.
Laatst had ik een interessant gesprek met een hele goeie vriendin over vriendschap.
Uit het gesprek bleek, dat ze verbolgen was omdat sommige vriendschappen aan het 1 op 30 syndroom lijden.
Jij 30 keer naar een vriend en die vriend 1 keer naar jou.
Daar heeft ze hinder van.
Daar heeft ze hinder van.
Terwijl we zo aan het praten waren dacht ik, dat ik daar geen last van had. Ik tel niet hoe vaak of hoe weinig iemand komt. Of hoe vaak ik naar iemand toe ga. Tenminste.... dat dacht ik.
Maar soms is het toch wel heel opvallend, dat er zo een onevenwichtige situatie is. En ondanks, dat ik het niks voor mij vind ga ik toch een beetje nadenken en kijken hoe dat zit.
Hoe komt het, dat je 30 keer bij iemand langs gaat en dat die persoon zo goed als nooit bij jou langskomt? Waar ligt dat aan?
Stinkt het soms bij mij? Is het te koud of te warm? Is er niet genoeg drank in huis? Ben ik niet voldoende geïnteresseerd?
Ik hou het er voorlopig maar op, dat het blijkbaar niet interessant genoeg is om ervoor om te fietsen.
Zou het zo kunnen liggen: dat het gewoon desinteresse is?
Of moet ik denken: dat is zijn of haar probleem. Die mist een hoop?!
Maar ik lig er toch wel eens wakker van.
Familie én vriendschappen zijn namelijk belangrijk voor me. En ik ben zo trouw als een olifant. Of een zwaan.
Ik snap gewoon niet, hoe iemand nooit meer iets van zich kan laten horen. Daar kan ik met m'n kop niet bij.
Ik snap gewoon niet, hoe iemand nooit meer iets van zich kan laten horen. Daar kan ik met m'n kop niet bij.
Maar misschien zal ik sommige dingen nooit snappen. En ga ik gewoon maar weer stoppen met tellen. En ga ik er zeker niet meer van wakker liggen. Zonde van mijn nachtrust...
.
13 comments:
Familie kom ik echt nooit meer, niet bij mijn zus of bij mijn moeder. Ik heb die niets meer te zeggen. Vrienden is iets anders, daar heb je zelf invloed op, en dat vind ik wel belangrijk. Tellen doe ik echter nooit.
De zYMeer ernstige invaliderende handicap van m,n lief heeft er toe geleid dat we steeds minder bij anderen op bezoek kunnen en dat alleen nog de heel goede vrienden langs komen. Maar depri zijn we gelukkig nog steeds niet.
Als familie beschouw ik de mensen die me aan het hart liggen. De biologische band mat mensen zegt me niets.
Beetje vreemd, dat weet ik, maar ik ben niet zo voor die familiefeesten waarbij je je leukste gezicht moet opzetten bij mensen die je met moeite kent.
Mijn moeder zie ik wel iedere week en dan doen we samen boodschappen.
Dat is het zo'n beetje.
Nee joh, dat hoeft het echt niet te zijn. Zo kom ik eigenlijk zelden bij vrienden en familie thuis. Zij wel bij mij. Waarom, omdat Dinnetje en ik dat eigenlijk heel prettig vinden. Onze deur staat atlijd open. Dat weet iedereen dus ze komen ook als het hun uitkomt. Altijd makkelijk. Het heeft er niet mee te maken dat die ander niet intressant is of wat anders..
Love As Always
Di Mario
Dat is een interessant thema, Marlou.! Zo nu en dan een beetje tellen geeft wel aardig aan welke vriend-schappen bijzonder zijn, en welke vluchtig en/of oppervlakkig.
Het lijkt me beter om niet - zoals die FaceBook-fanaten - ontelbaar veel ‘vriendschappen’ te hebben, maar een overzichtelijker aantal wat diepgaandere vriendschappen liefdevol te koesteren.
Échte vrienden weten bijna altijd hoe het met je gaat. Ze maken zich niet uit de voeten als de ander het wat moeilijk heeft, maar zijn onopvallend en zorgzaam aanwezig. Dat komt omdat ze onvoorwaardelijk van je houden; en jij van hen; simpel hè…
Jelle Droeviger.
Mooi onderwerp, meis.
Tellen doe ik nooit, ik kijk wel van wie is het meest mobiel.
En in de familie kring ben ik dat, dus rij ik altijd.
Bij vrienden is dat wat anders.
Maar niet minder belangrijk.
Fijne dag vandaag.
Dingen gaan zo als ze gaan. Tellen doe ik niet. Niet hoe vaak er iemand vij mij langs komt, maar ook niet hoe vaak ik naar een ander ga.
Het belangrijkste is dat we met elakaar overweg kunnen. Als dat gaat haperen blijf ik weg.
Het '1 op 30- syndroom' :-)
Ik heb er ook wel eens last van maar ik heb juist dat mensen altijd hierheen willen komen terwijl ik het ook wel eens leuk vind als iemand mij uitnodigt. Haha het is ook nooit goed.
dikke kus van mij
Tja lieve Marlou, er komen beslist meer vrienden naar hier dan ik bij hen ga... maar ik heb een excuus: géén auto en de meeste webvrienden wonen te ver af om met de brommer te bereiken. Dus komen ze naar hier...
Maar stop inderdaad dat tellen, het is beslist niet goed voor je sjokolat! Geniet gewoon van elk moment vol vriendschap... in de werkelijkheid, of virtueel, zoals hier, op je mooie blog...
Wat heerlijk dat je hier over schrijft. Het is een taboe. Boe! Ben daar veel mee bezig eerlijk gezegd...en dat wil ik zo houden, dat eerlijke zeggen.
Wat een moeilijk onderwerp. Het heeft met gevoel te maken....Ik tel niet maar ik vraag me af....en ik kom er niet uit....
Er zijn wat duidelijke dingen, b.v. ik rij geen auto. Twee vriendinnendichtbij verhuisden. En twee anderen haakten af toen er iets gebeurde in mijn leven waarover ik niet in het openbaar kan praten. Gewoon ellende was het.
Nou ja gewoon.....
Ik denk dat je hier het leven beschrijft zoals het zich voordoet. Ik vind mezelf ook zo'n trouwe....Ik heb de maan in stier en jij de zon in stier. Nou als dat niet gezellig is. Het is gewoon de pech dat we niet bij elkaar in de buurt wonen. Maar we kunnen elkaar toch bereiken...doch niet aanraken....en zo is het toch gesjellig.....
Kan hier uren over delibireren en epibreren.....
Leuk dat je onderwerp eens aansnijdt Marlou.....niet voor niets....
Liefste kussen van Annet (dank voor je aangeboden hulp, ik denk weleens aan overstappen naar Blogspot)......☺ ☺ ☺ wolkje, wolkje, wolkje.....
Als iemand ze neus niet meer laat zien kan die van mij de pot op.
Ik blijf er niet achteraan hollen.
Vind het nogal respectloos eigenlijk die lui die hun neus nooit laten zien. Maar jij moet altijd wel opdraven.
Interessant onderwerp.
Maar tellen. nou nee, dat nou ook weer niet.
1 op 30 syndroom vind ik wel leuk gevonden. Dat dekt soms de lading wel.
Het stinkt niet in je huis, je hebt altijd een wijntje,theetje en lekkere koffie. Ook is het er behagelijk warm, als het koud is en koel als het buiten te warm is. Bedenkt dat het om de kwaliteit gaat en niet om de kwantiteit. En stop met tellen, want dan wordt het 's nachts schaapjes tellen. En bedenk dat je in mijn hart zit, ook al kom ik niet zo vaak bij je langs. Je zussie.
Ach het is mij om het even als je maar vrienden hebt.
Sommige komen bij me thuis, ander nooit en weer andere zie alleen in het café
Zonder vrienden kan ik niet
Je kunt desnoods wel zonder geld
al is dat voor je maag niet fijn.
Nog erger als een vrouw je kwelt,
want dan doet ook je hart nog pijn.
Ik weet het kan verschrikkelijk zijn.
Liefst heb ik een vriend met wie ik alras
langdurig zeuren kan hoe het was
en ik heb troost in mijn verdriet.
Mijn makkers, schenk me nog een glas,
want zonder vrienden kan ik niet.
Raar is het leven toch, ik hou
al niet zo veel van alcohol,
maar uitgerekend om een vrouw
sla ik naar binnen tot ik vol
en snikkend van de bittere lol
subiet in slaap val in een stoel.
Daar vindt een vriend mij, ruimt mijn boel.
Ik wankel, prevel vals een lied
omdat ik me toch gelukkig voel,
want zonder vrienden kan ik niet.
Boudewijn de Groot
Post a Comment