Ik moet voor het eerst alleen naar school. Daar ben ik bang voor. Mijn zusjes zouden met me meelopen, maar ze doen het niet. Ze gaan op de fiets en fietsen keihard voor me uit en ik moet alleen. Ik ben er bang voor want het is een heel eind lopen. Van de Korte Zijlweg helemaal naar de Dompvloedslaan. Dat is toch zeker honderd uur lopen? Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet...
Maar ik moet. Mama kan me niet brengen en papa ook niet. Die hebben het te druk. Papa moet naar zijn eigen school en mama gaat de dokter helpen met prikken, want ze is zuster. Ze vindt het fijn om de dokter te helpen, want ze verdient er heel veel geld mee en dat komt met ons grote gezin goed uit.
Ik wou dat ik een fiets had, desnoods met van die blokken op de pedalen. Maar ik heb geen fiets. Alleen mijn grote zussen hebben een fiets. En daar racen ze mee weg. Vooral Cecile is een racer. Die wil overal het eerste zijn. Die wil iedereen inhalen... "Opschiete... opschiete..."
Ik begrijp niet waarom, want school is niks aan.
En dan is er nog wat: ik weet de weg niet! Ik moet de hele Bloemendaalseweg aflopen, langs het Marine Hospitaal en dan langs die enge villa, waar kinderlokkers wonen en dan langs dokter van Oldenborgh en iets verderop is de Dompvloedslaan. Daar... aan het eind staat de school. Iedereen snapt toch dat dat 100 uur lopen is? En dat je makkelijk kunt verdwalen.
Mijn oudste zus heeft een heleboel pijlen op de stoep gezet. Wel dertig miljoen. Ze zegt, dat ik die moet volgen en dat ik dan vanzelf bij de school uitkom. Ik vertrouw haar wel, maar ik vertrouw mezelf niet. Want wat als er een hond achter me aankomt en dat ik dan de pijlen niet kan volgen?
Djakka, de hond van de dokter rent altijd achter me aan en dan ren ik zomaar in het wilde weg... soms het park achter de Cearalaan in, en dan weet ik het: IK BEN VERDWAALD. Het komt nooit meer goed.
Ik weet het zeker... ik ga gewoon niet naar school. Dat lijkt me nog het beste... Ik ga naar huis!! Er hangt toch een touwtje door de brievenbus, dus ik kan zo naar binnen en ik sluip gewoon naar boven naar de zolder. Daar hangt een schommel.
Het is er wel donker, maar laatst zag ik er een elfje... ik ben er dus niet alleen...
23 comments:
Klinkt als een nachtmerrie.
Heb je genoten van je virtuele rondje in Tel Aviv?
mogge Marlou
spannend stukje pppfffttt
ben je nog bij de school aangekomen :)
geniet de dag
groetjes , Kare
Mooi verhaal. Ik dacht deze week nog dat ouders vroeger wat makkelijker hun kinderen alleen lieten gaan. Het was een andere tijd natuurlijk, maar ik denk ook dat mensen minder wantrouwend waren.
ahhhh dat was een droom die niet zo leuk was
pas toen dat elfje om de hoek kwam werd het leuk hé.
vanavond gewoon gaan slapen met iets liefs in gedachten .. dan ga je daar over dromen
xxx
Klinkt als een spookbeeld, brrr.
Dat is best wel een eindje lopen, langs grote enge gebouwen en ook nog zo'n hond waarvan je niet weet wat hij gaat doen en in kinderogen ook groot.
Ben je over je angst voor alleen naar school lopen overheen gegroeid later als kind? Geef haar maar een dikke knuffel en fijn dat ze zoveel fantasie heeft om toch een veilige plek te vinden.
Vroeger waren we sneller groot dan de kinderen nu. En had je moeder vaak geen tijd om je naar school te brengen. Ik ben blij dat dat nu anders is. Hopelijk ging het na jouw eerste keer beter.
Ach gut, wat een verdrietig verhaaltje, gelukkig dat er een elfje was hoor!
Had geroepen, ik was wel meegelopen. Tel Aviv heb ik niet gered, wat het leuk?
Love As always
Dimario
Je beschrijft hier een traumatische ervaring. Gelukkig dat er elfjes waren.
Moi verhaal geschreven over een kinderleven. Aha je was dus aan het spijbelen maar ja alleen naar school is ook wel best eng als je zo ver moet. Ben je de volgende dag wel braaf gegaan. Moest vroeger ook alleen naar school maar dat was niet ver. Even oversteken en ik was er al. Spijbelen zat er ook niet echt in want de meester was de buurman. ;)
Je kunt gelukkig kiezen op zo'n moment. Gelukkig zijn de mensen die zich dit kunnen voorstellen.
Gossie wat een gedoe, zou je aan de hand genomen hebben 😉
In mijn herinnering liepen wij met buurkinderen samen naar school
Want broers en zussen zaten op een andere school
Groetjes en later deze week komt de zon wat meer tevoorschijn
Even in het kind kruipen dat je vroeger was.
Door haar ogen de wereld zien.
Mooi.
Je hebt vast goeie ouders gehad, die zorgden dat je je vrij kon ontwikkelen.
.
Jelle Droeviger.
ha die Marlou
ik liet de fiets in de schuur vandaag , liep een ommetje , en hield het warm :)
de zon red het hier niet
groetjes , Karel
Gelukkig was mijn eerste school een stuk minder ver weg.
1000 uur lopen, pffff ... ik moet er niet aan denken ... ;-)
Marlou, wat een herkenbaar verhaal, je hoofd strak van de spanning, doodsbang voor kwaaie honden en enge mannen en iedere dag dat enorme eind lopen.
Ik was de oudste en moest het goede voorbeeld geven, probeerde me daarom maar in te houden en deed me stoerder voor dan ik was tegenover het zootje dat na mij kwam… grrr
Ik kan me helemaal indenken hoe je je voelde. Bij mij was het ook zoiets. Fantasien over alle enge dingen. En het touwtje uit de brievenbus ♥️
Dat is wel een verhaal, zolang lopen, dat is me wat.
Gelukkig was er ook een elfje...!
Je beschrijft het alsof het gisteren was. Het komt heel beklemmend over. Kun je nagaan hoeveel indruk het heeft gemaakt. Voor een kind voelt alles uitvergroot. Ik herinner me dat ik als vijfjarige alleen naar de kleuterschool moest. Mijn moeder zei dat wanneer ik niet in een keer doorliep, er een oorwurm in mijn oor zou kruipen (er stonden onderweg hoge bomen waar die krengen inzaten, beweerde ze.)
Gelukkig was er dat touwtje uit de brievenbus maar vooral dat elfje...
Dat je nog veel elfjes mag tegenkomen!
Dag dag, dikke liefs ♥
Ach gut, arme jij. Ik liep altijd naar school maar nooit alleen, zussen genoeg en ook vriendinnetjes. Wij woonden in een kinderrijke buurt, er was altijd wel iemand waar je mee op kon lopen.
Als je nog zo jong bent is de wereld zo groot, dan verlang je naar een beetje bescherming.
Nou dan weet ik wel op welke school je zit, dat is de ‘Koningin Wilhelmina School’.
Dat komt dat ik de Bloemendaalseweg nog ken van vroeger.
100 uur lopen langs miljoenen pijlen, dan is naar binnen sluipen een makkie. Hans
Ot. Je verzoekje ligt op het log Bankje voor de volgende show.
Esther & Abi Ofarim One More Dance
De shows staan allemaal op: http://logbankje.nl
Arm kind... Ik zou zo haar hand willen pakken en veilig met haar meelopen tot ze de school had gevonden.
Van je zussen moet je het ook al niet hebben.
Post a Comment