat een misdaad.
Ik vraag me steeds af, wie het geschilderd heeft, of hebben. Dierenactivisten?
De bond van vegetariërs?

Ik ben vegetariër. Althans: ik eet geen vlees.
Maar ik weet dat heel veel mensen het heerlijk vinden om zo'n stukje op het bord te hebben en op te eten.
Ik weet ook, dat heel veel mensen zo af en toe een vleesloos dagje hebben.

Wat vinden jullie van het Belgische idee: donderdag veggiedag? Eén dag in de week moet toch kunnen? En als je geen idee hebt, hoe je dan moet koken kijk je even op de site en zoekt iets lekkers uit. Ideeën genoeg. Er staan trouwens in allerlei sites ruim voldoende vegetarische recepten.
Ik eet namaakworst op mijn brood en ik vind het heerlijk. Probeer het ook eens! Het is in iedere goede natuurvoedselwinkel te koop en er komt geen dier aan te pas.
Snuffel ook eens in de supermarkt bij de vleesvervangers. Meestal zitten ze in groene bakjes.

Eén dag in de week geen vlees.
Misschien komt er dan een tweede dag bij.

Klik ook even bij
Fluitekruidje
en als je toch bezig bent kun je net zo goed hier even buurten:
Paul McCartney .

Misschien moet ik de titel veranderen in GO VEGGIE!

~~

Vriendschap

.

Een tijdje geleden schreef ik het verhaaltje "Tegeltje tik..."
En mijn vriendin Ellen reageerde er als volgt op:

mag ik helpen slopen?

Eerst dacht ik aan een geintje, want zo is ze nou ook wel weer, maar het bleek een serieuze vraag! Eigenlijk een aanbod.
Dus heb ik een stuk of 40 tegeltjes voor haar bewaard.
Gisteren kwam ze tikken. In drie kwartier tijd waren ze er allemaal af!

's Avonds zijn we naar het Chanoeka-lampjes-aansteken geweest op de Oude Groenmarkt.
Het waren er 6, maar de eerste (de "nacht") duurde zo lang: die gaf zich niet gewonnen.
Opperrabbijn Jacobs ging trappetje op en trappetje af, het olielampje vertikte het. Maar... Jacobs gaf de moed niet op, hij bleef het proberen en zei: "Er zit één positieve kant aan: ik word per uur betaald!"

Toen alle olielampjes brandden zijn we totaal verkleumd bij het Indiase restaurant achter ons naar binnen gedoken en hebben ons te goed gedaan aan heerlijke hete gerechten.

En daar werd ik nog op getrakteerd ook.
Ik heb echt altijd geluk... Dank je wel Ellen en Hans!
Vanavond het zevende lichtje. Ik draag het op aan onze vriendschap...

recept van Latkes:

5 grote aardappels, 1 grote ui, 4 eieren, 1/3 kopje matzemeel, 1 tl. zout, snufje peper en 1/3 kopje olie voor het bakken.

Rasp de aardappels en de ui. Voeg eieren, matzemeel en kruiden toe en mengen maar...
Verhit de olie in een braadpan en doe steeds 1 eetlepel van het mengsel in de hete olie.
Omdraaien en de andere kant ook bruin laten worden.

Mmmmm! Heerlijke latkes...

Roosje krijgt een WITTE KERST!!

.

Buurvrouw Lydia heeft vanuit haar slaapkamerraam deze foto van ons huisje gemaakt.
Dit garandeert een echte witte kerst!
Wat zal het daar nu mooi zijn.
En koud ook...

Veel aanmaakblokjes en -houtjes kopen, Roosje! En lucifers en kaarsjes...
En de wijn, die ik in de badkamer heb gezet mag allemaal op!

Goeie reis. Rijd voorzichtig...

~~

Apehaar zit altijd raar

.

Ik zit in de bus van Hillegom naar Haarlem.
Halverwege, als we langs de psychiatrische inrichting komen, zie ik bij de bushalte een jonge, "gekke" vrouw. Ze wacht op de bus.
Wat is er eigenlijk gek aan haar?
Hoe is het mogelijk, dat ik haar (stiekem) gek noem?
Eigenlijk niks voor mij, maar ik betrap me er toch op.

Ik zal haar even beschrijven:
Ze heeft een mal, zwart fluwelerig hoedje schuin op het hoofd.
Een roze jas, die scheef geknoopt is.
Een sigaret, die net is uitgemaakt tussen twee hele bruine nicotinevingers.
En een vooroorlogse kinderwagen boordevol troep.

Ze stapt achter in en roept keihard door de bus: "Buschauffeur, mag ik vandaag gratis?"
"Nee", zegt de chauffeur, "daar begin ik niet aan..."

Dan zet ze de kinderwagen vast en waggelt door de optrekkende bus naar voren.
Eenmaal vooraan koopt ze een kaartje naar de Hazepaterslaan en moppert tegen de buschauffeur over de prijs van het kaartje, maar ook en passant over de prijs van de sigaretten.
Als ze weer terug loopt geeft ze de man die naast mij zit een paar zoenen op zijn rechterwang. "Hé Sjonnie!"
De man geneert zich een beetje. Hij leest in de Spits en buigt zich er nóg dieper over.

Dan gaat ze achterin zitten en roept door de bus: "We gaan de eendjes voeren!"
Af en toe neemt ze een trekje van haar gedoofde sigaretje.
Dan zingt ze met luide stem: "Oh sunny day, oh sunny day..."

Ze kan haar mond niet stilhouden en roept een rijmpje: "Er was toch zo'n leuk meisje in Wassenaar, die had een bruine jagoewaar en apehaar zit altijd raar..."
"Buschauffeur, ken je niet een beetje airconditioning aandoen?"

En dan ineens iets hardverscheurends:
"Ik word er toch zo zenuwachtig van, dat ik me baby niet in me armen ken houwe..."

Ik krijg het er koud van.

Er komt een groepje Engels-sprekende mensen binnen met veel koffers.
Ook zij zien en horen de vrouw, die van allerlei onsamenhangends naar hen roept.
Ze kijken van haar weg naar buiten.

Dan zijn we bij de Hazepaterslaan.
De vrouw met de kinderwagen stapt uit. Vrolijk roept ze met haar harde, rauwe stem:
"Bedankt buschauffeur, tot de volgende keer maar weer, he?! Daaaag!"

Ik zie haar weglopen met het scheve hoedje. Haar sigaret inmiddels aangestoken.
Ze roept iets.
Maar ik weet niet naar wie.

Kijk ook even bij *Klaproos* voor een serie mooie fotoos van een begraafplaatsje bij een psychiatrische inrichting

~~

Alles kits achter de rits...

Lieve lezers,

bedankt voor jullie goeie wensen en kaarsjes branden...
Het heeft geholpen!
Mijn onderzoek is achter de rug en alles is helemaal picobello in orde.

Onbewust had ik me er toch zorgen over gemaakt. Mijn maag speelde ruw weer en ik sliep vannacht extra slecht.
Maar het is achter de rug en ik kan weer opgelucht ademhalen.

Het volgende onderzoek is pas in juni 2010 in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam...

Tot die tijd: LEEF!

~~

Yvette

.

Morgen wordt * Yvette * geopereerd.

Sterkte en succes: het komt allemaal goed!

En ík ga morgenochtend naar het ziekenhuis voor de jaarlijkse mammografie en een controle bij de oncoloog-chirurg.
Misschien zie ik je wel...

Good Luck!

Van "Prrrt" naar "Eigenlijk..."

.

Ja, dat is een rare titel, maar hier is een uitleg.
Ik ben de taalontwikkeling van mijn kleinzoontje Pier aan het bewonderen.
Hij is nu drie jaar en eens in de twee weken is hij een dagje bij me.
Op die dag doen we alles samen: spelen en zingen en fietsen.
Een middagdutje en een dansje...
En sinds ik op hem pas houd ik een dagboekje bij, waarin ik beschrijf wat hij allemaal doet en wat hij allemaal gezegd heeft.
Dit was een deel van de produktie op donderdag 14 juni 2007. Bijna één jaar dus:

Sewap ora wuh
Merremene bata puh
tepper tè prrtè

Dan een jaartje later:

Paardje rije...Hophophop
Op de kop
Ope make
Auto rije
Omaaaaaaaaa... poep!
Tiete (=kietelen)

En weer een jaartje later, juni 2009:

Hé daar zijn schapewolkjes.
Schapewolkjes zijn groot en schapen zijn klein.
Opa Henderie heeft gouden handjes!

En gisteren 10 december 2009:

(Het was niet zulk mooi weer, we gingen spelen in de speeltuin in het centrum)
Eigenlijk wil ik niet meer in het Paradijsje spelen. (ik vraag:"Waarom niet?")
Er zijn helemaal geen kinderen..
Oma, weet je, eigenlijk vecht deze ridder met slijmerige monsters.
Echt cool!

En vandaag 11 december zit ik er nog lekker van na te genieten.
Ik vind zo'n taalontwikkeling zo geestig. Heerlijk om te horen en op te schrijven.
Zo'n kind, dat zo onbevangen allerlei mooie, opmerkelijke dingen zegt. Heerlijk allerlei liedjes meezingt...


















Ik bof maar, dat ik daar de oma van ben!


~~

Frans Hals

Vanavond heb ik met mijn koor, Vrouwenkoor Malle Babbe, een concert in het Frans Hals Museum in Haarlem.
Speciaal voor "De Vrienden van Het Frans Hals Museum" hebben wij een compleet en feestelijk Frans Hals repertoire ingestudeerd.
De liederen die we zingen hebben allemaal te maken met schilderijen, die in het museum hangen.
Waaronder natuurlijk Malle Babbe zelf.

Onze dirigent is het hele museum doorgewandeld en heeft ongeveer 30 liederen gevonden, die een betrekking hebben op de schilderijen:
Een liefdesliedje over het Spaarne, een lied over schaatsen van Willem Wilmink, over Bier Drinken, Daar komen de Schutters en Waar de blanke top der duinen! (Dat mag van mij overigens het nieuwe volkslied worden...)

Vanmorgen hebben we enorm hard gewerkt aan het Frans Halsconcert.
Straks ga ik me omkleden: een mooie, feestelijk kleedje aan.
Blosjes op de wangen.
Haren mooi geborsteld en....zingen maar!

Ik heb de gebruikelijke zenuwen, maar dat schijnt normaal te zijn..

Tegeltje tik...

.

































Je kunt het je vast niet voorstellen, maar ik beleef een half uur per dag enorm veel lol aan het tikken van tegeltjes, die op de muur van de douche zijn gemetseld.
Ze zitten er al een jaar of 49 op en het is de hoogste tijd voor renovatie. Zeker nadat ik ze in mijn wijsheid een keertje wit heb geschilderd. Bladderdebladder...

Nee, ze moeten er af, die tegels en dat is goed.
Langzaamaan verover ik het binnenste van het huis. Best intiem! Maar het huis keurt het goed...

"Kijk maar", zegt het, "kijk maar eens met hoeveel vakmanschap ik begin 1900 gebouwd ben".
Tiktiktik, daar gaat er weer eentje. Het tegeltje valt meteen in duizend stukjes op de vloer. Het huis kreunt van genot... Weer iets lichter!
Eén van die lelijke grijze krengen er af. Het huis zegt: "Ik heb ze nooit mooi gevonden, maar ja, je staat hier en je moet wel. Niemand, die aan je vraagt: "Zeg huis... vind jij het eigenlijk wel mooi?"

Meer en meer kom ik "binnen".
Ik vind het een mooi, maar ook gek gezicht.

Douchen doe ik op de sportclub, die slechts twee minuten fietsen van hier is.
Mijn bovenbuurman, die lid van dezelfde club is, is ook bezig met de douche (het schijnt in te zijn).
Laatst kwam ik hem tegen in het Turks Bad van de sportclub. Een beetje gênant, dat wel, maar ja... je bent modern en je gaat met de tijd mee.
Dat krijg je als je allebei een "blote" douche hebt.

Ik ben nog niet klaar, het gaat langzaam, want de polsen protesteren. Maar het gaat lukken...
Gelukkig heeft Henry zich ook even over een aantal tegeltjes ontfermd. Als je ziet hoe snel dat gaat...
Daar kan ik niet tegenop.

Maar ja... ik heb dan ook weer andere kwaliteiten!


~

Licht

Hebben jullie ook zo'n behoefte aan licht?
Ik heb al aan iemand voorgesteld om met z'n allen naar Hawaii te verhuizen.
En daar lekker aan het witte strand te zitten.
Een beetje pootjebaden.
Ammehoelameisjes, die een ammehoeladansje doen.
Ukelele muziek...

Ik zie het wel zitten.
Wie gaat er mee?

Ik hoor de Hawaii-muziek op de achtergrond, terwijl de Stille Oceaan zijn liedje mee zingt.
Een lekker drankje, een soort van cocktail met een papieren parasolletje erin...
Op dit uur van de dag nog even zonder alcohol, maar dat is net zo lekker.

En heeeel veeeeel licht!
Dat is precies wat ik nu nodig heb.
En niet alleen nu, maar gewoon: de hele maand en dan nog twee maanden verder!
Zo nu en dan een beetje poedelen met de dolfijnen.
Een lekker windje waait om je kop.
Je woelt met je blote voeten door het warme zand.
Je verzamelt wat mooie schelpen.
Af en toe een bezoekje aan de vulkaan.
Vanavond de zonsondergang...

Ja... je leest het: ik ben er al!

~

Eerste brief van Wijs

.

Kijk, als het schrijven niet lukt, dan laat je toch iemand anders schrijven!

Wijs is mijn kleindochtertje van 5. Zij heeft sinds een tijdje grote belangstelling voor alles wat maar enigszins lijkt op letters en cijfers.
Alle klepjes staan open en ze slurpt de hele handel op...

Lieve Omaloutje
Bedankt voor de jurk
X-je Wijs





















Dit is de jurk, die ik voor de Barbie van Wijs gebreid heb.
Wijs... er komt nog wat aan, hoor: een jasje en een hoedje!























~

Niks

Vandaag schrijf ik even niks.
Ik kan niets bedenken.
Nee, het gaat gewoon goed met me... er is niets aan de hand.
Maar ik heb een kleine black-out. Oftewel een black-outje.
Moet kunnen!
Eens kijken hoe lang het duurt.
Ben erg benieuwd...


Ik ga maar even buitenspelen.
Kan natuurlijk ook de hond uitlaten (die ik niet heb).
Of naar het strand fietsen en schelpen rapen.
Of hier in de tuin wat bladeren harken.
Kan me niet schelen wat:

ALS HET MAAR BUITEN IS...


~

Dag Ramses

Gisteren, 1 december 2009, is Ramses Shaffy overleden. 76 jaar geworden.
Een veelbewogen leven is gestopt.

Ik heb 'm gekend, die mooie jongen, zingend in Kunstenaars Sociëteit "De Kring" waar ik vroeger regelmatig kwam.

Vol overgave, geïnspireerd en inspirerend speelde hij daar op de oude vleugel, die midden in de sociëteit stond. Hij bewoog en liet bewegen. Af en toe stond hij even op en speelde gewoon verder. Dan ging hij weer zitten en ik was vol bewondering voor deze jongeman, die daar speelde en die alles durfde en zich helemaal gaf.

Ramses:
"Je moet niet achter dingen aanhollen, maar omhelzen wat naar je toe komt..."

"Ik wil alles uit het leven halen, niet om gelukkig te worden, maar ik ben benieuwd, dat is iets anders dan nieuwsgierig. Ik vind het een mooi idee om na mijn dood in de lucht te verdwijnen. De dood is welkom. Ook daar ben ik heel benieuwd naar."

Zijn laatste jaren woonde hij in het Sarphati-huis in Amsterdam.
Hier is een foto, die Henry daar van hem maakte:

Vanmorgen vlak voor het begin van de repetitie van Malle Babbe, begon Leny op de vleugel "We zullen doorgaan..." te spelen.
Bijna iedereen begon mee te zingen.
Ik niet, ik had een brok in mijn keel.

Sweet sorrow...
Dag Ramses...

(foto Ramses: Henry Kloostra, 30-06-07)

Afscheid van Tiengemeten

.

Het zit er weer op...
Het mooie natuur-eiland Tiengemeten wordt vaarwel gezegd en we gaan weer het vasteland op zoeken.
Eerst nog een foto van een gedicht, dat in de gelagkamer hangt.

Dan de bagage op de vouwfietsjes sjorren en naar de steiger.
We zijn een uur te vroeg! Het bootje gaat slechts eens per uur.

Maar geen nood! Er is een fraai bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en... het Rien Poortvliet Museum.
Daar gaan we natuurlijk naar binnen.















Ik ben gek op de kaboutertjes, die verdekt opgesteld staan op de mooie oude dikke balken.
Dan horen we het bootje aankomen.















Dag Tiengemeten.
Je bent prachtig...
Het was heelrijk eh... heerlijk!

























.

Film op het eiland

.
Tiengemeten telt slechts 13 inwoners. In de koude maanden ziet men elkaar bijna niet en daarom houden de herbergiers in de winter eens in de maand een film-eetclub.
Iemand zoekt een film uit en er wordt die avond een maaltijd in de stijl van die film bereid.

Het is warm in de gelagkamer. Zo goed als iedereen is er al, als wij aan een van de grote tafels aanschuiven. We maken kennis, drinken een wijntje en het is ouderwets gezellig.
Dan gaat het buffet open: er is een echt heerlijke, ouderwetse Engelse maaltijd, waar je lekker van mag opscheppen.

Echte Trifle toe!

Dan worden de stoelen verzet, het licht uitgedaan en gaan we naar de film kijken.
Vanavond is het "BOY A", een indringende Engelse film, die de tongen los maakt. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: een jongeman komt na 10 jaar gevangenis vrij en probeert weer (onder een andere identiteit) terug te keren in de maatschappij. Er valt een hoop over te discussiëren.
Vannacht heb ik ervan gedroomd, dus als je erg gevoelig bent...

Ik vind het wel wat hebben, dit initiatief. Het is heel fijn om samen een film te kijken. Men leeft hier zo geïsoleerd, dat eens in de maand een avondje samen iets gezelligs doen zo gek niet is.
Enkele mensen van de Hoekse Waard moeten wel zorgen het laatste pontje te halen!
Hier een foto (klik) van het pontje bij daglicht. Reken maar dat het om 12 uur 's nachts met harde wind en striemende regen echt veel spannender is.
Maar wij, als gasten van de herberg, kunnen zo ons bedje in rollen...
Wat wil je nog meer...

Recensie van de film: klik
Herberg Tiengemeten klik

.

Tiengemeten

.

Waar ben ik naar toe ontvoerd?

Naar een van de kleinste eilanden van ons land: Tiengemeten. Het ligt tussen Zuid-Holland en Zeeland in het Haringvliet.

Je moet je auto laten staan op het vasteland en dan met een pontje over. Op de vouwfiets naar de herberg, die zich helemaal aan de oostkant op het eiland bevindt in een oude boerderij: De Suzannahoeve.

De wind en regen striemen om de hoeve.

De torenvalkjes moeten hun uiterste best doen om in dit weer een muis te verschalken.

Grote bruine koeien met dikke lange vachten staan met de kont in de wind.

Gelukkig hebben we een heerlijke wandeling achter de rug...(toen de zon nog scheen!)

En zo dadelijk gaan de bubbels open!

Ik geniet met volle teugen.

Van Henry krijg ik een mooi kado:

Een boek van Martin Bril (naast Carmiggelt een van mijn favoriete columnisten)

Het boek heet: Het leed, dat liefde heet en andere taferelen.

Voorin het boek heeft Henry een gedichtje geplaatst. Mag ik het hier, voor mijn webbies (ik heb gelukkig slechts 14 lezers!) plaatsen?

Ja het mag:

Marie Louise,

de liefde,

je krijgt er steeds meer verstand van.

Alles wat je doet heeft er,

uiteindelijk,

mede te maken.

Iedereen bedankt voor de felicitaties....

17 jaar!

Vandaag heb ik wat te vieren!

Het is namelijk precies 17 jaar geleden, dat ik Henry op het perron van het station van Overveen ontmoette.

We kenden elkaar nog niet en zagen elkaar voor het eerst.

We reden met mijn blauwe eend naar het strand. Ik moest echt moeite doen om op de weg te letten.

17 jaar geleden...

Ik was meteen weg van hem. Hij had van die grappige kuiltjes in zijn wangen als hij lachte.(heeft-ie nog!)

Hij was zo levendig in zijn manier van praten.(doet-ie nog!)

En van die mooie bruine ogen...

Je snapt het al: ik was op slag verliefd. En dat is nooit meer overgegaan.

Morgen gaan we het echt vieren: we gaan twee nachtjes in een hotelletje met champagne en mooie glazen en kaarsjes en alles wat er bij hoort om een 17-jarig jubileum te vieren. Henry heeft iets uitgezocht en ik laat me verrassen.

De blauwe eend is inmiddels volkomen verroest en ter ziel.

Maar wij zijn nog soepel en springlevend! We gaan nog jaren mee. Samen hangen we in de ringen en we maken sprongetjes.

En: we schrijven elkaar iedere week een brief...al 17 jaar!

Heimwee

Buurvrouw is jarig.
Ik weet dat niet, maar als ik langs de gracht naar huis fiets zie ik ineens een spandoek:
Buurvrouw is 50! Toeter 3 keer!

Ik fiets nog even terug de stad in, koop een aardig kadootje en klop op de deur.
"Gefeliciteerd..."

Er zitten wat mensen binnen: een zus, een vriendin, wat jonge kindjes en een hele donkere man.
Het is warm en het voelt goed.
Ik krijg een glaasje wijn en nestel me in het gezellige verjaardagsgevoel.

De donkere meneer is heel erg zwijgzaam. Hij kijkt. Hij zegt niets.
De rest van het gezelschap is levendig en heeft van alles te vertellen.
De jonge knulletjes doen samen een spelletje.

De man is stil.
Hij zegt niets.

Maar dan toch, ineens, krijg ik hem aan het praten: hij komt uit Angola en is al 15 jaar in Nederland.
Maar hij heeft heimwee.
Het is hier niet zoals daar.
Nederlanders zijn zo anders.
En Afrika zit in zijn bloed.

Dan vertelt hij iets, waar ik van opkijk: in de dorpskroeg heeft hij het wél naar zijn zin, want de barvrouw is eerlijk. Zij heeft belangstelling. Zij luistert. Zij toont werkelijke interesse. Zij speelt geen toneel. Zij is er voor de gasten.
Zijn ogen glanzen, als hij er over praat.

Dat vind ik mooi...
Dat iemand er zo over denkt.
En dat iemand daar gelukkig mee is.

Ik heb niks met kroegen en ook niks met barvrouwen, maar ik snap het wel.

De man staart voor zich uit.
Ik heb met hem te doen. Heimwee moet vreselijk zijn. Heimwee... dat is pijn hebben omdat je naar huis wilt.
En thuis is zo ver weg. Maar thuis zit wél in zijn bloed.

Als mijn glaasje op is ga ik naar huis.
De man zit weer stil en verdrietig voor zich uit te kijken.
Hij heeft heimwee. Je kunt het aan hem zien...


























.

Pure verwennerij...

Ach arme Roosje, die ligt ziek op bed, terwijl masseuse Rhona onze spiertjes kneedt...

Oh, wat is dat toch lekker.

Hoewel... het doet soms ook heel erg zeer!

Ze kneedt alsof je een homp deeg bent.

Ze is supersterk.

De massage werkt eigenlijk meteen, door de manier waarop je zit.

Je bent meteen ontspannen en geeft je helemaal over aan die sterke handen.

Er staat hier boven: pure verwennerij.

Maar het is ook pure noodzaak.

Het gaat een paar dagen na het masseren goed en dan...zakt het weer in elkaar!

Ik denk, dat ik niet goed zit.

Of eigenlijk: ik weet zeker dat ik niet goed zit.

Ik zou gewoon een bureau moeten hebben.

En een fatsoenlijke bureaustoel.

Misschien komt dat er nog eens van.

Roosje... beterschap!!!!!

l' Empreinte de l' Ange

Een lieve vriendin kreeg van mij nog een film voor haar verjaardag en samen hebben we l'Empreinte de l'Ange uitgekozen, die hier eenmalig in de Filmschuur draaide. (De voetprint van de engel)

Het verhaal gaat over een vrouw, die doordraait, nadat ze een klein, zes-jarig meisje ziet, waar ze van overtuigd is, dat het haar dode dochtertje is.

Het is een waargebeurd verhaal. Een beklemmend verhaal, wat je noemt een psychologische thriller.

Soms kan ik er niet zo goed tegen als het te spannend is. Dan wil ik weglopen. Dan denk ik: "Mens... ga toch met iemand praten... Vertel de moeder van het meisje, waarom je zo bezig bent..."

Maar ja... de film draait ook door en op een gegeven moment zit je zo in het verhaal, dat je niet meer nadenkt en alleen maar zit te kijken.

Mooi gespeeld, de twee moeders, die in hun wanhoop elkaar niet meer kunnen ontwijken.

Echt heftig.

Misschien ga je de film nog zien, als die eens op TV komt.

Daarom verklap ik de plot niet.

Ga maar kijken.

Seniorenmoment

.

Over een kwartier word ik afgehaald door twee vriendinnen.
Ik weet dat we naar Leiden gaan.
Ik weet ook, dat we naar iets moois gaan. Wellicht iets van vroeger?
Maar wat het is?
Ik weet het niet meer.
Het is tijden geleden afgesproken.
Ik heb toen: LEIDEN in mijn agenda gezet. En meer niet.
En meer weet ik ook niet.

Potverdikkeme nog an toe. Dit is geen seniorenmoment meer...
Dit is een seniorentijdvak lijkt het wel.

Het moet niet gekker worden.

Ik zal eind van de middag laten weten wat voor moois dat nou in Leiden was.
En meteen op zoek naar Straatschrijfsels!


Nawoordje:

Ik ben geweest: in het Rijksmuseum voor Volkenkunde naar de Maya 2012 expositie over de Maya kalender..
Is meer een kleine speurtocht voor kinderen vanaf een jaar of 8.
De film, die vertoond werd van National Geographic over het ontcijferen van de Maya-taaltekens vond ik nog het interessantste.

Hoewel ik geïntrigeerd ben door de Maya kalender, en vooral door het ophouden ervan in 2012, kan ik deze expositie niet aanraden. Veel te summier en zonde van je reis...

Jammer, maar helaas.

Kerstrepetities

.

Met mijn koor (Vrouwenkoor Malle Babbe *klik*) zijn we inmiddels helemaal in kerstsfeer. Vanmorgen hard gewerkt, want 20 december hebben we ons kerstconcert en we zijn er al een maand of drie mee aan de slag.
Heel gek is dat, om in september in je dunne T-shirtje al "Gloria in exelcis Deo" te zingen.
Of "O Kerstnacht schooner dan de dagen"...
Mijn hoofd staat er helemaal niet naar, maar je moet wel, wil je op zo'n concert een beetje aardig voor de dag komen.
We hebben kerstliedjes uit allerlei landen op het programma staan: Spaanse, Engelse, Franse en Duitse liedjes. Maar ook oud- Middeleeuws, een beetje boers gezongen. En latijn: heel devoot en sereen gezongen.

Ja luitjes: I'm dreaming of a white Christmas! Deck the hall with boughs of holly.
Little Jack Horner sat in a corner, eating his Christmas pie.

Het komt er allemaal aan. Het gaat allemaal gebeuren.
Komen jullie luisteren? En meezingen?! En glühwein drinken...
Ik kan je nu al verklappen, dat het heel feestelijk wordt en dat je zeker zult genieten!! Zegt het voort...
20 december om 15 uur in de Nieuwe Groenmarktkerk in Haarlem.
Leise rieselt dan der Schnee, terwijl het in het Oosten daagt, maar toch nog midden in de winternacht, als Rudolph the Rednosed reindeer zijn jingle's bellt!
Ho..Ho..Ho!

De Paarse Panda

.





Sandra van Hek is gisteravond, 16 november, overleden.

Ze heeft geleefd
Ze heeft liefgehad
Ze heeft geleden
Ze mag nu slapen

Dag Sandra, goeie reis...

De Paarse Panda






Laatste briefje (van 15 nov.) van Sandra:

Komt goed, lieverd!
Bedankt!!
Groetjes, Sandra :)





.

Sur le Pont d'Avignon...

Geïnspireerd door Wim *klik* , die vanuit La Palma schreef: "Je doet toch wel zo nu en dan een wandelingetje?" ben ik vanmorgen in een venijnig, miezerig regentje langs het water richting Elswout gelopen... De regen voelde heerlijk aan op mijn gezicht en ik zong een beetje voor me uit.

De wandeling bevat een stuk of 20 bruggetjes. Nou heb ik wat met bruggetjes. Of eigenlijk Henry en ik hebben iets met bruggetjes. Op elke brug... nee, toch maar niet... ik verklap het niet. Jullie hoeven nou ook weer niet alles van me te weten.

Vorige week nog heb ik webvriendin GerdaYD *klik* mijn geheimpje wél toevertrouwd. Het kwam zomaar ter sprake in verband met een mooie brug, die ze gefotografeerd had...
Neenee, ik vertel het je niet. Je kunt zeuren wat je wilt... Ik zwicht echt niet...

Landgoed Elswout, met... 8 bruggetjes! Het is een mooi, oud landgoed , waar je heerlijk tussen de kabouters en elfjes kunt ronddolen. En waar je op elke brug...
Nee, echt niet... ik ga het niet verklappen...

In m'n eentje lopen was ook wel weer eens goed. Dus, Wim... bedankt voor de oppepper. Of het nu regent of niet: buiten is het eigenlijk meestal wel lekker.
Bovendien was de onverwachte kop koffie met Leny, Marijke en Mary in "De stinkende Emmer" in Overveen natuurlijk super gezellig. We hebben er zelfs een beetje gezongen. Er waren toch geen andere gasten.

En gek genoeg... eenmaal thuis scheen de zon!


De letters in deze bijdrage... foei, wat een gepruts.
Maar... ik krijg het niet voor elkaar. En na uren proberen laat ik het maar zo.
Foto's plaatsen gaat niet lekker. Ik denk, dat ik eens bij Fluitenkruidje *klik* in de leer moet...

En... ik had bij de laatste foto natuurlijk niet moeten flitsen. Zo af en toe ben ik supertop-amateur! Dan schaam ik me diep. Maar niet diep genoeg om de foto tóch te plaatsen.


.