14/12/2009

Apehaar zit altijd raar

.


Ik zit in de bus van Hillegom naar Haarlem.
Halverwege, als we langs de psychiatrische inrichting komen, zie ik bij de bushalte een jonge, "gekke" vrouw. Ze wacht op de bus.
Wat is er eigenlijk gek aan haar?
Hoe is het mogelijk, dat ik haar (stiekem) gek noem?
Eigenlijk niks voor mij, maar ik betrap me er toch op.

Ik zal haar even beschrijven:
Ze heeft een mal, zwart fluwelerig hoedje schuin op het hoofd.
Een roze jas, die scheef geknoopt is.
Een sigaret, die net is uitgemaakt tussen twee hele bruine nicotinevingers.
En een vooroorlogse kinderwagen boordevol troep.

Ze stapt achter in en roept keihard door de bus: "Buschauffeur, mag ik vandaag gratis?"
"Nee", zegt de chauffeur, "daar begin ik niet aan..."

Dan zet ze de kinderwagen vast en waggelt door de optrekkende bus naar voren.
Eenmaal vooraan koopt ze een kaartje naar de Hazepaterslaan en moppert tegen de buschauffeur over de prijs van het kaartje, maar ook en passant over de prijs van de sigaretten.
Als ze weer terug loopt geeft ze de man die naast mij zit een paar zoenen op zijn rechterwang. "Hé Sjonnie!"
De man geneert zich een beetje. Hij leest in de Spits en buigt zich er nóg dieper over.

Dan gaat ze achterin zitten en roept door de bus: "We gaan de eendjes voeren!"
Af en toe neemt ze een trekje van haar gedoofde sigaretje.
Dan zingt ze met luide stem: "Oh sunny day, oh sunny day..."

Ze kan haar mond niet stilhouden en roept een rijmpje: "Er was toch zo'n leuk meisje in Wassenaar, die had een bruine jagoewaar en apehaar zit altijd raar..."
"Buschauffeur, ken je niet een beetje airconditioning aandoen?"

En dan ineens iets hardverscheurends:
"Ik word er toch zo zenuwachtig van, dat ik me baby niet in me armen ken houwe..."

Ik krijg het er koud van.

Er komt een groepje Engels-sprekende mensen binnen met veel koffers.
Ook zij zien en horen de vrouw, die van allerlei onsamenhangends naar hen roept.
Ze kijken van haar weg naar buiten.

Dan zijn we bij de Hazepaterslaan.
De vrouw met de kinderwagen stapt uit. Vrolijk roept ze met haar harde, rauwe stem:
"Bedankt buschauffeur, tot de volgende keer maar weer, he?! Daaaag!"

Ik zie haar weglopen met het scheve hoedje. Haar sigaret inmiddels aangestoken.
Ze roept iets.
Maar ik weet niet naar wie.

Kijk ook even bij *Klaproos* voor een serie mooie fotoos van een begraafplaatsje bij een psychiatrische inrichting


~~

16 comments:

Jelle Droeviger said...

Het leven komt voorby, en jy ziet het, Marlou.! En je schryft het op. Het toont ons dat we mazzellen hebben met wat we zelf hebben. Het zet ons even op de rem...

Jelle Droeviger.

Jelle Droeviger said...

mazzelen...

jelle Droeviger.

Fluitenkruid said...

Veel mensen voelen zich ongemakkelijk in zo'n niet alledaagse situatie.
De post van Klaproos is erg mooi, net als jouw stukje
groetjes Jannet

Marjolijn said...

Lieve meis,
Een heel mooi stukje, Marlou.
Misschien voelt het meisje zich erg gelukkig, terwijl wij ons misschien ongemakkelijk voelen.
Tegelijk mogen wij ons ook gelukkig voelen, omdat we zijn wie we zijn.
Liefs Marjolijn.

Leibele said...

Dit doet me denken aan de tijd dat ik als socio-therapeut in een psychiatrisch verpleeghuis werkte.
Je mag die mensen rustig gek noemen hoor.Die mensen benoemen met de term dat ze defiant gedrag vertonen klinkt namelijk nog veel gekker.

חנוכה שמח

wim said...

Mooi beschreven, zo zie je maar wat je allemaal kan beleven met het openbaar vervoer.

klaproos said...

bestaan der wel gekke mensen ...
en wie zegt dan dat wij normaal zijn,
ik denk weleens marlou dat ik gekker ben dan wie ook,
gek gemaakt ook, door vrienden die geen vrienden waren en mijn gevoel op hol hebben gebracht, gebruik van me maakten en me dumpten als een ouwe vieze dweil...
daar zou je wel een beetje gek van mogen worden toch:-)

mooi geschreven, en dank je wel voor de link,
xxx

Han said...

Ik denk dat zij gelukkiger is al wij, haar kinderlijke onschuld doet haar snel vergeten en weer opnieuw genieten.
Dragen wij soms niet veel te lang een verkeerd gebruikt woord met ons mee, als wat zullen ze van denken?
Heel mooi verhaal Marlou!!!

Di Mario said...

Zoals ik bij Roos al liet merken. Ik ben er mee opgegroeid.

Love As Always
Di Mario

Marjolijn said...

Mogge meis,
eigenlijk te koud om onder je dekbedje vandaan te komen.
Maar toch weer een nieuwe dag,
geniet er volop van.
Liefs Marjolijn.

Lutje said...

iemand die in zij eigen wereldje leeft en ook gelukkig is......

Ibella said...

Ze is anders dan wij. Op dit moment denk ik, gelukkig heeft ze een dak boven haar hoofd. Zovelen die leven op straat en dat geluk niet hebben. Ach en met een beetje anders is niets mis mee

gerdaYD said...

Goh, Marlouke-met-de-gouden-pen, wat heb jij hier weer iets inmoois geschreven... Ik wou dat ik het kon, helaas... nee dus. Maar ik ben zo blij dat ik bij jou genieten kan, van evenveel stukjes woordenkunst!
OT: hé! Dat Henry's madre bij Sevilla is geboren... moet voor jullie dus dubbel fijn zijn er naar te kijken!
Maak er een superdagje van schat!

Anne said...

de hazepaterslaan.
wat ben ik daar vaak uitgestapt.
zijn mijn voetstappen even verweven met die van deze simpele vrouw.
net als het kijken naar de foto's op het blog van klaproos.
mijn paranormale oog zag meer dan er te zien was, mensen die er nog zijn, ook een vrouw die weggestopt en gedrogeerd omdat ze niet begrepen werd door de buitenwereld.
waardoor de overvloed aan (over)gevoeligheid lamgelegd werd en ze hanteerbaar was voor haar verzorgers.
wat is gek, en wat is wijs.
ik kan hier dan altijd alleen mijn licht en liefde naar toe sturen:))

Liesbeth said...

Toch leuk dat ze even de stad inging ofzo, de bus pakte. Lekker even weg uit de inrichting, zonder begeleiding. Valt het misschien toch nog mee met haar;). Ik hou van mensen die zogenaamd gek zijn. Zelf zat ik er ook opgenomen..vandaar denk ik

Ineke said...

Ha Marlou, goedemiddag!

Dank je wel voor je práchtige 'lichtje'.
Wat zal dat in het 'echt' ook een schitterend schilderij zijn; fantastisch mooi die kleuren!

En wat een mooi verhaal heb je hier neergepend, knap hoor en heel ontroerend om te lezen!

Dag Marlou, fijne avond nog!
Groet en veel liefs, Ineke