Graf te Rekem

.

We gaan weer naar huis. En hoe kun je dat beter doen dan via België.

Eens zag ik bij onze Klaproos zo'n mooi blogje *klik* over het begraafplaatsje van de psychiatrische kliniek in Rekem. Dat wilde ik dat wel eens met eigen ogen zien.

Mooier dan Klaproos kan ik het niet verwoorden:

“Probeer je dit eens voor te stellen: je wordt geboren, met psychiatrische stoornissen.  Je ouders en familie weten geen raad met je en plaatsen je in een instelling, trekken vervolgens hun handen van je af en willen niks meer met je te maken hebben, soms ook uit schaamte en voor de rest van de leven zit je in een "gesticht" onder de hoede van vreemde mensen, die je familie worden.

Je woont en leeft daar waar de mensen wel lief en goed voor je zijn, maar de knuffel van een moeder, vader, broer of zus zul je nooit meer voelen.  Voor hen ben je dood… begraven tussen de bomen, die zacht je naam fluisteren.  De tand des tijds doet zijn werk en langzaam verweert je naam, je naambordje valt op de grond en roest weg. Het betonnen kruis wat je kreeg vergaat ook, en niemand zal ooit nog weten wie hier lag...wie deze mens was...”

Dank je wel, Klappert! Door jouw tekst en foto’s waren Henry en ik allebei geïntrigeerd en zijn we op zoek gegaan. We hebben een wegwerker naar het begraafplaatsje gevraagd. 
Ja, dat weet hij wel, waar al die verlaten en vergeten kindjes liggen…

Even later lopen we er rond. Ik krijg gewoon kippevel over mijn hele lijf, als ik tussen de kruisen dool.

Heel lang kan ik er niet zijn.

Laat de rust maar weerkeren daar in Rekem…

We lopen nog even langs de onthaal (=receptie) van de inrichting. “Nee…dâ goat nie he, ge kunt hier nie zomaar binnelope…”

Dan gauw naar Rekem voor een hartverwarmend bakske koffie. Met iets lekkers erbij…

Even bijkomen van de enerverende ochtend…

Graf te Blauwhuis. Hij rende weg, maar ontkwam niet, en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud. Een strijdbaar opschrift roept van alles, maar uit een bruin geëmailleerd portret kijkt een bedrukt en stil gezicht. Een kind nog. Dag lieve jongen. Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al, ja ja, kom er eens om, Gij weet waarom het is, ik niet. Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat? Gerard Reve (1923-2006) Uit: Nader tot u  *klik* nog even op mijn Volkskrant Blog onder synoniem van  Hetty Aandagt van een aantal jaren geleden... 2 maart 2011 houdt het VK-blog er mee op...

.