Quo Vadis?

We zijn de eerste klantjes van de “goeroe” en het is heel rustgevend om niet meteen te gaan fietsen, maar eerst langzaam de Donau over te varen.

Het fietst heerlijk, langs het water. Het is heel stil, iedereen zit waarschijnlijk nog aan de koffie, en we tuffen rustig richting Linz. De wind duwt een beetje mee. En we gaan stroomafwaarts, ook al zo prettig. 

 

Al fietsend kun je om je heen kijken en van alles zien. Bij elke brug afstappen...

Het fluitekruid staat hier volop te bloeien. Alles in de natuur is veel verder dan bij ons. De meeste bloesems zijn al uit de bomen, maar ik zie toch nog een enkel perebloesempje... En soms ineens een gehele appelboom in bloei.
De kastanjes met volle kaarsen staan ons na te kijken, alsof ze zeggen willen: waar ga je heen, quo vadis?

Wat ik heel leuk vind zijn de dorpjes, waar je af en toe door heen rijdt. Je kunt er lekkere koffie drinken, even pauzeren. Een kerkje in om een kaarsje te branden.

 

Tegen de tijd, dat we Linz naderen moeten we helaas de weg delen met de auto’s. Die scheuren hier zo erg, dat we oordopjes indoen.
Maar dan zijn we in de stad en is het geluid “normaal”, tenminste voor een stad.

We zoeken ons hotelletje op: “Der wilder Mann” en na een lekkere douche gaan we de stad verkennen en iets te eten halen.

(Henry speelt Mozart, die gehaast zijn huis uit komt, in Linz...)

.