MARIA ROOSEN

25 april

De laatste keer!
Henry gaat met me mee en een scheepsvlaggetje, dat ik van Hubert en Lex geleend heb.
Daar rijden we, nog vroeger dan gisteren, maar om de file te vermijden langs de Ringvaart, die er prachtig bij ligt in het ochtendzonnetje...
Voor de laatste keer!
Ik kan het me nog niet voorstellen.

Nog één keer onder het kunstwerk van Maria Roosen door.
Ik ben er erg van gaan houden. Het er naar kijken heeft me steeds weer even die kick gegeven. Iets psychedelisch: als je er onderdoor loopt bewegen ze met je mee en dan die kleuren…
Daar is echt over nagedacht. Het zijn honderden glazen ballen, die in de volgorde van de kleuren van de regenboog zijn opgehangen en daar tussendoor wat kleine gouden elementen: de Wijze Uil heeft natuurlijk mijn voorkeur. Dat moet wel, als je moeder Uhl heet.
Ik ben nog steeds een Uilskuiken!

Terwijl ik in de wachtkamer zit zie ik ineens een Mooi Mens met een Mooi Kindje met een Mooie Struis Margrieten aan komen lopen. Roosje en Wijs! Ze komen me de laatste keer nog even begeleiden. Heerlijk...

Even later voegen Kaleb en Pier zich er ook bij. Een complete familiereunie!!

De crew moet om me lachen als ik met mijn vlag binnenkom. Ze vinden me wel leuk heb ik gemerkt in de afgelopen tijd. Ik kom ze altijd eerst even begroeten, voordat ik op het apparaat ga liggen.
Is het apparaat nog steeds mijn grote vriend?
Ja, natuurlijk! Maar ik ben er wel klaar mee.
Ik ben namelijk zo gezond als een vis. In mijn eerste log staat dan ook: Ik ben één van de gezondste mensen van Nederland, wat zeg ik: van Europa.

Ik moet wel denken aan een mailtje dat Riet 13 november van het vorige jaar aan haar vrienden stuurde:

Als lid van de 'brigade van de roze linten', de borstkankervereniging, heb ik nog een boodschap voor de dames - alle leeftijden - onder ons: vergeet vooral niet die twee kleine(re) of grote(re) schatkamers regelmatig te controleren. Vroegtijdige opsporing blijft de beste garantie voor een voorspoedige behandeling.

En daar sluit ik me bij aan en ik sluit het nu af.
’t Is mooi geweest, the party is over.
Mijn borst is weer van mij .

Ich seh’ mich nicht mehr um,
ich geh’ einfach immer weiter.

Rainer Maria Rilke

DE EEN NA LAATSTE...

24 april

Vanmorgen vroeg stond ik gezellig in de file met duizenden andere werknemers. Allemaal vroeg op. Gewekt door de wekker. Slaperig aan het ontbijt.

Gezellig in de file! Beetje voordringen. Iemand beleefd voor laten gaan. Meezingen met Mendelssohn. Wel opletten, ja! 7 uur de deur uit. Heel gewoon!

Heel gewoon?

Nou, voor mij niet en ik wil het ook niet gewoon gaan vinden.

De één na laatste keer naar het AVL...

Ik wou, dat ik een luchtballon had en dat ik dan heel langzaam maar zeker over de file heen kon vliegen en dan op het dak van het AVL landen!

En na de een na laatste bestraling weer terug naar Haarlem, richting zee en dan op het strand landen. Lijkt me helemaal te gek.

Misschien toch eens een keertje doen!

De één na laatste bestraling valt mee. Ik lig helemaal ontspannen op het apparaat en affirmeer een beetje: " Alles is goed in mijn wereld, ik verdien het beste..."

En voor je het weet mag ik er al weer af.

De medewerkers leven enorm met me mee. Ik word niet meer bijgetekend, want morgen is toch de laatste bestraling, dus waarom zou je?

Morgen.... een beetje babyolie en wèg zijn de lijnen. Mooie BH aan, mooi hemdje: allemaal WIT, want het moest zwart, vanwege de inkt. En dan.......

dan ga ik het op een zuipen zetten. Zo, die zit.

Voor 1 minuut bestraling ben je 2 uur onderweg.

Terug langs de Ringvaart. Heel rustige route. Raapsteeltjes gekocht bij de bioboer.

Ik ben al bijna opgelucht....

NOG EEN!!!!!

TWEE

23 april

Vanmorgen na het ontbijt een uur gelopen.
De deur uit, rechtsaf langs het water.
Een tochtje door allemaal ansichtkaarten:

Het grachtje, waar ik aan woon
De Elswoutlaan
Doorkijkje naar het beeld van de jager met de 2 honden
2 nieuwe kalfjes midden op het weiland
Het silhouet van de stad
De Daslook
Het Koeiepaadje
Een vuurrood tulpenveld met 2 eigenwijze Narcisjes erin
Alle japanse kersen volop in bloei
De 2 gansjes achter hun ouders aan in de vaart
2 Eieren op het zwanennest


Ik slurp de kleuren op.

NOG TWEE.....

DRIE

22 april

Mijn moeder zei altijd:

"Al het goeie komt in drieën."

De 3 goeie dingen van vandaag:

1. De fietstocht naar Zandvoort

2. Het concert van Malle Babbe

3. En.....nog 3 dagen!

Nog 3 x op en neer naar het AVL en dan is het gedaan.
Na een paar dagen dagen rust merk ik, hoe fijn dat voor de huid is.

Ik zie er dan ook echt naar uit om de hele zaak af te ronden.

Om tot rust te komen en mijn hoofd weer normaal te laten worden.

Het komt dus allemaal goed…

Hier zijn 3 dames, die het helemaal met me eens zijn:

VRIENDEN

19 april

Waar zou je zijn zonder vrienden?
Geen idee.
Ik denk niet erg ver. Ik vind het heerlijk, dat ik aan alle kanten zo ontzettend gesteund wordt.
Niet alleen door vrienden, maar ook door mijn familie.
Alles is daardoor een stuk lichter.
Vanmorgen was Roosje met me mee.
Wijs en Pier mochten ook mee naar binnen.
Ik lag op het grote apparaat, terwijl zij in de ruimte bij de verpleegkundigen meekeken op de monitoren.
Ik lag een beetje te peinzen, geen hoogstaande literatuur, een beetje aftellen: 30, 29, 28, … en toen ik wist, dat de laatste straal gestraald was, hoorde ik ineens Wijs haar stemmetje door de luidspreker:

OMA, JE BENT KLAAR!

Ik lach daar lekker te lachen.
En dat bedoel ik nou:
Waar zou je zijn zonder je vrienden? Wijs is dan wel mijn kleinkind, maar ook mijn vriendinnetje!
Ik zou er sacherijnig van worden…… Moet er dan ook niet aan denken.

Ik verander daarom de titel van mijn web-log in:

ODE AAN VRIENDSCHAP.

NOG 5

18 april

Rita is klaar. Ik ben heel blij voor haar.

En ik? Ik mag er nog 5!

En hier laat ik het bij voor vandaag!

Ik ga de tuin in.....

WAKKER

17 april
nu lig ik er ook nog 's nachts wakker van.

Eerst maar eens ontspanningsoefeningen doen:
AANSPANNEN… en… ONTSPAN…nee, lukt niet.
Ik kan nog steeds niet slapen.

Een stukje lezen, een kopje thee.
Alvast een boodschappenlijstje maken.

TV-kijken? Nee, toch maar niet.
Computer aan? Nee, lijkt me ook niet gezond.

Krant lezen? Van al die ellende ligt iedereen toch wakker?

Je zou je eigenlijk gewoon aan moeten kleden en een rondje gaan lopen,
maar er lopen zoveel malloten rond in Haarlem. Nee, toch maar niet.
Als het een zwoele zomernacht zou zijn zou ik in de tuin kunnen gaan zitten, een beetje naar de sterren kijken. Maar het is weer hartstikke koud geworden.

Wat doen mensen zoal ’s nachts als ze niet kunnen slapen?
Bij mijn buurman hiernaast brandt om 4 uur het licht nog. Wat doet-ie allemaal?
Is hij nog aan het werk of ligt-ie misschien op de bank te knorren?

Zie ik nog ergens anders licht branden?
Ja, bij de achterburen. Zouden die nu misschien denken: "Hé, de achterbuurvrouw is wakker.
Wat zou die nu aan het doen zijn…"

Dan ga ik maar eens schaapjes tellen:
1...2...3...4...5...6...nog steeds 6.

SEE YOU LATER ALLIGATOR

17 april

Vanmorgen met Marianne naar het AVL gereden. We zijn een kwartier te vroeg, maar dat maakt allemaal niets uit.

Rita komt erbij zitten in de wachtkamer. Ze vertelt, dat ze blaren heeft op de bestraalde plekken. Gelukkig voor haar is morgen de laatste keer....

En vanaf vandaag mag ik er nog 6!!!

Als ik op het apparaat lig begint mijn hart sneller te kloppen. Het is eigenlijk allemaal een beetje eng. Ik probeer mezelf kalm te krijgen door affirmaties: " Je doet het goed, Marlou. Mijn huid houdt zich goed. Alles is goed in mijn wereld..." Het werkt een beetje. Deze laatste bestralingen lijken iets korter. Maar het is alleen niet zo.

We gaan in de Bagelshop lunchen met zalm en frambozensap en kletsen heel wat af. Heel het leven wordt doorgenomen. En dat is nogal wat!

We rijden via de Ringvaart terug. Kopen bij een stalletje langs de weg wat Dahliaknollen voor een kleurtje in de tuin in de herfst. En bij het zwembad koop ik een abonnement voor deze zomer voor het enige buitenzwembad van Haarlem: de Houtvaart. Ik heb grootse plannen.

Als we verder naar huis rijden staat er een swingend CD-tje op met:

See you later, alligator en we zitten heerlijk mee te zingen...

De auto schudt er van heen en weer. Wat een stelletje ouwe nozems!

Maar het helpt wel, de angst is van me af.

Ich geh' einfach immer wieder weiter...

DE LACHENDE BOEDDHA

16 april

Vanmorgen sprak ik mijn buurman Willem op de stoep, terwijl ik op mijn lieve "taxi" Elly wachtte.
"Hoeveel moet je nog?" vroeg hij.
Ik antwoordde: "Ik moet er nog 8 en ik heb er helemaal geen zin meer in…!"
En terwijl ik dat zei, dacht ik: "Dat is helemaal niets voor mij om dat zo te zeggen. Meestal gebruik ik het woord "moeten" niet eens! Ik vervang het door "mogen of willen of kunnen…"
Willem zei meteen daarop, dat ik er na vanmiddag nog maar 7 hoefde. Dat klonk al een stuk prettiger.
En het was feest met Elly: na afloop een heerlijk glas mintthee met een stuk vijgenkoek in het zonnetje bij de Bagelshop hoek Schinkelkade, die ik vorige week met Erika ontdekt heb.
En eenmaal thuis keek ik naar de lachende Boeddha, die achter in mijn tuin lekker zit te genieten van al het goede.
En ik dacht: "Dìt is het natuurlijk: ik houd helemaal niet van lijden en afzien, van verplichtingen of plicht of zwaarte. Ik houd van licht en lucht!"

Willem stond op zijn balkon een sigaretje te roken:
"Nog 7 keer…!" riep hij…

GEEN ZIN MEER!!

15 april

ik heb er he-le-maal geen zin meer in.
Geen zin meer in het AVL, in het bestralingsapparaat.
Geen zin in moeheid. In patiënt zijn. In een verbrande, schrijnende borst.
Een pijnlijke oksel, een licht hoofd. Geen zin in haastige doktoren. In gedoe, in welgemeende adviezen, in enge verhalen, in medicijnen met bijwerkingen.

Gisteren nog zei ik: "Het is allemaal niet zo erg…"
Maar vandaag kom ik daar op terug:
Het is wél erg en ik heb er helemaal geen zin meer in.

Nu niet en nooit niet.

Kortom: nog 8 keer en dan ben ik VRIJ!

de 25 ste

13 april 2007

Nog 8 te gaan. En dan is het feest voorbij.
Vandaag is de laatste dag van de "gewone" bestralingen.
En vanaf maandag krijg ik er nog 8. Het zijn gammastralen.
Ze schijnen erg heftig te zijn.
Iedereen die ik er over spreek heeft er klachten over en bijwerkingen bij: verbranding is de meest voorkomende klacht. Er komen zelfs open wonden voor. Moet ik écht niet aan denken.
Ik zie er wel tegenop, omdat het littekenweefsel nog erg teer is en uitgerekend daarop wordt bestraald. Het voelt nu al zeer aan zonder gammaboost!

Ik hoorde vanmorgen in het AVL, dat de laatste 8 geen gammastralen zijn, maar röntgenstralen. Maandag over een week moet ik zelfs 2 x op en neer voor de bestraling. Nou, daar ga ik een stokje voor steken. Ik ben al zwabberig genoeg!

Wat zal ik blij zijn als alles achter de rug is!
En dan hoef ik nog niet eens een chemokuur.
Jemig, wat zit ik toch te zeuren.
Kom op Lou, pull yourself together…

Lekker was het met Erika een bagel met zalm te eten op het Hoofddorperplein en die zalige, gezonde frambozensap.....

Het is dus niet alleen kommer en kwel!

DE TUIN

Het grote aftellen is begonnen: nog 10 keer, elke dag een keertje minder.
Vanmiddag zie ik pas echt hoe mooi de tuin van het AVL is ontworpen.
Een gedeelte is medicinale tuin: ik zie salie, rozemarijn, thijm en lavendel. Maar ook een hele dikke rij artisjokken.
De binnentuin ziet er op dit moment ook heel mooi verzorgd uit.
Het is nog een beetje te koud, maar ik kan me voorstellen, dat je hier heerlijk op een bankje in de zon kunt sudderen of lezen.
Er zit een vrouw op haar knieën in te werken.
Het lijkt me wel wat om zo lekker in de grond te wroeten.
Wat zeg ik me nou? Ik héb nota bene een tuin.
En samen met Riet een moestuin. Maar daarin werken gaat nog even niet.

Maar als ik het een ander zie doen krijg ik wel een beetje de kriebels.

Ik begin moe te worden. Soms ben ik niet meer vooruit te branden.

Dan voel ik me net een ouwe taart.

Van mijn "collegaas" hoor ik, dat het wel weer over gaat. Het schijnt heel gewoon te zijn. Ze vinden nóg, dat ik het lang heb volgehouden.

Maar nu is de rek er toch echt een beetje uit.

Zo'n tuin, en dan een bed er midden in en dan lekker liggen pitten.

Zoiets zie ik wel zitten! De vogeltjes zingen een liedje op de hoogste tak, in de verte hoor je een kerkklok. Verderop is iemand een struik aan het snoeien. Je hoort alleen maar "knipknipperdeknip..." En verder niets.

En dan, dan komt Morpheus, en die sluit mij warm in de armen.

En wèg ben ik...

Het moet maar even.

BESTRALING NUMMER 22

10 april 2007

We zijn weer terug uit NewCastle.
Ted heeft een prachtige, Engelse begrafenis gehad met veel Hymns, Bloemen en Drank. Hoewel ik nu behoorlijk moe ben ben ik heel blij, dat ik er heen geweest ben. Margaret heeft een heleboel dikke hugs van me gekregen en was zo ontzettend blij, dat we er waren! Ik had het voor geen goud willen missen.
Door de Pasen heb ik 3 dagen AVL-vrij. De huid heeft even kunnen rusten.
Ik heb mijn geest kunnen verzetten en dat heeft me heel goed gedaan.

Vanmorgen heb ik de 22ste bestraling gehad.
Liesbeth is met me mee geweest en het valt me op, dat zodra we aan de cappuccino zijn, ik geen seconde meer aan het hele bestralingsgebeuren denk. We zitten in de koffieshop te kletsen alsof er geen AVL bestaat.
Oostenrijk, Zwitserland…onze roots…
Bestralingen? Nooit van gehoord!

Maar nee, zo steken de feiten natuurlijk niet in elkaar.
Ik heb er nog 11 te gaan, waarvan de laatste 8 gammastralen zijn gericht op een rechthoek bij het operatiegebied. De stippellijnen hiervoor zijn vorige week al gedurende een bijna 3 kwartier durende koude sessie op een simulator aangebracht. Het duurt zo lang, omdat de lijnen heel precies aangebracht dienen te worden: de longen mogen niet geraakt worden tijdens de bestraling en ook de ribben worden beschermd.
Het blijft allemaal heel interessant om mee te mogen maken, maar ik zal toch blij zijn als ik over een week of 2 de vlag mee mag nemen, die Esther vorig jaar voor me gemaakt heeft.

TED GLASS

"Dag ouwe barbershopper!"

Onze vriend Ted is overleden.

Afgelopen zondag heeft hij de strijd op moeten geven.

De bestralingsarts geeft me toestemming om naar de afscheidsplechtigheid te reizen. 
Morgenavond gaan we met de nachtboot naar NewCastle om zaterdagochtend in Gateshead afscheid van hem te nemen. En om Margaret en Andrea  een beetje te kunnen steunen.

Ted zal nooit meer kunnen zingen...

"Dag ouwe barbershopper!"

VROUWENKOOR MALLE BABBE

4 april 2007

Als je iets onder de leden hebt, of hebt gehad, moet je zorgen zoveel mogelijk je gewone leven weer op te pakken.
Leuke dingen doen, gezellige dingen doen, lekkere dingen doen…
Natuurlijk kan niet iedereen dat, omdat je je zo hondsberoerd kunt voelen, dat het er gewoon niet in zit.
Maar ik voel me goed, dus waarom zou ik treurend achter het raam naar buiten gaan zitten kijken hoe daar de zon schijnt…
Zoiets is niets voor mij.
Zelfs als ik een beetje depri ben ga ik er nog op uit. En meestal loop ik "het" er dan wel uit.
Eén van de fijnste dingen is: ZINGEN!
Nu heb ik het geluk, dat ik op een koor zit. Het heet Vrouwenkoor Malle Babbe. Een superkoor onder leiding van een superdirigent, Leny van Schaik. De beste dirigent op het westelijk halfrond. En dat meen ik. Heel inspirerend en betrokken, daar zal ieder koorlid het zonder twijfel mee eens zijn.
Natuurlijk heb ik een tijdje niet mee kunnen zingen, maar toen ik weer aan de slag kon was ik zo gelukkig. Heerlijk, ik kon weer helemaal uit mijn dak gaan. De muziek kwam uit mijn tenen. Ik voelde me net een merel, die op de hoogste tak van een boom zijn liedje zingt: vrij en onbevangen.
Vanmorgen was het weer feest: de wekelijkse repetitie.
We zijn op dit moment ons lustrumconcert in juni aan het voorbereiden.
De meest prachtige liederen mogen we dan zingen.
Om maar wat te noemen: de Motetten van Mendelssohn. Als je daarmee begint, dan treedt er een soort van verslaving op: je wilt MEER!
Of Palestrina, zo prachtig.
En dat mag ik allemaal meemaken. Een hele ochtend vergeet ik alles en ben ik alleen maar met muziek bezig.
Borstkanker? Noooooooit van gehoord! Ik zing en ik zing en ik zing…

Veni, Domine! Veni! Et noli tardare...

RITA

Rita is mijn borstkankercollega. We hebben haar via een gemeenschappelijke vriendin leren kennen en konden het meteen goed met elkaar vinden.

Ze is op dezelfde dag geopereerd als ik. ’s Ochtends hebben we elkaar moed in kunnen spreken.

Dezelfde avond nog kwam ze me heel opgewekt opzoeken.

Stond aan mijn bed met haar armen te wapperen om te laten zien hoe weinig last ze van de operatie had.

Zo’n operatie op dezelfde dag aan dezelfde toestand schept wel een band.

Vooral, omdat zij ook een infectie kreeg aan de wonden. Zij had ook een soort van halve tennisbal onder haar arm van die gore bacterie.

De uitslag van haar tumor was op 1 ding na exact hetzelfde als die van mij. Zij had echter graad 2. Dat wil zeggen, dat de tumor niet zo hard groeide als de mijne. Het voordeel voor haar is hierbij, dat er zeker en vast geen chemo gaat volgen. Er is geen twijfel mogelijk. Ik vind het fijn voor haar, want ze ging er vanuit, dat ze wél chemo moest. We stonden te dansen toen ze het goeie nieuws had gehoord.

Je weet precies waar ze het over heeft. Je hebt aan een half woord genoeg en je kunt zelf eindeloos over je eigen “geval” doorzemelen, zonder dat het de ander teveel wordt.

Minimaal 1 keer in de week reizen we samen naar het AVL. De tijden daar zijn voor ons een beetje aangepast, omdat we allebei uit Haarlem komen.

We hebben ook bij elkaar bij het bestralingsapparaat mogen kijken. Eens zien hoe het er allemaal toegaat zonder zelf het onderwerp te zijn. Eens kijken hoe je daar ligt op dat grote apparaat.

Rita zeurt nooit. Ik vind het dan ook heel fijn om met haar mee te mogen rijden, zoals vandaag.

Haar zwager rijdt ons naar Amsterdam. Het is een goedgeluimde man, er altijd voor in om je een beetje in de maling te nemen. Hij scheurt over de weg, terwijl Rita en ik met elkaar zitten te kletsen. Eenmaal in het ziekenhuis gaat hij zijn eigen gangetje, hij zit wat te lezen en gaat achter de computer zitten.

Ik ga bij Rita kijken hoe het er allemaal voorstaat. Ik zie, dat haar borst gewoon bruin begint te worden. De verpleegster zegt, dat je de bestraling een beetje kunt vergelijken met de zonnestralen. Zie je wel, als ik het apparaat gedag zeg, zeg ik ook altijd : “Dag zonnestraal”.

Vandaag moet er een scan gemaakt worden. Ik mag op de monitor meekijken. Het is heel interessant om te zien hoe een foto opgebouwd wordt. Je krijgt echt een kijkje in iemands lijf: de ribben kun je duidelijk zien. Het hart. De scan wordt vergeleken met een eerder gemaakte scan.

Ik kan niet alles zien, want als Rita klaar is mag ik naar mijn grote vriend, de zonnestraal. Ik hoef vandaag alleen bestraald, lig er dus korter op.

Een bestraling duurt ongeveer een minuut. Dat is wel uit te houden, toch?

En dan, dan is er koffie……

STOER?

2 april 2007

Ja, dat dacht ik de vorige keer: "Wat ben je stoer!"
Ik hoor het mijn zus Cecile zeggen: "Lou, wat ben je stoer!"
Nou, daar is op dit moment niet veel van over.
Ik voel me helemaal niet meer stoer.
’s Ochtends ben ik hartstikke misselijk met pijn in mijn buik.
En ik loop niet meer zo lekker als vorige week.
De handrem zit erop, lijkt het wel. Als je daar doorheen moet lopen word je behoorlijk tegengehouden.
Vanmorgen moest ik al om half 7 op om op tijd in het AVL te zijn.
Ik zeg wel steeds tegen mezelf, dat er miljoenen mensen om half 7 opstaan en in de file terechtkomen, maar gaan die ook ter bestraling?
Niet dat ik zelfmedelijden heb, oh nee, daar doe ik niet aan.
Maar het gaat even niet zoals ik wil.
Ook begint mijn arme borst er roze uit te zien en is heel gevoelig aan het raken. De rozenolie is niet aan te slepen.
Gelukkig was Riet vanmorgen met me mee en samen liepen we ook nog even door de ziekenhuistuin, een ware oase, mooi aangelegd. Ik werd er helemaal rustig van.

Vanmiddag was ik bij de chirurg van het Kennemer Gasthuis.
Hij bood zijn excuses aan, omdat hij niet aanwezig was bij de operatie, terwijl hij had gezegd, dat hij er wel zou zijn.
Dat maakte al met al (én met de ziekenhuisbacterie) voor mij, dat het vertrouwen ver te zoeken was.
Daarbij kwam, dat de assistent, die mij vanmiddag onderzocht voordat de chirurg kwam, me vertelde, dat ze moeilijkheden hadden gehad bij het sluiten van de wond.
Ik heb Stockmann, de chirurg, verteld dat ik niet voor chemo ga. Hij was het gezien de uitslag van Adjuvant!Online met me eens.
Ineens overviel me toch weer grote twijfel: doe ik er wel goed aan? Ben ik wel op de goede weg?
Al met al een dag om maar snel te vergeten en door te gaan waar ik gebleven was. Ich geh einfach immer weiter!
Gelukkig kan ik vanavond bij mijn fanclubje de krachtcentrale aanvragen.

Ik weet zeker, dat ik me dan weer helemaal "appiekim" voel! En stoer...