Naar de top!

.

Nadat we het prachtige uitzicht bewonderd hebben en bij een meertje ons boterhammetje hebben opgegeten gaan we naar boven.

Er is "iets" dat trekt... op grote hoogte! In de verte zien we "iets" op een berg staan, wat is het? Een kruis? Een gedenksteen???

Wat het ook is... we willen er naar toe.

Maar oh jee... wat is de weg er naar toe steil!

Ik ben regelmatig zwaar buiten adem en moet dus vaak rusten en ik word helemaal gek van Henry, die al klimmend ineens heel zuiver een mooi lied begint te zingen.

Waar haalt-ie de adem vandaan?!!

Zo nu en dan vraag ik aan mensen, die weer naar beneden lopen of het nog ver is en eigenlijk moet ik dat niet doen, want de één na de ander zegt, dat het nog heel ver en zwaar is.

Of ze zeggen: "We gaan tot dat ene uitzichtpunt, en dan weer terug".

Dat laat ik natuurlijk niet op me zeggen.

Ik ga door en ik haal het! IK HEB HET GEHAALD!

De Filzenkogel....ik heb mijn naam in het boek, dat er in een kistje zit, gezet, want ik ben ontzettend trots op mezelf! Ja... nú kan ik wél zingen!

(Ik houd de paal wel héél stevig vast!)

De tocht naar beneden is minstens zo zwaar... maar alleen voor de spieren in de bovenbenen dan hé...

Gelukkig krijgen we onderweg nog gezelschap. En dat was echt een geweldige verrassing!

Ik zou zo morgen weer de berg op gaan. Fantastisch!!

Boven op de berg

.

(Eerst even over de gondel-tocht naar boven... Er kunnen 100 mensen in de gondel, maar... wij zaten er slechts met een stuk of 15 in. Scheelt toch!)

Je gaat natuurlijk niet een berg op om er alleen maar koffie te drinken en er daarna meteen weer vanaf te gaan.

Nee... eerst gaan we naar een uitzichtsplateau, via een enorme roofvogel, waar ik graag even bij ga zitten. Ik klim er in:

En dan... IK KAN VLIEGEN!

Dit geeft me een groot gevoel van vrijheid.

Ik heb gewoon wat met roofvogels. En deze is wel heel bijzonder, ik vlieg gewoon een eindje mee!

Na dit kunstwerk lopen we naar een uitzichtplatform. Eigenlijk helemaal niets voor hoogtevrees-klantjes, maar het is mooi en stevig gemaakt, dus ... niks aan de handa en je wordt beloond met een superuitzicht! 

(Als je tenminste de tijd neemt om van het uitzicht te genieten!)

Morgen gaan we nóg hoger, naar de Filzenkogel, op 2227 meter hoogte!

Dat wordt de dag daarop spierpijn, dat kan ik je nu wel al vertellen.

Kan me niks schelen: ik wil er gewoon op!

De berg op!

. 

Als we de reistassen hebben uitgepakt en ons een beetje thuis hebben gemaakt in het hotel gaan we plannetjes maken wat we deze week allemaal gaan doen.

Nou... dat is niet zo moeilijk, want vanaf ons balkon hebben we zicht op de Ahorn-Spitze én op de gondel die daar naar toe gaat.

Loeihoog gaat dat ding en daarin willen we mee! Hup! Naar boven...

Er kunnen 100 mensen in. Dat kun je je bijna niet voorstellen.

Maar echt... een enorme gondel, een soort huiskamer, die een tocht maakt van 3500 meter!

Drie-en-een-halve kilometer door de lucht...

Hier is het bewijs, dat ik er werkelijk instapte:

Best wel een beetje eng, want ik heb ergens in de verte een beetje hoogtevrees. Niet te veel gelukkig, ik durf alles, maar ... heb wel respect voor grote hoogtes!

En als je er eenmaal inzit en het ding gaat omhoog, dan kun je alleen maar genieten van het uitzicht.

Daar ergens beneden moet ons hotel liggen:

Het bergstation ligt op bijna 2000 meter hoogte, dus als we eenmaal boven zijn gaan we eerst op zoek naar een tentje om te acclimatiseren.

En wat we daarna gaan doen... dat zien we morgen dan wel weer.

Het is prachtig weer en bij Alpenpanorama hebben ze heerlijke cappuccino!

Mazzeltje, dat mijn verloofde ook zo van koffie houdt!