2010, een prachtjaar!

Dag lieve lezers...

dat jullie in het nieuwe jaar elke dag gezond weer op mogen staan!


Happy Newyear voor Margaret, Andrea en Iain...
Bonne Année voor Béatrice, Julien en Martin...

feliz año nuevo voor Milagros en Pedro...
Frohes neues Jahr voor Lydia en Hermann...
с новым годом voor Dimo...

Gott nytt år voor Erika...
Flwyddyn yn hapus newydd voor Ruaridh...


नया साल मुबारक हो voor Sogyal, Tenzin en Nima...
ευτυχισμένο το νέο έτος voor Carla...
Yeni yılın kutlu olsun voor Youssouf, Linda, Caesar, Atilla, Ramses en Delilah...

Srečno novo leto voor Radmila, Frans, Laila en Dragan

Boldog Újévet voor Neeltje, Pieter, Ilona en Gotchi...

Feliz ano novo voor Rosmeire en Richard...
Hyvää uuttavuotta voor Patrik en Ann-Kristin...
สวัสดี ปี ใหม่ voor Yindee en Jayavarman...

enne:

Folle lok en seine yn t'nije jier ! van en voor Akky!! (TÛT!!)



en nu in gewoon leesbaar Nederlands voor iedereen:


*** G E L U K K I G *** N I E U W J A A R ***!

~~

Vlijtige handen...

.

Een vrouwenhand staat nooit stil, zei men vroeger wel eens.
Nou... dat geldt zo nu en dan nog steeds ook wel eens voor mij.
Dan "moet" ik ineens iets doen: iets breien of haken.
Vanmorgen zag ik bij Stipje een leuk blogje met allemaal sterretjes. Of zijn het sneeuwvlokjes?
Dat lijkt me nou leuk om te maken.
Heeft iemand enig idee, hoe je dat moet doen?

Ik zie het wel zitten om er dan een soort van slingertjes van te maken, die ik voor het raam hang.
Het zijn eigenlijk meer een soort van sneeuwvlokjes...

Wie kan dit? Heeft iemand een patroontje of ken je iemand, die een patroontje zou kunnen hebben? Dan houd ik me aanbevolen! Als ik er elke week eentje maak heb ik volgend jaar 52 sneeuwvlokjes voor de ramen hangen...

Met dank aan "Stipje" voor de foto's...








~~

Poëtische meerwaarde...

.


















Gisteren heb ik een lange wandeling gemaakt in de sneeuw.
Camera paraat en maar lopen en kijken en genieten.
Hier begon het, vlak bij mijn huis...

















Dan langs het water richting duinen. Alles is mooi.
Overal duikt een gedicht op...

















Elswout van vergeten dromen...

Op dit bankje zitten in het voorjaar de pasgetrouwde paartjes om de dag van hun leven romantisch vast te laten leggen.

Heerlijk... de witte wereld.
Ik geniet.
Het licht komt via mijn ogen mijn hoofd binnen.
Dan verspreidt het zich naar mijn lijf.
Het maakt me licht en luchtig.
Ik dans over de sneeuw...

~~

Eduardje in de sneeuw...

Kijk eens,hoe mooi het huisje (Haus Eduard) er bij ligt!
Roosje is gisteren goed aangekomen.
Buurvrouw Lydia had al voorgestookt... Lief, he!


Wijs en Pier.....veel plezier in de sneeuw!!













~~

Gekke mensen ziekte

.

Elke week op weg naar het station kom ik door de Rozenstraat langs een garagedeur.
Al jaren, ik weet niet hoe lang, staat daar dit op geschilderd:

En elke keer als ik het zie ween ik een beetje van binnen.
Het blijft een actuele schildering. Nu weer: er moeten duizenden geiten vermoord worden.
Ik vind dat een misdaad.
Ik vraag me steeds af, wie het geschilderd heeft, of hebben. Dierenactivisten?
De bond van vegetariërs?

Ik ben vegetariër. Althans: ik eet geen vlees.
Maar ik weet dat heel veel mensen het heerlijk vinden om zo'n stukje op het bord te hebben en op te eten.
Ik weet ook, dat heel veel mensen zo af en toe een vleesloos dagje hebben.

Wat vinden jullie van het Belgische idee: donderdag veggiedag? Eén dag in de week moet toch kunnen? En als je geen idee hebt, hoe je dan moet koken kijk je even op de site en zoekt iets lekkers uit. Ideeën genoeg. Er staan trouwens in allerlei sites ruim voldoende vegetarische recepten.
Ik eet namaakworst op mijn brood en ik vind het heerlijk. Probeer het ook eens! Het is in iedere goede natuurvoedselwinkel te koop en er komt geen dier aan te pas.
Snuffel ook eens in de supermarkt bij de vleesvervangers. Meestal zitten ze in groene bakjes.

Eén dag in de week geen vlees.
Misschien komt er dan een tweede dag bij.

Klik ook even bij
Fluitekruidje
en als je toch bezig bent kun je net zo goed hier even buurten:
Paul McCartney .

Misschien moet ik de titel veranderen in GO VEGGIE!

~~

Vriendschap

.

Een tijdje geleden schreef ik het verhaaltje "Tegeltje tik..."
En mijn vriendin Ellen reageerde er als volgt op:

mag ik helpen slopen?

Eerst dacht ik aan een geintje, want zo is ze nou ook wel weer, maar het bleek een serieuze vraag! Eigenlijk een aanbod.
Dus heb ik een stuk of 40 tegeltjes voor haar bewaard.
Gisteren kwam ze tikken. In drie kwartier tijd waren ze er allemaal af!

's Avonds zijn we naar het Chanoeka-lampjes-aansteken geweest op de Oude Groenmarkt.
Het waren er 6, maar de eerste (de "nacht") duurde zo lang: die gaf zich niet gewonnen.
Opperrabbijn Jacobs ging trappetje op en trappetje af, het olielampje vertikte het. Maar... Jacobs gaf de moed niet op, hij bleef het proberen en zei: "Er zit één positieve kant aan: ik word per uur betaald!"

Toen alle olielampjes brandden zijn we totaal verkleumd bij het Indiase restaurant achter ons naar binnen gedoken en hebben ons te goed gedaan aan heerlijke hete gerechten.

En daar werd ik nog op getrakteerd ook.
Ik heb echt altijd geluk... Dank je wel Ellen en Hans!
Vanavond het zevende lichtje. Ik draag het op aan onze vriendschap...

recept van Latkes:

5 grote aardappels, 1 grote ui, 4 eieren, 1/3 kopje matzemeel, 1 tl. zout, snufje peper en 1/3 kopje olie voor het bakken.

Rasp de aardappels en de ui. Voeg eieren, matzemeel en kruiden toe en mengen maar...
Verhit de olie in een braadpan en doe steeds 1 eetlepel van het mengsel in de hete olie.
Omdraaien en de andere kant ook bruin laten worden.

Mmmmm! Heerlijke latkes...

Roosje krijgt een WITTE KERST!!

.

Buurvrouw Lydia heeft vanuit haar slaapkamerraam deze foto van ons huisje gemaakt.
Dit garandeert een echte witte kerst!
Wat zal het daar nu mooi zijn.
En koud ook...

Veel aanmaakblokjes en -houtjes kopen, Roosje! En lucifers en kaarsjes...
En de wijn, die ik in de badkamer heb gezet mag allemaal op!

Goeie reis. Rijd voorzichtig...

~~

Apehaar zit altijd raar

.

Ik zit in de bus van Hillegom naar Haarlem.
Halverwege, als we langs de psychiatrische inrichting komen, zie ik bij de bushalte een jonge, "gekke" vrouw. Ze wacht op de bus.
Wat is er eigenlijk gek aan haar?
Hoe is het mogelijk, dat ik haar (stiekem) gek noem?
Eigenlijk niks voor mij, maar ik betrap me er toch op.

Ik zal haar even beschrijven:
Ze heeft een mal, zwart fluwelerig hoedje schuin op het hoofd.
Een roze jas, die scheef geknoopt is.
Een sigaret, die net is uitgemaakt tussen twee hele bruine nicotinevingers.
En een vooroorlogse kinderwagen boordevol troep.

Ze stapt achter in en roept keihard door de bus: "Buschauffeur, mag ik vandaag gratis?"
"Nee", zegt de chauffeur, "daar begin ik niet aan..."

Dan zet ze de kinderwagen vast en waggelt door de optrekkende bus naar voren.
Eenmaal vooraan koopt ze een kaartje naar de Hazepaterslaan en moppert tegen de buschauffeur over de prijs van het kaartje, maar ook en passant over de prijs van de sigaretten.
Als ze weer terug loopt geeft ze de man die naast mij zit een paar zoenen op zijn rechterwang. "Hé Sjonnie!"
De man geneert zich een beetje. Hij leest in de Spits en buigt zich er nóg dieper over.

Dan gaat ze achterin zitten en roept door de bus: "We gaan de eendjes voeren!"
Af en toe neemt ze een trekje van haar gedoofde sigaretje.
Dan zingt ze met luide stem: "Oh sunny day, oh sunny day..."

Ze kan haar mond niet stilhouden en roept een rijmpje: "Er was toch zo'n leuk meisje in Wassenaar, die had een bruine jagoewaar en apehaar zit altijd raar..."
"Buschauffeur, ken je niet een beetje airconditioning aandoen?"

En dan ineens iets hardverscheurends:
"Ik word er toch zo zenuwachtig van, dat ik me baby niet in me armen ken houwe..."

Ik krijg het er koud van.

Er komt een groepje Engels-sprekende mensen binnen met veel koffers.
Ook zij zien en horen de vrouw, die van allerlei onsamenhangends naar hen roept.
Ze kijken van haar weg naar buiten.

Dan zijn we bij de Hazepaterslaan.
De vrouw met de kinderwagen stapt uit. Vrolijk roept ze met haar harde, rauwe stem:
"Bedankt buschauffeur, tot de volgende keer maar weer, he?! Daaaag!"

Ik zie haar weglopen met het scheve hoedje. Haar sigaret inmiddels aangestoken.
Ze roept iets.
Maar ik weet niet naar wie.

Kijk ook even bij *Klaproos* voor een serie mooie fotoos van een begraafplaatsje bij een psychiatrische inrichting

~~

Alles kits achter de rits...

Lieve lezers,

bedankt voor jullie goeie wensen en kaarsjes branden...
Het heeft geholpen!
Mijn onderzoek is achter de rug en alles is helemaal picobello in orde.

Onbewust had ik me er toch zorgen over gemaakt. Mijn maag speelde ruw weer en ik sliep vannacht extra slecht.
Maar het is achter de rug en ik kan weer opgelucht ademhalen.

Het volgende onderzoek is pas in juni 2010 in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam...

Tot die tijd: LEEF!

~~

Yvette

.

Morgen wordt * Yvette * geopereerd.

Sterkte en succes: het komt allemaal goed!

En ík ga morgenochtend naar het ziekenhuis voor de jaarlijkse mammografie en een controle bij de oncoloog-chirurg.
Misschien zie ik je wel...

Good Luck!

Van "Prrrt" naar "Eigenlijk..."

.

Ja, dat is een rare titel, maar hier is een uitleg.
Ik ben de taalontwikkeling van mijn kleinzoontje Pier aan het bewonderen.
Hij is nu drie jaar en eens in de twee weken is hij een dagje bij me.
Op die dag doen we alles samen: spelen en zingen en fietsen.
Een middagdutje en een dansje...
En sinds ik op hem pas houd ik een dagboekje bij, waarin ik beschrijf wat hij allemaal doet en wat hij allemaal gezegd heeft.
Dit was een deel van de produktie op donderdag 14 juni 2007. Bijna één jaar dus:

Sewap ora wuh
Merremene bata puh
tepper tè prrtè

Dan een jaartje later:

Paardje rije...Hophophop
Op de kop
Ope make
Auto rije
Omaaaaaaaaa... poep!
Tiete (=kietelen)

En weer een jaartje later, juni 2009:

Hé daar zijn schapewolkjes.
Schapewolkjes zijn groot en schapen zijn klein.
Opa Henderie heeft gouden handjes!

En gisteren 10 december 2009:

(Het was niet zulk mooi weer, we gingen spelen in de speeltuin in het centrum)
Eigenlijk wil ik niet meer in het Paradijsje spelen. (ik vraag:"Waarom niet?")
Er zijn helemaal geen kinderen..
Oma, weet je, eigenlijk vecht deze ridder met slijmerige monsters.
Echt cool!

En vandaag 11 december zit ik er nog lekker van na te genieten.
Ik vind zo'n taalontwikkeling zo geestig. Heerlijk om te horen en op te schrijven.
Zo'n kind, dat zo onbevangen allerlei mooie, opmerkelijke dingen zegt. Heerlijk allerlei liedjes meezingt...


















Ik bof maar, dat ik daar de oma van ben!


~~

Frans Hals

Vanavond heb ik met mijn koor, Vrouwenkoor Malle Babbe, een concert in het Frans Hals Museum in Haarlem.
Speciaal voor "De Vrienden van Het Frans Hals Museum" hebben wij een compleet en feestelijk Frans Hals repertoire ingestudeerd.
De liederen die we zingen hebben allemaal te maken met schilderijen, die in het museum hangen.
Waaronder natuurlijk Malle Babbe zelf.

Onze dirigent is het hele museum doorgewandeld en heeft ongeveer 30 liederen gevonden, die een betrekking hebben op de schilderijen:
Een liefdesliedje over het Spaarne, een lied over schaatsen van Willem Wilmink, over Bier Drinken, Daar komen de Schutters en Waar de blanke top der duinen! (Dat mag van mij overigens het nieuwe volkslied worden...)

Vanmorgen hebben we enorm hard gewerkt aan het Frans Halsconcert.
Straks ga ik me omkleden: een mooie, feestelijk kleedje aan.
Blosjes op de wangen.
Haren mooi geborsteld en....zingen maar!

Ik heb de gebruikelijke zenuwen, maar dat schijnt normaal te zijn..

Tegeltje tik...

.

































Je kunt het je vast niet voorstellen, maar ik beleef een half uur per dag enorm veel lol aan het tikken van tegeltjes, die op de muur van de douche zijn gemetseld.
Ze zitten er al een jaar of 49 op en het is de hoogste tijd voor renovatie. Zeker nadat ik ze in mijn wijsheid een keertje wit heb geschilderd. Bladderdebladder...

Nee, ze moeten er af, die tegels en dat is goed.
Langzaamaan verover ik het binnenste van het huis. Best intiem! Maar het huis keurt het goed...

"Kijk maar", zegt het, "kijk maar eens met hoeveel vakmanschap ik begin 1900 gebouwd ben".
Tiktiktik, daar gaat er weer eentje. Het tegeltje valt meteen in duizend stukjes op de vloer. Het huis kreunt van genot... Weer iets lichter!
Eén van die lelijke grijze krengen er af. Het huis zegt: "Ik heb ze nooit mooi gevonden, maar ja, je staat hier en je moet wel. Niemand, die aan je vraagt: "Zeg huis... vind jij het eigenlijk wel mooi?"

Meer en meer kom ik "binnen".
Ik vind het een mooi, maar ook gek gezicht.

Douchen doe ik op de sportclub, die slechts twee minuten fietsen van hier is.
Mijn bovenbuurman, die lid van dezelfde club is, is ook bezig met de douche (het schijnt in te zijn).
Laatst kwam ik hem tegen in het Turks Bad van de sportclub. Een beetje gênant, dat wel, maar ja... je bent modern en je gaat met de tijd mee.
Dat krijg je als je allebei een "blote" douche hebt.

Ik ben nog niet klaar, het gaat langzaam, want de polsen protesteren. Maar het gaat lukken...
Gelukkig heeft Henry zich ook even over een aantal tegeltjes ontfermd. Als je ziet hoe snel dat gaat...
Daar kan ik niet tegenop.

Maar ja... ik heb dan ook weer andere kwaliteiten!


~

Licht

Hebben jullie ook zo'n behoefte aan licht?
Ik heb al aan iemand voorgesteld om met z'n allen naar Hawaii te verhuizen.
En daar lekker aan het witte strand te zitten.
Een beetje pootjebaden.
Ammehoelameisjes, die een ammehoeladansje doen.
Ukelele muziek...

Ik zie het wel zitten.
Wie gaat er mee?

Ik hoor de Hawaii-muziek op de achtergrond, terwijl de Stille Oceaan zijn liedje mee zingt.
Een lekker drankje, een soort van cocktail met een papieren parasolletje erin...
Op dit uur van de dag nog even zonder alcohol, maar dat is net zo lekker.

En heeeel veeeeel licht!
Dat is precies wat ik nu nodig heb.
En niet alleen nu, maar gewoon: de hele maand en dan nog twee maanden verder!
Zo nu en dan een beetje poedelen met de dolfijnen.
Een lekker windje waait om je kop.
Je woelt met je blote voeten door het warme zand.
Je verzamelt wat mooie schelpen.
Af en toe een bezoekje aan de vulkaan.
Vanavond de zonsondergang...

Ja... je leest het: ik ben er al!

~

Eerste brief van Wijs

.

Kijk, als het schrijven niet lukt, dan laat je toch iemand anders schrijven!

Wijs is mijn kleindochtertje van 5. Zij heeft sinds een tijdje grote belangstelling voor alles wat maar enigszins lijkt op letters en cijfers.
Alle klepjes staan open en ze slurpt de hele handel op...

Lieve Omaloutje
Bedankt voor de jurk
X-je Wijs





















Dit is de jurk, die ik voor de Barbie van Wijs gebreid heb.
Wijs... er komt nog wat aan, hoor: een jasje en een hoedje!























~

Niks

Vandaag schrijf ik even niks.
Ik kan niets bedenken.
Nee, het gaat gewoon goed met me... er is niets aan de hand.
Maar ik heb een kleine black-out. Oftewel een black-outje.
Moet kunnen!
Eens kijken hoe lang het duurt.
Ben erg benieuwd...


Ik ga maar even buitenspelen.
Kan natuurlijk ook de hond uitlaten (die ik niet heb).
Of naar het strand fietsen en schelpen rapen.
Of hier in de tuin wat bladeren harken.
Kan me niet schelen wat:

ALS HET MAAR BUITEN IS...


~

Dag Ramses

Gisteren, 1 december 2009, is Ramses Shaffy overleden. 76 jaar geworden.
Een veelbewogen leven is gestopt.

Ik heb 'm gekend, die mooie jongen, zingend in Kunstenaars Sociëteit "De Kring" waar ik vroeger regelmatig kwam.

Vol overgave, geïnspireerd en inspirerend speelde hij daar op de oude vleugel, die midden in de sociëteit stond. Hij bewoog en liet bewegen. Af en toe stond hij even op en speelde gewoon verder. Dan ging hij weer zitten en ik was vol bewondering voor deze jongeman, die daar speelde en die alles durfde en zich helemaal gaf.

Ramses:
"Je moet niet achter dingen aanhollen, maar omhelzen wat naar je toe komt..."

"Ik wil alles uit het leven halen, niet om gelukkig te worden, maar ik ben benieuwd, dat is iets anders dan nieuwsgierig. Ik vind het een mooi idee om na mijn dood in de lucht te verdwijnen. De dood is welkom. Ook daar ben ik heel benieuwd naar."

Zijn laatste jaren woonde hij in het Sarphati-huis in Amsterdam.
Hier is een foto, die Henry daar van hem maakte:

Vanmorgen vlak voor het begin van de repetitie van Malle Babbe, begon Leny op de vleugel "We zullen doorgaan..." te spelen.
Bijna iedereen begon mee te zingen.
Ik niet, ik had een brok in mijn keel.

Sweet sorrow...
Dag Ramses...

(foto Ramses: Henry Kloostra, 30-06-07)

Afscheid van Tiengemeten

.

Het zit er weer op...
Het mooie natuur-eiland Tiengemeten wordt vaarwel gezegd en we gaan weer het vasteland op zoeken.
Eerst nog een foto van een gedicht, dat in de gelagkamer hangt.

Dan de bagage op de vouwfietsjes sjorren en naar de steiger.
We zijn een uur te vroeg! Het bootje gaat slechts eens per uur.

Maar geen nood! Er is een fraai bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en... het Rien Poortvliet Museum.
Daar gaan we natuurlijk naar binnen.















Ik ben gek op de kaboutertjes, die verdekt opgesteld staan op de mooie oude dikke balken.
Dan horen we het bootje aankomen.















Dag Tiengemeten.
Je bent prachtig...
Het was heelrijk eh... heerlijk!

























.