Het Bolwerk

.

En nu het (misschien) laatste blogje over de Bolwerken in Haarlem...

Die bestaan uit twee gedeelten: Het Staten Bolwerk en het Prinsen Bolwerk.

Op deze oude kaart zie je aan de linker kant het Staten Bolwerk en aan de rechterkant... juist: het Prinsen Bolwerk.

Daar, langs het water wandel ik dus heel vaak met het hondje.

Op het Staten Bolwerk zat de vrouw met de poppen, tegenover het Dolhuys.

Thom, één van mijn buurjongetjes kwam me vertellen, dat hij prinsheerlijk was!

Ik moest er om lachen, zo'n lekker jochie, met zo'n ouderwetse opmerking.

Maar later begreep ik wat hij bedoelde: hij gaat na schooltijd naar de Naschoolse Opvang: "Prins Heerlijk".

Er staan een stuk of 11 werkelijk prachtige oude villa's in de Bolwerken.

En NSO "Prins Heerlijk" bevindt zich in een van die villa's..

Dit is aan de achterkant. Een grote villa met kippen en spelende kindertjes.

Het grappige is, dat ik vroeger het Bolwerk, zoals het geheel van de Bolwerken wordt genoemd, nooit iets aan vond en zelfs  een beetje eng. Maar gaandeweg begin ik het steeds meer te waarderen. 

De villa van Zocher staat er ook: Huize Zocher is één van de villa's aan het Bolwerk. Er zijn 15 appartementen in gebouwd waar rijke oude mensen sinds 2015 hun rijke oude dag kunnen leven... 

Klik hier maar eens voor een kijkje in de rijkheid...

Het Bolwerk... heerlijk om daar met het lease-hondje te lopen en een beetje te mijmeren...

.

Schoenenbomen

.

Nu ik het deze week toch over het Bolwerk in Haarlem heb, ook maar even iets minder serieus. Geen architectuur, geen vrouw met pop, geen afgebrande kerk, maar een zoekplaatje...

Zie jij wat er hoog in de boom hangt?

Ja, natuurlijk zie je ze! Een paar ouwe gympies!

Maar hoe komen die gympies daar en waarom...

Had iemand ineens geen zin meer in die ouwe afgetrapte dingen?

Mijn verbeelding gaat meteen aan de haal...

Als ik "gympen in de boom" op Google inpiepel dan vind ik ineens, dat het wel vaker gebeurt!

Zo is er een (winterse)  foto van een schoenenboom in Duiven:

En hieronder zie je een foto van een schoenenboom in Rotterdam, waar juist alle schoenen uit worden gehaald.

Het werd zeker te zwaar!

En dit is de oogst:

Hier een krantenberichtje over die boom in Rotterdam:  schoenenboom

Het blijkt dus, dat het een rage is, overgevlogen uit de USA:

skaters hangen hun oude gympies in de wilgen.

Geen graffiti, maar shoefiti...

In het NRC heeft dit verhelderende bericht gestaan:  NRC

En dan herinner ik me dat Henry en ik een paar weken geleden in de Jordaan liepen en in een van de straatjes... jahoor! Shoefiti! Henry fotografeert juist de schoenen aan de andere kant:

Shoefiti...

Wonderlijk fenomeen...

Korrels van Corten-staal

.

Dit gebouw staat op mijn hondenrondje en is een gebouw, met een naam. 

Het heet "De Korrels".

Vreemde naam voor een vreemd gebouw.

Een gebouw van top tot teen in roestig ijzer, waar 9 woningen in zijn gerealiseerd...

Dat roestige ijzer heet: Corten-staal.

's Middags ben ik er nog een keer naar toe gefietst om wat foto's te maken.

En van internet haal ik nog wat detail-foto's:

Het blijkt, dat het eigenlijk twee gebouwen zijn. Eén aan de straatkant en één aan de parkkant. 

De architecten Elsbeth Falk en Angie Abbink hebben meegedaan aan de Lieven de Key-wedstrijd. Een prijs voor bijzondere Haarlemse architectuur.

Nou... bijzonder is het wel. En Haarlems ook.

De gebouwen hebben toen (in 2010) dan ook de publieksprijs gewonnen. 

(klik op: publieksprijs en als je op "persbericht" klikt kun je nog meer foto's zien, ook betere van bovenaf)

Hier kun je de maquette van bovenaf zien. Het gaat om de gebouwen aan de rechterkant.

Links is het Dolhuys.

Ik vraag me af of het nu in deze warme zomerdagen binnen niet bloedheet wordt.

En ook vind ik er wat te smalle ramen in zitten, maar misschien heb ik niet goed gekeken...

Leuk om er twee keer per week met het hondje langs te lopen: je ziet steeds meer details.

Maar om er te wonen?

No way!

Geef mij mijn eigen huis aan mijn eigen grachtje maar...

Een groot gezin...

.

Gisteren een blogje over de Koningkerk aan de Kloppersingel in Haarlem.

Vandaag lopen we iets verder langs het water.

Aan de overkant van het Dolhuys zie ik een vrouw op een bankje.

Ze heeft een wandelwagentje bij zich. Lekker aan de wandel geweest en even uitrusten, denk ik.

Maar nee... ik zie uit de verte dat ze vier poppen naast zich heeft gezet. 

Ze zit een beetje in elkaar gedoken en er klopt iets niet...

Samen met het hondje loop ik verder en maak de bocht waardoor ik langs de vrouw kom.

Als ik vlak bij haar ben zeg ik: "Zo... U heeft een grote familie..."

"Ja, dit zijn ze niet allemaal, ik heb er vier meegenomen: Josje, Peter, Rikkie en Lies"

Ik zeg, dat ze er mooi bij zitten en er goed uitzien.

Dan kijk ik naar de vrouw.

Die ziet er helemaal niet goed uit.

Ze heeft bijna geen tanden meer in d'r mond en er liggen zeker 30 peuken voor haar op de grond.

Ze rookt als een maleier. Of is het: ze rookt als een ketter?

D'r haren zijn vettig.

En haar ogen staan niet echt helder, maar wel vriendelijk...

Ik vraag: "Mag ik een foto maken?"

Jawel, dat mag, maar wel graag van een afstandje. Niet van dichtbij.

Ik snap dat wel. 

Dan herken je haar ook niet op de foto.

Het is iemand, die het heel moeilijk heeft.

Ik hoop, dat mijn kleine praatje haar een beetje opgetild heeft.

Een praatje van niks was het, maar je weet maar nooit...

's Middags fiets ik aan de overkant en kijk naar het bankje waar ze zat. Leeg...

.

Koningkerk, Haarlem

.

Op 23 maart 2003 gebeurde er iets vreselijks.

Ik kan het me nog goed herinneren, omdat het de verjaardag van mijn moeder was.

Die zondagavond fikte de Koningkerk aan de Kloppersingel in Haarlem helemaal af...

Nou heb ik eigenlijk niks met "de" kerk en met deze kerk ook niet.

Ik vond het een lelijk gebouw.

Maar door die brand kwamen drie brandweermannen om.

Renz Knipper, Douwe van Kooten en Ben Hannenberg

Ik fietste op de dag van de uitvaart toevallig langs de brandweerkazerne en wat heel veel indruk op me maakte was, dat alle collega's van de drie mannen in vol ornaat in een lange rij voor de kazerne stonden om hun drie vrienden een laatste groet te geven.

De enorme begrafenisstoet kwam er net aan en ik ging aan de kant om op mijn manier ook een soort van groet te brengen...

Ik heb ze nooit gekend, maar ik had een brok in m'n keel van ontroering...

Op de plek van de oude kerk is nu een nieuwe kerk gebouwd en die zie ik twee keer per week als ik mijn rondje met het hondje doe.

De Koningkerk aan de Kloppersingel. En weer even lelijk. Ik heb er niks mee. Wat een raar gebouw!

Maar ik moet vaak aan die drie mannen denken...

5 vrienden

.

Wat zit hier achter?

Vijf vrienden op de fiets, van Haarlem naar Amsterdam...

Zie jij het? Ben benieuwd!

Prettig weekend en misschien een lekker fietstochtje in het verschiet...

Wester-Amstel

.

Waar kun je beter vertoeven dan aan de Amstel?

Nergens toch?

Sterker nog: ik ben aan een zijriviertje van de Amstel geboren: aan de Waver.

We fietsen er graag naar toe, want het is een schitterende fietstocht...

Aan de linkerkant heen en aan de rechterkant terug.

Dan kom je langs een buitenplaats, die Wester-Amstel heet. Eén van de 60, die er ooit langs de oevers van de Amstel gestaan hebben. Nu nog één van de drie.

Ik zie mezelf daar wel "schrijden" met een mooie lange japon aan...

En dat dan mijn mooie prins in het prieeltje wacht tot ik er ben...

En dat hij dan opstaat en naar me wuift en zegt: "Kom toch schone jonkvrouw, in mijn  prieel!"

En dat ik dan een beetje bekakt zeg: "Ach prins toch, even op mijn chaperonne wachten..."

Maar dat ik dan tóch niet wacht en lekker het prieel binnen ga om een beetje te flikflooien met die fijne prins...

Dat zijn nog eens tijden!

En dat je dan het hoofdgebouw binnengaat en er een andere prins een mooie melodie op een gitaar zit te tokkelen, omdat zijn prinses daar mooie beelden exposeert...

(klik op: Joke van Slooten)

Ja... als ik met mijn fantasie aan de loop ga, dan kom ik nog eens ergens...

En ben ik zomaar ineens even iemand anders...

Resto VanHarte

.

Ooit gehoord van Resto VanHarte? Nee? Ik eerst ook niet! Maar nu dus wel...

Het is een (soms reizend) restaurant, dat door vrijwilligers wordt beheerd, én gesubsidieerd wordt en waar je voor een habbekrats twee keer in de week een drie gangen menu kunt eten.

Meestal in een school of in een buurthuis.

Vorige week gedaan.

In Haarlem dus, in Coffeemania in de wijk Parkwijk.

Je schuift gewoon aan: geen deftige tafeltjes, maar samen aan tafel.

Heel gezellig en ontzettend lekker en... eten wat de pot schaft.
En de "crew" eet gewoon mee!

Er bevinden zich zo'n 27 resto's in heel Nederland (waaronder één in Venlo!)

Resto van Harte draait op vrijwilligers, vandaar dat de prijzen zo laag gehouden kunnen worden. 

Ik bedoel: 7 euro voor een drie gangen menu! Da's toch goedkoop?! 

Ik zat naast een aardige Filipijnse, waar ik heel gezellig mee heb zitten kletsen. Hele verhalen over haar eiland, waar ik toevallig een jaar of 15 geleden ook geweest ben: Cebu-Island. Maar dit terzijde.

Toch mooi meegenomen, als je een aardige tafeldame hebt.

Bij  https://www.restovanharte.nl/ kun je er meer over lezen en kijken, of er ook een Resto van Harte bij jou in de buurt is! Klik op: bij mij in de buurt?

Hier kun je een kort filmpje zien (51sec)

Resto VanHarte

Nu hebben ze even twee weken vakantie, maar daarna weer heerlijk eten!

Ga je een keertje mee? Laat maar weten, dan reserveer ik, want... je moet wel laten weten dat je komt in verband met de inkoop.

Bij ons in in de Jordaan

.

Heerlijk!

Eerder hier in de Eduard Planting Gallery foto's van the Stones gezien en afgelopen zaterdag naar de opening van een schitterende fototentoonstelling over David Bowie.

Foto's van Gijs Hanekroot.

Hij heeft foto's gemaakt van de zeer jonge Bowie, een beetje verlegen jongeman, toen nog...

Hier Gijsbert in het midden tijdens de opening van de expositie:

Hij heeft Bowie gekend, met hem gepraat en hem gefotografeerd. 

Schitterende foto's...

Ik heb ze speciaal voor Mirjam gemaakt en Henry heeft nog een hele serie voor haar liggen... 

Als je eens in de Jordaan komt: kijken!

Foto's van foto's zijn nooit perfekt, maar je krijgt wel een idee van de expo.

Van die jonge Bowie, voordat de wereld in extase over hem heen viel: een knulletje van net 20. Verlegen...

Het was een gaaf feestje. Heb me trouwens meteen opgegeven voor volgende partijtjes. Toch wel een aparte ervaring. (En gratis wijn, hahaha!)

The lost wallet

.

Als de trein stopt in Amsterdam gaat iedereen er uit.

Ik wacht altijd even tot de hele sliert reizigers er uit is.

Dan pas sta ik op en terwijl ik dat doe zie ik op de bank voor me een hele dikke portemonnee liggen.

Echt een hele dikke!

Omdat ik de kleinkinderen van school moet halen heb ik geen tijd om naar het buro gevonden voorwerpen te gaan. Ik neem het ding mee en zie later wel wat ik er mee moet doen.

Er zit een heleboel geld in, dat heb ik in de gauwigheid al gezien.

Als de thee op is gaan we kijken wat er allemaal in zit en van wie de portemonnee is.

Heel veel Hongaars geld, zo'n 40 Amerikaanse dollars en 150 euro.

En verder zeker 30 pasjes van allerlei winkels, maar ook een VISA kaart en...

een college kaart!

De portemonnee is van een jonge Amerikaanse studente, die in California studeert en nu een trip door Europa maakt. 

Ik zoek een emailadres: nergens... op geen enkel pasje en op geen enkel papiertje!

Maar... dan zoek ik haar op op Facebook. 

Ja! 

Gevonden... Ze heet Lianne en ik stuur haar een bericht via de "Messenger" van Facebook.

Niet lang daarna krijg ik een bericht terug van een dolgelukkige Lianne, die een paar dagen in Amsterdam is.

We spreken af, dat ze haar portemonnee komt halen in het huis, waar mijn kleinkinderen wonen.

Als de bel gaat loopt Wijs met me mee naar beneden naar de voordeur .

Daar zien we een dolgelukkig meisje met haar vriendje. Ze pakt een 20 dollar biljet uit de portemonnee en die geef ik aan Wijs, om er samen met haar broertje iets mee te doen...

Als ik niet zulke arendsogen had...

Toch wel blij met Facebook! Wie had gedacht dat ik haar ooit zou kunnen vinden?!

Eind-van-het-seizoen-feest

.

Waar zou ik zijn zonder mijn koor, Vrouwenkoor Malle Babbe?

Helemaal nergens!!

Het is zo heerlijk om samen te zingen.

En te lachen natuurlijk!

Woensdagavond hadden we het slotfeest.

Dat doen we elk jaar na de laatste repetitie voor de zomervakantie bij iemand thuis.

We maken allemaal een lekker hapje voor een groots buffet...

Het is altijd een groot succes, deze avond. Er wordt gegeten, gedronken, gelachen en gezongen. Onze dirigent Leny neemt altijd haar accordeon mee, dus je snapt...  genieten!

En we hadden geluk met het weer. 's Morgens regende het nog pijpestelen en gedurende het gehele feest scheen de zon.

Er is altijd wel iemand die een extra liedje zingt. Hier is Marieke, die de ukelele heeft ontdekt en daarmee heel fijne liedjes zingt:

En er is altijd een optreden van de Nadeo's...

Annelies, Mary en Maria zingen een soort van Andrew-Sisters-achtige liedjes. Heel leuk, altijd!

Kortom, je hebt nu een beeld van hoe "zwaaaaaar" mijn leven is!

Nu 6 weken vrij en dan gaan we weer lekker zingen...