12/07/2016

Sagmeister

.
Heel lang geleden, meer dan 50 jaar, kochten mijn ouders een huisje voor 3000 gulden met een lapje grond er bij. 
Het was een huisje van niks: geen waterleiding, geen wc, geen douche, geen elektra (dus ook geen koelkast) helemaal niks.
Maar we pasten er allemaal in en als het niet paste werd er een tent in de tuin opgezet.
Het huisje van niks staat in een dorpje van niks...
Maar als je er zo'n beetje opgegroeid bent is het natuurlijk geen huisje van niks. Dan is het een kasteel en dan wil je er als het even kan naar toe.


Het dorp had in die tijd nog een café/restaurant, dat heette: Alpengasthof Sagmeister
Wij gingen er eigenlijk zelden naar toe, want het was wat duur om er met de hele bups te gaan eten.
Maar soms, op zondag, dan was er een bandje en werd er buiten op het terras gedanst.
Mijn zus Cecile kon dat heel goed: snel draaiend het terras over.
Helaas is het gasthof Sagmeister er allang niet meer. 
Maar het gebouw staat er gelukkig nog wel. Het is gekocht door iemand, die er ook woont. Het terras is er nog steeds, maar er groeit gras en je hoort er ook geen hoempamuziek.


Het huis is mooi onderhouden, de diverse ornamenten zijn beschilderd en de luikjes nog intact. 
Er zijn kosten nog moeite gespaard om de oude tent op te kalefateren.
En elke keer als ik er langs loop moet ik even denken aan mijn zus, die rondtolde in de armen van een stoere bink...


Ik vond nog een oude kaart van Alpengasthof Sagmeister, precies zoals ik het me herinner. Alleen in mijn herinnering hoor ik die muziek en zie ik mijn zus...




8 comments:

Lutje said...

leuke herinneringen op reis
zelf kom ik zelden in het buitenland op dezelfde plaats
dus herinneringen.....
@->- voor jou

Jelle Droeviger said...

Herinneringen, goede herinneringen, ze hebben je gevormd. Niemand kan ze van je afnemen, behalve misschien de Alzheimer-ziekte...

De vorige week las ik ergens dat wetenschappers er onlangs in geslaagd zijn om muizen hun slechte herinneringen te laten vergeten, terwijl diezelfde muizen hun aangename ervaringen dan bleken te hebben onthouden. Dat geeft hoop voor de toekomst...

Jelle Droeviger.

John said...

HEy Marlou,
Leuke herinneringen. EN leuk dat dat gebouw er nog staat. Ik verwachte aan het begin van je log een foto te gaan zien van je ouderlijke huis.
Staat dat er ook nog?
groet

klaproos said...

wat ontzettend gaaf loutje,
zulke herinneringen zijn goud waard:-)
bewaren.. en dat heb jij héél goed gedaan,
weten die mensen die er nu wonen dat het een gasthof was ?
echt geweldig
heb het goed vandaag hé xxx

Petr@ said...

Mooie herinneringen om te koesteren Marlou!
Het lijkt wel of vroeger alles kon, zoals jij beschrijft, met z'n allen in een klein huisje zonder voorzieningen.
Tegenwoordig zijn de mensen zo verwend.
Een boterham met tevredenheid is te min.

Mooie dag vandaag!

Marjolijn. said...

Ja meis, herinneringen van zoveel jaar zitten in je hart en moet je koesteren.
Fijne avond.

gerdaYD said...

Schitterend! Zowel de mooie beschrijving van je al even mooie herinneringen als de foto's doen mijn mijn hart een beetje smelten... Nog één vraagje: staat het ouderlijke huis er nog?

Mirjam Kakelbont said...

Zo'n kaart is eigenlijk nog kleiner, nog simpeler dan het huisje en toch kan het aanvoelen als een schatkist. Omdat het je herinneringen even tastbaar maakt. Heel jammer dat je ze niet kunt delen met je lieve zus...
Staat het huisje er nog?? Vaak waren dingen van vroeger veel kleiner dan ze in werkelijkheid waren. In mijn herinneringen zijn ze groot maar in werkelijkheid pfff.
Dikke knuffel