CHINA, ik kan vliegen!

Eind november zijn Ridi en ik naar China vertrokken. Ridi is mijn collega-oma. We zijn er naar toe gereisd, omdat onze kinderen en kleinkinderen daar 4 (!) maanden werken en wonen.
4 Maanden is wel erg lang, dus al gauw groeide een plan om de luitjes daar te gaan bezoeken. Eerst naar HongKong, dan overstappen en vervolgens naar Xiamen (spreek uit: Sjamen) Xiamen is een grote stad aan de Zuid-Oostkust, recht tegenover Taiwan.
Roosje en Kaleb zijn daar Artist-in-Residence, wat inhoudt, dat je na een gedegen en goed uitgedacht plan uitgezonden kunt worden. Kunstenaars uit de hele wereld doen dat, naar de meest uiteenlopende plekken en met de meest uiteenlopende kunstplannen.
Als je iets meer wilt weten over wat Roosje en Kaleb aan het doen zijn, kun je op de link klikken. Dit is een gedeelte van hun werk, the inflatables in een afbraakbuurtje:

Ja, en daar stonden ze dan... eindelijk zagen we elkaar weer. Wat hebben we gelachen en gepakt en gekust en gesnotterd... Heel bijzonder was dat moment. Echt om lang op te teren...
Omdat ze er al 2 maanden woonden hebben ze flink wat voorwerk kunnen doen om zodoende ons de meest interessante plekjes van Xiamen te kunnen laten zien.
De stad bestaat eigenlijk uit een heleboel dorpjes, die aan elkaar geklonken zijn. Soms zijn het nog hele oude dorpjes met kleine tempeltjes en kleine huisjes.
Als die Chinezen ze maar laten staan en niet koste wat het kost van die lelijke flats neerzetten.......

(kunstwerk van huisnummerbordjes... Allemaal gesloopt....)

We hebben een fantastische tijd gehad.
Midden in de vakantie zijn we naar Guilin gevlogen voor een 3-daagse vakantie in Yangshuo. Daar, op het platteland, hebben we gelogeerd in een oude verbouwde boerderij aan de rivier de Yu Long, midden in het prachtige Karstgebergte.
Roosje en Kaleb hadden een schitterende verrassing voor ons:

Jaaaa, echt! Wij zitten in deze ballon!
Op een middag werden we " ontvoerd" met een jeep, naar de basis van de Luchtballon Airforce... Mijn grote wens is uitgekomen: (zie ook mijn blog: Grenzeloos Optimisme, 27 augustus 2007)
Een echte, heusche Ballonvaart.
Waow, is het echt waar? Ja, het is echt waar......
Kijk maar, hier ben ik met Roosje in de luchtballon....

(We are AIRBORNE!)

Yangshuo was prachtig. Ik moest mezelf steeds even knijpen.... Ik ben in China.....
Wijs ontpopte zich als een echte Boeddhist in de Nam Putuotempel, waar ze wierookjes brandde en de anderen nadeed:

Pier ook, maar dan op een andere manier: hij kroop lekker onder de beelden door.
Misschien mag het niet, maar dat weet hij niet.
Wij ook niet trouwens...

Wat hebben we het geweldig gehad. Roosje en Kaleb hebben ons ongehoord verwend.
En wij hebben er volop van genoten.
China is me wel gaan boeien, ook al heb ik er nog maar zo'n klein stukje van gezien.
De Chinezen, die we ontmoet hebben waren heel aardig, een beetje kinderlijk soms, maar erg prettig om mee om te gaan.
Het land is mooi en het eten...... heerlijk.
Wie weet reis ik er nog eens naar toe.......

foto's: Marlou Witzel

GENOEG

Ja hoor, het is mooi geweest.

Als dat gezeur over vermoeidheid...

Je zou er nog moeier van worden. Ik hou ermee op.

Mij hoor je niet meer, of het moet moet om 3 uur 's nachts zijn.

Ik ben fit. Fitter dan ooit.

Samen met de fysiotherapeut en nu ook twee keer in de week in een sportschool is mijn conditie zo aan het verbeteren, dat ik me helemaal TOP voel.

Dus begrijp me goed: Ik ben weer helemaal OK!

Men kan mij geen vermoeidheid meer aanpraten.

Ik voel me fit en gezond. Wat zeg ik: ik bén fit en gezond.

Ik bereid me nu voor op mijn reis naar China, eind november en daarna mijn eerste mammografie.

Ha.... daar draai ik mijn hand niet voor om.

PAS OP DE PLAATS

(vervolg van MOE)

Als je steeds moe bent, wil dat niet zeggen, dat je meteen niets meer moet doen.
Bij mij gaat dat echt niet op. Ik doe juist van allerlei dingen om energie van te krijgen. Een wandeling bijvoorbeeld, daar krijg ik energie van. Het duurt alleen nooit lang, dat energieke gevoel, maar het is er wél even!
Ik krijg steeds van allerlei tips, of waarschuwingen of opmerkingen van mensen, die zich bezorgd maken:

" Pas op de plaats maken.....

"Je ziet er pips uit....."

"Ga eerst lekker uitrusten, bijkomen, herstellen....."

"Nietsen, full time nietsen! "

"Beetje eten, beetje slapen, veel wandelen, tuinieren als je er zin in hebt...... "

"Wanneer krijg je nu de tijd en de rust om bij te komen? Nu dus, en morgen en overmorgen en… "

"Het leven is soms zo simpel als een batterijtje: je moet ze regelmatig opladen anders doen ze het niet meer............"

Ja, bedankt voor de tips. Ik vind het lief, jullie met me meedenken.
Maar voorlopig zijn het eigenlijk alleen maar katten, die precies weten hoe ze moeten relaxen:

Tja....ik ga er nu dus wat aan doen.

Morgenochtend vertrek in naar Oostenrijk. Met het vliegtuig. Je weet wel, dat ding waar ik niks mee heb. Maar het brengt me wel in 1 ochtend waar ik wil zijn. (Anders doen we er altijd 2 dagen over.)

En dan ga ik lekker in die heerlijke berglucht relaxen en bijkomen.
Ik lees voorlopig geen bijsluiters meer.

Dit gaat het worden:

of dit:

Lekker op de bank. Dauerbranddofen aan, kaarsjes aan en genieten maar!

Maar niet alleen dit luie gelapzwans, neen... er wordt ook gewandeld. Paddestoelen zoeken: er zijn volop Parasolzwammen, Eekhoorntjesbrood....

Tot over een week of wat. Met vernieuwde energie!

Ik zal jullie eens wat laten beleven. Je zult er versteld van staan.

MOE...

Je denkt, na de laatste bestraling: "Zo, dat was het. Nu zijn we klaar met het gesodemieter en gaan we weer door, waar we gebleven zijn."

Nou, vergeet het maar.

Dan begint er een periode van algehele terugslag.

Waar zoveel aandacht is geweest van de eerste foto tot en met de laatste bestraling, zo weinig is dat er nu.

Opeens lijkt het alsof er een zware deken op je wordt gelegd.

Je voelt 'm op je schouders en in je nek.

Je hoofd wordt zwaar en je zou 'm het liefst de gehele dag neer willen leggen.

Je wordt eindelijk eens wat labiel. Hèhè, 't werd tijd.

Je voelt allerlei kleine dingen en denkt meteen aan uitstralingen en narigheid.

Moe, moe, moe..

Florian zei gisteren, dat het nu eindelijk tijd wordt, dat ik eens pas op de plaats maak. Waarom doe ik toch altijd net alsof er niks gebeurd is?

(wordt vervolgd)

CONTROLE

Dinsdag ben ik weer eens ter controle geweest in het AvL.

Ik heb nu eindelijk een snelle manier gevonden om er met het openbaar vervoer naar toe te gaan.

Als ik de hal binnenkom valt mij meteen weer het kunstwerk van Maria Roosen op. Het zijn 400 glazen bollen, die aan het plafond hangen, heel hoog. Als je er onderdoor loopt krijg je een heel gek, beetje psychedelisch effect. Echt wat voor mij...

Kijk nog maar eens naar dit kunstwerk:

En herinner je je deze foto nog? Ik was net klaar met de laatste bestraling, opgelucht en heel gelukkig...

De arts, waar ik moet zijn heet Haas. Meestal is hij ook net zo snel als een haas. Dit keer echter heeft hij een leerling bij zich en moet hij natuurlijk een beetje positief overkomen. Dus hij doet het rustig aan, neemt alle tijd van de wereld en luistert rustig en vooral geduldig naar me.


Ik weet niet wat me overkomt. Hij is als een blad aan een boom veranderd. Waar is Zoef gebleven?


Hoewel, ik herinner me, dat Roosje en Wijs een keer met me mee waren en dat hij toen ook zo prettig overkwam. Hij houdt er waar-schijnlijk van een aangename indruk achter te laten op de mensen, die geen patiënt zijn. Ik weet het niet, ik verzin ook maar wat.


Misschien ben je, als je aan de andere kant van het buro zit extra gevoelig en zet je nog wat antennetjes uit, die van alles oppikken.
Misschien doe ik hem nu wel vreselijk te kort... Nou en? So what!


In ieder geval: het onderzoek is grondiger dan ooit en om een lang verhaal kort te maken: alles is helemaal in orde.
Ik ben super gezond en de borstkanker is voorgoed verdwenen. Zo, dat zeg ik maar even heel brutaal, want dat is de beste manier om er mee om te gaan. Ik verstop niks, het is een bestelling!

Dit is de bestelling:


Ik ben super gezond en de kanker is voorgoed verdwenen.


Zo, die zit. En die staat.
Over 3 maanden wordt er weer een mammografie gemaakt, je weet wel: zo'n foto waarbij je borst tussen 2 glazen platen wordt geplet. Niet echt prettig, maar wel heel noodzakelijk.
Ik hoop, dat mijn borst dan wat minder gevoelig is dan nu, want op dit moment zou ik het niet zien zitten.
De blauwe vloeistof is nog steeds niet verdwenen. Weet iemand hoe lang het duurt, voordat die uit je lijf is?

GRENZELOOS OPTIMISME!

Wie is dat meisje met die luchtballon?

Dat ben ik.

Ik ben alleen geen meisje meer.

Ook al voel ik me van binnen nog steeds 18, toch ben ik allang geen meisje meer.

Toen mijn moeder 80 werd zei ik tegen haar dat het tijd werd om dat nu eindelijk eens oud te vinden.

En weet je wat ze toen tegen me zei? Ze zei:

"Van binnen voel ik me nog steeds 18!"

Mijn moeder was een leuk mens. Ze genoot enorm veel van het leven.

Elke keer als je iets leuks had gedaan of meegemaakt, zei ze "Dat zijn de pepertjes van het leven!"

Vanmorgen nog in het zwembad dacht ik het ook:

"Hier heb je weer zo'n pepertje...." Ik lag er helemaal alleen in, in het enige 50 m. openluchtbad van Haarlem: de Houtvaart. Iedereen was al weg, naar het werk of iets anders aan het doen.

Maar nu even over dat grenzeloze optimisme...

Luchtballonnen symboliseren voor mij een grenzeloos optimisme. Ze trekken zich niets van grenzen aan en gaan gewoon hun eigen weg in de lucht.

Ik zou graag eens een ballonvaart willen maken. Ik heb een hekel aan het zitten in vliegtuigen, maar al het andere dat in de lucht zweeft fascineert me: luchtballonnen, deltavliegers, zelfs helicopters, zweefvliegtuigjes en brommers in de lucht.....

Waar zou ik zijn zonder mijn grenzeloos optimisme? Ik denk, dat ik dan de hele dag in mijn bed zou liggen met de gordijnen dicht.

Ha! Maar dat is gelukkig niets voor mij. Bewaar dat maar voor een karakter uit een depressieve Finse film! Ik ben er geweest, in Finland, bedoel ik. Het is een mooi land, maar de bewoners ... Niet allemaal depri natuurlijk, maar wel heel veel. Schijnt te komen door het te kort aan licht.

Net als mijn moeder geniet ik enorm van het leven. Van allerlei kleine dingetjes, die ik doe. Een fietstocht langs de Leidsevaart. Een biertje op een terrasje. Maar ook van het geluk van anderen.
Gelukkig ben ik niet jaloers! Ik gun iedereen het grootste geluk van de wereld. En licht...

En nu je dit toch aan het lezen bent: Nog bedankt voor je support tijdens mijn ziekte. Ik heb er veel aan gehad. Ik heb er nog steeds veel aan.

Het maakt me gelukkig en blij. Dat ik zo'n lief mens in de buurt heb.

Dat ik omringd word met zoveel liefde....

Daarom stuur ik je nu: LICHT, LIEFDE EN HARMONIE.... Je mag met dit kadootje doen wat je wilt. Als je het maar wel uitpakt.

Geniet er maar van.

En neem dan nu even de tijd om lekker te luisteren naar Sting met How fragile we are .... klik hiervoor op de titel. En geniet van dat heerlijke gepiel op die gitaren en die mooie stemmen...

FRIENDSHIP...

Kies maar een lekker liedje uit:

With a little help from my friends van Joe Cocker

All I really want to do van Bob Dylan

Yo vengo te ofrecer mi corazón van Mercedes Sosa

GROW OLD...

NAAR DE SAUNA

Dinsdag ben ik voor het eerst sinds de situatie weer eens naar de sauna geweest.
Gerda gaat met me mee.
Eigenlijk willen we ons laten verwennen in een luxe sauna met kruidentempels en rozebaden, maar die is wegens onderhoud gesloten.
Dus: naar het Sauna Centrum in de Jansweg.
Het is een fijne sauna, de enige in Haarlem met een échte houtkachel.
Het is ook een eenvoudige sauna zonder tierelantijnen. What you see is what you get, om het maar eens in onvervalst plat-Haarlems te zeggen.
Op dinsdagavond is het vrouwenavond. Dat is prettig, omdat ik mijn borst nog niet “geshowd” heb (behalve aan Henry natuurlijk en allerlei medisch personeel).
Daar lopen we … allebei met een geopereerde borst: Gerda de linker en ik de rechter.
Nou heeft Gerda die al 20 jaar en die loopt al die jaren rond, alsof er niets aan de hand is. Maar ik moet er nog even aan wennen.

Ik kijk een beetje onzeker rond: niemand kijkt me anders dan anders aan.
Daar speelt iemand een beetje met water, splitsj-splatsj…
Twee vrouwen zitten in het dompelbad met elkaar te filosoferen.
In de sauna liggen sommigen een beetje stil op de houten banken te mediteren.
Eén van de vrouwen neem een duik in het koude bad en komt proestend als een zeehond weer boven.
Uit het barretje klinkt een hartelijke lach.

Niemand let op mij.
Ook Gerda niet.
Toch kan ik nog niet echt lekker ontspannen: ik ben behoorlijk ongedurig.
Ik loop na 5 minuten het saunahok uit, race het Turkse bad in en uit, met water splasjen doe ik een halve seconde en het ontspannen liggen op de relax-stoelen gebeurt met open ogen.
Ik hèb het nog niet, maar ik vertrouw er op, dat het wel weer komen zal.
De kop is er af zullen we maar zeggen.
Ik weet nu, dat niemand het ziet en àls iemand het ziet… SO WHAT?




SO WHAT!

STRAND

Zo goed als ik me tijdens de hele bestralingsperiode voelde, zo pokke voel ik me nu af en toe.
Ik ben vaak verkouden, heb de ene na de andere blaastontsteking, extreem vermoeid bij de minste of geringste inspanning. Niks voor mij allemaal, maar het ís er wel en ik dien me er doorheen te slepen, geloof ik.

Omdat ik steeds zo benauwd ben ga ik naar het strand om langs de vloedlijn te lopen. Iemand heeft me het advies gegeven, dat het wel eens goed zou kunnen zijn voor de bronchiën.
Het lijkt me geen gek idee om maar eens naar dat advies te luisteren.
Dus met de bus, uitstappen bij de Kop en dan richting IJmuiden.




Ineens zie ik mezelf lopen: kop voorover, donker en somberend. Alsof ik enorme tegenwind heb, terwijl het toch nauwelijks waait.
Ik denk: "Verdikkeme Lou, wat krijgen we nou? Zie jezelf eens lopen... Da's toch geen gezicht! Oi va voi, je lijkt wel 100. Waar is je beroemde spirit? Dit kan echt zo niet langer, zo wordt het toch alleen maar erger..."



En ik heb het nog niet gedacht of ik moet om mezelf lachen. Ik recht mijn rug en kijk eens, waar ik ben: op het strand dus. Links de zee, lekkere golven met in de verte een paar grote zeilboten. Voor me de havens van IJmuiden, rechts de duinrand. Ik snuif de lucht op en voel me groeien. Het sombere gevoel verdwijnt bijna meteen.
Ik steek mijn armen in de lucht (eerst om me heen kijken of er niet al te dichtbij een toeschouwer is, want zo ben ik nou ook nog wel weer...)

Gelukkig, ik ben er weer. Ik voel, dat ik gemakkelijker loop.
Het zingt weer een beetje in mij.

Het zal allemaal nog wel even duren: de gevolgen van de bestralingen zijn niet niks. Er is veel kapot gemaakt en het lichaam is hard aan het werk alle rotzooi op te ruimen en nieuw weefsel aan te maken.
Daardoor is mijn weerstand verminderd.
Daardoor ben ik zo snel moe.
Het wordt tijd om op het Internet te gaan snuffelen: hoe verbeter ik mij immuunsysteem? Wat kan ik allemaal zelf doen?
Als ik 's middags thuis kom krijg ik de uitslag van de longfoto's en van de longtest: ALLES IS GOED! Geen gekke dingen te zien. Alleen een lidteken nog van de gekneusde long van het ongeluk van vorig jaar.
En de longtest is boven verwachting goed. Ik heb een longinhoud van 95%. Dat is naar mijn idee buitengewoon goed....
Ik maak me geen zorgen meer. Daar heb ik geen zin meer in, en geen tijd!
Ik ga weer voort en heel veel lachen, lachen, lachen!

EVEN TUSSENDOOR

‘ ¿Qué es poesía?’ dices mientras clavas
en mi pupila tu pupila azul.
‘ ¿Qué es poésia?” Y tú me lo preguntas?
Poésia……eres tú.


“Wat is poëzie?” vraag je,
terwijl je blauwe ogen in de mijne kijken.
“Wat is poëzie?” En dat vraag je aan mij?
Poëzie……dat ben jij!

Gustavo Adolfo Bécquer ( 1836-1870 )

TO DIP OR NOT TO DIP

Ja, daar zijn we weer!

Eigenlijk was ik niet van plan om nog te bloggen (vreemd werkwoord eigenlijk), maar na een sessie Nordic Walking met Ellen in het prachtige Middenduin kom ik er toch op terug.

Ellen had nog eens gekeken of ik nog iets in het Praathuis had geschreven. Niet dus... En toen ze zei, dat ik, als ik de hele periode toch had afgesloten het Praathuis ook wel kon afsluiten, moest ik toch even slikken.
Er zit namelijk heel veel werk in en omdat nu met één druk op de knop zomaar te wissen....
Dus vandaar, dat ik er weer ben.
Ik ga er toch af en toe een beetje in schrijven.
Even melden hoe het gaat.Of zomaar een beetje op de computer rammelen, over hele andere dingen misschien?
In ieder geval wat de situatie betreft: de eerste controles zitten er op.
Dat ging eigenlijk niet echt zonder slag of stoot.
Ik wil namelijk voortaan het liefste ter controle in het AVL.
Maar dat kan dus niet en dat vind ik heel vervelend.
De chirurg, die mij niet geopereerd heeft ( is in één van de blogs te lezen) vindt, dat controles door de chirurg gedaan moeten worden. Hij was gepikeerd, dat ik liever naar het AVL wil.
Ik voel me een beetje door hem gegijzeld. En dat maakt, dat ik af en toe ook een beetje in een dip zit.

En ook ben ik bang, dat ik misschien te overmoedig ben geweest door niet voor chemo te kiezen. Ben ik niet teveel een eigenwijze sodemieter?
Ben met deze serieuze kwestie niet te roekeloos geweest?
Potverdikkeme. Waar is mijn ongebreidelde optimisme?

MARIA ROOSEN

25 april

De laatste keer!
Henry gaat met me mee en een scheepsvlaggetje, dat ik van Hubert en Lex geleend heb.
Daar rijden we, nog vroeger dan gisteren, maar om de file te vermijden langs de Ringvaart, die er prachtig bij ligt in het ochtendzonnetje...
Voor de laatste keer!
Ik kan het me nog niet voorstellen.

Nog één keer onder het kunstwerk van Maria Roosen door.
Ik ben er erg van gaan houden. Het er naar kijken heeft me steeds weer even die kick gegeven. Iets psychedelisch: als je er onderdoor loopt bewegen ze met je mee en dan die kleuren…
Daar is echt over nagedacht. Het zijn honderden glazen ballen, die in de volgorde van de kleuren van de regenboog zijn opgehangen en daar tussendoor wat kleine gouden elementen: de Wijze Uil heeft natuurlijk mijn voorkeur. Dat moet wel, als je moeder Uhl heet.
Ik ben nog steeds een Uilskuiken!

Terwijl ik in de wachtkamer zit zie ik ineens een Mooi Mens met een Mooi Kindje met een Mooie Struis Margrieten aan komen lopen. Roosje en Wijs! Ze komen me de laatste keer nog even begeleiden. Heerlijk...

Even later voegen Kaleb en Pier zich er ook bij. Een complete familiereunie!!

De crew moet om me lachen als ik met mijn vlag binnenkom. Ze vinden me wel leuk heb ik gemerkt in de afgelopen tijd. Ik kom ze altijd eerst even begroeten, voordat ik op het apparaat ga liggen.
Is het apparaat nog steeds mijn grote vriend?
Ja, natuurlijk! Maar ik ben er wel klaar mee.
Ik ben namelijk zo gezond als een vis. In mijn eerste log staat dan ook: Ik ben één van de gezondste mensen van Nederland, wat zeg ik: van Europa.

Ik moet wel denken aan een mailtje dat Riet 13 november van het vorige jaar aan haar vrienden stuurde:

Als lid van de 'brigade van de roze linten', de borstkankervereniging, heb ik nog een boodschap voor de dames - alle leeftijden - onder ons: vergeet vooral niet die twee kleine(re) of grote(re) schatkamers regelmatig te controleren. Vroegtijdige opsporing blijft de beste garantie voor een voorspoedige behandeling.

En daar sluit ik me bij aan en ik sluit het nu af.
’t Is mooi geweest, the party is over.
Mijn borst is weer van mij .

Ich seh’ mich nicht mehr um,
ich geh’ einfach immer weiter.

Rainer Maria Rilke

DE EEN NA LAATSTE...

24 april

Vanmorgen vroeg stond ik gezellig in de file met duizenden andere werknemers. Allemaal vroeg op. Gewekt door de wekker. Slaperig aan het ontbijt.

Gezellig in de file! Beetje voordringen. Iemand beleefd voor laten gaan. Meezingen met Mendelssohn. Wel opletten, ja! 7 uur de deur uit. Heel gewoon!

Heel gewoon?

Nou, voor mij niet en ik wil het ook niet gewoon gaan vinden.

De één na laatste keer naar het AVL...

Ik wou, dat ik een luchtballon had en dat ik dan heel langzaam maar zeker over de file heen kon vliegen en dan op het dak van het AVL landen!

En na de een na laatste bestraling weer terug naar Haarlem, richting zee en dan op het strand landen. Lijkt me helemaal te gek.

Misschien toch eens een keertje doen!

De één na laatste bestraling valt mee. Ik lig helemaal ontspannen op het apparaat en affirmeer een beetje: " Alles is goed in mijn wereld, ik verdien het beste..."

En voor je het weet mag ik er al weer af.

De medewerkers leven enorm met me mee. Ik word niet meer bijgetekend, want morgen is toch de laatste bestraling, dus waarom zou je?

Morgen.... een beetje babyolie en wèg zijn de lijnen. Mooie BH aan, mooi hemdje: allemaal WIT, want het moest zwart, vanwege de inkt. En dan.......

dan ga ik het op een zuipen zetten. Zo, die zit.

Voor 1 minuut bestraling ben je 2 uur onderweg.

Terug langs de Ringvaart. Heel rustige route. Raapsteeltjes gekocht bij de bioboer.

Ik ben al bijna opgelucht....

NOG EEN!!!!!

TWEE

23 april

Vanmorgen na het ontbijt een uur gelopen.
De deur uit, rechtsaf langs het water.
Een tochtje door allemaal ansichtkaarten:

Het grachtje, waar ik aan woon
De Elswoutlaan
Doorkijkje naar het beeld van de jager met de 2 honden
2 nieuwe kalfjes midden op het weiland
Het silhouet van de stad
De Daslook
Het Koeiepaadje
Een vuurrood tulpenveld met 2 eigenwijze Narcisjes erin
Alle japanse kersen volop in bloei
De 2 gansjes achter hun ouders aan in de vaart
2 Eieren op het zwanennest


Ik slurp de kleuren op.

NOG TWEE.....

DRIE

22 april

Mijn moeder zei altijd:

"Al het goeie komt in drieën."

De 3 goeie dingen van vandaag:

1. De fietstocht naar Zandvoort

2. Het concert van Malle Babbe

3. En.....nog 3 dagen!

Nog 3 x op en neer naar het AVL en dan is het gedaan.
Na een paar dagen dagen rust merk ik, hoe fijn dat voor de huid is.

Ik zie er dan ook echt naar uit om de hele zaak af te ronden.

Om tot rust te komen en mijn hoofd weer normaal te laten worden.

Het komt dus allemaal goed…

Hier zijn 3 dames, die het helemaal met me eens zijn:

VRIENDEN

19 april

Waar zou je zijn zonder vrienden?
Geen idee.
Ik denk niet erg ver. Ik vind het heerlijk, dat ik aan alle kanten zo ontzettend gesteund wordt.
Niet alleen door vrienden, maar ook door mijn familie.
Alles is daardoor een stuk lichter.
Vanmorgen was Roosje met me mee.
Wijs en Pier mochten ook mee naar binnen.
Ik lag op het grote apparaat, terwijl zij in de ruimte bij de verpleegkundigen meekeken op de monitoren.
Ik lag een beetje te peinzen, geen hoogstaande literatuur, een beetje aftellen: 30, 29, 28, … en toen ik wist, dat de laatste straal gestraald was, hoorde ik ineens Wijs haar stemmetje door de luidspreker:

OMA, JE BENT KLAAR!

Ik lach daar lekker te lachen.
En dat bedoel ik nou:
Waar zou je zijn zonder je vrienden? Wijs is dan wel mijn kleinkind, maar ook mijn vriendinnetje!
Ik zou er sacherijnig van worden…… Moet er dan ook niet aan denken.

Ik verander daarom de titel van mijn web-log in:

ODE AAN VRIENDSCHAP.

NOG 5

18 april

Rita is klaar. Ik ben heel blij voor haar.

En ik? Ik mag er nog 5!

En hier laat ik het bij voor vandaag!

Ik ga de tuin in.....

WAKKER

17 april
nu lig ik er ook nog 's nachts wakker van.

Eerst maar eens ontspanningsoefeningen doen:
AANSPANNEN… en… ONTSPAN…nee, lukt niet.
Ik kan nog steeds niet slapen.

Een stukje lezen, een kopje thee.
Alvast een boodschappenlijstje maken.

TV-kijken? Nee, toch maar niet.
Computer aan? Nee, lijkt me ook niet gezond.

Krant lezen? Van al die ellende ligt iedereen toch wakker?

Je zou je eigenlijk gewoon aan moeten kleden en een rondje gaan lopen,
maar er lopen zoveel malloten rond in Haarlem. Nee, toch maar niet.
Als het een zwoele zomernacht zou zijn zou ik in de tuin kunnen gaan zitten, een beetje naar de sterren kijken. Maar het is weer hartstikke koud geworden.

Wat doen mensen zoal ’s nachts als ze niet kunnen slapen?
Bij mijn buurman hiernaast brandt om 4 uur het licht nog. Wat doet-ie allemaal?
Is hij nog aan het werk of ligt-ie misschien op de bank te knorren?

Zie ik nog ergens anders licht branden?
Ja, bij de achterburen. Zouden die nu misschien denken: "Hé, de achterbuurvrouw is wakker.
Wat zou die nu aan het doen zijn…"

Dan ga ik maar eens schaapjes tellen:
1...2...3...4...5...6...nog steeds 6.

SEE YOU LATER ALLIGATOR

17 april

Vanmorgen met Marianne naar het AVL gereden. We zijn een kwartier te vroeg, maar dat maakt allemaal niets uit.

Rita komt erbij zitten in de wachtkamer. Ze vertelt, dat ze blaren heeft op de bestraalde plekken. Gelukkig voor haar is morgen de laatste keer....

En vanaf vandaag mag ik er nog 6!!!

Als ik op het apparaat lig begint mijn hart sneller te kloppen. Het is eigenlijk allemaal een beetje eng. Ik probeer mezelf kalm te krijgen door affirmaties: " Je doet het goed, Marlou. Mijn huid houdt zich goed. Alles is goed in mijn wereld..." Het werkt een beetje. Deze laatste bestralingen lijken iets korter. Maar het is alleen niet zo.

We gaan in de Bagelshop lunchen met zalm en frambozensap en kletsen heel wat af. Heel het leven wordt doorgenomen. En dat is nogal wat!

We rijden via de Ringvaart terug. Kopen bij een stalletje langs de weg wat Dahliaknollen voor een kleurtje in de tuin in de herfst. En bij het zwembad koop ik een abonnement voor deze zomer voor het enige buitenzwembad van Haarlem: de Houtvaart. Ik heb grootse plannen.

Als we verder naar huis rijden staat er een swingend CD-tje op met:

See you later, alligator en we zitten heerlijk mee te zingen...

De auto schudt er van heen en weer. Wat een stelletje ouwe nozems!

Maar het helpt wel, de angst is van me af.

Ich geh' einfach immer wieder weiter...

DE LACHENDE BOEDDHA

16 april

Vanmorgen sprak ik mijn buurman Willem op de stoep, terwijl ik op mijn lieve "taxi" Elly wachtte.
"Hoeveel moet je nog?" vroeg hij.
Ik antwoordde: "Ik moet er nog 8 en ik heb er helemaal geen zin meer in…!"
En terwijl ik dat zei, dacht ik: "Dat is helemaal niets voor mij om dat zo te zeggen. Meestal gebruik ik het woord "moeten" niet eens! Ik vervang het door "mogen of willen of kunnen…"
Willem zei meteen daarop, dat ik er na vanmiddag nog maar 7 hoefde. Dat klonk al een stuk prettiger.
En het was feest met Elly: na afloop een heerlijk glas mintthee met een stuk vijgenkoek in het zonnetje bij de Bagelshop hoek Schinkelkade, die ik vorige week met Erika ontdekt heb.
En eenmaal thuis keek ik naar de lachende Boeddha, die achter in mijn tuin lekker zit te genieten van al het goede.
En ik dacht: "Dìt is het natuurlijk: ik houd helemaal niet van lijden en afzien, van verplichtingen of plicht of zwaarte. Ik houd van licht en lucht!"

Willem stond op zijn balkon een sigaretje te roken:
"Nog 7 keer…!" riep hij…