Een aap op je rug?

.

Als meneer Aap over de Gedempte Oude Gracht loopt ziet hij in de etalage van boekhandel de Vries een boek liggen, dat hem zeer verwondert. 

Hij wordt er een beetje boos van. Hij, de vrolijkste Meneer Aap van Noord-Holland wordt afgeschilderd als een depressie.

Hoe langer hij er naar kijkt hoe pissiger hij wordt. Depressie, verdikkeme... het mócht wat. Hoe haalt de Vries het in z'n hoofd. Hij zal 'm eens van z'n motor afsleuren, de patjepeeër...

Hij gaat de winkel in en ziet een jongeman waarvan hij vermoedt, dat dat wel eens meneer de Vries zou kunnen zijn. Hij is druk bezig met inventariseren, maar legt meteen zijn werk neer als Meneer Aap hem op de schouders tikt.

"Wat mag ik voor u doen?" vraagt jongeheer de Vries.

"Nou, dat zal ik u vertellen," bromt Meneer Aap, "ik ben hevig verontrust en beledigd door het boek, dat in uw etalage ligt. Dat met die aap op de rug van mevrouw Henderson. Hoe haalt u het in uw kersepit. Wij zijn ten eerste helemaal niet in staat om mensen depressief te maken en ten tweede zitten we ook niet constant op iemands rug en ten derde word ik er pissig van en ten vierde..."

"Ho maar," zegt jongeheer de Vries, "ik begrijp wat u bedoelt. Maar u moet het zo zien: het is een metafoor..."

"Getverdemme," zegt Meneer Aap, "wat ontzettend onsmakelijk. Nu wil ik helemaal, dat u het boek uit de etalage haalt."

Ineens ziet hij nóg een exemplaar op de toonbank liggen, maar dan een andere kaft:

"Oewieoewie...," gilt hij, "daar ligt nóg zo'n boek! Haal het weg, voordat ik ont-zet-tend depressief word!"

Hij pakt het boek van de toonbank en zet er zijn mooie stevige tanden in. En als die ergens instaan... dan staan ze ook écht ergens in!

Jongeheer de Vries is hevig onthutst. Hij kijkt met grote ogen naar dit akelige tafereel en heft zijn armen in de lucht. "Dat gaat u kosten, dat gaat u kosten..." piept hij. Zijn gezicht wordt rood en zijn haren gaan recht overeind staan. Hij drukt op een knopje, waarna er een bel gaat, die door de hele boekhandel te horen is. 

Van alle kanten komen medewerkers aangerend. Ze blijven stokstijf staan als ze de kwaaie aap zien, met zijn tanden in het boek van Marion Henderson.

Ze durven niet dichterbij te komen. Het ziet er enorm vervaarlijk uit.

Dan smijt Meneer Aap het boek op de grond en stampt er nog eens lekker op.

"Dáár," roept hij, "als er iemand depressief is, dan gaat-ie maar langs de vloedlijn lopen. Ik maak bezwaar tegen dit boek. Groot bezwaar."

En dan beent hij met grote stappen de winkel uit, voor het met stomheid geslagen personeel iets kan ondernemen. 

Meneer Aap loopt licht en opgewekt de stad door naar zijn stamcafé. 

"Een rondje voor de hele zaak!" roept hij, nadat hij gezien heeft, dat er slechts 4 klanten zitten.

Maar het zijn wel vier vrienden van hem.

En dát scheelt!