De berg op!

. 

Als we de reistassen hebben uitgepakt en ons een beetje thuis hebben gemaakt in het hotel gaan we plannetjes maken wat we deze week allemaal gaan doen.

Nou... dat is niet zo moeilijk, want vanaf ons balkon hebben we zicht op de Ahorn-Spitze én op de gondel die daar naar toe gaat.

Loeihoog gaat dat ding en daarin willen we mee! Hup! Naar boven...

Er kunnen 100 mensen in. Dat kun je je bijna niet voorstellen.

Maar echt... een enorme gondel, een soort huiskamer, die een tocht maakt van 3500 meter!

Drie-en-een-halve kilometer door de lucht...

Hier is het bewijs, dat ik er werkelijk instapte:

Best wel een beetje eng, want ik heb ergens in de verte een beetje hoogtevrees. Niet te veel gelukkig, ik durf alles, maar ... heb wel respect voor grote hoogtes!

En als je er eenmaal inzit en het ding gaat omhoog, dan kun je alleen maar genieten van het uitzicht.

Daar ergens beneden moet ons hotel liggen:

Het bergstation ligt op bijna 2000 meter hoogte, dus als we eenmaal boven zijn gaan we eerst op zoek naar een tentje om te acclimatiseren.

En wat we daarna gaan doen... dat zien we morgen dan wel weer.

Het is prachtig weer en bij Alpenpanorama hebben ze heerlijke cappuccino!

Mazzeltje, dat mijn verloofde ook zo van koffie houdt!

Die Hausschuhe

.

"Hausschuhe" zijn pantoffels en ik begin mijn blogje met het einde van de eerste week vakantie..

We hadden een fijn hotel in een fijne omgeving midden in de Alpen. Ik zal er nog over schrijven, maar nu eerst over mijn "Hausschuhe"... mijn pantoufles zeg ik ook wel eens.

Die heb ik altijd bij me, omdat ik ze altijd binnenshuis draag. Lekker warm aan de voetjes en schoon ook nog.

Als we weggereden zijn van het hotel om naar de volgende bestemming (het huisje op de berg) te gaan kom ik er na 200 kilometer achter, dat ik mijn pantoufles ben vergeten. Ze liggen onder de verwarming, achter het gordijn... 

Wat nu??

Zal ik het maar zo laten en gewoon een ander paar kopen?

Nee! Dat doe ik niet...

Ik bel de volgende dag het hotel en zeg, dat ik veel emotionele waarde hecht aan mijn pantoufles: "Ze zijn van mijn Mutti geweest" zeg ik.. Nou is dat helemaal niet waar want mijn Mutti had hele kleine voetjes, misschien wel 4 maten kleiner dan ik!

Maar ik zeg het omdat ik ze gewoon heel erg graag terug wil hebben.

En dan... vier dagen later:

Een pakje uit Mayrhofen... met voor €3,40 aan mooie Vincent van Gogh postzegels er op!

Ik weet meteen wat er in zit. Geweldig!! Wat ben ik blij...

Ik loop zingend naar binnen en maak het pakje open.

Eerst even het adres veilig stellen om ze straks te bedanken.

Maar dan... daar zijn ze! Mijn pantoufles!

Mijn oude, afgetrapte heerlijke pantoufles. Al tig keer gerepareerd. Er zit niets zo lekker als deze...

Ik had ze in het huisje op de berg achter willen laten, omdat ik inmiddels nieuwe heb gekocht. Maar die zijn lang zo fijn niet als mijn oude. Dus, als ik weer naar Trahütten ga, neem ik de nieuwe mee en de oude blijven hier.

Omdat ze van mijn Mutti zijn geweest... Haha... nee hoor!