Architectuur: De Raaks

.

Ik woon vlak bij De Raaks.

Dat is een gebied in hartje Haarlem, waar vroeger een prachtig gebouw stond en dat helaas... snik, snik en nog eens snik...gesloopt is. Er is met man en macht geknokt om de oude gebouwen van Dumont te laten staan, maar... het grote geld won.

Haarlem... HOU JE RAAKS!!! (klik)

In no time zijn de oude gebouwen neergehaald. 

Ik heb er toen een paar stukjes over geschreven als Hetty Aandagt bij het VK-blog: De Raaks en De dynamiek van de bouw. En nu, ruim 3 jaar later is daar een heftig soort van nieuwbouw neergezet, waar ik niet echt heel erg vrolijk van word.

Kortom: ik vind de nieuwe gebouwen niet mooi. Niet dat ik vind, dat oud en modern niet met elkaar "matchen", nee... dat kan prima, kijk maar naar Parijs of Londen of andere wereldsteden...

Maar... Haarlem is geen wereldstad. Het is een beetje een dorp eigenlijk, een beetje kneuterig. Het ís wel een stad, maar het heeft totaal geen allure en dat is nou juist het leuke aan Haarlem. En dit... dit is gewoon een lelijk gebouw. Natuurlijk leuk, dat van de oude gebouwen iets is ingemetseld, als doekje voor het bloeden, maar daar heb je ze niet mee terug.

Vanmiddag was er een opening van een expositie in het ABC over de Raaks, waar ik het net over had.

Mooie expositie, ik kan niet anders zeggen.

Mooi van structuur, opbouw en overzicht. Gaaf ook om te zien hoe de geschiedenis is van het hele eh... mag ik het zeggen??? nou vooruit: debacle!

Als je in architectuur geïnteresseerd bent moet je echt eens langskomen bij het ABC. De exposities zijn schitterend. Je zou in dit geval bijna overstag gaan...

Maar... ik kan de nieuwe Raaks nog steeds niet mooi vinden.

Zal ik er ooit aan wennen?

Zal wel moeten, want ik woon er vlak bij.

Ik kom er bijna dagelijks langs. Dus. Ik zal er misschien wel aan wennen. Maar mooi vinden? Nee!

25 mei aanstaande is de opening. Natuurlijk sta ik vooraan. Niet om "Boe!" te roepen, heus niet, want ik draag mijn stad een goed hart toe en hoop, dat al met al dit hele gebeuren toch een succes gaat worden. Er komen winkels in, een cinema en het stadhuis.

Maar ach... had Haarlem maar zijn Raaks gehouden...

Er is geen weg meer terug...

.

(3 laatste foto's: Marlou Witzel, de andere komen van het WWW)

Eind goed, al goed

.

Zo af en toe lees ik iets, waar ik lekker om kan gniffelen.

Zo ook om deze tekst, die Gerard Reve een keer gezegd schijnt te hebben...

"Het leven is geweldig. Het is beroerd dat je iedere dag werken moet, maar verder is het leven een feest."

Daarom was ik gek op Reve. Om dit soort uitspraken. Ik hoor het hem zeggen met die mooie sonore stem van hem.

"Het leven is geweldig. Het is beroerd dat je iedere dag moet werken, maar verder is het leven een feest."

Heerlijk!

Luister maar eens naar die stem van hem in "De Blijde Boodschap" :

Ach, nu ik toch met Reve bezig ben kan ik net zo goed een van zijn mooie gedichten opschrijven.

Ik heb een bundeltje met al zijn gedichten en dit is een van de gedichten, die ik zo af en toe even voor mezelf hardop voorlees:

Eind goed, al goed

Mijn as wordt begraven op het kerkhof te Greonterp.

De mensen die komen kijken,

krijgen met onbekrompen maat te drinken,

de kinderen ook, dat staat geschreven.

Er komt een houten kruis, waarop te lezen valt:

GOD IS LIEFDE, verder niks.

Dan komt de harmonie, en speelt een lied,

langzaam en vroom, met veel koper.

Als er wel wolken maar geen wind is wordt de hemel

een sluier van stilte,

en daalt iets neer dat veel lijkt op geluk.

(1965)

Maar het mooiste nog vind ik het, als hij het zelf voorleest, op de CD, die achterin de bundel is gestoken.

Gerard Reve is 8 april 2006 overleden. En niet begraven in Greonterp, maar in Machelen aan de Leie in België.

Henry en ik hebben daarom in Greonterp... nee, nee... daarover een andere keer.

.

Leven en dood

.

Binnen een week gebeuren er twee belangrijke dingen: Reijer overlijdt en David wordt geboren.

Reijer is nogal oud geworden: bijna 90 en David (voluit David Laszlo) heeft nog zijn hele leven voor zich.

Reijer is heel rustig uit het leven gegleden en David is er heel rustig aangekomen.

Reijer wordt betreurd door zijn kinderen en kleinkinderen. Zij zullen die lieve, elegante en grappige man gaan missen. Ook al weten ze, dat aan elk leven uiteindelijk een eind komt... En ook al weten ze, dat hij er alles uit heeft gehaald, wat er in zat. 
En wat zal het leven David brengen? Ik weet het niet. Ik weet wel, dat hij welkom is en heel veel liefde zal ontvangen...

Dag David, jochie... welkom hier. Maak er wat van! Ik wens je een mooi en gezond en inspirerend leven toe, vol aangename verrassingen...

Dag Reijer... rust maar lekker uit. Je hebt het verdiend... Eindelijk lucht...

After all

.



(Kookaburra, king of the bush!)

Meestal zet ik hier korte gedichten. Meestal vertaal ik ze ook, als ze in een andere taal geschreven zijn.
Maar nu heb ik een mooi, lang gedicht gevonden. En ik vertaal het niet.
Het gedicht is van Henry Lawson. Een Australische dichter, die het eind 1800 schreef.
Toen hij in 1922 overleed, stonden er duizenden mensen langs de route van de rouwauto voor "The Poet of the People".


Dit is Henry Lawson:

En dit is het gedicht:


AFTER  ALL


The brooding ghosts of Australian night have gone from the bush and town;
My spirit revives in the morning breeze,
though it died when the sun went down;
The river is high and the stream is strong,
and the grass is green and tall,
And I fain would think that this world of ours is a good world after all.


The light of passion in dreamy eyes, and a page of truth well read,
The glorious thrill in a heart grown cold of the spirit I thought was dead,
A song that goes to a comrade's heart, and a tear of pride let fall --
And my soul is strong! and the world to me is a grand world after all!


Let our enemies go by their old dull tracks,
and theirs be the fault or shame
(The man is bitter against the world who has only himself to blame) ;
Let the darkest side of the past be dark, and only the good recall;
For I must believe that the world, my dear, is a kind world after all.


It well may be that I saw too plain, and it may be I was blind;
But I'll keep my face to the dawning light,
though the devil may stand behind!
Though the devil may stand behind my back, I'll not see his shadow fall,
But read the signs in the morning stars of a good world after all.


Rest, for your eyes are weary, girl -- you have driven the worst away --
The ghost of the man that I might have been is gone from my heart to-day;
We'll live for life and the best it brings till our twilight shadows fall;
My heart grows brave, and the world, my girl, is a good world after all.


Henry Lawson 1867-1922

De herhalingen aan het einde van de verzen vind ik mooi:


is a good world after all
is a grand world after all
is a kind world after all
is a good world after all


Dat spreekt me aan, omdat ik vind dat iedereen zich wel eens wat positiever over de wereld mag uiten. Waar je je aandacht op vestigt, dat groeit. Vestig je aandacht op een betere wereld.
Dat is wat ik zou willen.

Henry Lawson's pen...

is a good world after all

is a grand world after all

is a kind world after all

is a good world after all

.

Het meertje

.

Als kind zwom ik altijd in “het meertje”. Dat was toen ik nog van ijskoud water hield.

Ik liep in mijn badpak het huis uit, de berg af en dook dan zo het meertje in.

En als moeder Paula vanaf het balkon riep: ”Marlou… eten!” dan liep ik met mijn natte goedje aan gewoon weer terug.

En eenmaal op de grote veranda was ik al weer droog. De tafel was gedekt en een honger dat ik had!

Wat een tijden waren dat! Ik was zo mager als een lat en at als een paard…

Nu heeft “Strassen-Hans” het meertje gekocht met een stukje grond erbij. Hij heeft er een leuk huisje neergezet en wil in het meertje forellen gaan kweken.

Als de mist is opgetrokken maken wij een wandeling en komen langs "mijn" meertje. Ik zie inderdaad nogal wat forellen zwemmen.

En ook… honderden, ja… echt waar!!! honderden kikkers.

Mooie grote kikkers. Het meertje krioelt er van.

En ook nog overal kikkerdril, dus het gaat er straks lekker druk worden.

Ineens zie ik ook een ontzettende kluit kikkers. Ik kijk nog wat beter en getverdemme...het lijkt wel een soort van groepsverkrachting. Kan dat bij kikkers??

Eén vrouwtje wordt besprongen door wel 10 kikkermannetjes.

En er komt er zelfs nog eentje aangezwommen, dat er ook nog bij wil.

Je snapt zeker wel, dat wij die kluit uit elkaar hebben gehaald.

Of het helpt??? 

Ik denk het niet, maar in ieder geval kan het vrouwtje even op adem komen…

Dan lopen wij terug naar het huisje: we gaan schoonmaken en tassen inpakken. Morgen reizen we weer naar Nederland. En ik heb nog helemaal geen zin!
Gelukkig gaan we over de mooiste weg van Oostenrijk: via de Weinebene en over de Hohe Tauern...

.

Geachte afwezigen

.

Geachte afwezigen,

u zult wel denken, wat staat er ineens een rare snoeshaan op de kansel. Awel, ik zal u vertellen: meneer pastoor is met reces en voorlopig zult u het met mij moeten doen.

Ik zal u niet vervelen met schuld en boete.

En ook hoeft u echt niet elke dag te komen biechten. Ik hou er helemaal niet van al uw geheimen aan te moeten horen. Biecht gewoon niet. Leef, zoals het u goeddunkt. U weet zelf wel hoe!  

Eén ding wil ik u meegeven: lach veel. Lach zelfs heel veel en laat tevens uw kinderen heel veel lachen, want het is van het hoogste belang, dat kinderen per dag minstens 30 keer lachen en... dat zij niet bang zijn!

Doe niet somber, kijk niet om, behalve af en toe bij het oversteken.

En nu… met z’n allen de kroeg in! Eet eerst een Leberknödelsuppe en neem dan een groot glas bier! 

Proost!
Ik betaal!!

.

Naar het huisje

.

Als de week in Beieren er op zit trekken we door naar "Het Huisje".

Ons familiehuisje bij het drielandenpunt Oostenrijk-Hongarije-Slovenië.

Het is al bijna 50 jaar in ons bezit. Het heet Eduard, naar de vorige (Deense) eigenaar, die er op z'n ouwe dag had willen wonen...

We ondervinden meteen al groot gedoe: de waterleiding is bevroren geweest.

Gelukkig heeft Henry dat op tijd ontdekt, voordat hij de put in is gekropen om de hoofdkraan te openen.

Oeioeioei, ik moet er niet aan denken, wat er gebeurd zou zijn, als hij de hoofdkraan meteen na aankomst geopend had!

Henry verzint een tijdelijke aanpassing (het is zondag, de loodgieter is dus dicht) zodat we wel gebruik kunnen maken van de WC en van een wastafeltje in de badkamer.

Maar morgen, maandag, is het eerste wat we moeten doen: 9 kilometer naar beneden rijden, materialen halen en weer 9 kilometer omhoog, de berg op.

Henry weet precies wat hij nodig heeft en eenmaal boven gaat hij gelijk aan de slag.

"Gelukkig" zitten we in een hele dichte mist, dus wandelen is er niet bij.

Tja... dan blijft er niets anders over dan te gaan klussen.

En wonder boven wonder... na een hele dag is het karwei geklaard en kunnen we weer gewoon van het heerlijke bronwater tappen!

Knap van hem... waterleiding gerepareerd!

50 jaar geleden moesten we met twee emmertjes naar de bron om water te halen, dat was dan een soort van corvee.

"Marlou... water halen!" 

IJskoud bronwater was het. Heerlijk sprankelend ijskoud water....

Soms hield ik mijn kop onder de straal. Toen was ik nog niet zo'n watje als nu. Nu wil ik alleen nog maar onder de warme straal!

Henry... dank je wel...

Je bent een kei!

.

Mariaas

.

Met mijn koor heb ik een heleboel liederen ter ere van Maria in het repertoire.

Maar ja… wat wil je: Leny’s partner heet Maria.

Dan kun je bijna niet anders. Ja toch?!

Tientallen componisten hebben zich over Maria gebogen en daar zijn tientallen Ave Maria’s uitgerold. Voor gemengde koren, voor kinderkoren, voor vrouwenkoren, noem maar op...

Deze zingen wij (onder andere):

Ook beeldende kunstenaars zijn in de loop der eeuwen geïnspireerd geweest door de schone maagd.

Ik vind het altijd leuk om vooral in het buitenland kerkjes binnen te gaan en op zoek te gaan naar portretten of beelden van deze dame.

Soms vind je er hele leuke tussen. Met van die brutale koppies. 

Kijk maar eens, ik bedoel maar:

Meestal draagt ze een kind. Op de arm of soms zelfs op één hand! Maar ze draagt het niet altijd. Ze wordt ook vaak alleen afgebeeld. Soms heeft ze een soort van boerengezichtje.

Zoals hier, een lekker boerendeerne. Dat spreekt me wel aan.

En soms is ze heel teer en breekbaar. Of een beetje tuttig. Het ligt er maar aan wat een kunstenaar ziet en hoe die het uitbeeldt. Als de kunstenaar de Maria als een koningin ziet, dan wordt ze ook zo afgebeeld. Als een soort van Queen Victoria…

In de meeste kerken kun je vóór het beeld een kaarsje aansteken.

Ik doe dat altijd: een kaarsje voor mijn overleden familieleden.

En voor mijn overleden vrienden. Dat ze een beetje licht hebben. En dat ik even aan ze denk.

Hier is ze afgebeeld op een kaars. 'n Beetje primitief, maar dat vind ik nou juist leuk.

De muziek die ik met mijn koor zing maakt, dat ik op zoek ga, naar dat figuurtje. Ik maak altijd een foto en bewaar die in een speciaal mapje.

De foto's die je hier ziet zijn allemaal genomen in kleine kerkjes in de Beierse Alpen, waar ik een weekje was...

Hier is de laatste... een beetje eigenwijzig gezichtje. Ze weet wat ze wilt. Geen verlegen meisje. De kunstenaar heeft haar een mooi kleedje aangegeven, maar het liefste zou ze gewoon op blote voeten door het warme zand banjeren.

Wel... dat hadden jullie niet gedacht, he?

Dat ik, als overtuigd niet-katholiek, foto's van Mariaas zou sparen?!!

.

Op bezoek bij Johannes

.

Johannes rijdt voor ons uit. Hij is een boer van een jaar of 55.

We volgen hem op weg naar zijn boerderij voor melk en eieren.

Als we bij de boerderij aankomen zie ik, dat hij op nummer 33 woont.

"Da’s nou ook toevallig", zeg ik… "ik woon ook op 33. In Haarlem!"

"Kom dan maar even binnen", zegt hij, "dan zet ik koffie of hebben jullie liever iets sterkers?"

Nou… gezien het tijdstip is koffie misschien toch wel iets geschikter dan een borrel. Ik heb net het ontbijt achter de kiezen!

We lopen de keuken in. Zo’n keuken zou ik nou ook wel willen hebben. Lekker een beetje een rommeltje, maar oergezellig en heerlijk warm.

De kachel brandt. Er staan wat pannen op met heet water. De ovendeur staat open en er komt een heerlijke geur uit...

Heel veel hout heeft hij buiten staan. Henry heeft er net likkebaardend naar staan kijken… Daar zou hij als rechtgeaarde, ex-brandweerpersoon nou graag eens een vuurtje mee willen stoken! En wat is het allemaal keurig gestapeld. Nee, dat doen wij Johannes niet na...

Als we de koffie op hebben gaan we naar de stal, waar verse melk in een kleine melkkan wordt ingeschonken. Verser kan niet.

De kip, die op een slordig baaltje stro in een kruiwagen zit, wordt opgetild en ik mag het nog warme eitje pakken…

Dank je wel kippetje!

Dank je wel Johannes voor de gastvrijheid…

.

Die Bierhütte

.

De eerste aanleg is in Beieren.

Daar verblijven we een hele week in een hotel, dat de naam “die Bierhütte” draagt. Een oud, stevig gebouw, dat al staat vanaf 1512 en dat sinds 1915 een soort van herberg is.

Doordat mijn oude oorlogswond (hahaha! nee hoor… het schaambeen, dat gebroken was tijdens mijn auto-ongeluk…) het nodig vindt om mij te laten weten dat het er nog steeds is, zitten grote wandelingen er niet in. Jammer!!

Maar ja… je kunt niet hele dagen op je hotelkamer of in de sauna zitten, dus maken we heerlijke uitstapjes met de limousine in de prachtige omgeving…

Naar kleine bergdorpjes en hoge uitkijkposten…

Er ligt nog steeds sneeuw! Hier klimt mijn geliefde naar de Drei-Sessel-rots waar, naar men zegt, in de 17de eeuw drie koningen gezeten hebben om het land om hen heen te verdelen.

En hier zit de kunnegin herself op een van de drie Sessels. Ze heeft zojuist het contract getekend: vanaf nu is geheel Bohemen van haar en van haar alleen. 
’t Is maar dat je het weet…

Weer thuis...

..

Ze is weer thuis van 1200 kilometer heen en 1200 kilometer terug. Over snelle wegen en langs mooie smalle paden. Door bossen en over brede velden.  Een paar dagen mist, een paar uurtjes regen en verder zonovergoten. Zon en frisse berglucht. Sleutelbloemetjes en de eerste appelbloesem.

Natuurlijk zit ze vol verhalen. Maar kijk eerst even naar de eerste ontmoeting met Eduard, klein huisje in de bergen:

Eduard in de mist

.