Hoogspanning in Trahütten

.

Sjoerd kent de foto's, die ik van Henry maak bij hoogspanningshuisjes wel: hij verzamelt er namelijk foto's van... 

Ik stuur er zo nu en dan ook wat naar hem op.
Deze bijvoorbeeld:  hoogspanning in Haarlem

Maar nu over naar Trahütten...

De Steweag is in ons dorp de leverancier van het elektra.

Rondom het dorp zijn  torentjes gezet met daarin de gevaarlijke hoogspanning, die daarin dan (meen ik) omgetoverd wordt tot de stroom, die we in onze huizen kunnen gebruiken. 

Als daar de bliksem inslaat (en dat gebeurt nog wel eens)  heeft het hele dorp meteen geen stroom meer.

Speciaal voor de foto voor Sjoerd gaat Henry net doen of hij heel erg getroffen is door de hoogspanning. Toneelspelen kan hij als de beste! 

Als je op de foto klikt kun je het beter zien...

Elke keer weer lachen met die gek!

Dolce far niente

.

Denk nou maar niet dat ik de hele dag aan het wandelen ben...

Nou, wel veel, maar echt niet de hele dag.

Ik vind het ook lekker om zo maar een beetje voor het huisje te liggen.

Om een tukje te doen.

Of om naar de hommels te luisteren...

Gewoon lekker niks!
Dolce far niente... heerlijk niets-doen.

Het koor in ons dorp...

.

Na het avondeten doen we vaak een ommetje...

Soms om een brief op de bus te doen, soms de koeien dag-zeggen en soms zomaar een rondje om de kerk.

Deze avond naar het gemeentehuis, omdat daar de enige brievenbus uit de wijde omgeving hangt...

Boven brandt licht en ik hoor heel mooi zingen...

Ik probeer de voordeur en ja hoor: open!

De trap op en als het even stil is klop ik aan...

Als ik binnen ben zie ik, dat er een koorrepetitie aan de gang is.

Ik zeg, dat het zo mooi klinkt... en vraag of we even mogen luisteren.

Het koor reageert enthousiast en er worden twee stoelen neergezet.

De dirigent vraagt of we mee willen zingen, maar dat doen we maar niet. 

Een beetje luisteren is ook goed. En werkelijk: het klinkt fantastisch! Mooie sonore mannenstemmen er bij!

Het zijn ongeveer 30 mensen uit het dorp en ik ken niemand! 

Nou ja zeg...

Kom ik er al 50 jaar en het koor (Die Trahütt'ner Sing Kreis) bestaat 40 jaar en ik ken niemand! 

Waar was ik al die tijd?

Na de pauze gaan we weer en de dirigent zegt nog, dat ze vrijdag optreden en of we komen luisteren.

Natuurlijk komen we luisteren.

Een optreden tijdens "De dag van de muziek" in de stad beneden...

Die vrijdag gaan we naar beneden en zien het koor in vol ornaat met dirndls aan en zo op het podium. Ze hebben er reuze lol in dat ze hier kun mooie muziek kunnen laten horen...

En het klinkt werkelijk net zo mooi, als afgelopen dinsdag in die stille avond boven in het dorp...

(Foto's: Henry Kloostra)

Naar de Grillitsch-hütte

.

Eén van de hoogste hutten in de buurt is de Grillitsch-hütte.

Een hut die op 1650 meter hoogte ligt en waar een lekker pittige wandeling naar toe gaat. 

Eerst een half uurtje rijden met de auto naar boven, naar de Weinebene en dan de wandelschoenen aan! Het is anderhalf uur lopen...

Ook hier zie je steeds meer, dat mensen stenen stapelen. Allemaal afgekeken van onze Wim, die steenmannetjes maakte, toen hij nog leefde...

Een simpel kunstwerkje, maar het ziet er zo mooi uit...

Onderweg naar boven ligt nog wat sneeuw aan de kant van de weg.

Bijna alles is weggesmolten, maar er ligt nog genoeg voor een portretje...

En dan weer door naar hut. 

Ik hoop toch zo, dat die open is, want ze hebben er heerlijke soep. 

De lekkerste soep is de "fritaten-suppe", die heeft een bouillon... nee, niet te kort zo lekker en daarin zeer fijngesneden pannenkoekjes... 

Ha! Daar verschijnt de hut:

Nog even en we zijn er.

Ruik ik al soep?

Of iets anders lekkers?

Ik heb er zo'n zin in!

Gesloten!

Volgende week zijn ze open, maar dan zijn wij al weer weg...

Gelukkig hebben we zelf een broodje bij ons en iets te drinken...

Pier jarig!

.

Morgen is het al weer tien jaar geleden dat mijn kleinzoon Pier werd geboren...

Wat een lekker mannetje!

Ik ben zo blij met mijn beide kleinkinderen.

Het zijn grote schatten!

En dat Pier morgen al 10 wordt...

Ik kan me niet meer voorstellen, dat hij zo'n klein ventje is geweest...

10 jaar geleden geboren... 25 juni 2006

En nu is hij dus een tiener!

Een fijn kind, dat van alle markten thuis is: hij kan fantastisch tekenen en pianospelen. Hockeyen en drummen...

De Brandaris door Pier de Groot

Pier! Gefeliciteerd! Ik hoop dat je tiende jaar een topjaar wordt!

De dirndl

.

Een tijdje terug kreeg ik van mijn dochter Roosje voor mijn verjaardag stof om een dirndl te laten maken.

Een dirndl is Oostenrijks "Trachtenkleid", een klederdracht-jurk dus.

De gewoonte is daar om je moeder 4 verschillende stof en speciale knoopjes voor haar verjaardag te geven, waarmee jij dan naar een "Schneiderin" gaat.

Die gaat dan passen en meten en knippen en naaien...

En een week later kun je je dirndl komen ophalen.

Zo'n jurk draag je niet in Nederland. 

Maar daar, in de bergen kijkt niemand er gek van op als je er mee rondloopt.

We hadden een afspraak met iemand om te lunchen bij de golfclub verderop. 

Ik had de bewuste dirndl aan en echt niemand kijkt raar...

Het voelt gewoon prima en toch wel speciaal...

Ik heb 'm nu in ons huisje in de kast laten hangen. Misschien is er iemand die 'm wil uitproberen.

Mag! Gerust doen!

Zo ziet die dirndl er in z'n geheel uit:

Deze meiden hebben geen zin in een dirndl, maar wel in een "klederhosen" (zoals mijn kleinzoon Pier die noemt) 

De Obstallee

.

En dan... de tweede wandeling in die prachtige omgeving rondom het dorpje...

De wandeling, die de "Obst-allee" wordt genoemd, omdat er een laantje met hele oude appelbomen in voorkomt...

Eerst gaat het best wel steil naar beneden en sinds de boomkap vorig jaar kun je daar, vanaf een boerderij het huisje boven zien liggen.

Zoekplaatje... ergens bovenaan in het midden:

Dan gaat het pad verder over beekjes en langs kersenbomen en bijenkorven naar het bewuste laantje, waar je zo'n prachtig zicht hebt op de Grosse Speik:

Net marsmannetjes, vind je niet? 

Het zijn grote radarkoepels, die er jaren geleden ineens stonden toen de oorlog in Joegoslavië wel heel erg dichtbij kwam...

Persoonlijk kijk ik liever naar deze koepeltjes:

De Obst-allee... met dat ene bankje waar je uren kunt zitten mijmeren en van allerlei dingen fantaseren...

Lekker toch! 

Kom er maar bij zitten, dan krijg je een slokkie Almdudler en een broodje met heerlijke bergkaas...

De Paraplui

.

Al een dag na aankomst wordt de eerste favoriete wandeling gedaan: een rondje om het dorp, via de Paraplui.

Een rondje dat ik al jaren doe en dat nooit verveelt.

Het is er eentje om er in te komen...

Vanaf het uitzichtpunt kun je het kleine dorp zien liggen. 

Het stelt niet veel voor: een kerkje met wat huizen en een boerderij er omheen.

Een kroeg die nooit open is en een school met 12 kinderen...

Dan een rondje over het kerkhof om te kijken of er nog mensen gestopt zijn met roken en...

om de favoriete foto te maken bij het graf van een onbekende meneer...

Gewoon elke keer weer hetzelfde rondje om de berg, eindigend bij hetzelfde gedicht van Goethe, waar Schubert ooit van die mooie muziek op maakte...

Goethe noemde het Wanderers Nachtlied, en schreef het in 1780:

Über alle Gipfeln ist Ruh'

In allen Wipfeln

Spürest du kaum einen Hauch

Die Vöglein schweigen im Walde

Warte nur, warte nur

Balde ruhest du auch...

Vrij vertaald:

Boven alle heuveltoppen is het stil,

in de boomtoppen word je

nauwelijks meer een zuchtje wind gewaar;

de vogels zwijgen in het bos.

Wacht maar, spoedig rust jij ook

Dat rondje... dat maakt me zo gelukkig. Die pure lucht en die stilte, slechts verstoord door een eenzame koeiebel...

En weer terug...

.

Ja, ik ben er weer...

En guess what: ik wil weer terug!

Eerlijk gezegd ging ik alleen maar op vakantie om mijn nieuwe bergschoenen in te lopen, maar dat hoeft verder niemand te weten...

Gaandeweg voelde ik me zo lekker en goed in mijn vel. Zo van de paden in, de lanen uit of zoiets...

Ik voelde me licht en opgewekt. 

Ik had geen enkele zorg dan: waar vind ik straks een bankje om mijn broodje op te eten.

Nou... als dat alles is, dan wil je toch weer terug?

Maar nee... zo werkt het niet.

Het leven hier is veel te goed: 

ik ben gezond, heb een lieve verloofde, lieve familie en vrienden, fijne buren en wat wil je nog meer?

Dus... mocht het weer gaan kriebelen, dan weet je me te vinden: in de bergen!

(foto: Henry Kloostra)