Vakantie!

.


Oh... wat zullen jullie teleurgesteld zijn: is ze net weer begonnen, gaat ze al weer de hort op...
Heerlijk!
Wat ga ik genieten van frisse lucht en vergezichten.
Van de zon en de weilanden.
Van de koeien, die hun lentedansje doen.

Koeiendans van Anja van den Berg


Tot over een week of 2! Ik zal aan jullie denken, als ik met een grasprietje op het weitje lig.
En naar de wolkjes kijk, die zo nu en dan hoog in de blauwe lucht overdrijven.
En waarin ik dan iets zie: een lammetje, of een gezicht.

.

Cool Cat, terug naar de winkel

.

Ik fiets meteen het hele eind weer terug en de vrouw zegt, dat ik ‘m onderweg verloren moet hebben.

Ik ben perplex. Hoe kun je nou een capuchon uit een tas, die in mijn fietstas zit, verliezen. Dat slaat echt nergens op.

Achter de vrouw staat een jongeman, die mij een beetje geniepig aankijkt.

Tenminste, dat denk ik.

Ik wéét, dat ze de capuchon er afgeritst heeft. Ik zíe het haar nog doen en daar staat ze en ontkent het met een scheef glimlachje.

Wat kan ik doen? Achter de toonbank springen om te kijken of de capuchon er nog ligt?

Die hebben ze allang opgeborgen. En waarom heeft ze het gedaan???

Ik loop kwaad en teleurgesteld de winkel uit.

En ik ben nog steeds kwaad en teleurgesteld: 25 jaar later ben ik nog steeds kwaad en teleurgesteld en elke keer als ik langs die winkel loop, dan denk ik aan die rotstreek die ze me geleverd hebben.

Spinnijdig, dat wel, maar een steen door de ruit gooien? Nee, dat doe ik niet. Natuurlijk niet.

Alleen: mij zien ze er nooit meer terug, ook niet in de andere vestigingen van Cool Cat.  

Never ever...

.

.

Cool Cat, de capuchon

.

De juffrouw achter de kassa neemt het jack aan en doet van alles en nog wat om het jack netjes in een plastic zak te doen.

Ze ritst de capuchon er af, dat zie ik. Snel en accuraat.

Ik betaal het jack en even later lopen we opgewekt naar onze fietsen om weer naar huis te gaan. Het is een half uur fietsen, en we hebben onderweg de grootste lol.

Roosje is blij met haar nieuwe jack en vol afwachting van haar nieuwe school..

Als we thuis zijn halen we het jack uit de zak.

DE CAPUCHON IS WEG!

De capuchon met het mooie bontrandje, dat het jack zo aantrekkelijk maakt is weg!

Ik kijk in de plastic zak: leeg.

Ik kijk in het jack, in de voering: leeg.

Ik kijk in de fietstas: leeg.

En ineens begrijp ik, wat die juffrouw zo accuraat aan het doen was: ze heeft de capuchon er af geritst en onder de kassa verstopt. 

(Morgen verder…)

.

Cool Cat, het jekkertje

.

Roosje is 12 jaar als we samen de stad ingaan voor een nieuwe jekkertje.

Er is niet veel geld, maar ze gaat naar de middelbare school en ze heeft een nieuw jack nodig.

We hebben bij Cool Cat een fijn jack zien hangen.

Er zit een afritsbare capuchon op met een (nep) bontrandje.

Het jekkertje staat haar lekker eigenwijs en ik ben er trots op, dat ik het voor haar kan kopen.

Ze staat in de winkel voor de spiegel te kijken of ze deze kleur of misschien toch een andere wilt hebben.

Maar dit jack wordt het, dat is zeker en vast.

Het bontrandje staat heel lief rond haar mooie gezichtje.

Ja… dit wordt ‘m. We lopen er mee naar de kassa…

(morgen verder…)

.

Cool Cat, rotwinkel

.

Ik loop door de Grote Houtstraat met een trottoirtegel.

Het is een zware tegel, maar vastberaden loop ik er mee naar één bepaalde winkel.

Welke winkel???

Naar Cool Cat.

Ik sta voor de winkel. 25 jaar na dato. Met een trottoirtegel.

Ik kijk naar het logo van de winkel. Ik ben na al die jaren nog steeds zo ont-zet-tend pissig op deze ROTWINKEL en ik ga nu de trottoirtegel door de ruit gooien.

Ik hef de zware steen op en terwijl ik dat doe zie ik, dat er een lieveheersbeestje op zit. Zes stipjes heeft het.

Bijna op hetzelfde moment dat ik het beestje zie vliegt het weg.

Ik kijk het na en ineens word ik helemaal rustig.

Dan zie ik de tegel in mijn handen.

Wat - ben - ik - aan - het - doen?

Ben ik echt van plan om dat ding door de ruit te mikken?

Ik draai me om en ik moet aan Gandhi denken. Die had allang vergeven. Maar zo ver ben ik nog niet. De steen gaat niet door de ruit, maar ik zal NOOIT NEVER EVER iets bij Cool Cat kopen.

Al gaven ze me een miljoen. Morgen zal ik vertellen hoe dat allemaal komt...

Are you lost?

.

Tijdens mijn wandelingen zie ik voortdurend handschoenen en wantjes liggen.

Ik verbaas me daar altijd over: je mist die ene handschoen toch?

En ga je 'm dan niet zoeken?

Deze lag te huilen op het parkeerterrein van het hotel in Hulshorst, waar we vorige week een weekeindje waren. Ik vroeg nog: "Wat is er? Are you lost?"

De handschoen antwoordde niet, maar bleef wel lang snikken.

En gisteren zag ik dit kleine wantje in het Middenduin op een goed zichtbaar plekje liggen. Zou er dan nooit een kindje zijn, dat zegt: "Hee mam (of Pap)  mijn WANTJE! HOERA!!! Ik heb mijn wantje terug..." 

En kijk eens hier, wat een mooie stoere handschoen. Zeker en vast bij het skiën gebruikt. Er veel plezier van gehad. Lekkere warme handen en bescherming bij het vallen...

En nu?

Als oud vuil op een houtstapel. 

En zo kan ik nog wel uuuuren doorgaan. 

Alleen dat doe ik niet!

Ik geniet van de terugkerende lente en heb een lied in mijn hoofd. Ken je het?

Die Winter is vergangen...

Die winter is vergangen

Ik zie des meien schijn 

Ik zie die bloemkens hangen 

Des is mijn hart verblijd 

Zo ver aan genen dale 

Daar is ’t genoeglijk zijn 

Daar zinget die nachtegale 

Also menig woudvogelkein

Kusjes

.

Vandaag een stout gedichtje uit de Middeleeuwen.

Da's dus van lang geleden: van rond de jaren 100 tot zo ongeveer de jaren 1700. Kan iets meer en iets minder zijn...

Ik viel eerlijk gezegd eerst op de naam van de dichter: J. Smeerbol.

Jaha! Je zal maar Smeerbol heten. Grappige naam, toch?! "Goedemiddag, u spreekt met Jan Smeerbol..." 

Heette hij Jan? Geen idee, waarschijnlijk: Johannes. Zo heetten ze veel in die tijd. Kan natuurlijk ook Johanna zijn. Waarom zou het een man moeten zijn, deze dichter? 

Hier is het gedichtje:

                         Kusjes 

        Na het zingen volgt het hoozen,

        Op een dronkje smaakt een zoen:

        't Bietje snobbelt graag in roozen.

        Wie kan met een kus misdoen?

        Niemand! wel ik ga mijn gangen,

        Eer ik deze kans verlies:

        Eerst het Mondjen, dan de wangen:

        Soetertjen dat 's op zijn Fries,

        Soo, wat soo! laat dat wat meuken;

        Koom mijn Schaapjen, met verloff:

        'k Salje hals-çieraad niet kreuken,

        Doe 'k je quaat? koom zoenmen off.

        J. Smeerbol (?-?)  uit: Bruylofts-kost (ca. 1645)

Grappig gedichtje, nietwaar?! En dan ook nog de mooie manier van woorden opschrijven: hals-çieraad.

Wat is onze taal veranderd!

En ja, zowaar, J. Smeerbol staat op het wereld wijde web...

Helaas niet zijn of haar portret maar wel dit over de Bruylofts-kost:

Bestaande in verscheyden zedighe en boertighe echts-gezangen, drink-liedjens, raadselen, rondeelen, lever-rijmpjens, en andere snakerijtjens, voor d'Aemsteldamsche jeughd opgeschaft. Amsterdam [1650] 

En luister nu nog even naar deze Middeleeuwse bruiloftsdansmuziek en kijk naar de prachtige tekeningen en schilderijen uit die tijd:

.

BLAGOSLOVI DUSHÉ MOIA GOSPODA

.

Ja, dat is een rare titel!

Het gaat om Russisch woorden en vanmiddag ben ik even aan het Russisch studeren geweest.

Mijn collega Narine bij het architectuurcentrum spreekt namelijk Russisch. Zij is weliswaar van Armeense afkomst, maar haar man is Rus, dus ja… daar ga je…

Nu zingen wij 2 Russische liederen met ons koor (Vrouwenkoor Malle Babbe) en ik wil wel eens weten wat of we zingen. Geen idee namelijk…

De uitspraak is OK, tenminste, dat hoop ik natuurlijk…

Maar wat zing ik???

Enfin, Narine heeft er ook een beetje moeite mee, dus die belt haar man. Die weet ons uit de brand te helpen…

En terwijl Narine aan het bellen is stappen Leny en Maria binnen. Niet te geloven, dat is toch wel heel toevallig!! Leny is namelijk onze dirigent en die dirigeert dus deze liederen!

Ze is blij, als ze hoort, dat onze uitspraak prima is. En natuurlijk is ze verguld, dat we de betekenis van de liederen aan het uitvogelen zijn.

 

Denk maar niet, dat dit mijn werk is op het ABC! Maar door het prachtige weer was het heel rustig en konden we ons uitgebreid bezig houden met deze teksten.

Narine was er blij mee. Nu kon ze even haar Russisch laten horen en ook haar Nederlands oefenen en een beetje laten horen wat ze weet…

De kladjes zijn een beetje slordig, maar toch te lezen:

Op YouTube is het lied wel te vinden, maar dan voor gemengd koor en met een andere melodie.

Dus daar waag ik me maar niet aan.

.

Rode wangen

.


Je pakt je fiets.
Is dat alles?
Ja... dat is alles.
En dan? Er moet toch meer zijn, voor die rode wangen dan...
Dat is er ook. De duinen - de zee - de vloedlijn - de terrasjes en die fiets natuurlijk.
Helemaal alleen?
Nee... met verloofde.
Lijkt me een leuke man.
Is 't ook. Heel leuk.

Kijk, daar zit hij. Bij het Vogelmeer. Dat ligt rechts en dat kun je niet zien.

Mooi daar... En? Nog jonge brandneteltoppen geplukt?

Een tas vol! En 's avonds, met die rode wangen, een prachtsoepje gemaakt. 

Leestip!

.