Apehaar zit altijd raar

.

Ik zit in de bus van Hillegom naar Haarlem.
Halverwege, als we langs de psychiatrische inrichting komen, zie ik bij de bushalte een jonge, "gekke" vrouw. Ze wacht op de bus.
Wat is er eigenlijk gek aan haar?
Hoe is het mogelijk, dat ik haar (stiekem) gek noem?
Eigenlijk niks voor mij, maar ik betrap me er toch op.

Ik zal haar even beschrijven:
Ze heeft een mal, zwart fluwelerig hoedje schuin op het hoofd.
Een roze jas, die scheef geknoopt is.
Een sigaret, die net is uitgemaakt tussen twee hele bruine nicotinevingers.
En een vooroorlogse kinderwagen boordevol troep.

Ze stapt achter in en roept keihard door de bus: "Buschauffeur, mag ik vandaag gratis?"
"Nee", zegt de chauffeur, "daar begin ik niet aan..."

Dan zet ze de kinderwagen vast en waggelt door de optrekkende bus naar voren.
Eenmaal vooraan koopt ze een kaartje naar de Hazepaterslaan en moppert tegen de buschauffeur over de prijs van het kaartje, maar ook en passant over de prijs van de sigaretten.
Als ze weer terug loopt geeft ze de man die naast mij zit een paar zoenen op zijn rechterwang. "Hé Sjonnie!"
De man geneert zich een beetje. Hij leest in de Spits en buigt zich er nóg dieper over.

Dan gaat ze achterin zitten en roept door de bus: "We gaan de eendjes voeren!"
Af en toe neemt ze een trekje van haar gedoofde sigaretje.
Dan zingt ze met luide stem: "Oh sunny day, oh sunny day..."

Ze kan haar mond niet stilhouden en roept een rijmpje: "Er was toch zo'n leuk meisje in Wassenaar, die had een bruine jagoewaar en apehaar zit altijd raar..."
"Buschauffeur, ken je niet een beetje airconditioning aandoen?"

En dan ineens iets hardverscheurends:
"Ik word er toch zo zenuwachtig van, dat ik me baby niet in me armen ken houwe..."

Ik krijg het er koud van.

Er komt een groepje Engels-sprekende mensen binnen met veel koffers.
Ook zij zien en horen de vrouw, die van allerlei onsamenhangends naar hen roept.
Ze kijken van haar weg naar buiten.

Dan zijn we bij de Hazepaterslaan.
De vrouw met de kinderwagen stapt uit. Vrolijk roept ze met haar harde, rauwe stem:
"Bedankt buschauffeur, tot de volgende keer maar weer, he?! Daaaag!"

Ik zie haar weglopen met het scheve hoedje. Haar sigaret inmiddels aangestoken.
Ze roept iets.
Maar ik weet niet naar wie.

Kijk ook even bij *Klaproos* voor een serie mooie fotoos van een begraafplaatsje bij een psychiatrische inrichting

~~