Afluisteren?!

.

Heb jij dat ook wel eens, dat je ergens loopt, op straat of op de markt of waar dan ook en dat je dan iemand een zin hoort zeggen, die zomaar bij je binnenkomt?

Ik heb dat vaak. Hoor steeds van allerlei dingen zeggen en denk dan: "Dit moet ik onthouden...

En de volgende dag? Kwijt!

Weg woorden...

Maar zaterdag liepen we over de Nassaulaan en voor de broodjeszaak stond een grote, stevige jongen te bellen. Ik was meteen "gepakt" en heb de woorden daarom maar eens in mijn kleine notitieboekje opgeschreven:

"ik was...

ik was...

ik was...

eigenlijk was ik blij dat ze weg was na twee weken."

Meteen daarna ben ik gaan fantaseren, over wat er nou eigenlijk achter zou zitten...

Met wie belde die jongen? Ging het over een meisje?

Of was z'n moeder te logeren geweest? Wel lang, overigens, twee weken...

Of heeft hij op de hond van z'n beste vriend gepast?

De enige manier om er achter te komen is meteen vragen, waar het over gaat.

Maar ja... dat doe je niet!

Toch hoor je overal mensen telefoneren. In trein en tram. Bij Stonehenge en op de boot.

Meestal iets te luid.

Waardoor Henry laatst in de tram riep: "Kunt u iets harder praten, ik kan niet alles verstaan!"

Meestal heb ik geen zin om gesprekken mee te luisteren.

Maar het gebeurt. Ik heb namelijk oren.

Dit hoorde ik in de trein:

"Okay, okay..

bye bye!

Yes...

Okay, bye.

Yes, okay okay.

Bye. Okay...

Yes, yes... okay, bye, bye..."

Ik zit er naast en hoor het. En ik vraag me af, hoe het gezicht er uit ziet van degene aan de andere kant van de lijn...

Soms is dat wel spannend.

Good bye, good old England...

Tot slot van de reis nog drie kleine impressies.
Volgende jaar gaan we weer. Heerlijk, good old England...


In De Tourist Information vraagt de dame achter de balie aan mij of ik het verschil weet tussen een Tea en een High Tea.
Dit naar aanleiding van de vraag van een toerist.
Ik weet alleen, dat een High Tea eigenlijk Schots is en zo’n grote hoeveelheid eten met zich meebrengt, dat het eigenlijk een maaltijd is.
Ik vind het wel grappig, dat het aan mij, Hollandse, gevraagd wordt.
Zie ik er dan zo Engels uit? Praat ik zo goed Engels??
In Lewes, Sussex.

Als we door een beeldschoon dorpje rijden zie ik ineens een roodborstje op een takje zitten. |In de tuin van “Rosebud cottage”. Het vogeltje zit stil en kijkt alleen maar een beetje rond.



















De cottage erachter is verscholen achter een enorme berg rozenstruiken.
De zon schijnt volop.
In de verte dikke donkere wolken, die naderbij lijken te komen. Er zit waarschijnlijk onweer in.




Met het ouder worden gaan we steeds meer voorovergebogen lopen. Misschien om beter te kunnen zien, waar we lopen.
Benoîte Groult noemt dat, ergens in één van haar boeken haar bisonbult. Nu kun je er heel lyrisch over doen en de bult koesteren, maar kunnen we niet beter vaker rechtop gaan staan.
Vooruit... NU: leg een boek op je hoofd en ga rechtop zitten.
“Hoog Sammie, kijk omhoog Sammie...”
Hier loopt een man aan de overkant van "The King's Head" :
















.

THE FULL ENGLISH BREAKFAST

.


















's Avonds wordt er zachtjes op de deur geklopt.
The Landlady.
"How do you like your eggs in the morning...?"

Het echte volledige Engelse ontbijt is enorm. Een bouwvakker zou er bijna een week op kunnen teren.

Men begint met een glaasje sinaasappelsap. Even de boel schoonspoelen.
Dan eet men alvast, wachtend op de dingen die gaan komen, een bakje corn flakes met melk.

Dan wordt een groot dampend bord binnengebracht met:
gebakken aardappelen, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons, gebakken tomaat en eieren. Soms gebakken vis.
Oh ja, voor de vleeseters: spek en worstjes.
Er overheen doet men een soort van bruine saus. Men eet er een aantal gebakken boterhammen bij.
















Als men klaar is eet men nog een paar geroosterde boterham met echte Engelse marmelade.

En je drinkt er een grote pot Engelse thee met melk bij.
Of je neemt koffie, dat mag ook.

Als je het wilt krijg je dit elke dag voorgeschoteld.
Maar het is zo'n vette hap, dat mijn maag er tegen protesteert.
Dus ik eet de müsli. En wat tomaatjes. Ik ben niet aangekomen in de vakantie...

Gelukkig eet ik geen vlees...


.

STONEHENGE

.

































Lily heeft ons er op attent gemaakt, dat Stonehenge 5 minuten rijden van de pub is.
5 Minuten?? Dan gaan we er natuurlijk naar toe!
Eerst komen we langs Woodhenge. Een stille plek met dezelfde intentie als Stonehenge, maar dan anders. Minder groot en minder toeristisch. Wel verstild. De houten staketsels, die er ooit stonden, zijn vervangen door betonnen paaltjes. Toch heb je wel een idee, hoe het ooit was. Dat druïden er stoute of heilige dingen deden.

Stonehenge is iets verder dan we dachten, wat voor verwarring zorgt, maar we zijn er in toch no time.
Door een gek toeval lopen we met een bus toeristen mee en gaan er zomaar gratis in. Een beetje confuus zijn we er van.














Stonehenge openbaart zich dan toch aan ons in al zijn glorie. Groots. Indrukwekkend. Geweldig. Immens...
Als je het ziet kun je je niet voorstellen, dat mensen dit 3000 jaar voor onze jaartelling gemaakt hebben. Zonder machines, alleen met mensenkracht en vernuft.
En waarvoor? De offersteen, was die er voor mensenoffers?
De heelstone, die aan het begin van de zomer een lange schaduw naar het middelpunt werpt. Met welke bedoeling staat die juist daar?
















Wie hebben er over nagedacht... Hoe leefden die mensen... Hadden ze al vuur? Ja, er was vuur. Dus ze konden koken.
En zich verwarmen.
Maar wat aten ze dan? En... konden ze van de huiden een soort van deuren maken voor hun hutten???
Allemaal vragen.















Als we uiteindelijk vertrekken zien we een dood, aangereden hert, vlak naast de weg in het gras. Zijn pootjes steken omhoog...
Daar zouden ze toen wel meteen op af gerend zijn.

En niet lang daarna loopt er in de berm van een holle weg een wit kippetje te scharrelen.
“Zullen we vanavond weer eens kip eten?” vraag ik aan Henry...


.

BOURTON-ON-THE-WATER

.


Midden in de prachtige Cotswolds ligt Bourton-on-the-water, waar we de volgende B&B vinden.
Mrs. Jenny is nog met de kamer bezig, maar vraagt of we haar een uurtje geven, dan is-ie zeker klaar!
We fietsen het dorp in en gaan even aan het water zitten.
Daar zijn we getuigen van een eenden-groeps-verkrachting.
Een enorm overschot aan mannetjes. En één vrouwtje is “de lul”. Met z'n allen zitten de mannetjes pikkend en rammend op haar. Ze krijgt nauwelijks de kans om bij te komen of adem te halen.














Een vrouw, aan de overkant van het water, staat er naar te kijken. Haar man filmt haar, terwijl ze kijkt naar het drama.
Ik kan het niet langer aanzien en loop over de brug naar de overkant om te kijken of ik er iets aan kan doen. Ik zwaai met de tas van mijn fototoestel. De eenden wapperen uiteen, maar het helpt niet. Het gaat gewoon door. Ik loop weg.
Even later komt Henry achter me aan... met een natte schoen.
Het vrouwtje is ontkomen en gaat onder de brug zitten. Ze zit onder het bloed.
Je moet je niet bemoeien met de natuur, ik weet het. Maar ik ken de dieren menselijke eigenschappen toe…
Is niet goed. Ik weet het.














Om bij te komen van de emoties gaan we een pintje pakken op het terras op de hoek.
Daar maken we een praatje met een drietal oudere fietsers, die hun etappe van vandaag (90 mile) er op hebben zitten en vol trots hun bagage afladen.

Mrs. Jenny heeft de kamer klaar.
Ik heb zelden zo’n schone en rustige kamer gehad.
Typisch Engels ook met bloemetjesbehang.
Tijd heeft hier stilgestaan. Stil.

"Do you want to have a nice cup of tea?"












.

IT'S RAINING CATS AND DOGS...

.


Jean laat ons uit met een grote paraplu en zegt: “Sorry for the weather” …
We besluiten naar Cambridge te rijden.
Als het toch regent, dan kun je net zo goed een eindje gaan rijden.















Door een tunnel onder de Thames door 80 kilometer naar het noorden.
In Cambridge parkeren we de auto in een buitenwijk en laden de vouwfietsen uit, waarmee we de stad in rijden.

Op de rivier de Cam zijn studenten aan het punteren. Van een van de boten zijn er al drie punteraars het water in geglibberd, tot groot vermaak van de omstanders.















Als we de universiteit in willen worden we tegengehouden door een man in een lange jurk. Examens. “We’re sorry, madam, no entry…” Ook mag je niet op het gras lopen. Dan slenteren we wat door de stad. Overal lopen of fietsen studenten met uniformen aan.
















We rijden naar Biggleshade, waar “iets” te doen is op cultureel gebied. Alle B&B’s zitten vol. Op de Crown na. Een super zenuwachtige vrouw, zit in complete chaos in de receptie. Alles is duidelijk in het honderd gelopen en ze doet maar wat. De pub is gisteren overgenomen. De vorige eigenaren hebben alle lakens en al het keukengerei meegenomen. Ook is er geen bier.
“Probably the worst experience of my life” zegt de vrouw, “And yours as well”. Ik overtuig haar ervan, dat we heel relaxed zijn en alles OK vinden. No problem…
Als niet vlees-eters krijgen we een prima ontbijt met fruit en kaas. Maar 3 andere gasten laten hun zwart geblakerde worstjes en verbrande bacon liggen…
Arme mrs. Fetzer. Die rent een beetje heen en weer tussen gelagkamer en keuken. Ik heb echt met haar te doen, zeker nu ik hoor, dat degene die haar zou komen helpen niet op is komen dagen.

Cheer up, Mrs. Fetzer. Doe gewoon de deur dicht en laat er niemand meer in tot de zaakjes geregeld zijn…















.

CRICKET, DE SPELREGELS

.























Even tussendoor, de regels van Cricket:

You have two sides: one out in the field and one in.
Each man that’s in the side that’s in goes out, and when he’s out he comes in and the next man goes in till he’s out.

When they are all out, the side that’s out comes in and the side that’s been in goes out and tries to get those coming in out.




Sometimes you get men still in and not out.
When both sides have been in and out including the not outs:
That’s the end of the game.

Begrijp je nu, waarom ik de spelregels van cricket niet snap?!

Het enige wat ik snap is de thee-pauze, die steeds wordt ingelast.
So typical English...




.

IN CASE OF DOUBT: TURN LEFT

.















De tocht naar Dover duurt 2 uur.
En dan: "Links rijden...links rijden...links rijden..."
Gelukkig rijdt iedereen links, dus je speelt het spel gewoon mee.
Dan zetten we Mrs. Robinson (TomTom) op Engels en bij "the next turnabout take the second exit", over het spoor en daar ligt Wye, precies zoals ik het me herinnerde.


















Corner Croft is helaas verlaten door Mrs. Morris.
De oude dame, die er nu woont, is niet in goeie conditie, dus B&B bij haar zit er niet in.
Maar gelukkig is er 100 meter verderop een een prima pub, met een prima kamer voor ons.





















The King's Head.
En Jean... die kookt voor ons als de beste.

Een geweldig uitgangspunt voor onze vakantie in Engeland.


.

ENGELAND

Mijn favoriete vakantieland is absoluut Groot-Brittanië....
En morgenochtend is het zo ver: ik verdwijn voor een week...
Naar Engeland. Om precies te zijn: naar Kent.
Ik houd van Engeland, omdat ik de mensen in de pub zo lekker verstaan kan.
Omdat er volop cricket gespeeld wordt. (Een spel, dat ik overigens nauwelijks begrijp, maar dit terzijde...)
Omdat Ted er heeft gewoond en nu zijn Margaret.
Omdat men er links rijdt.
Omdat ik verliefd ben op het landschap.



Morgenochtend rijden we eerst naar Duinkerken, gaan dan met de boot over naar Dover en het grote avontuur gaat beginnen.
Eerst naar Wye, naar de cottage van Mrs. Morris, die de heerlijkste Bed and Breakfast heeft van heel Engeland.
En daarna gaan we zwerven en kijken we waar onze neus ons naar toe stuurt.

Tot over een week dus...
Ik zal ze de groeten van jullie doen.

Cheerio!

DREAM A LITTLE DREAM OF ME

Voor het filmpje moet je nu even op deze schakel klikken:

MAMA CAS

Maar ik kan het, het is gelukt!! Ik kan een filmpje in mijn verhaaltje zetten.
Ik ben zomaar een beetje aan het rommelen gegaan en ... het lukte!
Zie je wel... er moet meer gerommeld worden!

Nu kun je op het filmpje klikken en tegelijkertijd de rest van mijn bijdrage lezen...

Stars shining bright above you...
De laatste tijd zing ik steeds dit lied (met de ukelele!!!)
Dit is de performance van Mama Cass, echt te gek! Vol humor gebracht.
Mama Cass van the Mamas and the Papas( California Dreamin') helaas veel te jong overleden.

Dit is de complete tekst:

Stars shining bright above you
Night breezes seem to whisper "I love you"
Birds singing in a sycamore tree
Dream a little dream of me

Say nighty-night and kiss me
Just hold me tight and tell me you'll miss me
While I'm alone and blue as can be
Dream a little dream of me

Stars fading but I linger on, dear
Still craving your kiss
I'm longing to linger till dawn dear
Just saying this:

Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries far behind you
But in your dreams whatever they be
Dream a little dream of me


.

DAG, JONGEN!

.


Ik fiets over de Nassaulaan.
Naast het fietspad is een lange, diepe geul gegraven, waar een aantal jonge mannen iets onduidelijks aan het leggen zijn.
Ze hebben hun bovenlichaam ontbloot.
Ze zijn heel bruin.
En glimmend van het zweet van het harde werken.

Ik kijk naar ze en voel me 18. Ik ga iets rechterop zitten.
Ook houd ik mijn buik in.

Dan…

kijkt een van de mannen op en roept iets…
Heb ik het goed gehoord?
Heb ik het echt goed gehoord?

Hij roept:

“DAG OMA!!”

Hahaha, wat heerlijk… Even was ik 18 en al snel stond ik weer met beide benen op de grond!

“Dag jongen…!” roep ik terug.

Met een grote glimlach fiets ik door richting Kenaupark.
De zon schijnt.
Het is bladstil…

Hoor, een merel zingt zijn liedje:
“Dag oma” zingt hij.
Ja… ik hoor het duidelijk.

Ik ga even in het warme droge gras liggen en spreid mijn armen uit. Ik kijk naar de blauwe lucht en voel me heerlijk.
En vrij…