DE UKELELE

.




Tijdens het herdenkingsconcert voor George Harrison op 29 november 2002 speelde Joe Brown op een kleine ukelele een heel mooi, eenvoudig liedje.
Het was het laatste liedje van het concert: de hekkensluiter met vallende rozenblaadjes en lichtjes.
Het heette: “I’ll see you in my dreams”. Ooit geschreven in 1924 door Gus Kahn.
Dit is de ingekorte tekst:

I'll see you in my dreams
Hold you in my dreams
Someone took you out of my arms
Still I feel the thrill of your charms

Lips that once were mine
Tender eyes that shine
They will light my way tonight
I'll see you in my dreams


Het lied mocht een jaar geleden nog uitgebreid op YouTube gespeeld worden, maar ineens is er iets met de rechten voor alle liedjes van dat ene concert, dus… jammer jammer, maar helaas: de uitvoering van Joe Brown van toen is niet meer te zien en te horen.
Maar… het lied staat wel, tijdens een ander concert door hem, op YouTube, niet zo mooi en ontroerend, maar klik na het lezen hiernaast op het plaatje dan kun je het zelf bepalen.



Ik was er helemaal van ondersteboven. En nu komt het: DE UKELELE…
Ik wilde ook zo’n ding! Ik wilde er ook op leren spelen. Ik kan gitaar spelen, dus waarom ook niet op de ukelele en… ik wilde juist dat ene lied leren.

Welnu, lieve lezers… het uur U is aangebroken.
De UKELELE is gekocht! Hij ligt hier op de piano en ik kan het lied al een beetje spelen.
Misschien neem ik les, voor houding en aanslag en nog wat dingen, omdat ik gewoon niet weet hoe je ‘m vast moet houden en zo.
Op internet kan ik daar overigens wel het een en ander over vinden.
Ik heb mijn UKELELE! Ik ga het lied leren en ga het spelen, de sterren van de hemel…

Wil je nóg een ukelele artiest zien, dan is mr Iz. (Israel Kamakawiwo`ole) een echte aanrader. Een grote, heel erg dikke zanger uit Hawaii (is helaas in 1997 aan zijn obesitas overleden) die met dat kleine instrumentje: “Somewhere over the rainbow” zingt.
Bij deze versie zie je hem spelen en zingen en aansluitend het uitstrooien van zijn as in zee, waar de Hawaiianen een heel groot feest van gemaakt hebben. Echt even een keertje de tijd nemen om dit te zien…



Ga je mee naar Hawaii? Dan speel ik “I’ll see you in my dreams” voor je op het terras bij zonsondergang… Het witte zand voelt warm aan je blote voeten. Je hebt een glas met iets koel-kleurigs in je hand
Haha! Ik ben een echte dromer.

Enne.... maandag ben ik er weer met een nieuwe aflevering in Het Praathuis…
Een hele fijne week allemaal!

Dit is de schakel naar het lekkere warme "Somewhere over the Rainbow" . Mr. IZ (klik)

Hier zijn nog wat schakels met hele leuke liedjes (voor elke dag één!!)

Izak Boom
Chemiecta
Uni and her Ukelele
Gus and Fin
Carl Ray Villaverde



.

DE BORDERCOLLIE

.



Ik loop langs de Elswoutlaan en zie een auto brutaal bij het weiland inparkeren.
Ik blijf staan om te zien, welke malloot daar nu weer met zijn SUV in de weer is.
‘t Ziet er echt belachelijk uit…
Maar… er komt een hele grote man uit met een groen pak aan, vettig hoedje op. Grote laarzen aan en meteen springt er ook zo’n Schots schapenhondje uit. Zo’n hondje, dat reageert op fluitjes en aanwijzingen en dat dan een hele kudde schapen een afgesloten terrein in kan sturen. Spannend vind ik dat altijd.
Vroeger, toen ik de BBC nog kon ontvangen keek ik wel eens naar wedstrijden met die hondjes. Ik werd er altijd onwijs rustig van.
Maar goed: deze man is bezig met die hond en met een stuk of 30 schapen.
Heel onhandig vind ik hem. Het hondje doet precies wat hij zegt, maar de man zelf is zo onhandig…
Ik blijf er heel lang naar kijken. Na een half uur rommelen en rotzooien lukt het hem eindelijk om de schapen in de buurt van de auto te krijgen, waar ze min of meer ingesloten worden door aan de ene kant het hek en aan de andere kant het hondje.
Het is een gaaf hondje. Pienter en sportief.



Wat is nou uiteindelijk de bedoeling???
Alle schapen krijgen een inenting.
Nu blijkt de schapenboer weer handig.
Hij pak elk schaap bij nek en kont. Draait het met één handige beweging op de rug en geeft het beest een injectie van het een of ander.
En dat 30 keer.

Ik wacht er een stuk of 5 af en dan vind ik het welletjes.
Ik loop door, richting Elswout en baal, omdat ik geen fototoestel bij me heb.
Zul je zien: is er iets spannends te zien… en dan moet je weer een foto met je ogen maken.





kijk hier bij EMSKIE voor mooie foto’s van de geboorte van een zwart lammetje:

http://www.haaraalde.nl/haas/wordpress/?p=650


.

DEELTIJD VUT/FPU...

.






Al wandelend met Ineke in Het Koningshof in Overveen kwam ik op een idee: ik ga slechts één keer per week een bijdrage aan het Praathuis leveren.
En Ineke kwam toen op de naam: met deeltijd VUT gaan.

Ik vind namelijk elke dag een heel stuk schrijven behoorlijk, of eigenlijk onbehoorlijk veel tijd roven.
Een verhaaltje, de indeling, het nakijken, corrigeren, plaatjes erbij, muziekjes uitzoeken. Het kost soms uren en ik hoef weliswaar niet meer te werken, maar zeker nu het langer licht is en de dagen zachter worden en er meer buiten gespeeld gaat worden wil ik meer tijd vrij maken voor het dartelen in de wei en straks weer lekker zwemmen in de Houtvaart...

Met mijn Volkskrantblog ben ik al in de deeltijd VUT. Daar publiceer ik slecht één keer per maand, namelijk op de 19de van de maand om 19:19 uur.
Achter die getallen zit geen bedoeling, het is langzaam zo ontstaan. Ik vond 19:19 uur een mooie tijd, omdat dan veel bloggers klaar zijn met eten en achter hun PC kruipen, voordat het nieuws om 20:00 uur begint. En dan daarbij zomaar de 19de van de maand vond ik er ook wel aardig bij passen.
Ik heb meer met het getal 12, omdat ik op de 12de mei geboren ben. Dus dat vind ik een mooie datum, een mooi getal. Maar die 19de, tja die is er gewoon ingeslopen.

Maar nu… dit weblog: Het Praathuis…
Helemaal stoppen wil ik niet. Voor geen goud…
Ik vind het hartstikke leuk om te doen. Het houdt mijn brein bezig. En… ik heb er inmiddels waardevolle contacten aan overgehouden. Zeer waardevolle contacten zelfs.
Nee… dat wil ik allemaal niet missen. Maar elke dag uuuuuren bezig zijn met een stukje…
Als het nou een baan zou zijn, een echte column in een krant. Maar dat is het niet. En het kost me nogmaals erg veel tijd.

Nou……… daarom vind ik die deeltijd VUT wel een goed idee.
Nu nog een publiceerdag uitzoeken.
Op maandag… een nieuwe week een nieuw geluid? Ja… ik denk dat het maandag wordt.
Misschien verandert het in een andere dag.
Ach, dat moet allemaal kunnen. Soepelheid met vlijt.
Misschien wordt het wel de woensdag… Wie weet?!

Maar ik heb mijn vaste ploegje, waar ik elke dag langs kom en dat zal ik blijven doen. Ik laat jullie niet in de steek. Ik wil jullie niet missen…

Nou, dat was het. Tot maandag dus!





.

SPORTEN

.






Sinds een jaar zit ik op een Sportschool. Het is eigenlijk een sportclub. Club Sportive.
Ik ben er op gegaan om wat aan mijn conditie te doen. En het leek me een goed idee om dat onder begeleiding te doen of gewoon, gezellig met een vriendin.
De club is in het gebouw van het Oude Postkantoor aan de Raaks. Een prachtig gebouw, beetje Jugendstilachtig, echt mooi opgeknapt ook.

Ik heb er iets ontdekt wat ik heel leuk vind: de groepsles! Niet in je eentje lopen klungelen en kijken: wat zal ik nou eens gaan doen. Nee… een groepsles voor 50 + ers.
Ideaal. Al je spieren worden gedurende een uur even aangepakt onder begeleiding van een leuke sportieve juffrouw en tevens onder begeleiding van een lekker muziekje.
Ik vind het lekker en sta een uur lang met een grote grijns braaf alles mee te doen.
Wat ik gek vind, als taal-puritein, is dat heel veel in het Engels gaat:
ten eerste heet de les: Body Shape. Waarom eigenlijk? Is daar nou echt geen leuke Nederlands term voor te vinden?
En dan: knee-lift (als je je knie omhoog moet brengen), repeater, sidestep, step touch noem maar op. Alles gaat in het Engels.
Nou ja… ik weet precies wat er bedoeld wordt, en daar gaat het uiteindelijk om.




De muziek die gebruikt wordt is lekkere swingende muziek: Billy Jean van Michael Jackson, You can ring my bell, Working 9 to 5 van Dolly Parton. ’t Swingt de pan uit en tegelijkertijd ben je met van alles en nog wat bezig.

Soms gebruiken we hulpmiddelen: een step, een elastische rubberen band, gewichtjes, een zware rekstok. Die maken de oefeningen iets zwaarder en je spieren extra sterk…




Bij de laatste 10 minuten wordt er een zacht new-age-achtig moerasmuziekje opgezet en gaan we aan de rek- en strekoefeningen. Dan lig ik lekker een beetje te ontspannen en te genieten.

Meestal zijn we met zo’n 9 vrouwen en na afloop duiken we de sauna in. En dát vind ik nog het allerlekkerste: het hete hok in en helemaal niets hoeven, alleen maar liggen en je ogen dicht…. Mmmmm!




.

LACHEN

.







Ha fijn, een van mijn beste vriendinnen is weer terug.
Ze had haar huis verhuurd om een jaar of 4 in Hongarije te wonen.
Door de recessie moest de huurder weer terug naar Amerika.

En nu kan ze weer in haar eigen mooie huis!

Gistermiddag was ik er even om haar te helpen met de scanner.
We hebben zo ont-zet-tend gelachen.
Ik deed het bijna in m’n broek.
In haar woonkeuken klinkt lachen ook heel helder en gemakkelijk … je gaat er vanzelf nog meer van lachen.
Tranen over de wangen.

En waarom???
Ik heb geen idee.
Het was gewoon een echte BLIKOPENER! Open die tent en lachen maar!




.

MILAGROS

.


Een van Henry’s zussen heet Milagros. Dat betekent: wonderen…
Zij zingt in een band, die heet: Corrientes Cinco.
Eigenlijk is het woordje “band” niet helemaal goed.
Een tango ensemble is misschien beter. Of nóg beter: ORQUESTRA DE TANGOS ARGENTINOS.
Het zijn allemaal geschoolde musici, die schitterende muziek maken:
een pianist (Klaas van Dijk), een bassist (Tim Voordes), een bandeonist (Harry Dijkstra) en een violist (Christel Postma)
Als Milagros in Spanje zit (en dat is 2 x 3 maanden per jaar!!) dan speelt het orkest tango’s, Argentijnse tango’s. Zonder zang.
Maar als Milagros in het land is, dan worden de Argentijnse tango’s (veel van Astor Piazzola) gezongen, vurig en vol passie.



Zondag speelden ze in Havelte. Een klein dorp in Drenthe. In een mooi stoer Romaans kerkje.
Ik ben er geweest en heb er vol bewondering en af en toe met tranen in de ogen op de voorste rij gezeten en naar deze 5 geweldige musici geluisterd.


Milagros leidt elk lied in. Dan weet je tenminste waar het over gaat. Want ik mag dan wel Spaans aan het leren zijn, dat wil nog niet zeggen, dat ik het allemaal versta!
No sólo mi dolor vertaalt ze dan als:
Niet alleen maar mijn verdriet is het, waarover ik zing.
Mijn verdriet om het lijden van mijn geliefde.
Ons verdriet om de dood van een muzikant.
Uw verdriet om…





Maar ook tango’s met gewone en dwaze momenten van geluk en ontroering komen langs.
Zoals de Balada para un Loco (ballade voor een gek) Als Milagros dat zingt …
Ik heb er veel bewondering voor en ben dus een echte fan.
De concerten zijn het meest in het noorden van het land, omdat de 4 musici uit Groningen komen.
En dan Milagros: haar moeder kwam uit Sevilla en haar vader…………….
uit Groningen! Het verhaal van hun eerste ontmoeting vertelt ze voor het lied “Cuartito Azul” (het blauwe kamertje). Dan houd je het bijna niet droog…

PASSIE EN PLEZIER! Wat wil je nog meer in de deftige tango-salons op de Avenida Corrientes in Buenos Aires en in de Clemenskerk in Havelte...




.

LAATSTE RODE DAG

.







’t Is mooi geweest.
Ik kan geen rood meer zien…
Misschien ooit eens een keertje een soort van regenboog-week:
maandag: rood ...
dinsdag: oranje ...
woensdag: geel en zo verder tot de gehele regenboog af is.
Daar ga ik eens een tijdje over nadenken.
Ik nu? Nu neem een paar dagen pauze.

Tot over een week of zo!

Andere onderwerpen, die niet zijn behandeld, en die ik ook niet ga behandelen, maar waar je eventueel een googletje aan zou kunnen wagen…

Roder dan Rood, geschreven door: Sabine Aveskamp
Natuurlijk Rood Haar, gefotografeerd door: Hanne van der Woude
Bezonken rood, geschreven door: Jeroen Bouwers
Rood worden, oftewel: blozen
Rood vlees (moet je echt vermijden…)
Rood vierkantje (verslavend spelletje)
Rood staan op de bank (dat wil niemand)
Het rode gevaar… (wat bedoelden ze daar eigenlijk mee?)



Michael Rood (over hebreeuwse roots)
Roodkapje ... waar ging ze henen?
Rode rozen (krijg ik nooit…)
Rode oogjes (krijg ik als ik teveel achter de computer zit)
Rode oortjes (als je iets hoort, wat je niet zou mogen horen…)
Rood Verlangen, een THEATERGROEP om in de gaten te houden!
Rode Wijn, 1 glas per dag als anti-oxidant…
Rode lippen, waarmee ik jullie een dikke kus geef!

En oh, wat wil ik graag weer eens de zon, knalrood, in de zee zien zakken tijdens een zwoele zomeravond…




.

LYDIA ROOD

Lydia Rood, geboren in Velp 1957 is een Nederlandse schrijver van boeken voor kinderen, jongeren en volwassenen.

In 1982, begon zij met het schrijven van kinderboeken. Lydia Rood studeerde journalistiek aan de School voor de Journalistiek in Utrecht.
Haar eerste jeugdroman verscheen in 1982. Na haar afstuderen in 1984 werkte ze van 1985 tot en met 1991 als eindredacteur "Binnenland" bij de Volkskrant.
Lydia Rood studeerde eveneens Spaanse taal en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en behaalde in 1988 cum laude haar doctoraaldiploma.
In 1985 kreeg ze haar dochter Roosmarijn, over wie ze verschillende kleuterboeken schreef. Lydia Rood las de verhaaltjes, waarin gewone dagelijkse gebeurtenissen werden afgewisseld met grappige kleuterfantasieën, eerst aan de echte Roosmarijn voor. Als ze bij haar in de smaak vielen, waren ze goed.

In 1990 won ze de Vlag & Wimpel voor haar boek Maanzaad.
In 1994 tevens won ze de Zilveren Griffel voor de jeugdroman Een mond vol dons.
Datzelfde jaar werd het boek Het ware verhaal van Marietje Appelgat en haar vieze vrienden getipt door de Kinderjury.

Anansi's web verscheen in 2006 opnieuw als Dans om het zwarte goud en werd eervol vermeld door de Zoen-jury en bekroond met de Jenny Smelik-prijs van IBBY. Enkele van haar thrillers, onder meer Koningswater dat zij met haar broer Niels schreef onder de naam Rood & Rood,werden genomineerd voor de Gouden Strop.
Hier een kleine keus uit het werk van Lydia ROOD ( gekozen op grappige titel)
Voor alle leeftijden is er een geschikt boek geschreven...

• Paarden poepen op wc's
• Toveren is een eitje
• Oren in de knoop
• Gebakken moeder met spek
• Smokkelkind
• 'Zoenen is vies,' zei Darma Appelgat
• Een dag uit het rampzalige leven van Nippertje
• Het ware verhaal van Marietje Appelgat en haar vieze vrienden
• Samen in een familiegraf
• De feestelijke ondergang van de familie Pesto




De website van Lydia Rood: www.lydiarood.nl




.

KLEIN ROOD FRUIT

.




Het kleine rode fruit stikt van de anti-oxidanten.
Laatst had ik een lekker sapje: die heerlijke framboosjes gemengd met granaatappelsap.
Als je dat drinkt dan voel je dat je lichaam de strijd met de vrije radicalen aangaat.
Aardbeien en frambozen. En dan vooral de frambozen.
En straks weer die heerlijke aalbessen.
Ik kan bijna niet wachten tot de struik in mijn tuin weer van die mooie rooie trosjes draagt.




Van Henry kreeg ik een goed boek: “ETEN TEGEN KANKER” (klik), waarin de rol van voeding bij het ontstaan van kanker wordt beschreven.
Bij de risicofactoren van kanker neemt voeding 30 % voor z’n rekening.

Roken 30 %
Erfelijke factoren 15%
Infectie 5%
Beroepsmatige blootstelling aan straling 5 %
Alcohol 3 %
Overgewicht, gebrek aan lichaamsbeweging 5 %
Ultraviolette straling 2 %
Drugs 2 %
Vervuiling 2 %
Andere 1 %

Waar bij ik toch wil aanvullen, dat je, als je denkt,dat je alleen maar “goed” bezig bent alsnog kanker kunt krijgen. Ze kunnen me nog meer vertellen: ik weet zeker dat ik gezond leef, niet rook en nergens rare stralingen van oppik en toch... heb ik borstkanker gekregen.
Ik schrijf dit dan ook eigenlijk alleen maar omdat ik het kleine fruit zo heerlijk vind. En zo fijn om te plukken tijdens wandelingen. En omdat het rood is natuurlijk...


Hier een paar strofen uit Samen bramen plukken:


Te hooi en te gras
Als dit op een gedicht lijkt,
dan komt dat door jouw ogen
die blauwer worden als je praat
over zeemeeuwen
en aardbeienjam

Als ik ben blijven plakken
dan ligt dat aan augustus
onder de kersen
in de schaduw
van jouw tuin

Samen bramen plukken
Samen schuilen onder een jas
Samen lopen van omstandigheden
Te hooi en te gras
dat was
wat het was

Bij IKEA heb ik super lekkere jam gekocht: ekologische HALLON & BLÅBÄR.
Hallon zijn frambozen en Blåbär zijn bosbessen. Stikvol anti-oxidanten. Mmmmm! Echte aanrader...





.

HET MAANDELIJKSE ONGEMAK

.






zonder al te veel in details te willen treden:

het was een buitengewoon grote opluchting toen ik ontdekte, dat ik

nooit meer ongesteld ben!

Yes! Youpie! Waow! Te gek…
Hé… sabbedejosia…

Ik kan wel zingen en ik kan wel springen…
En ik kan wel vliegen.



Weg er mee. Ik ben klaar.
Ik hoef niet meer…

Youpie!

Kun je je voorstellen hoe VRIJ ik me voel?






.

THE RED HAT SOCIETY

.






Ik heb een lieve en grappige vriendin in Engeland. Ze heet Margaret en woont in Yorkshire en ze is supergeestig. Ik ken haar nu zo’n 15 jaar en zo heel af en toe varen Henry en ik naar de overkant om haar te bezoeken. Dat je elkaar niet zo vaak ziet maakt niet uit. Je gaat gewoon verder waar je gebleven bent…
Margaret stuurde me dit gedicht van Jenny Joseph toe:

Warning

When I am an old woman I shall wear purple
With a red hat that doesn't go and doesn't suit me.
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals and say we've no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I'm tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick flowers in other people's gardens
And learn to spit

Hier is (ongeveer) de vertaling van het gedicht:

Waarschuwing

Als ik een oude vrouw ben ga ik paarse kleren dragen
met een RODE HOED, die écht niet kan en die me niet staat!
Ik ga mijn pensioen aan drank en zomerhandschoentjes opmaken.
En aan satijnen slippers en dan zal ik zeggen,
dat we geen geld voor boter hebben…
Ik ga op de stoep zitten als ik moe ben.
Ik ga allemaal gratis monsters in de warenhuizen bijeen graaien.
En belletje trekken!
Ik ratel met mijn stok langs stalen hekken.
En ik reken af met de beschaafdheid van mijn jeugd.
Ik ga op sloffen door de plassen plenzen
en ga bloemen uit tuinen van vreemde mensen jatten…
En… ik ga leren spugen!




En toen… werd naar aanleiding van dit gedicht The Red Hat Society opgericht in 1961.
Vrouwen van over heel de wereld, maar vooral in Groot-Brittannië, hebben er reuze veel lol in om met een RODE HOED op en iets PAARSIGS aan met elkaar iets leuks te doen. Het zijn er (over de gehele wereld) 800.000 en wat doen ze met elkaar?
Vooral lol hebben en leuke dingen doen. Taartjes eten en naar exposities gaan. Op tangoles en veel lachen. Wandelen en tripjes maken. Wijntjes drinken en sandwiches eten...
En dat allemaal met een RODE HOED op en een PAARS KLEEDJE aan.





Nou houd ik wel van gekke hoedjes (ik heb zelf een leuke paarse) maar om nou "en masse" een rode hoed op te zetten en dan samen gekkigheid te gaan uithalen…
Het idee vind ik wel heel geinig, maar ik ben niet echt zo’n groepsmens (behalve voor het koor...).
Maar volgens mij ben ik wel net zo gek.








.

ROOD HAAR

.






Jarenlang (vanaf mijn 20ste) heb ik mijn haar eens in de zoveel tijd vrijwillig en zonder dwang van buitenaf in een smerig modderpapje gezet.
Het leek op koeiemest… Ik kan me de geur nog goed herinneren...
Na het helemaal inpappen van mijn haar bedekte ik mijn hoofd met aluminiumfolie en daarna wikkelde ik er nog een handdoek over heen.
Zo zat ik 2 uur kompleet voor aap met mijn kop in de henna.
Als de bel ging deed ik niet open. Telefoneren was moeilijk, omdat het folie voor je oor zat.
Straaltjes van de “mest” liepen na een tijdje over mijn voorhoofd.
Een enorm gedoe en gekledder.
En waarom?
Omdat ik rood haar wilde.

Ik had gewoon melkboerehondehaar, beetje bruinig, beetje saai.
En ik vond het lekker wild staan, zo’n rooie kop.

Nu ben ik grijs, jaja… helemaal! Maar ik verf het nog steeds, alleen nu niet zo ingewikkeld, maar gewoon met Hema-haarverf, een soort van kastanjebruin, omdat ik nog niet toe ben aan een grijze kop.

Veel vrouwen van mijn leeftijd hebben rood haar. Ja, en dan wil ik het niet meer.
Zo recalcitrant ben ik dan.
Maar… misschien ga ik nog eens een keertje met m’n kop in de "koeiestront"!
Ik zal er zeker te weten een foto van maken.
En die toon ik dan. Dat durf ik nu wel. Ik durf nu ook wel de deur te openen met m'n kop in de derrie.
Maar vroeger... was ik toch een stuk verlegener, voor geen goud liet ik me zien!

Als je zin en tijd hebt moet je nu even kijken naar deze gekke, goedgebekte, roodharige “dame” , die je helemaal inpakt met haar praatje over ROOD HAAR! (klik)
Let op haar motoriek...

Mijn moeder zei vroeger vaak (als ze een roodharig iemand zag) “C‘est trottoir…” oftewel: ze heeft rood haar...
Mijn moeder was ook een beetje lekker gek. Maar aan haren verven is ze nooit begonnen.


Deze foto is van: © Hanne van der Woude


Van Webvriendin Marjolijn kreeg ik onderstaande prachtige foto toegestuurd, gemaakt bij de jaarlijkse bijeenkomst van roodharigen in Breda... Dank je wel Marjolijn...



©Marjolijn



.

EEN RODE WANDELING

.







Roosje heeft eens in Parijs een kleur gevolgd: zomaar een beetje lopen, door de meest vreemde straatjes en dan een bepaalde kleur opsporen en er achterheen. Ze koos toen voor oranje: iemand met een oranje jekkertje, een oranje “iets” in een etalage, een oranje muts, een oranje opdruk op een tas… ga zo maar door. En als je er bent, dan speur je naar de volgende oranje bestemming.
Of je volgt iemand met die bepaalde kleur.
Dat moet je natuurlijk niet al te opvallend doen...

Ik heb het ook gedaan. Maar dan met de kleur rood.
Nou denk je misschien: “Da’s makkelijk… rode achterlichten, dat tikt lekker aan…”
Maar nee, die tellen niet mee. Dat is inderdaad nèt iets te gemakkelijk.
Nee, geloof me maar: rood is niet echt eenvoudig.
De meeste auto’s zijn van een saai soort zilvergrijs en bijna niemand draagt rood. Soms zie je een rode das.
Of een jogger met een rood shirtje aan.
Maar de meeste mensen dragen donkere kleuren in de winter. En geen rood...
De kleur rood is er wel, maar niet veelvuldig en dat maakt zo’n wandeling des te spannend.
Zo’n wandeling gaat eigenlijk alleen maar in een stad.
Je gaat op een hele andere manier lopen en kijken.


Kom maar eens naar Haarlem, dan kun je jouw favoriete kleur volgen en uiteindelijk bij mij een kop rooibosthee drinken! Met rode indische cake van Toko Nina...








.

EEN RODE WEEK

Morgen ga ik beginnen met "EEN RODE WEEK".
Elke dag schrijf ik een klein stukje waar de kleur rood belangrijk in is.
Het had ook een andere kleur kunnen zijn, blauw of groen, maar ik heb zomaar gekozen voor de kleur rood.
Geel was ook mooi geweest, in verband met de komende lente. Dan krijg ik steeds meer behoefte aan de kleur geel...
Ik kan de gele bloemetjes wel de grond uitkijken.
"Kom allemaal naar boven, steek je kopje op..." De lente... ik heb er zin in.
Maar goed: morgen begint de rode week...

Nog een superzondag voor jullie allemaal, het is fris en helder weer.
Kom op: er uit met de geit.
We gaan wandelen...






.