28/06/2013

Een vijver zonder rimpeling

.
Gisteren kreeg ik van ons Gerda zo'n mooie tekst van Gerrit Achterberg, dat ik ben gaan zoeken en het hele gedicht vond. De laatste vier regels vind ik wel de mooiste...



Uit Morendo


De dood schokt de kristallen in mij vast
uit 's levens moeizame verzadiging.
Een ver verhaal dat nimmer overging
wordt hier in zijn kernen verrast.

Zóó zuiver waart gij en zóó bovenaardsch
dat, sinds ge weer in donker overging,
ik zorgeloos het leven binnenging;
zeker van uwe wederkeer in het laatst.

Nu ik ben aangekomen op de plaats
waar het zal moeten zijn waar ik van zing.
Ik ben een vijver zonder rimpeling
met alle hemelen in mij weerkaatst.




Gerrit Achterberg 



11 comments:

Marjolijn. said...

Ja, dat is een heel mooi gedicht meis.

En nu ook op naar een mooi weekend..!!

klaproos said...

prachtig mooi loutje,
ons gerda, :-) wat zeg je dat lief, die weet ons elke keer met een mooi gedicht te verblijden hé,

maar jij ook hoor, met je heerlijke reacties,
weblogland is een rijk land met zulke mensen om je heen ,



heb het goed vandaag
xxx

Jelle Droeviger said...

Het mooie van poëzie is dat een gedicht rijker en voller, en gaandeweg mooier wordt voor de volgende ontvanger; alsof men, simpelweg door het in zich op te nemen, er ook, haast onmerkbaar, iets aan toevoegt.

Let wel..., dit is NIET bewezen...!

Jelle Droeviger.

gerdaYD said...

Ik vind de laatste regels ook het mooist: ze zeggen in zo weinig woorden zo veel hé... Blij dat je er wat aan had mijn lieve Marlou. Maar vooral hoop ik dat jij dat immense verdriet een plaats in je hart kan geven...

Sjoerd said...

De laatste regels, dat zou een mooie eindbestemming zijn.

Petr@ said...

Een vijver zonder rimpeling, als dat eens waar kon zijn.
Een heel mooi gedicht, ik snap dat het je troost!

Liefs Petr@

Annet said...

Wat mooi, wat mooi...

Dank je wel Marlou...

Poëzie is als een troostende arm voor de ziel...

Liefs, Annet

gerdaYD said...

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:

zo helpt poëzie.
© Herman de Coninck

Fijn weekend mijn lieve Marlou, geef je al even lieve Henry een dikke knuffel van mij wil je?

די מריו said...

Oei, wat een beauty zeg. Die zinnen kun je vaak overlezen zonder dat ze hun kracht verliezen.

Love As always
Di Mario

christiene said...

Een mooi heel mooi gedicht...

woorden vallen op hun plaats.

Fijn weekend

Liefs Christiene.

wacht op je spin!

Wim said...

Mooie troostende woorden.