Ik had het eerder al aangekondigd, maar ik ben vastbesloten: vandaag hef ik mijn account op. Helaas duurt het 30 dagen voor je account écht is opgeheven. Maar ja... dat moet dan maar.
Het icoontje heb ik al een paar dagen geleden van mijn mobieltje afgehaald.
Gistermiddag haalde ik het van mijn I-pad af en zo dadelijk gaat het ook van de computer.
Dag Facebook...
Tabé en succes ermee...
Sommige mensen ga ik missen, dat weet ik nu al.
Maar als je van FB af bent, leef je nog steeds en ben je altijd te bereiken. Ik verdwijn niet van de aardbodem.
Dus... bellen, mailen, koffieleuten, samen wandelen... we houden contact!
Zelfs als het pokke-weer is moet je minstens een half uur naar buiten.
Ik zeg altijd: "Een kwartiertje heen en een kwartiertje terug."
Goed tegen de winterdepressie, wordt beweerd.
Daarom heb ik geen last van winterdepressies, want ik ga er elke dag op uit.
Zaterdag was ik in Mokum bij Henry en we lazen een mail van mijn zwager, die op reis is in Guatemala en daar vooral heerlijk op terrasjes zit aan de rand van een groot meer.
Dat liet ik niet op me zitten, dus ik mailde terug dat wij een heerlijke fietstocht gingen maken en wandelen langs het IJsselmeer.
Met als beloning: snert!
Nou kun je wel zeggen dat je dat gaat doen, maar doe het dan ook!
Het was snerpend koud en de wind joeg ons om de oren. Zie je het voor je?
Dik ingepakt, we waren zogezegd gewapend...
Maar eenmaal in Durgerdam werden we beloond door een geweldig goed gevoel.
We liepen langs de dijkhuisjes, de één nog mooier dan de ander en liepen te fantaseren, dat we hier eventueel wel samen wilden wonen. Maar wel ieder een eigen "kantoor"...
Over de dijk verder, via Ransdorp naar Holysloot. Een bere-eind, maar... Henry trakteerde op echte snert in Het Schoolhuis.
En lekker dat die was!
Al met al "iets" meer dan een kwartiertje heen en een kwartiertje terug.
Heb jij afgelopen maandag ook meegedaan aan die onzin?
De idioterie rondom Blue Monday...
Ik hoop het niet!
Ik vind het zulke aangeprate onzin.
Echt belachelijk!
En ik doe er dan ook niet aan mee. Bah en nog eens bah!
Ik heb heerlijk gewandeld met het hondje (dat doe ik elke maandag) en genoten van de blauwe lucht boven mijn hoofd. Dat was het enige blauw en oh ja... het petje dat ik op had!
Weet je nog dat ik vorig jaar opgelicht was door een man, die beweerde mijn nieuwe buurman te zijn?
Nou... het is allemaal goed gekomen: ik heb nu écht nieuwe buren. Ik heb vorige week kennis gemaakt en het zijn twee heel aardige mensen, ongeveer een jaar of 45.
Heel opgewekt en prettig.
Reden dus voor mij om een gat in de lucht te springen en het universum te bedanken voor dit mooie kado!!
Eindelijk brandt er weer licht bij de buren. Eindelijk weer leven in de tent!
Dat ze eerst moeten verbouwen snap ik wel.
Buurman Jan had er op zijn manier het beste van gemaakt, maar er mag wel het een en ander verbeterd worden.
Het plafond wordt in de oorspronkelijke staat hersteld.
Kijk eens wat een mooi plafond ik heb. En dat zit bij mijn nieuwe buren allemaal achter een verlaagd plafond met spotjes erin:
Dus... nieuwe buurtjes... succes en maak er wat moois van!
Kijk eens... zo zit ik er bij vanwege de herrie van het slopen:
Ik had ooit een tante, tante Diny, die kunstenaar was en best mooi kon tekenen en schilderen.
En wandkleden maken. En misschien kon ze nog wel meer.
Ze vroeg me of ik een keertje wilde komen poseren.
Samen met een vriendin zouden ze mij dan tekenen.
Nou zat Roosje toen op de kleuterschool, en ik had verder geen werk, dus ik naar tante Diny.
Ik moest op de bank gaan zitten en zij zetten hun tekenspullen klaar.
Ik had om de tijd te breken een boek mee genomen, want het leek me heel slaapverwekkend om de hele tijd stil te zitten en een beetje voor me uit te staren.
"NEE, NEE, NEE... niet lezen!!" riepen ze allebei dodelijk verschrikt.
Huh??? Niet lezen??? Waarom dan niet?
Omdat dat geen gezicht was, een lezend model.
Geen gezicht?? Sodemieter toch gauw op!
Wat dacht je dan dat dit kindje deed, geschilderd door Johann Gudmundsen:
Of deze vrouw, geschilderd door Edward Simmons:
En wat dacht je van dit prachtige lezertje, door Briton Rivière... En kijk eens: de hond leest gewoon mee.
Dus... la-me-nie lachen... een lezend model geen gezicht?
Zeker ook nooit De Lezende Moeder van Rembrandt gezien??
En tegenwoordig kun je duizenden lezertjes op het web vinden. Bijvoorbeeld op Pinterest (most famous paintings of reading women)
Kan me er nog steeds kwaad over maken... Die twee would-be kunstenaars in hun bekakte atelier. Blêh!
In Mokum in een weggeefkast vond ik een boekje van Paolo Cognetti: De buitenjongen
En omdat ik De acht bergen van hem gelezen heb en er erg van onder de indruk was, vond ik deze vondst echt een mazzeltje...
Terug in de trein naar huis begon ik er meteen in te lezen.
Ik vind het gevonden boek eigenlijk best wel spannend.
Terwijl het toch gewoon mooie verstilde literatuur is: een filosofische vertelling over de schoonheid van eenzaamheid, over onze band met de natuur en met onze familie.
Het andere boek: De acht bergen is een ontroerend verhaal over de vriendschap tussen twee jongens, Pietro en Bruno. Het verhaal speelt zich af in een piepklein dorpje in de bergen: de Alpen in het noordwesten van Italië.
Cognetti heeft een groot gedeelte van zijn jeugd in de bergen doorgebracht. Elke zomer huurden zijn ouders twee maanden lang een hut op grote hoogte. Ik denk dat hij er daarom ook zo mooi over kan schrijven.
Toen het rond zijn dertigste misging in zijn leven is hij radicaal met alles gestopt en teruggegaan naar de 2000 meter hoogte van zijn jeugd: hij kocht een berghut en is gaan schrijven.
Hier zit hij voor zijn hut, waar hij elke zomer naar toe gaat om zijn boeken te schrijven.
Een hut zonder internet en zonder telefoon.
Geen mobieltje en geen tv.
Een hut om een tijdje alleen te zijn.
Maar niet te lang, want hij houdt van zijn vrienden en hun gesprekken.
Om daarna weer te kunnen genieten van het alleen-zijn.
Hij zegt: "Ik heb vriendschappen nodig om me ergens geworteld en thuis te voelen."
Daarom gaan zijn boeken over de bergen én over vriendschappen.
Erg mooi. Aanrader!
De acht bergen heb ik digitaal. Als je het boek wilt, dan stuur ik het je op.
Nee, het gaat vandaag niet over sneeuw... hoewel ik best wel een keertje een lekker laagje sneeuw zou willen en dan het zonnetje er op... je weet wel, écht winter!
Nee... Snow is een hond, die ik regelmatig zie als ik Lizzie, het lease-hondje uitlaat.
In de Bolwerken van Haarlem is het goed lopen.
En dat weet het baasje van Snow ook...
Snow is een energieke, zwart-witte Border Collie, die altijd aan het "werk" is.
Zij wil altijd balletjes ophalen en sjeest als een gek langs de paden...
Haar baasje heeft dus altijd iets te "werken" bij zich.
Ik vroeg hem, hoe de hond heet. Snow dus.
"Ze is helemaal niet zo wit, maar moeder de vrouw heeft deze naam uitgezocht..."
Haha... "Moeder de Vrouw": een ouderwetse uitdrukking die je niet vaak meer hoort.
Hier is een Border Collie met een wit frontje. Snow is daar altijd helemaal bemodderd, een echte doerak dus!
Dienie weet wel wat ik bedoel...:))
Snow kent mij inmiddels ook een beetje en ze weet dat ik graag het balletje een eindje verderop schop. Vindt ze leuk...
Deze foto maakte ik vorige zomer... de bomen zaten nog volop in het blad:
Het is even zoeken, maar als je goed kijkt zie je Snow met "iets" bezig, terwijl het baasje lekker staat te kletsen.
Snow is een echte boender en dat moest maar zo blijven...
LA ZAMBOMBA is een kinderliedje dat bij Henry thuis veel werd gezongen.
Sja, wat wil je dan ook met een Spaanse (Andalusische) moeder!
Een zambomba is een instrument: een foekepot.
Waarschijnlijk ontstaan ergens in de middeleeuwen en het instrument ziet er zo uit:
Een stenen pot met een varkensblaas er strak overheen getrokken. In die blaas zit een gaatje en daar gaat een rietje doorheen, dat op en neer bewogen wordt en een heel speciaal geluid maakt.
Het liedje, La Zambomba, werd op de begrafenis van de oermoeder, Maria de los Milagros Garcia Lopez y Lopez gezongen.
In de stromende regen stonden al haar kinderen om het open graf en zongen La Zambomba uit volle borst, terwijl hun tranen zich mengden met de regendruppels.
Ik kende het liedje toen niet en ik dacht dat het om een socialistisch strijdlied ging.
Natuurlijk werd mij later verteld waar het liedje wél over ging.
En inmiddels zing ik het uit volle borst mee.
Dit is de Spaanse tekst van het liedje:
La Zambomba tiene un diente
y el carrizo tiene dos
y la niña que la toca tiene mas que veintidos.
Toca la zambomba, mene el carrizo.
La gente de Roma no comen chorizo,
lo que alli se comen... es jopo de borrico
En dit is de vertaling:
De foekepot heeft 1 tand
en het rietje heeft er twee
en het meisje dat haar bespeelt heeft er 22
Speel de foekepot, beweeg het rietje.
Het volk van Rome eet geen worst.
Wat ze daar eten is staart van de ezel.
Gewoon een gek kinderliedje.
Maar door die acht volwassenen rondom dat graf zo vol overtuiging gezongen leek het dus wel op een protestlied.
Afgelopen dinsdag hadden we het er nog over...
Over hoe het toen regende.
En hoe de kinderen eigenlijk hun "madre" niet wilden laten gaan...
Tot slot een filmpje over een Zambomba-maker. Hij doet het ook even voor. Zelfs van een bierblikje heeft hij een zambomba gemaakt!
