.
Nadat we het prachtige uitzicht bewonderd hebben en bij een meertje ons boterhammetje hebben opgegeten gaan we naar boven.
Er is "iets" dat trekt... op grote hoogte! In de verte zien we "iets" op een berg staan, wat is het? Een kruis? Een gedenksteen???
Wat het ook is... we willen er naar toe.
Maar oh jee... wat is de weg er naar toe steil!
Ik ben regelmatig zwaar buiten adem en moet dus vaak rusten en ik word helemaal gek van Henry, die al klimmend ineens heel zuiver een mooi lied begint te zingen.
Waar haalt-ie de adem vandaan?!!
Zo nu en dan vraag ik aan mensen, die weer naar beneden lopen of het nog ver is en eigenlijk moet ik dat niet doen, want de één na de ander zegt, dat het nog heel ver en zwaar is.
Of ze zeggen: "We gaan tot dat ene uitzichtpunt, en dan weer terug".
Dat laat ik natuurlijk niet op me zeggen.
Ik ga door en ik haal het! IK HEB HET GEHAALD!
De Filzenkogel....ik heb mijn naam in het boek, dat er in een kistje zit, gezet, want ik ben ontzettend trots op mezelf! Ja... nú kan ik wél zingen!
(Ik houd de paal wel héél stevig vast!)
De tocht naar beneden is minstens zo zwaar... maar alleen voor de spieren in de bovenbenen dan hé...
Gelukkig krijgen we onderweg nog gezelschap. En dat was echt een geweldige verrassing!
Ik zou zo morgen weer de berg op gaan. Fantastisch!!
