De glimlach

.


's Ochtends vroeg is ze al bij de tandarts.
Hij kan niets doen, omdat het een week of zes duurt voor het kaakbeen is aangegroeid.
Gelukkig maar, want ze heeft helemaal geen zin in gepruts in haar mond. Sterker nog... ze is er zelfs een beetje panisch voor.
Ze staat op uit de stoel, zonder dat hij iets heeft hoeven doen.

Opgelucht fietst ze naar de IKEA. Daar ligt een paar gordijnen op haar te wachten.
Maar eerst even ontbijten. Haar maag knort...





















In het restaurant zitten tien mensen. Het is een groepje geestelijk gehandicapten met twee begeleiders. Die zitten daar heerlijk te ontbijten. De sfeer is goed. Er wordt veel gelachen en geaaid.
Het tovert een glimlach om haar mond.
Die glimlach gaat er niet meer van af.
Bij de kassa laat een vriendelijke man haar voorgaan: ze kijkt in twee mooie blauwe ogen. Is dat niet Ronald Jan Heyn?
Wat haar treft is de warmte die uit die ogen straalt.
Terwijl hij haar helemaal niet kent.

Onderweg naar huis regent het. Een zachte warme regen.
De glimlach wijkt de gehele dag niet van haar gezicht.

Snap jij het?
Er gebeurt helemaal niets en ze voelt zich er zo warm en vol door.



.

ANTHONI VAN LEEUWENHOEK

.















YES!


.

"DE SENUWE..."

.




































Twee weken geleden naar de kaakchirurg geweest.
Eindelijk de operatie achter de rug en nu begin ik me ook weer lekker te voelen.
Wat een slager, zeg! Dat viel vies tegen...
Maar gelukkig, geen dikke wang meer. Ik kan weer alles eten, hoewel de hechtingen er nog steeds in zitten...

Maar morgen moet ik voor controle naar het Antoni van Leeuwenhoek.
Dokter Haas is de gelukkige.
Ik voel me er echter niet echt gelukkig onder.
Elke keer heb ik weer de "senuwe". Nu dus ook.

En dan... dan is alles goed en loop ik opgelucht en met lichte tred weer naar de metro en reis ik weer naar huis.
Zo zal het morgen gaan.
En niet anders...

DE GELUKKIGE VADER

De man heeft via internet iets leuks gevonden: een appartement in een heus kasteel in Frankrijk.
Hij wrijft zich in zijn handen: daar gaat hij zijn vrouw en de jongens mee verrassen. Dát zullen ze leuk vinden.
Hij vertelt nog niet waar ze naar toe gaan, deze zomervakantie.
Steeds moet hij een beetje gniffelen, als hij aan zijn fijne plannetje denkt, want de foto van het kasteel liegen er niet om: een echt château in Frankrijk. Met torens en dikke muren. In één van die torens bevindt zich het appartement, dat hij geregeld heeft.
Hoe dichterbij de dag van vertrek komt hoe meer plezier hij er in krijgt.
En vrouw en kinderen weten alleen, dat ze naar Frankrijk gaan, meer niet.

Het kasteel ligt in de Morvan. Het is in het bezit van een Nederlands echtpaar, dat het 13 jaar geleden voor een habbekrats heeft gekocht. Het was toen een vervallen gebouw, erg verwaarloosd, maar met hulp van diverse familieleden hebben ze er een echte edele schoonheid van gemaakt. Een kleine, eenvoudige camping er naast gezet. En in de torens diverse appartementen.






















De gelukkige vader stuurt langzaam de auto de oprijlaan op. Met grote ogen kijken zijn twee zoontjes naar het prachtige kasteel. Vol trots haalt hij de sleutel van het torentje op.

Hij glundert.
Zijn wangen glanzen.

De jongetjes rennen meteen het terrein op om de boel te verkennen.
De vrouw waant zich een slotvrouwe en geeft haar man een dikke kus op zijn wang.

Die avond wordt er een kampvuur gemaakt op de camping naast het kasteel.
De gelukkige vader loopt glimmend van pret naar zijn jongens, die zo gemakkelijk vriendjes hebben gemaakt.
Mijn jongens, denkt hij.
Hij loopt met lichte tred het bos in om hout te sprokkelen.
Even later komt hij lachend te voorschijn met twee takken.
Die gaan het vuur in, dat meteen hoog oplaait.
Met z’n allen zitten ze er omheen en prikken marshmallows aan stokken, die ze in het vuur houden.
Zijn vrouw, met haar mooie diepe alt zingt het lied van Hertog Jan.

Als het vuur gedoofd is en het echt helemaal donker is, gaat de gelukkige vader met zijn gezin de torenkamer in.
Dit is het mooiste wat hij ooit meegemaakt heeft.
Even doet hij een sprongetje, alsof hij op een paard door de velden rent.

Dan gaat de deur van de torenkamer dicht en niet lang daarna is het overal stil.
Met een gelukzalige glimlach ligt de gelukkige vader in het hemelbed. Hij doet zijn ogen dicht en slaapt...













.

VLIEGJE REDDEN

.



Er vliegt een kleine vlieg in het glas wijn van Henry.
“Ocharm... “, zegt hij.
Met zijn wijsvinger haalt hij het beestje er uit.
Stomdronken zit het op de vinger en kijkt verdwaasd om zich heel. De vleugeltjes zijn zeiknat.
Henry blaast er een beetje tegen, maar het vliegje, is zo dronken, dat het op zijn rug op de kampeertafel valt.
“Ocharm... “, zegt Henry nog een keer.

















Hij zet zijn vinger voorzichtig op de pootjes en het beestje, inmiddels Toutou genaamd, klampt zich er aan vast. Nu blijft hij zitten en begint zijn pootjes schoon te maken. Ook geeft het z’n vleugeltjes één voor één een schoonmaakbeurt.
Langzaamaan begint het bij te komen en op te drogen.
Henry spreekt hem vriendelijk toe: “Toe maar, jochie, je kunt het...”
En dan... het wonder is geschied! De kleine Toutou probeert zijn vleugeltjes uit en... weg is hij!
We proosten op de goede afloop en nemen nog een slokje wijn, dat extra lekker smaakt.

Onze buurman zit voor zijn caravan te lezen.
Hij heeft een langwerpige vliegenmepper in zijn hand.
Af en toe geeft hij een stevige mep op de tafel en veegt daarna een dode vlieg op de grond.






























Kijk, buurman staat op en veegt met een klein bezempje stof en dode vliegjes van het kleed, dat voor de caravan ligt.
Hij zwaait naar ons.
“Santé, mes amis”, roept hij, “santé”...


.

KAMPEREN BIJ DE BOER

.


(klik op de foto's voor vergroting)

Kamperen vind ik het allerleukste op een kleine boerenkamping met zo min mogelijk luxe.
Gewoon een stekkie onder de blauwe lucht, een boom voor wat schaduw. Dat is het helemaal voor mij. Voor Henry ook, trouwens. We gaan voor low budget en hoeven niet vermaakt te worden. Simpel en toch eenvoudig.














De streek rondom de Ardèche is druk bezocht. Veel grote kampings. Leuke stadjes met gezellige terrasjes. En de prachtige rivier, waarin je zo heerlijk verkoeling kunt vinden.

We zijn op zoek naar een kleine kamping op de SVR-lijst, die we in Nederland uitgeprint hebben.
In Grospierre is er eentje die ons wel wat lijkt: slechts 25 plaatsen, dus kleinschalig.
Maar als we er aankomen is deze “tout complet”. Da’s balen. Tja... gewoon verder zoeken. Pas de problème!
Iets verderop zie ik een handgeschilderd, beetje primitief bord: camping, produits fermiers.














Dát gaat ‘m worden, wat ik je brom. We volgen het kronkelige weggetje naar boven en komen bij een rommelig boerderijtje aan. De boer komt meteen naar buiten; een beetje gekke, maar wel leuke man. Strooien hoedje op...
Er is plek, bien sûr, rijd maar achter me aan.
Achter een ouwe peugeot, waar de deuren uit zijn gehaald rijden we een weggetje af.
Daar vinden we een geweldige plek met genoeg schaduw.
En... verrassing: une piscine.
De boer vraagt ons nog, of we voor 20 uur door willen geven of we de volgende ochtend een croissantje willen of een baguette.















Dat is het... kamperen bij de boer in Frankrijk. 's Ochtends een croissantje met een petit café bij de tent. Het is stil, op het tsjirpen van een enkele krekel na.

Stilte, verder niets...


.

ALPE d' HUEZ

.

Het is al jaren een grote wens van Henry om de Alpe d’Huez op te fietsen. En er weer af natuurlijk.
En nu is het dan eindelijk zover.
Eerst gaan we samen het parcours bekijken. 21 haarspeldbochten zijn er te nemen en het is allemaal steil, soms zelfs 12 %...
Met de auto is het al een hele klus, laat staan met de fiets. Maar eenmaal boven in het dorp word je beloond met een café au lait en een wandeling in de bergen.

Het is erg warm, dus Henry staat voor dag en dauw op. Ik heb mijn fiets niet bij me, en al hád ik ‘m bij me…
Maar ik heb wel een plannetje. Ik weet dat Henry weinig te eten en drinken bij zich heeft. Dus ga ik, als hij allang weg is, naar Bourg d’Oisans om wat proviand in te slaan: een paar bananen, speciale vijgenkoekjes en een paar flesjes drinken.
Dan ga ik de berg op. Ja, met de auto…
Het is nog steeds vrij stil onderweg. Ik neem de scherpe haarspeldbochten. Ik hoef ze niet te tellen, want in elke bocht staat een bord met het nummer en het telt af. Beneden begin je met bocht 21. Bij bocht 9 heb ik hem nog steeds niet gezien. Ik denk: Hij zal toch niet al helemaal boven zijn? Dan valt mijn hele plannetje in duigen…

Maar nee hoor… in bocht 6 zie ik hem op de vangrail zitten. De fiets er naast geparkeerd en… hij zit een boekje te lezen!!! 

De Renner van Tim Krabbé

Ik rijd er rustig langs en hij kijkt niet op. Dan parkeer ik de auto een paar 100 meter verderop en zet het filmapparaat aan. Ik zoem in. Ja hoor… hij zit daar werkelijk te lezen!
Dan stapt hij op en ik zie hem heel rustig mijn kant op komen. Af en toe kijkt hij omhoog, maar hij ziet me niet. Dan ineens zie ik zijn gezicht opklaren en met een brede grijns komt hij bij de auto aan.
“Ik zit er helemaal doorheen, ik heb wel genoeg lucht, maar mijn spieren willen niet. Ik sta helemaal te trillen.”
Hij eet eerst een banaan. De andere doet hij in zijn rugzakje. Dan een vijgenkoekje en daarna klokt hij de jus d’ orange weg…
Je ziet hem opknappen.

Boven wacht ik hem op bij de finish. Hij moet nog 5 bochten en nog even afzien.
Het is nog steeds rustig in het dorp. Het duurt even en dan zie ik hem de laatste helling nemen. Op zijn stadsfiets!
Hij fietst onder de finish door en mag op het erepodium.
NUMBER ONE!

.

Kamperen bij een kasteel in Frankrijk...

.







DIT ZIJN WIJ NIET!!!!!







Wij zijn echte kampeerders. Het liefst trekken we met een klein tentje Europa rond. Maar we zijn wel mooiweer kampeerders, dus dan wordt het al gauw zwerven door Frankrijk.
Onze voorkeur gaat uit naar kleine boerenkampings: low budget en zo eenvoudig mogelijk. Geen bingo-avonden of ingewikkelde wasmachines. Gewoon buiten een beetje koken, afwassen en leven, vooral leven...

Soms echter, moet je concessies doen.
Deze zomer is dat het geval. Henry wil graag de Alpe d’ Huez opfietsen. Een wens van jaren. Gewoon de 21 bochten nemen en de finish over in het dorp bovenop de berg. Het is een mooie tocht. Met af en toe gemeen steile stukjes van meer dan 12 %.

Door de faam van de berg is het kamperen in de buurt knap ingewikkeld. Kleine kampinkjes zijn allemaal al snel propvol. Boerenkampings zijn er nauwelijks, dus.. tja... dan toch maar vanuit Nederland via internet een plek besproken voor 3 dagen bij een kasteelkamping, in Rochetaillée, 8 kilometer voor de start van de berg,
Behoorlijk duur, maar ja... je staat bij een kasteel, dus wat wil je nog meer. En bovendien: geld moet rollen.

Als we bij het kasteel aankomen ontdekken we één van de grootste kampings, die we ooit gezien hebben.
En... allemaal NL. NL. NL. NL. Bij iedere tent staan twee of meer mooie fietsen.
Het is een Nederlandse nederzetting van mega-formaat.
Een enkele verdwaalde Fransman, maar verder is het een en al Nederlands wat de klok slaat.









Een overvol zwembadje, een winkel, een bingoavond, ingewikkelde wasmachines en alle luxe die we al die jaren hebben weten te vemijden.














Maar ja, je hebt een doel, dus je gaat er voor.

’s Avonds horen we een bandje bij het zwembad. De bassen dreunen over de witte daken van de caravans en campers.
We zijn de enige met zo’n klein tentje.
De plek die ons is toegewezen is gigantisch en helemaal alleen voor ons.
Mensen doen over de kamping hun avondwandelingetje. Kinderen vinden elkaar in hun spel. Overal wordt gebarbecued. We zijn de enige die dat niet doen, want we eten geen vlees...

Nou ja, je hebt een doel, dus je gaat er voor.

Kamperen bij een kasteel.
Je moet het een keer hebben meegemaakt...

Ach ja, je hebt een doel, dus je gaat er voor.


















(dit is wèl onze manier van kamperen! Deze camping bevindt zich in de bergen boven Martigny, in Zwitserland...)


.

Het feest (3)

.

















Het buffet gaat open: gebakken karper, gerookte forel, licht gebakken zalm, veel groentes en salades en zelfs polenta (daar was mijn moeder altijd gek op). Schwarzbrot mit Kürbishkernöl.
Stukjes kip en allerlei vlees, waar ik geen verstand van heb, maar alles is verrukkelijk klaargemaakt, vers en smakelijk.

Daar komt de band: het zijn twee mannen: de één met een gitaar en de ander met een accordeon. Ze weten ons met pittige volksmuziek helemaal op te zwepen.
Emmi (bijna 80) zegt, dat ze in niet geweten heeft, dat we zo goed konden feesten... Ze klapt enthousiast in de handen. “Hoppa”, roept ze er steeds bij. Haar bruine oogjes glimmen van de pret.















Ik doe met haar mee. Ze zegt, dat ik echt “Uhlen-blut” heb.
We dansen, soms met z'n tweeën, dan weer met z'n drieën op een vierkante meter...
Langzaamaan wordt het donker. De kaarsjes op de tafels worden aangestoken. Er komt Apfelstrudel en ander gebak op tafel.
En nog meer wijn.















Ik heb enorm veel lol. Met Dima (een Russische jongen, die een soort van aan is komen waaien) oefen ik echte Steirische woorden en uitdrukkingen.
"Die Wahhhnsinnnnn... of Flüpst di Os..."
Ook hij heeft een slokje teveel op. Maar dat komt door de wodka, die hij meegenomen heeft.
Daar waag ik me niet aan. Mij te sterk...















Henry en ik zingen het lied nog een keer "Stars shining bright above you..."
Het klopt: de hemel is bezaaid met sterren.

Als de kaarsjes bijna opgebrand zijn gaat iedereen z’n bedje opzoeken: in tentjes, op zolder, in de kelder... overal slapen mensen.
Wij lopen met een lantaarntje naar het Gasthof, waar we logeren.
Nagenietend. Soms een beetje gniffelen. Allebei een slokje op.

De volgende morgen regent het stijpepelen, eh... pijpestelen...
Henry en ik gaan zwervend met het tentje terug naar huis, eerst Zwitserland, dan Frankrijk.

Ik heb ook altijd geluk!


.

HET FEEST (2)

.



Het is prachtig, stralend weer. De verjaardag van mijn broer.
Gefeliciteerd, broertje! Plak er nog maar een heleboel fijne en gezonde jaartjes aan vast!
Hij gaat eerst met een ploegje golfen op de baan in Frauental. Henry begint aan zijn fietstraining en ik gids een ploeg naar boven, voor een lange wandeling (met lunch in de Grillitsch-hütte) op de Alm.
Ook blijven er wat mensen gewoon in en rond het huisje.
















Van Ella, de waardin van Koralpenblick leen ik een echte dirndl. Lichtblauw met brokaat. “Je ziet er uit als een rijke Erbhofbauerin”, zegt ze.



















Rond 17 uur worden we in het huisje verwacht.
Er staan lange biertafels met banken op het terrein, gezellige kleden en bloemetjes er op. Twee mensen zijn druk aan het koken op het kleine boventerrasje. Een grote biertap staat klaar op het benedenterras.
Als de buren en de familie uit het dorp beneden er ook zijn, is het gezelschap compleet.
Iedereen krijgt een drankje en dan wordt Florian met een bloemenslinger op een feeststoel en in het zonnetje gezet.
Zijn twee dochters brengen een toespraak, een toneelstukje en een ontroerend lied. Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Heel mooi.
Dan komen Henry en ik met ons lied. We hebben “Stars shining bright above you” bewerkt voor de jarige. Het gaat fantastisch. Ik heb me dan ook suf geoefend op de ukelele.














Iedereen is goedgehumeurd, overal lachende gezichten. Tot een van de broers van Kittie achterover kukelt en een meter lager nogal rottig terecht komt. Hij ziet bleek om zijn neus. En hij is ongewoon stil. We schrikken... ’t Zal toch niet, dat hij iets gebroken heeft? Maar nee... Peter buigt zich over de gekwetste enkel en na een minuut of 10 zie ik Hans alweer een beetje strompelen. Gelukkig, dat liep met een sisser af... Het feest kan gewoon weer door gaan.

Ik zie een meesje het kastje invliegen, dat Henry in het voorjaar op een van de kersenbomen gemonteerd heeft. Die gaat alvast slapen en stoort zich niet aan ons zingen en lachen.

(wordt vervolgd)

HET FEEST ( 1 )

.


Mijn broer werd in juli 60 jaar.
Reden om te feesten.
Hij heeft veel om te vieren: klaar met werken, een fijn, nieuw huis. Een schat van een vrouw, twee bloedmooie dochters. En... zijn zestigste verjaardag.
Hij wil het groots en meeslepend vieren. En ver weg.
Dus worden familie en vrienden uitgenodigd om 1240 km verderop in het huisje mee te komen feesten.
Natuurlijk kan niet iedereen, maar toch hebben 31 mensen de uitnodiging aangenomen.
De avond voor het feest zijn de meesten al gearriveerd.
Florian heeft in het plaatselijke Gasthof buiten in de tuin lange tafels neer laten zetten en in een lange bonte stoet lopen we over het smalle weggetje naar de “Drei Birken”...

Zoveel gasten hebben ze daar in tijden niet gehad, maar het loopt gesmeerd. Lekkere wijn uit de streek; eenvoudig, maar lekker eten en allemaal vrolijke mensen.
We krijgen een echte Schnapps aan het eind van de maaltijd. Een drankje waar je heel gezellig van wordt, als je het al niet was...

En het echte feest is nog niet eens begonnen!

(foto's: Henry)


.