TOT SLOT...

.

Kijk eens, Henry zijn zus Milagros stuurde ons een fotootje van de grafsteen van Pieter, onze lieve veel te vroeg overleden zwager:

Op 5-hoog in het tweede straatje links op de begraafplaats in Barbate, Andalucía.

Je ziet er  "Wachet auf, ruft uns der Stimme" op staan.

De eerste regel van het eerste koraal van cantate 140 van Bach.

Wij zijn zo gek op die cantate geworden, dat we 'm op repeat zetten en gerust de hele dag door kunnen beluisteren. Ik denk dat ik 'm wel honderd keer gehoord heb.

Zo'n brilliante, prachtige cantate.

En dan wel wat verdrietig worden om de veel te vroege dood van Pieter...

Brok in de keel...

Om het hele verhaal af te sluiten laat ik hier de eerste zes minuutjes van die cantate horen.

Speciaal voor Pieter: een mooi klein koor uit Zwitserland met mooie jonge stemmen en "Wachet auf, ruft dir die Stimme"

Dag Pieter, vond je het mooi?

zichrono livracha... jouw nagedachtenis is ons tot een zegen: כרונו לברכה

Gevonden!

.

Pieter Bulthuis, overleden op 13 mei 2012... een dag na mijn verjaardag, om nooit te vergeten.

Op slechts 64 jarige leeftijd. In oktober van dat jaar zou hij 65 geworden zijn.

Maar helaas, dat mocht hij niet halen, want hij werd geveld door ALS. 

Gisteren waren we op zoek naar zijn graf, maar we konden het niet vinden.

Vandaag gaan we na de duidelijke aanwijzingen van Milagros wéér naar de begraafplaats, want we willen écht dat steentje neerleggen bij het graf...

Nou... mooi niet. Het is zondag en de begraafplaats gaat pas om 15 uur open en dan zijn we al meer dan honderd kilometer verder! 
Maar... we laten ons niet kisten, hè! Mooi niet. 
Als je Henry heet, dan geef je nooit op. Marlou wil nog wel eens bij de pakken neer gaan zitten, maar Henry? 

Echt niet!

Die gaat een manier zoeken om tóch binnen te komen.

We lopen door een bos naar de achterkant van de begraafplaats.
Met grote stappen loopt Henry naar zijn doel.

Er is niemand, geen kip te bekennen... even links en rechts kijken en dan... klimt hij onder het hek door. Of je dan op de begraafplaats kunt komen weten we nog niet, maar in ieder geval wel óp het dak!

En het lukt!

Stevig loopt hij over het dak richting de gang die Milagros heeft doorgegeven. Hier moet het zijn, nee nog een gang.... ja... ik zie het!!

Het graf is op 5-hoog en er een steentje bij neerleggen, nee, dat gaat niet lukken.

Maar we zijn er wel heel dichtbij.

Het 8ste graf van rechts is het graf van Pieter.

Met een gouden vaas en grote rode klaprozen.

Dag Pieter!

We hebben er alles aan gedaan om je te vinden en het is gelukt, dit was het.

We komen vast nog wel een keer terug...

Begraven in Barbate...

.

In Andalucía, het uiterste zuiden van Spanje, woont Milagros, de zus van mijn verloofde...

Ze is daar permanent gaan wonen toen Pieter, haar man, een akelige ziekte kreeg: ALS.

Hier kon hij nog een beetje op het terras scharrelen en in de zon zitten. Hier had hij nog een beetje een gevoel van vrijheid. Hoewel hij in zijn lichaam opgesloten zat, voelde hij zich in dat mooie Zahora aan de Atlantische kust beduidend beter dan in de flat in Amsterdam Zuid-Oost...

Hier kon hij ongestoord en intens naar Bach luisteren.

En hier is hij uiteindelijk 5 jaar geleden overleden.

Als wij in Andalucía zijn gaan we op zoek naar zijn graf, om er een bloemetje neer te leggen en een beetje aan hem te denken.

In Spanje is "gewoon" een graf zoeken ontzettend ingewikkeld.

Kijk maar eens:

Het zijn bouwsels van soms 6 graven hoog en de aanwijzingen zijn summier of kloppen voor geen meter. Ook is er niemand die je kan helpen om het juiste graf te vinden.

We zijn er zeker een uur wezen zoeken en het is ons niet gelukt...

Later die dag legt Milagros ons precies uit, waar we moeten zijn: links onder de poort door, dan naar rechts en dan het vijfde pad links, ergens op 5-hoog...
Voordat we de volgende ochtend verder reizen gaan we eerst naar de begraafplaats, maar... die gaat pas om 15 uur open...

(morgen zoeken we verder)

Pieter

.

Vandaag zou onze zwager Pieter 70 jaar geworden zijn.

Helaas... hij is overleden, al weer 5 jaar geleden, aan ALS. 

Bah... klote-ziekte...

Dit is één van de laatste foto's van hem. Milagros en hij met dolle pret:

Als ik een cantate van Bach hoor, dan moet ik altijd ik aan hem denken.

Er is niemand die zo intens veel van Bach hield als mijn zwager Pieter.

Ik zie nog die tranen in zijn ogen als hij aan het luisteren was...

Morgen zal ik iets vertellen over onze zoektocht naar zijn graf in Andalucía...


(foto: Henry Kloostra)

Muiderpoortstation, Amsterdam

.

Vaak als ik bij Henry ben, in Mokum, gaan we een stuk fietsen.

En dan ergens in een gezellig tentje een kopje koffie drinken.

Dat vinden we allebei leuk en je komt nog eens ergens, he!

En zo komt het dat we al fietsend langs een tekst komen.

Omdat ik een lettervreter ben sta ik boven op de remmen en ga de tekst lezen.

Het is eigenlijk helemaal geen vrolijke tekst. Maar toch is het goed dat de tekst er is...

Bij het Muiderpoortstation in Amsterdam:

Nee, je kunt de tekst nog niet lezen.

Er staat een lantaarntje bij. Iemand heeft er de avond ervoor een lichtje gebrand.

Een lichtje voor 11.000 mensen die vanaf het Muiderpoortstation vervoerd werden naar narigheid. 

11.000 mensen.

Er zouden 11.000 lantaarntjes bij moeten staan...

Tegenover de tekst staat een bankje.

Je kunt er op zitten en een beetje mijmeren en liefde sturen naar al die mensen, die zo in angst geleefd hebben...

Op het bankje staat een gedicht.

Kom maar even dichterbij, dan kun je het lezen.

Het is een stuk van een gedicht eigenlijk.

Van Victor E. van Vriesland.

Tocht er door hun schimmen

Nog een stroom van lang,

Lang vergeten namen,

Lang vergeten ogen?

Zullen wij nog weten

Dat wij ons vergeten

Zijn vergeten?

Muiderpoortstation, Amsterdam

Roosje in Iran...

.

Ja, zo nu en dan mag ik best wel even vertellen hoe trots ik op mijn dochter ben...

Ze werkt, naast haar gewone werk in haar studio (www.roosjeklap.nl) ook nog eens op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag.

En dat doet ze hartstikke goed!!

Maar ze werkt niet alleen in Den Haag, ook begeleidde ze pas geleden 10 dagen lang een grote groep studenten tijdens een culturele rondreis door Iran.

Dat weten de meeste mensen niet, ik wist het ook niet... maar Iran is een prachtig land met prachtige gebouwen en veel kleuren en kunst.

De groep landt in Teheran, en dan door naar Isfahan... het klinkt zo sprookjesachtig...

Kijk... hier loopt ze:

De vrouwen moeten daar allemaal een sjaal om.

Die kan mooi gedrapeerd worden over het hoofd. Je mag dus wel "haar" zien...

Nou is Roosje zwierig genoeg om zoiets te dragen.

Ik vind het een prachtige foto!

Met de hele groep zijn ze naar Qom gereisd. De meest religieuze stad van Iran, een heilige stad, waar de "shrine" hoe heet zoiets in het Nederlands? van Fatima staat.

Daar moesten de vrouwen van de groep speciale kleding aan.

Ze noemden het zelf een bloemetjes gordijn, maar het heet dus een "chador".

Kijk toch eens... mijn dochter in een heuse chador. Wie had dat ooit gedacht??!

Hier mogen de vrouwen geen plukje haar laten zien.

De kleding wordt aan het begin van de heilige plek aangereikt.

Je hoeft het niet te kopen dus...

Maar gelukkig is Roosje een moderne vrouw en is dit van tijdelijke aard...

Het gaat uiteindelijk om de kunst, om de cultuur...

En deze moderne vrouw is... Roosje!

Tsjakkaa! Blond haar dus!

Wat zullen de studenten genoten hebben.

En wat een buitenkans om zoiets mee te maken...

(Alle foto's zijn van Instagram geleend... De groep heeft daarin een account aangemaakt. Meer foto's zien? Kijk dan bij Instagram op: theornamentaldivine)

Vriendschap

.

Mijn oudste vriendin en ik gaan regelmatig een dagje "Vrij-reizen" met de NS.

Dit keer hebben we Rotterdam bedacht, om naar het Wereld Museum te gaan en daar de expositie over maskers te gaan bewonderen.
(klik voor meer info op: Powermask)

Maar de avond voordat we gaan belt Vriendin af. Ze is zo ontiegelijk moe en afgeknoedeld dat ze er van afziet.

Jammer, maar helaas.

Maar dan heb ik een briljant idee.

Ik zeg tegen haar: "Je gaat toch niet de hele dag op de bank liggen, hè?? Je moet er ook even uit.

Ik kom gewoon naar je toe en dan gaan we een klein stukje lopen en dan ergens een terrasje doen."

Gelukkig ziet ze dat wel zitten en dus gaan we de volgende dag samen naar het strand. Ze woont er heel dichtbij, dus da's mooi en makkelijk...

Na een kwartiertje is Vriendin al helemaal opgepept!

De zoutige lucht en de atmosfeer doen haar enorm goed.

Je ziet haar rechterop lopen en je ziet de moeheid van haar afzakken.

Geen spoortje van vermoeidheid meer te zien.

Kwiek en fris... en 82 jaar, he!!

We besluiten iedere week een keertje langs de vloedlijn te gaan lopen.

Weer of geen weer, gewoon even naar de vloedlijn.

En daarna aan de koffie natuurlijk... of aan de borrel (ligt aan het tijdstip)

Vriendschap...

Vrije Vrouwen

.

Even een fotootje van een straatschrijfsel dat ik zag in Cordoba...

Lekker grote letters.

Op de muur. Hup!

Mujeres libres: Vrije Vrouwen...

En heb je nu nog even tijd?

Dan is hier een leuke aflevering van Klokhuis over de Flamenco en De Fantastische Nederlandse Flamenco-speler: Eric Vaarzon Morel

(Zeg overigens wel: Flamenco (met een harde K) en niet Flamengo met een zachte G, want een flamengo is een roze dier dat op hoge poten door het water scharrelt...)

El bautismo y el boda

.

De titel zal ik even vertalen en dan heb je meteen twee Spaanse woorden geleerd:

el bautismo = de doop

el boda = de bruiloft

We beginnen met de eerste: el bautismo.

We lopen door de leukste wijk van Sevilla: Santa Cruz.

Als je daar eens bent moet je echt door die wijk slenteren en om je heen kijken,

terrasjes opzoeken en kerkjes binnengaan. 

Dat laatste als de deuren tenminste open zijn.

Dat is namelijk niet altijd het geval.

Maar wij hebben geluk.

Er staan deuren open en voor die deuren staat een groep prachtig geklede mensen.

Spanjaarden kunnen zich zo schitterend aankleden: chique en elegant...

Er gaat een kindje gedoopt worden en het heet Sofia.

Hier is ze:

Meneer pastoor heeft iets gepreveld en wat water over het hoofdje gesprenkeld en toen weer afgedroogd met een lapje. Alle aanwezigen pinken een traantje weg... Die kleine Sofia, net een poppetje.

Niet lang daarna zwerven we verder door Santa Cruz en komen we bij een Boda terecht.

En daar... my oh my... wat een prachtige kleding.

Vlak voordat het bruidspaar de kerk uit komt kunnen we de genodigden al bewonderen...

Ik voel me echt een boerentrien bij het zien van zoveel elegance:

Alles klopt: de haren, de make-up, de kleding en de hoge hakken! De hoeden!!

En kijk eens: hier zijn de padre y madre van de bruid. De madre met een prachtige mantilla en de padre statig in zijn mooiste pak:

En natuurlijk is Henry er ook bij. Die kijkt zijn ogen uit.

In zijn hand heeft hij een waaiertje dat aan de gasten is uitgedeeld.

Als iedereen de kerk uit is volgen we de stoet naar de bus. 

En daarna gaan wij lekker in het Parque Maria Luisa in de schaduw en op het gras liggen...

De volgende dag zit ons verlovingsfeest er al weer op.

De vakantie is voorbij en we vliegen terug naar Schiphol.

Oost west thuis best.... 

En om te illustreren hoe heet het was tot slot nog een mini van 14 seconden...

Je hoort de mooie bas van Henry:

Processie in Sevilla

.

Eens per jaar mag Maria, la santa Pastora (of zoiets) van de wijk Triana in Sevilla er uit: ze wordt dan op een enorm gevaarte door de wijk gedragen, versierd met bloemen en kaarsen en slingers... 

Honderden mensen komen kijken naar dit wonder... 

Daags ervoor komen de kinderen uit de wijk helpen om anjer-blaadjes te plukken, die op de baar, waar Maria op zit worden gestrooid.

Toevallig zitten Henry en ik daar net op het pleintje een biertje te drinken. De ober vertelt ons van de processie van de volgende avond (om 19:15) en de kindertjes vertellen me dat de bloemblaadjes voor de heilige Maria zijn.

Je snapt zeker wel, dat we er als de kippen bij zijn.

Na onze boottocht over de Guadalquivir lopen we naar Triana en gaan bij de toegestroomde menigte staan.

De heilige Pastores is nog niet uit de kerk gekomen, dus we zijn mooi op tijd. 

En we staan behoorlijk vooraan.

Er is vuurwerk en applaus en een zucht van ontroering gaat door de menigte...

(filmpje: 25 seconden)

Langzaam maar zeker gaat de stoet met het enorme zware gevaarte door de smalle rijk versierde straatjes.

Ik vind het opvallend dat de mensen zo ontroerd zijn.

Het is dan ook maar eens per jaar dat Maria "uit de kast" komt...

Voetje voor voetje wordt de heilige maagd vervoerd. 

Trompetgeschal en tromgeroffel...

Na een uur hebben wij het wel gezien en laten haar en de stoet voorbijgaan.

We gaan lekker op het terras van cafetería Santa Ana zitten: bier en tapas! Dank je wel Santa Maria...

(filmpje: 20 seconden)

Quadalquivir...

.

Als kind hadden wij in de buurt een kreet of een roep:

"Hoeweit, hollalalejo... kom je buiten spelen... Guadalquivir"

Hoe we aan die roep kwamen?

Geen idee.

Maar we riepen dit naar elkaar na het eten en dan stormde iedereen de deur uit om te gaan verstoppertje spelen of rolschaatsen.

De Guadalquivir... die naam alleen al.

Een brede rivier die door Andalucía stroomt en eerst onder andere Cordoba aandoet.

Natuurlijk ga ik er naar toe en op de brug staan kijken naar die mooie brede rivier, die de stad Cordoba doorkruist... en wat roep ik op de brug?

Juist ja:  "Hoeweit, hollalalejo... kom je buiten spelen... Guadalquivir"

De Guadalquivir stroomt na Cordoba door naar Sevilla en als we een paar dagen later daar zijn maken we een boottocht op de rivier. 

We zitten helemaal op het voordek te genieten...

Later op de middag lopen we over de brug en ook hier hangen tientallen slotjes!

Op de achtergrond zie je de Gouden Toren.. El Torro del Oro

"Hoeweit, hollalalejo... kom je buiten spelen... Guadalquivir"

Cordoba

.

Twee dagen zwerven door het mooie Osuna en dan weer op pad.

Naar Cordoba!

Ons hotel ligt in het hartje van de stad en is heel erg arabisch ingericht...

Je waant je in 1001 nacht! 

De Moren zijn dan ook heel erg lang de baas geweest... Overal Moorse invloeden.

Maar nu dan zijn we rond het Joodse Nieuwjaar in Cordoba.

Het Nieuwe Jaar wordt ingeblazen... Shana Tova!

Dat het maar een zoet en goed nieuwjaar mag worden...

Natuurlijk gaan we rondzwerven in de Juderia: de Joodse wijk.

Op zoek naar de oude synagoge en andere tekenen van de Sefardische Joden die hier een levendig bestaan hadden......

Flamenco in de Judería!

Olé en humus gaan hier hand in hand...

Wat een schitterende stad, ik voel me hier heel thuis.

Natuurlijk zijn we in de Mezquita geweest, maar dat is bijna iedereen...

Geef mij maar een lekker pleintje met een terrasje en een groot glas Gazpacho...

Verrukkelijk!