Gluren bij de buren

.

"Gluren bij de buren"... ja... dat hebben we afgelopen zondag gedaan.

In 73 woonkamers verspreid door heel Haarlem werden 219 optredens verzorgd.

Enig!!

We waren bij onze Liesbeth te gast.

Die woont in een prachtig hofje in de binnenstad en bij haar thuis werd een scene uit een toneelstuk opgevoerd.

Tafel aan de kant, ongeveer 12 stoelen neerzetten en starten maar...

Liesbeth houdt eerst een welkomspraatje ... want ja... het wordt allemaal toch maar in haar kleine huisje gespeeld.

Dan gaat het toneelstuk beginnen.

Het is heel intiem om bijna bij iemand op schoot te zitten, maar werkelijk fantastisch!!

Het is een scene uit een stuk, waarin de dochter aan haar moeder vertelt, dat ze een eind aan haar leven maakt... Goed gespeeld, heftig hoor!!

Henry was er helemaal van onder de indruk...

Hij vond het indringend gespeeld en leefde zich helemaal in in het drama...

Ach ja... je kent Henry inmiddels ook al een beetje... 

Na het toneelstuk zijn we nog in een andere huiskamer geweest waar een jongeman liedjes zong over verloren liefdes en een steeds maar weer gebroken hart... hij kon er maar niet genoeg van krijgen. Oh baby don't leave me, I love you soooooooo...

Na zoveel drama en daarna zoveel regen zijn we toch maar weer naar huis gevlucht voor een grote kom soep en warmte!

Misschien ga ik volgend jaar wel meedoen...

Haarlem Ontspoort op Franse wijze

.

Afgelopen zaterdagavond ben ik naar Het Seinwezen geweest, waar een ontzettend leuk Frans feestje werd gehouden.

Une Soirée de Paris.

Het Seinwezen, ooit het hoofdgebouw van de Hollandse IJzeren Spoorwegmaatschappij, is nu een cultureel centrum geworden. 

Hier een foto van het gebouw, geleend van het www op een mooie zonnige dag:

Maar zaterdagavond was het centrum omgetoverd tot een Parijs theatercafé, waar we de hele avond hebben genoten van wijn en kaas en... muziek!

We hebben geluisterd naar de chansons van Jacques Brel en Edith Piaf en Charles Trenet.

Mijn lieve vriendin Liesbeth zong twee liederen: La vie en rose en Les feuilles mortes...

Mooi, met dat typische Franse timbre!

Tussen de bedrijven door was er een virtuoze accordeonist, die prachtige Musettes speelde. Wij waren meteen fan van hem:

Verder waren er nog zo'n acht heerlijke artiesten, die de meest mooie Franse (Ne me quitte pas) liedjes zongen en steeds zo gaaf en subtiel begeleid werden door piano/accordeon/bas...

Werkelijk een avond met een gouden randje...

Voor de liefhebber hier het liedje "Boum" van Charles Trenet in de trailer van de charmante film "Le fabuleux destin d' Amélie Poulain"

Ik heb het liedje zaterdag mogen horen van onze gastheer. Boum!

Liesbeth! Bedankt voor de heerlijke avond!!

Fietsen door de duinen

.

Een paar weken geleden hebben mijn verloofde en ik een lange fietstocht door de duinen gemaakt. De Kennemerduinen.

Heerlijk is dat: je voelt je daar zo vrij en onbekommerd!
De frisse zeewind rond je kop, vrijheid!

In de duinen zijn verscheidene kuddes grote grazers uitgezet.
Wisenten, Koniks (dat zijn kleine paardjes) en Drentse heideschapen.
Maar ook deze joekels: de Schotse Hooglander

Zomaar vlak langs de kant van het fietspad ligt er eentje rustig te herkauwen

Nou heb ik heilig ontzag voor die grote beesten, er is geen hek tussen, dus ja...

Maar een tijdje geleden kwam ik iemand tegen in de duinen, die vertelde dat deze grote koeien NUL adrenaline hebben...

Ik geloof het graag...

Maar ik loop toch een klein endje om als ze op m'n pad staan...

Nee, dan ga ik liever op een bankje naar het Vogelmeer kijken en een slokje water nemen, een boterhammetje...

Een beetje kletsen over het één en ander.

Ik woon toch wel zo mooi!! Dit allemaal binnen handbereik!

De ijsvogel

.

Nou woon ik al bijna 27 jaar hier aan de Brouwerskade.

En ik loop hier regelmatig langs het water richting Overveen en weer terug.

27 jaar, over het Houtmanpad! Een prachtig pad langs de Brouwersvaart.

Vorige week... gebeurde er iets:

Ik zie mijn buurman langs mijn paadje liggen.

Ik denk: "Verdikkeme, er is iets met Wim"...

Ik ren er naar toe, maar nee hoor, er is niks met Wim.

Wim ligt alleen te fotograferen.

Hij is een vogelaar en weet dat er op die plek daar langs het water al jaren een ijsvogelpaartje woont.

Ik woon daar dus 27 jaar en heb nog nooit een ijsvogeltje gezien!

Gelukkig wijst Wim mij op het vogeltje en maakt hij er een fantastische foto van:

Het duurt even voor ik het zie, maar ik word er helemaal blij van.

En even later zit het wat gunstiger op een andere tak:

Snap je dat ik stiekum een beetje stil sta te juichen!!

Hier bij mij om de hoek!

Buurman Wim loopt met me mee terug en maakt en passant nog een schitterende foto van een stelletje vechtende futen. Het gaat om een nest dat gekraakt wordt...

Een kabaal dat ze maken!

Begrijp me goed: ik woon dus midden in de stad...

Al dat moois binnen handbereik.

Dank je wel voor de foto's Wim!

foto's: Wim Vermeer

Lopen met een hondje...

.

Sinds kort loop ik met een hondje.

Dat kwam zo: iemand maakte me attent op BUUV.nl

Dat is een site waar iedereen zich kan opgeven om iets voor een ander te doen, of juist om hulp te vragen.

Dat ziet er zo uit:

De vraag was: "Wie wil mijn hondje uitlaten?"

Ik heb contact gezocht en wat blijkt? Het baasje van een hondje heeft voor drie à vier weken iemand nodig.

Baasje is geopereerd en inmiddels thuis, maar moet nog heel rustig aandoen.

Na kennismaking heb ik nu drie keer per week het hondje Lizzy onder mijn hoede.

Een braaf, gezellig hondje.

Kijk... hier is ze... buurman Wim, die ik toevallig op mijn pad trof, heeft een foto van ons gemaakt:

Omdat ik langs mijn huis kwam heb ik haar even laten kennismaken met de tuin.

Gek idee, een hondje aan het snuffelen (= een soort van "lezen")  in mijn tuin:

Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden.

Nee... ik neem geen hondje, maar zo nu en dan iemand uit de brand helpen, ja... dát wil ik wel. Graag zelfs!

Lizzy!

Zij doneerde heur haar...

.

In November Geefmaand van vorig jaar heb ik een blogje gewijd aan de haardonatie van onze sopraan Mariëlle.

Klik maar eens op:  Haardonatie, dan kun je het nog een keertje zien en ook lezen, waarom zij d'r haar doneert.

Ik vind het een prachtig gebaar.

En met mij vele anderen...

Dus... gisteren, maandag 23 maart 2015, was het haar van Mariëlle genoeg gegroeid om weer een haar-donatie te doen. Het haar dient daarvoor minstens 16 centimeter lang te zijn.

En ja hoor, dat was het en... ik mocht mee naar Mokum om er bij te zijn en om foto's te maken!

Kijk... zo'n mooie volle haardos had ze:

Maar Mariëlle is vastbesloten en de hele bups gaat er af!

Misschien denk je: de schaar er in en klaar is Kees!

Nee nee... dat gaat niet zomaar. Daarvoor dient het haar eerst in staartjes gebonden te worden, 30 staartjes.

Als al het haar bijeengebonden is dan gaat de schaar er in, wel aan de goeie kant van het elastiekje graag! Het haar moet als staartje ingeleverd worden, anders hebben de pruikenmakers er niets aan...

Er wordt gevraagd: "Wil jij ook een staartje knippen?"

Nou... wat graag! Kom maar op met die schaar...

Knipperdieknip... Hoppa...

(Volgens mij is dit ene staartje net zo dik als mijn hele haardos... maar dit terzijde)

En dan: het laatste staartje en dan is de klus bijna geklaard!

Natuurlijk gaat ze niet zo de straat op. Dat weet de kapster, die het werk als donatie voor www.haardonor.nl doet, ook wel.

Dus wordt het haar gefatsoeneerd met een tondeuse. Dat is ook nog een hele klus. Het lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Het is veel meer werk dan het hele knippen bij elkaar...

Dit zijn alle staartjes op een rijtje:

Deze worden heel voorzichtig ingepakt en straks opgestuurd naar het bedrijf dat er pruiken van maakt voor kankerpatiënten, die na de chemo hun haar zijn kwijtgeraakt.

Mariëlle... ik vind je een kei!

Kijk... zo ziet ze er nu uit:

Nog een paar tekeningen...

.

Bij het sorteren van mijn foto's op de computer vond ik nog wat grappigs...

Een paar tekeningetjes die ik ooit voor mijn kleindochtertje Wijs heb gemaakt...

Het is een mini verhaaltje geworden:

Dat was het verhaal van Bullie, de beer. Speciaal voor Wijs, die nu al weer 11 jaar is!

Op de computer getekend, maar het gekke is, dat ik niet eens meer weet hoe ik dit gedaan heb...

In Paint?

Gevangen licht...

.

Soms hè, dan zat je gewoon aan tafel en je dacht wat na en je typte wat of je verbeterde een foto of je las wat, je kent dat wel... en dan keek je even op en ineens zag je ... een brede baan gevangen licht...

Zo mooi...

Het viel me zomaar op:

Dat je licht zo mooi kunt "vangen"... en dat die baan dan zomaar op de vrolijke foto van moeder en dochter valt.

En dat je dat dan ziet.

Zo mooi kan een moment zijn...

Het tasje

.

Dat we drastisch moeten minderen met het produceren en gebruiken van plastic mag nu wel duidelijk zijn...

Ik gebruik zo min mogelijk, gooi nooit op straat en probeer altijd alternatieven te bedenken. En... ik raap elke dag één stuk plastic op en gooi het weg...

Daarom vond ik het zo leuk, toen ik vorige week een vriendin op de koffie had, dat die een plantje meebracht, niet in plastic verpakt, maar in een heel aparte tas.

Ze vertelde me, dat ze die uit een kringloopwinkel had en dat daar een hele stapel van die katoenen tasjes lagen. Gewoon gratis, voor de meeneem.

En wat blijkt:

Er is dus iemand, die van oude kussenslopen en ander soort lappen, tasjes naait, en ze her en der neerlegt. Zomaar...

Die iemand is Oukje de Kwaasteniet.

Ik ben natuurlijk meteen op haar blog gaan koekeloeren...

Dit is het: http://doemijmaaruiensoep.blogspot.nl/

Haha... grappige naam: doemijmaaruiensoep!

Dit natuurlijk als tegenhanger van de plasticsoep, die in onze oceanen drijft.

Inderdaad: doe mij maar uiensoep...

Van haar blog: "Zij hoeven mij niets te betalen voor de tasjes, onder de voorwaarde dat zij, op hun beurt, de tasjes ook weer gratis doorgeven aan klanten die geen eigen tas meehebben."

Wil je ook meedoen en een eigen tasje maken? Dan kun je hier het patroon zien:

Op de site van Oukje vind je een grotere foto. 

En als je daar even doorscrollt naar beneden dan kom je nog meer beregoeie ideeën tegen...

Klik straks maar eens op DMMU

Echt en puur!

Of zal ik een tas voor je maken?

Naschrift, mail van Oukje:

Beste Marlou,

Wat een fantastisch leuk en positief stukje!!! Ik voel me helemaal gevleid :-)))

Super als anderen nu ook (katoenen) tasje gaan maken. Zou heel mooi zijn als mijn initiatief weer wat verder wordt opgepikt en uitgevoerd... hoe minder plastic; hoe beter!

Nogmaals heel erg bedankt!

Fijne dag en groetjes,

Oukje.

Schaduwkade (slot)

.

Op het kleine stukje Keizersgracht woonden zo rond 1940 nog 200 mensen.

Mensen zoals jij en ik. Die dingen deden zoals jij en ik.

Ze hadden lief, ze lazen boeken, ze luisterden naar mooie muziek en deden boodschappen.

Ook moest de was gedaan en het stoepje geboend.

Gewoon, lekker leven dus. Mensen, zoals jij en ik...

Maar wie waren dat dan, wie woonden daar? 

Nou kijk... op nummer 70 woonden Marcus, Roosje en Joseph.

Een gewoon jong gezin. Met gewone hobbies en ach, er zal wel eens een ruzietje geweest zijn, maar dat mocht geen naam hebben.

's Avonds zaten ze graag op het achterbalkon met een kopje thee de dag door te nemen...

Marcus, Roosje en Joseph...

En naast hun woonden weer andere mensen met hun gewone bedoeninkje en hun leven zonder angst en zorgen...

Daar was de kleine Robert van 4, die kon zo lekker zingen van je hopsa heisasa...

En Duifje... dat was zo'n lieverd en koken dat ze kon! Kugel met peren.... Daar vrat je je vingers bij op...

Robert en Duifje...

En een stukje verder weer woonden Elvira en Simon. Zij was een beetje pinnig altijd. Maar dat kon hem niks schelen. Simon nam haar altijd gewoon zoals ze was. 

Elvira en Simon...

In totaal 200 mensen, zoals jij en ik.

200...

(Schaduwkade, Keizersgracht, Amsterdam...)

.

Schaduwkade (2)

.

Men zegt wel eens: "Paris faut bien une visite..." oftewel... Parijs is best een visite waard.

Dat kun je van veel steden zeggen...

Elke stad heeft wel iets bijzonders. En Amsterdam zeker!
Want Amsterdam heeft de Schaduwkade...

Het is geen vrolijke bijzonderheid.

Als je er loopt en je kijkt naar de overkant dan kan het bijna niet anders dan dat je de angst voelt, die daar heerste.

Walgelijke angst...

Overdag mag de zon gewoon op de Schaduwkade schijnen.

Want de Schaduwkade is niet de Schaduwzijde van de Keizersgracht.

Die zit aan de overkant, daar kan de zon niet komen...

En daar hebben ze gewoond...

(morgen verder)

Schaduwkade

.

De Keizersgracht heeft een schaduw- en een zonkant, zoals alles en iedereen z'n schaduw- en zonkant heeft.

De schaduwkant is de kant waar geen licht komt, waar figuurlijk gezien verdriet heerst, waar het donker is.

Zo ook dus met de schaduwkant van de Keizersgracht in Amsterdam.

De schaduwkant, die "Schaduwkade" wordt genoemd...

Een enkele meeuw zit daar gewoon maar een beetje te zitten, een enkele duif...

En als je niet beter weet is het gewoon een gracht als andere grachten en een kade zoals alle andere.

Maar niets is minder waar.

Het is geen gracht en geen kade als alle andere.

Het is er verdrietig en donker. Het is angstig en er zijn nare dingen gebeurd. Dingen die niet door de beugel konden en als je niet beter weet loop je er zo langs...

(wordt vervolgd...)

De moestuin

.

Heb jij ook het voorjaar in het hoofd en lentekriebels?

Eindelijk de dooie bladeren van vorig jaar opgeruimd of de stoelen op je balkon schoongemaakt voor het eerste pilsje straks buiten in het zonnetje?

Ik heb gelukkig een makkelijke tuin.

Ik doe er elke dag 10 minuten "iets" in en dan ben ik klaar voor die dag.

Maar wel elke dag 10 minuten...

En straks mag ik weer lekker in mijn schone veranda zitten en genieten van de zon.

Misschien zondag een vuurtje stoken? Kom je dan een wijntje drinken?

Sinds kort heb ik ook een heuse moestuin!! Jawel!!

Een heuse moestuin op mijn vensterbank.

Bij de boodschappen krijg ik zo nu een dan een "moestuintje".

En jaaaa.... hoera!!!

Er komt een radijs op!! Eén hele echte radijs... De rest van de zaden is nog wat aan de luie kant. Of wacht nog op wat meer warmte. 

Kom op Rucola, kom op Cherry Tomaatjes... Ik lust jullie rauw!

Uitgelicht: het slacouvert

.

In de serie "Uitgelicht" ga ik het vandaag over iets bijzonders hebben, althans... ík vind het bijzonder.

Mijn ouders hebben zich ergens in 1935 verloofd en voor hun verloving kregen ze van iemand een slacouvert, waarbij ook een zoutlepeltje en een zoutbakje hoorde.

Dat slacouvert is van SOLA. Misschien hoorde er wel meer bestek bij, dat weet ik niet.

Ooit heb ik tegen mijn vader gezegd:- later wil ik dat slacouvert wel hebben, ik vind het mooi...

Hij zei toen:- Dat is goed, mijn kind...

Dus toen beide ouders in 1997 overleden kreeg ik hun verlovings-slacouvert in mijn bezit. Ik gebruik het elke dag, want zonder een heerlijke salade is mijn maaltijd niet compleet.

Om te laten zien hoe groot het slacouvert is heb ik mijn lieftallige pink bij  het zoutlepeltje gefotografeerd:

En ik ga nog even verder: waar komt de heerlijke, gezonde sla in?

Die komt in deze rode/oranje metalen geëmailleerde bak, die ik voor mijn trouwen kreeg op 19 december 1968, van mijn tante Dinie. De bak komt uit Finland en is van Finel. Klik maar op: Kaj Franck daar zie je de mooiste skandinavische ontwerpen...

En tot slot... het tafelkleed is geborduurd door mijn moeder.

Slacouvert: 80 jaar oud

Slakom: 48 jaar oud

Tafelkleed: meer dan 90 jaar oud...

En de eettafel? Die zou wel eens meer dan 100 jaar oud kunnen zijn.

Bijzonder toch?

Lola en Poekie

.

Bij het opruimen en systematiseren van mijn foto's op de computer vond ik een tekening.

Een tekening uit een tijd, dat ik op de katten Lola en Poekie én op het huisje van mijn dochter Roosje in IJmuiden paste.

Haar huisje stond vlak bij de kleine vuurtoren, van waaruit je elke avond rond 18 uur de boot naar NewCastle zag vertrekken.

Dan gingen we voor het raam staan zwaaien net zo lang tot er iemand terug zwaaide.

Inmiddels is dat al weer een hele tijd geleden.

Het huisje is helaas gesloopt, echt heel erg jammer! Dikke fout van een toenmalige wethouder in IJmuiden.
Kijk toch eens wat een schattig huisje.
En ik... jaren jonger, dat wel, maar toch ook zeeeer schattig...

En dan nu terug naar de tekening, die ik bij het opruimen vond.

De tekening is van 10 januari 2005...

Toen zat ik nog wel eens te tekenen op de computer...

Ach... daar liggen Lola en Poekie heel lief samen op een dikke wollen deken. Moeder en zoon... 
Moe van het zwerven in de duinen...

Lekker dicht tegen elkaar aan. 

Ze hebben na de sloop van het huisje nog een hele tijd in Amsterdam gewoond. Geen zwerftochten meer, maar echte huiskatten...

De zoon, Poekie, ligt in IJmuiden begraven op de plek, waar het huisje stond.

En de moeder, Lola? Dat weet ik eigenlijk niet eens.

Zal toch eens vragen...

Bovenste foto: Henry Kloostra

.