Malle Babbe

.

Vorige week zaterdag hadden we ons lustrum-concert.

Een daverend succes!

De zaal was bomvol en ook op het balkon boven zaten ze zelfs bij elkaar op schoot.

Zo spannend om dat mee te maken en om te mogen zingen en om de stilte tussen twee coupletten te horen, waar je een speld kon horen vallen...

Ik voel me echt bevoorrecht.

Kijk... dit gedicht van Ted van Lieshout hoort helemaal bij het gevoel wat ik heb:

Het was een goed idee van 

mij om geboren te worden.

Anders was deze dag er 

niet geweest met mij erin.

Dan waren we misschien 

thuisgebleven zonder mij

Nu gingen we naar het circus

met mij er bij.

In de piste riep de spreekstalmeester:

"Hooggeëerd publiek"

waarmee hij mij bedoelde.

Proost! Op nog eens 35 jaar!!

Met mijn fans: Jetteke, Joke en Ton...

(Foto's: Henry Kloostra)

Dubbeleworststeeg

.

Laatst liep ik met mijn verloofde door Mokum.

Ja, dat gebeurt eigenlijk regelmatig, want hij woont daar namelijk, vlak bij de Oosterkerk. 

We fietsen vaak naar de Lindenmarkt of naar één of ander evenement of op zoek naar iets moois en meestal op zoek naar een lekker koffietentje.

Ineens zag ik dit bordje, héél hoog:

Ik moest meteen denken aan die opmerking die ik eens hoorde: "Ik was zo trots als een aap met 7 lullen!"

De Dubbeleworststeeg... in Mokum.

Waarschijnlijk zat er gewoon ooit een slager, die dubbele worsten maakte. Kan best.

Er staan huizen, die meer dan 400 jaar oud zijn. Méér dan 400 jaar!

Op Funda lees ik dat Dubbeleworststeeg nummer 2 verkocht is voor 1.850.000 euro!

Of je een emmer leeg gooit...

Nou ben ik nog even verder gaan googelen en wat blijkt? Helemaal geen slager!

De steeg is vernoemd naar een vroegere voorname bewoner: Lourens Dubbelworst.

Die woonde daar en stierf er in 1672.

Waarom hij Dubbelworst heet? Geen idee.

Het naambordje hangt idioot hoog en dat is... om te voorkomen dat het gepikt wordt!

Leuk om een beetje buiten het toeristengewoel om een gekke steeg te ontdekken...

(De laatste foto is van internet geplukt, de eerste 2 heb ik zelf gemaakt)

De hertenfluisteraar...

.

Kijk... dit is Willem, de hertenfluisteraar. Hij woont in Zandvoort en zet zich in voor de Damherten...

Nou moet je weten, dat de grote hoeveelheid Damherten een groot probleem is in Zandvoort. Ze lopen over de boulevard en door de straten, voor auto's en bussen, over parkeerterreinen en fietspaden. Vooral in de schemer is het een mega probleem.

Maar dan is er dus Willem van der Sloot. De enige echte hertenfluisteraar:

Elke ochtend haalt hij een hele hoop herten van het strand en brengt ze naar de duinen.

Hoe die dat doet weet ik niet, hij zal wel met ze praten, denk ik... "Hertje, hertje, kom eens hier..."

Kijk dit is in de tuin van mijn vriendin, die mag ze graag zien:

Maar het zijn er zo ontzettend veel en als ze over straat lopen is dat best wel gevaarlijk.

Dus heeft de gemeente besloten er een aantal af te schieten. 

Inmiddels is dat gedaan en je snapt zeker wel, dat Willem er heel verdrietig onder is.

Ik zag een interview met hem, dat hij aan het huilen was...

Deze grote jongen is er ook niet blij mee.

Ik ook niet, maar ik snap het aan de ene kant wel.

Het zijn er echt veel te veel...

Maar 3000 Damherten afschieten??? 3000???

Daar moet ik ook om huilen. Vreselijk!

Zwerven...

.

Mijn eerste auto was een 2 CV.

Ik kocht 'm van mijn eerstverdiende geld van mijn vader, die een Traction Avant had gekocht en de 2 CV over had. Kwam goed uit, want ik moest "helemaal" naar Oude Wetering rijden waar ik mijn eerste baan had. 31 kilometer: dat was anderhalf uur met het openbaar vervoer en een half uurtje met de 2 CV. Toen tenminste. Nu niet meer, met files en dergelijke...

Dus ik was blij met die 2 CV.

Toen die op was heb ik weer een nieuwe gekocht en wéér een nieuwe. Nou ja... nieuw... altijd tweedehands. Heb nog nooit een nieuwe auto gekocht.

Een hele fijne was de Eend Bestel en ik moest er van de week aan denken toen ik deze zag:

Mijne zag er wel wat mooier uit, niet ondergescheten...

Achterin een matras en zoef! Naar Parijs!

Geen hotel, maar gewoon achterin slapen in het Bois de Boulogne.

En nooit, never ever ergens bang voor...

Ik word er helemaal nostalgisch van. 

Kan dat? Dat je nostalgisch wordt?

Onderweg zongen we Franse liedjes van Brel en Brassens en we riepen regelmatig uit het raam (dat je omhoog moest klappen om te openen)

"Paris, Paris... je t'embrasse..."

En:

"Comme çi comme ça, Paris oh la la..."

Mooie tijden waren dat. 

Mijn laatste eend was een keurige blauwe. Daarna nog even "vreemd gegaan" met een Renaultje.

En daarna?

Een goeie fiets en een goed regenpak! Én fietstassen natuurlijk!

Tot slot...

Dit is mijn laatste 2 CV:

De verliefde stratenmaker...

.

Toen wij een rondje Nederland fietsten kwamen we dit grote hart tegen en ik ben er meteen bij gaan zitten...

De verliefde stratenmaker schoot uit zijn slof en asfalteerde een hart...

Weet jammer genoeg niet meer waar het was.

Ergens onderweg dus...

35 jaar Malle Babbe

.

Morgen, zaterdag 24 juni 2017, is het zover!

Dan viert Vrouwenkoor Malle Babbe haar 35ste verjaardag. Klik nog eens op Malle Babbe om heel kort een stukje van ons prachtige openingslied te horen uit de prelude van Chopin.

35 jaar! Reden om een knalfeest te geven. Het Lustrumfeest van  "mijn" Malle Babbe...

Kijk... dit is onze laatste foto:

We gaan een ontzettend gaaf en leuk concert geven, waar we al maanden voor aan het oefenen zijn. Ja... want alles moet uit het hoofd! Geen liedmappen waar we in staan te turen. Uit het hoofd en opgewekt kijken graag! 

Het programma is weer heel divers, we hebben zelfs een thema: Familie. Dus liedjes over een broer of een zus... over een moeder of een oom... en zelfs over een huisdier!

Kom je ook? Je bent van harte welkom... (wel op tijd komen, vol = vol...)

Na het concert zijn jullie allemaal uitgenodigd om ons lustrum gezellig mee te komen vieren met een lekkere Malle Babbe Biertje: Jopen Bier heeft ons een cadeau gegeven: 150 Malle Babbe biertjes!

's Avonds moeten jullie weer pleite, want dan hebben wìj een diner en tijdens het diner optredens van diverse Babbes...

Mijn koorvriendin en buurvrouw Marjon en ik gaan tijdens dit Open Podium iets van Patty Page zingen, allebei met onze gitaar. We hebben ons te pletter geoefend en het wordt een daverend succes, dat snap je zeker wel...

Tot morgen!

Nieuwe klok...

.

Bij Roosje om de hoek staat een kast, waar mensen hun afdankertjes in kunnen neerleggen.

De plek is droog, het kan niet inregenen en er ligt altijd van alles en nog wat. Er liggen boeken en cd's, kleren en speelgoed en allerlei prullaria.

Ik ga er altijd even kijken, want ik ben al jaren op zoek naar een bepaald boek en kijk steeds of het er misschien ligt... Je weet maar nooit, toch?!

Deze foto heb ik er van de winter gemaakt. Er zijn altijd wel mensen aan het schumen of er iets van hun gading bijligt:

Laatst vond ik er een oud klokje. Er zat een briefje in steenkoolengels opgeplakt: "broken, do not work"

Maar omdat het een grappig klokje was heb ik het toch meegenomen en ik dacht... als het écht niet werkt dan kan het alsnog weg.

Nou... dan moet je net Henry hebben. Die komt er achter waarom het niet werkt! BATTERIJ LEEG! Nee maar. De batterij is leeg en je doet het weg. 

Dus.. een nieuwe batterij er in gedaan en wat denk je? Feilloos! Het geeft op de sekonde nauwkeurig de tijd aan, ook al staat er voorop, dat het zogenaamd uit 1870 komt.

Niks hoor... gewoon een modern uurwerkje in een oud, onkig jasje.

Past precies bij mij...

Bucket or fuck-it...

.

Een jaar of 7 geleden heb ik eens iets geschreven over mijn bucket-list.

Ik noemde dat mijn 33 lijst. Er stonden 33 dingen op, die ik nog wilde doen, voordat ik de pijp uit ga.

De lijst is inmiddels behoorlijk ingekort en de pijp uitgaan doe ik voorlopig nog niet.

33 lijst (klik)

Maar goed... gisteren was ik aan het zwemmen en ik zwom een tijdje naast Inger, die zei, dat ze geen bucket-list heeft, maar een fuck-it list.

Ze vindt een bucket-list teveel gedoe, omdat je je moet inspannen om allerlei dingen te doen, die je nog graag zou willen doen.

Maar op een fuck-it list zet je juist dingen die je NIET meer wilt doen. 

Nou ben ik dat natuurlijk gaan googelen en wat blijkt?

Is allang bekend! Wist ik veel...

Mensen zetten er 1001 dingen op, die ze NIET meer willen doen!

Nou... mijn fuck-it list bestaat voornamelijk uit het schrappen van die 1001 dingen.

Ik doe lekker helemaal niets meer waar ik geen zin in heb. Ik heb niet eens zin om een fuck-it list te maken.

Maar het idee vind ik wel leuk...

Heb jij een bucket-list of een fuck-it list?

Het toverwoord: meteen

.

Gisteren had ik het over het toverwoord: meteen. 

Omdat ik daar zelf meestal wel in geloof, aan meteen doen en niet dralen.

Ik kan natuurlijk ook heus wel heel erg dralen en dan heb ik later nergens meer zin in. 

Maar als ik iets meteen doe, dan ben ik er van af en dan ben ik tevreden.

Ik moet denken aan de Zwitserse psychiater Elisabeth Kübler-Ross.

Zij heeft een heleboel onderzoek gedaan naar de menselijke geest en heel veel geschreven.

Daarvan is iets mij bijgebleven.

Ze werkte in een psychatrische inrichting en het viel haar op, dat de mensen die daar woonden allemaal vreselijk rondliepen met de hele dag in hun pijama en ochtendjas en op sloffen en maar zaten te roken met ongekamde haren.

Ze zag dat de patiënten niet alleen depressief waren, maar er ook depressief uitzagen... je zou er depressief van worden enkel en alleen door er naar te kijken.

Zij heeft toen bewerkstelligd, dat de  patiënten 's morgens meteen na het opstaan zichzelf gingen wassen en aankleden. Zich opknapten. En de dag daardoor veel energieker begonnen...

Hoe is haar dat gelukt?

Simpel: ze kregen geen ontbijt, als ze nog in pijama waren.

En wat denk je? 

Gelukt! Iedereen, ja echt: iedereen ging zich meteen na het wakker worden en opstaan wassen en aankleden. Gewoon: meteen!

En het toverwoord hielp ook nog, dat is nog het mooiste. 

Men ging zich beter voelen.

Ik vind het mooi. Meteen... het toverwoord werkt! 

Het toverwoord

.

Laatst was ik met een groepje vriendinnen in de sauna en zoals dat dan gaat zit je gauw een hele hoop te ouwehoeren. Is lekker. Net als de sauna trouwens...

En zo kom ik op het volgende:

Eén van hen heeft een toverwoord.

Hoe kom je er op, om een toverwoord te verzinnen, maar ook te gebruiken?

Sja... dat weet je niet en dat maakt ook niet uit.

Het gaat om dit woord: METEEN

Het toverwoord is: meteen.

Als je iets moet doen, waar je een hekel aan hebt: meteen doen!

Opruimen: meteen doen.

Administratie: meteen doen.

Ik ga er daar morgen nog wat over schrijven. Nee, niet meteen... morgen! 

Is er iets waar je een hekel aan hebt en wat dan een hele tijd blijft liggen: meteen doen!

Het portret

.

Twee weken terug heb ik het een hele week over Gisèle gehad, die kunstenares, die het Castrum Peregrini heeft opgericht, die de mooiste dingen heeft gemaakt en waar ik helemaal door betoverd ben...

Nou blijkt, dat mijn blog ook door mijn koorviendinnen wordt gelezen. Jawel, ik heb echte fans!

Eén ervan is Els.

Zij maakt mij er op attent, dat onze Malle Babbe Barbara een portret van zichzelf heeft, geschilderd door niemand minder dan Gisèle Waterschoot van der Gracht- d'Ailly!

Ik duik meteen op Barbara, dat snap je zeker wel.

En zij vertelt me, dat haar vader in 1966 Gisèle opdracht had gegeven om van zijn dochter een portret te maken.

Dat ze een keer of 6 in het atelier is geweest om model te zitten. Steeds zo'n dikke 2 uur. En dat d'Ailly himself regelmatig de deur voor haar opendeed. Een zeer beminnelijke en innemende man...
Tijdens het werk zette Gisèle altijd concerten van Mozart op.

Barbara: "Een zeer originele vrouw, ook uiterlijk, aanwezig, niet opdringerig, wist precies wat ze wilde en liep daar niet mee te koop. Ik voelde me verlegen maar niet ongemakkelijk. Zij had door, dat ik luisterend naar muziek op m'n echtst ben..."

Ik vraag Barbara, of ik een foto van haar portret, dat in haar trappenhuis hangt, mag maken.

Maar het kan nóg beter: Eddy, Barbara's man maakt er een foto van en stuurt die mij op...

Ik ben er helemaal confuus van... Een echte Gisèle, hier bij mij om de hoek...
Hier is het:

Barbara: "Zij was bijzonder, met een bijzonder leven, met bijzondere mensen om zich heen..."

(foto van Eddy Wertwijn)

The Kelpies

.

Een kennis van me is getrouwd met een echte Schot.

Daarom gaat ze regelmatig naar Schotland en gisteren maakte ze me attent op "The Kelpies".

Kelpies... Kelpies??? 

Nooit van gehoord... dus ik ben gaan googelen en wat ik me daar zag!! 

Gaaf!

Dat moet je echt zien!

Het betreft een kunstwerk van 30 meter hoog... van Andy Scott in Falkirk, een stad ergens midden in Schotland. Zal het meteen maar even laten zien, dan weet je waar ik het over heb:

Twee paardenkoppen, eh... sorry: paardenhoofden in het landschap.

Vind je dat niet krankzinnig?

Acht jaar lang heeft Andy Scott hier aan gewerkt, het grootste kunstwerk van zijn leven.

Hij begon gewoon een beetje te tekenen aan de keukentafel van zijn vriendin in Amsterdam en kijk nog toch eens wat er van geworden is. 's Avonds met verschillende kleuren van binnenuit, lekker kitsch:

Kijk dit is 'm, die eigenwijze kunstenaar, Andy Scott met het werk nog in het klein in zijn atelier:

En echt... dit is een spannend filmpje. Je kunt hier zien, hoe gigantisch ze zijn!

Natuurlijk even kijken:

  

Wie gaat er met me mee?

Dan gaan we het met eigen ogen bekijken en we pakken na afloop een pint in de pub. Cheers to the Kelpies!

Gevonden voorwerp

.

Ik fiets in de duinen. De zon schijnt op m'n bol en ik voel me tof.

Zo schoon en fris is het hier. 

Bij het uitzichtpunt op de heuvel zet ik mijn fiets neer en klim naar boven naar het bankje om mijn broodje op te eten en wat water te drinken.

En om naar de fitis te luisteren. En... hoor ik daar ook niet een nachtegaal?!

Wat is het hier mooi...

Op het bankje waar ik ga zitten ligt een mobieltje. Een gewoon keurig mobieltje in een zwart hoesje.Ik doe het open en kijk op het scherm: "Prinzessin ❤️ 15 Sekunden lang klingeln"

Haha, krijg nou wat! Ware liefde!!

Als mijn broodje op is neem ik het mobieltje mee. Komt wel goed, denk ik.

En inderdaad, eenmaal thuis wordt er gebeld: een man, die duits spreekt. 

Ik zeg, dat ik het mobieltje in de duinen gevonden heb en vraag of hij de eigenaar is.

Nee, dat is hij niet, hij is een collega. Hij zal diens vriendin bellen en zeggen, dat ik het mobieltje heb.

De eigenaar, Max, belt naar zijn mobieltje en we regelen een afspraakje, want hij is in Haarlem op vakantie. 

Over 10 minuten op de Grote Markt.

Ik fiets er meteen heen, zet mijn fiets neer en kijk wat rond en ja hoor... daar staat een jongen met zijn Prinzessin ❤️.

Hij heeft een enorme bos bloemen bij zich.

Als ik hem een hand geef krijg ik een dikke pakkerd op mijn wang, zo blij is hij...

De Prinzessin ook... Die lacht van oor tot oor...

Nou... die hebben nu verder een heerlijke vakantie! En ik? Ik heb een prachtige bos bloemen... Dank je wel, Max! Had je niet hoeven doen, maar ik ben er wel blij mee.

Het regent, het regent...

.

Ik loop door de stad naar het station.

Het regent pijpestelen en het waait enorm, bah!

Meestal kan ik er wel tegen, maar vandaag niet. Ik word onrustig van de wind.

"Sodemieter op", roep ik tegen de wolken. Ja echt, dat roep ik. 

Kun je je niet voorstellen, he... zo'n net iemand als ik die "Sodemieter op" roept.

In d'r eentje. Op straat!

Ik wil weer zon en warme lucht op m'n huid en geen jas aan en blote benen.

Dat wil ik!

Terwijl ik zo loop te grommen hoor ik ineens geklop op een raam.

Ik kijk op.

Daar staan twee jonge meisjes, een jaar of 8, denk ik.

Die lachen en zwaaien naar me, net zolang tot ik terug zwaai.

Ik ken ze niet, maar ik moet om ze lachen en ineens herinner ik me deze spreuk:

Die twee grietjes hebben het door!

Trek je niks aan van die rot-wind, maar lach er om.

"Sodemieter op!"

Haha.. dank je wel, gekke meiden!

Puck en Hans

.

Toen Roosje nog student was op de Rietveld academie heeft ze eens model gelopen bij een show van Puck en Hans: een echtpaar, dat mode ontwierp en een winkel had op het Rokin, waar ik vaak likkebaardend voor de etalage stond te koekeloeren... Ver boven mijn budget.

Afgelopen donderdag was de opening van de expositie van het werk van Puck en Hans in het Amsterdam Museum. Een schitterende expositie met stukken die ze overal vandaan hebben weten te krijgen. Mooi in thema's opgezet...

Nu heeft Roosje voor de tentoonstelling van het werk van deze ontwerpers EEN BOEK gemaakt!

En dit is gelijk met de opening van de expositie ten doop gehouden...

Roosje is een kei in het maken van boeken voor en door en over kunstenaars. En ik ben een fan van haar! Natuurlijk... het is mijn dochter...

Het boek ligt hier op de tafel en werd al heel veel verkocht!

Natuurlijk waren Puck en Hans zelf ook op de opening...

Hier zie je Puck met Roosje.

Allebei mooi in de kleuren.

Er waren zo'n 1000 gasten en allemaal paradijsvogels!

Ik liep een beetje paparazzi rond. Probeerde zo stiekem mogelijk foto's te maken.

Eén van de bruiden van Anton Heiboer:

En deze mooie vrouw links is de schilder Ans Markus. Ik vond dat ze er prachtig uitzag!

Hadden ze elkaar gebeld? "Doe jij ook het bloemenpak aan?"

Volgende week ga ik nog een keer naar de expositie om het allemaal nog eens rustig te bekijken.

Nu stonden er vaak zoveel mensen voor m'n neus dat ik het allemaal niet goed kon zien.

Maar dit zag ik nog eventjes wel!

Roosje's naam geborduurd en wel... Ze is er reuze trots op!