Rustig voortdeinen

.

Bij Afanja  (klik voor een buitengewoon mooi blog over de maanlanding en prachtige maanfoto's) zag ik een mooie zin:

 "...zal ik eens kijken of ik me een tijdje rustig op het ritme van tijd en ruimte voort kan laten deinen …"

Ik leen de zin even... en ga de zomer in.

Rustig voortdeinend op het ritme van tijd en ruimte.

Ik ga vakantie houden in eigen tuin...
Tot later!

Yesterday, de film

.

Vorige week naar de film "Yesterday" geweest.

Ik vond het wel een grappig verhaal:

Een jonge, onbekende, maar welwillende zanger (gespeeld en gezongen door Himesh Patel)  krijgt een rottig fietsongeluk en als hij eenmaal bij is gekomen in het ziekenhuis blijkt, dat hij in een ander universum terecht is gekomen.

Een universum, waar de Beatles volkomen onbekend zijn.

Hij is De Enige Zanger Ter Wereld die The Beatles kent. 

En dus kent hij... alle liedjes van The Beatles.

Als hij weer hersteld is doet hij net alsof hij degene is die de geniale liedjes van John Lennon en Paul McCartney schrijft.

En dan wordt hij eindelijk beroemd. 

Heel beroemd zelfs.

Leuke rol voor Ed Sheeran, die jaloers is, omdat onze zanger van die mooie liedjes schrijft!

Ik vond het een enige film.

Maar... zoals Henry naast mij zei: "Er zat veel meer in".

En dat zou wel eens kunnen.

Er speelt een liefdesverhaaltje in mee, dat had inderdaad beter uitgesponnen kunnen worden.

Maar ik heb genoten van de liedjes, want ik ben een echte Beatles-fan.

Van mij hoeven films niet allemaal "high-brow"te zijn, zoals ze dat zo keurig zeggen in Engeland.

Ik ben zelf ook niet "high-brow"...

Dus doe mij maar zo'n lekkere film met Beatles-liedjes! Heerlijk...
Zelfs als Himesh Patel ze zingt.
Hier zingt hij "Yesterday". Mooi hoor! Bijna net zo mooi als je-weet-wel.

Mozaiek in Mokum

.

Zaterdag fietste ik naar de Oostpoort in Mokum toen ineens mijn oog op een enorm kleurig en enorm groot mozaïek viel.

Het zit vast aan de spoordijk bij het Muiderpoortstation.

Ik stapte meteen af om het beter te gaan bekijken en om foto's te maken.

Kijk dit is het:

Het is zeker 6 meter breed en 3 meter hoog. 

Dat is nogal wat, he! Hoe maak je zoiets? In je atelier of ter plekke?

Ik zal eerst maar eens even wat details laten zien:

De kunstenaar heeft allerlei scherfjes gebruikt, maar ook tegeltjes:

Links op de muur zie ik de naam van de maker: Fabrice.

En het werk heet: Scherven van beschaving.

Je kunt overigens niet om de naam van de maker heen, want midden op het werk staat-ie nog een keer in mozaïek. De WWW en de .NU zijn er later op aangebracht.

Nou... dan weet je het wel: dat ga ik thuis opzoeken... en wat vind ik?

Fabrice Hünd heeft vijf! van die megamozaïeken in de openbare ruimte van Amsterdam geplaatst.

Op internet vind ik een foto, waar hij bezig is met een werk op straat:

Gewoon languit op de grond bezig met kleine steentjes en tegeltjes...

Het ontwerpen zal wel in het atelier gedaan zijn, maar het echte werk... gewoon op straat...

Ik ga zéker de andere mozaïeken opzoeken, in Amsterdam.

Ik hou wel van al die kleuren.

De kunstenaar draagt (denk ik) bijna altijd een lekker kleurig shirt...

Er is nog heel, heel veel werk van Fabrice te zien op http://www.fabrice.nu/

Echt een leuke ontdekking, zomaar op de fiets...

Lang leve de opera!

.

Eigenlijk ben ik niet eens zo'n enorme opera-fan...

Maar ja... als je verloofde kaarten heeft geregeld voor DE OPERA in Verona...

dan zeg je natuurlijk geen nee. Dan wil je dat volop en met volle teugen meemaken!

Henry heeft kaarten gekocht voor de opera "Carmen" in de arena in Verona...

Het lijkt me een geweldige ervaring daar in die arena.

En ook het hele gebeuren in die stad, die op z'n kop moet staan door al die operaliefhebbers.

En dan die opera: de Carmen van de Franse componist Georges Bizet.

Het verhaal over een rebelse meid, die verliefd wordt op Don José, maar uiteindelijk tóch op een aantrekkelijke stierenvechter valt...

Oei oei oei, als dat maar goed gaat!

Ik moet wel even eerst het verhaal inlezen, want ik denk niet dat ik er iets van versta.

Het lied hieronder ken ik wel, althans de melodie:

Over een paar weken zit ik daar... 

Wat moet je eigenlijk aantrekken??

Jij ook altijd...

.

Afgelopen vrijdag ging ik, zoals elke vrijdag, met de trein naar Mokum, naar mijn verloofde.

Zo rond 16:45 neem ik dan de trein en reis naar mijn "tweede huis"...

Wat ik zag gebeuren was zo geestig, dat ik het even wil laten weten...

Ik stond gewoon te wachten op het perron en vlak bij de trap was een keurige man zijn veter aan het strikken.

De trein naar Leiden stond klaar om te vertrekken, komt er een man de trap op hollen, echt op het aller-, allerlaatste nippertje. Hij struikelt over de man, die met de veters bezig is.

Op dat moment gaan de deuren van de trein naar Leiden dicht.

De man schreeuwt: "Jij ook altijd met je rotveters!"

Hahaaaaa... ik moest zo lachen! Heerlijk!

De trein naar Mokum haalde ik zelf overigens met gemak...

Ziekenbezoek

.

Een gaaf gedicht van Judith Herzberg.

Naast Willem Wilmink één van mijn favoriete dichters...

Ziekenbezoek

Mijn vader had een uur lang zitten zwijgen bij mijn bed.

Toen hij zijn hoed had opgezet

zei ik, nou, dit gesprek

is makkelijk te resumeren.

Nee, zei hij, nee toch niet

je moet het maar eens proberen.

(Judith Herzberg. Uit: Beemdgras)

En hier is een klein kadootje.
Een mooie kussensloop om je hoofdje op te leggen...
Met een gedicht van Judith Herzberg erop geborduurd:

De lidcactus, dit jaar 2019

.

Al eerder schreef ik een keer over de oude plant, die bij mij in de voorkamer staat: de lidcactus.

Hier kun je het eerste blogje lezen, helemaal uit 2010: 02-07-2010

En hier de tweede: 13-07-2017

Geen wereldschokkende verhalen, gewoon een beetje ouwehoeren over een ouwe plant...

De plant is inmiddels 40 jaar oud en ik vertroetel 'm wel een beetje.

Niet teveel, want dat schijnt nou ook weer niet goed te zijn.

Kijk... hier staat-ie, dit jaar, in volle, prachtige bloei op 26 juni:

Als de bloemen zijn uitgebloeid laten ze los en vallen op de grond.

Dan verzamel ik ze... om te drogen en te tellen.

Ik vind ze er net als hiëroglyfen uitzien:

Op elk blaadje liggen er ongeveer 80 te drogen.

Er zijn 5 blaadjes met gedroogde bloemetjes.

Dat maakt in totaal 400 bloemen.

400!!

En weet je wat zo leuk is?

Als ik tegen de plant zeg: "oh, wat ben je mooi..." dan geeft-ie me er wéér een bloemetje bij.

Echt waar! Ik verzin het niet...

Als ze allemaal losgelaten zijn gooi ik ze in de tuin...

Vergeetachtigheid...

.

Ik ben eigenlijk al mijn hele leven nogal vergeetachtig.

Best wel onhandig soms.

Maar wat me van de week overkwam?

Doe ik een keukenla open en "wat sien-ik"?

De telefoon tussen het keukengereedschap!

Nou ja zeg... moet niet gekker worden!

Als kind van ongeveer 12 moest ik eens een pan naar de keuken brengen.

Wij hadden een huis met drie verdiepingen en voor mijn gevoel "ineens" stond ik boven in mijn kamertje, met die pan nog in mijn handen.

Had ik de drie trappen naar boven met die stomme pan gelopen.

Nou ja zeg...

Alweer een munt erbij!

.

Van de week kreeg ik toch zulke leuke post!!

Kijk... dit is de envelop... eerst de achterkant, want die zag ik het eerste:

Ik heb het melodietje even op de piano gespeeld. Het is een walsje, maar ik kon het niet zo gauw herkennen. Wel een vrolijk walsje...

En dan komen we nu bij de voorkant van de enveloppe met een paar bijzondere postzegels:

Ik maakte de envelop open en er zat van alles in...

Een kaartje, een bloemetje, een lapje ... kijk maar eens:

Ik werd steeds nieuwsgieriger... van wie zou dat nou allemaal zijn??

Het handschrift zei me niks, maar toen las ik het kaartje!

Ohhh... een twee euro munt!

Helemaal met de post gestuurd door mijn webbie Mieke.

Wat vind ik dat lief, zeg!

Ik heb 'm bij de andere munten geplakt!

Inmiddels heb ik er 7, plus die ene eerste.

Dank je wel, Mieke.

Ik zal 'm heel goed bewaren...

Wishful Singing in het Openluchttheater

.

Vorige week had ik het over een enig en mooi concert in het bos door "Wishful Singing": 5 jonge vrouwen met prachtige stemmen.

En wat denk je??

Had Henry kaartjes gekocht voor een yoga-concert van deze 5 zangeressen in het Openluchttheater in Caprera (Bloemendaal)

Jemig!!

Wat ben ik toch een mazzelaar...

Gisteren zijn we er naar toe gegaan. Ik wist niet wat ik er bij moest denken: een yoga-concert.

Nou... ik kan je wel vertellen... ik was wéér betoverd!

Volgt u mij maar!

Te midden van fluitende vogeltjes zaten we op de tribune te genieten van deze vijf prachtige stemmen en een hele lieve yoga docent, die ons tot opperste ontspanning bracht.

En ze heette Roos.  

Dus ja... dan kan het ook niet anders... www.rozanandayoga.nl

Die stemmen van die vrouwen zijn zo puur en zo zuiver... Daar raak ik dus heel ontroerd van...

Ze zongen van alles: zelfs een paar liedjes van de Beatles, met eigen composities. En natuurlijk mooie Gregoriaanse muziek. En Bach!

Ook mochten we meezingen, wat altijd fijn is om te doen.

Na afloop hebben we nog met één van de zangeressen gepraat. 

Toevallig waren er ook nog twee koorvriendinnen, en dat maakte het helemaal tot een feest.

Je snapt... ik ben fan!

Ik ga ze zéker volgen... https://www.wishfulsinging.nl/

Wishful singing in het bos

Woensdagmiddag ben ik, in het kader van de Koorbiënnale hier in Haarlem, naar een concert geweest in een landgoed ergens diep in Aerdenhout.

Eerlijk gezegd had ik er niet op gelet, wat voor concert het zou zijn, maar ik had van iemand gehoord, dat het om een groepje jonge zangeressen ging, dat de sterren van de hemel zingt, nou... dat kan ik goed gebruiken. Kom maar op met die sterren.

Samen met vriendin Carla fietste ik naar het landgoed en daar moesten we nog zeker anderhalve kilometer lopen.

We volgden linten en vogeltjes, een soort van spoorzoeken dus:

Een zalige wandeling, omlijst met vogelenzang!

En daar zagen we het podium: een tent midden in het bos...

Ik vond het reuze spannend. Een concert in een bos. Waar maak je dat nou mee? En met dit mooie weer ook nog!

Toen bleek dat het een "Familie-concert" was...

En concert voor jong en oud dus. Opa's, oma's, kindertjes en papa's en mamma's en wij dus: Carla en ik...

Ik hield mijn hart vast... allemaal kindertjes, die natuurlijk aan het dollen  en keten waren?

Nou, nee hoor! Ze waren hartstikke lief en vol aandacht.

En dat die kinderen zo lief en vol aandacht waren kwam helemaal door het koortje van de jonge vrouwen met die mooie stemmen.

We mochten meezingen en doen. En de kinderen?

Die zongen mee en deden mee en iedereen was zo ontzettend blij. Wij ook!

Prachtige stemmen van 5 prachtige jonge vrouwen.

Ik voelde echt een ster door m'n hoofd schieten. Echt waar!

Na afloop was er limonade en een koek. Waar vind je dat nog na een concert?

Nou... daar in Kennemerroode dus. 

Zomer...

.

Het gedichtje hieronder kwam ik een tijdje geleden tegen.
Het is geschreven door een Engels meisje van pas 12 jaar oud. Knap hoor!

Ik vind het wel bij onze zomer passen... En bij de foto's, die ik pas geleden hier op het strand maakte... 

We zijn lekker 's avonds om 9 uur nog naar het strand gefietst om de zon in de zee te zien zakken!

Heerlijke zomer...

Summer

I love summer! Summer is hot.

It's sun and shade.

It's water to wade.

It's frogs and bugs.

It's grass for rugs.

It's eating outside.

It's a tree-swing ride.

It's tomatoes and corn.

It's dew in the morn.

It's dogs and boys

And lots of noise.

It's a hot sunny sky.

It's summer. That's why.....

I love summer.

(Lisa, 12 years)

foto's © Marlou

Haarlem: De Dakkas

.

Als je nou een keertje in Haarlem bent, om te winkelen of te banjeren of voor de Filmschuur of om te zwemmen in De Houtvaart... laat dat dan even weten, want dan trakteer ik je op een bakkie in de Dakkas.

(Een biertje mag ook... )

Vanaf de straat kun je een puntje van De Dakkas zien.

Mooie muurschildering ook trouwens! Geschilderd door Telmo Pieper en Miel Krützman...

Hier zie je ze bij de realisatie en daaronder de muurschildering nog iets beter:

De Dakkas is gebouwd bovenop Parkeergarage de Kamp.

Je kunt met de lift naar boven en zit er verrukkelijk met een prachtig uitzicht over de stad Haarlem.

Dat is echt genieten, he Jetteke?!

Lekker in de zon en op het dak van Haarlem...

Oh ja, ik was er ook!

Een geweldige lokatie. Kom maar op! Ik trakteer...

Ja, jij ook, hup! Naar De Dakkas, het leukste Paviljoen van Haarlem.

Binnen is het ook zeer gezellig! Echt een aanrader...

Ga je mee?

.

Het is heel laat in de avond als de telefoon gaat...

Meneer Aap ligt allang op één oor en gromt, dat het geen stijl is, dat er zo laat nog gebeld wordt.

De telefoon rinkelt maar en rinkelt maar...

Hij moet nog wakker worden en wrijft de slaap uit z'n oog. 

Hij gaapt nog eens groot en neemt nogal sacherijnig de telefoon op.

"Ja, wat nou?!" roept hij door de telefoon.

Maar als hij hoort dat het Vriendin is dimt hij toch een beetje.

Zij mag hem dag en nacht bellen en wakker maken... dat heeft hij eens tegen haar gezegd.

Dus ja...

Maar als Vriendin zegt: "Ga je mee naar de film?" dan wordt hij toch een beetje pissig.

"Het is al dik over elven. Doe normaal, zeg! Ik lag al te slapen..."

Hij begrijpt haar niet altijd even goed. En dit snapt hij al helemaal niet en zeker niet als ze zegt, dat het om morgenmiddag gaat. 

Bijna wil hij "Hoepel toch effe gauw op" roepen, maar hij houdt zich in en vraagt om welke film het gaat. Tja, hij is nu toch al wakker...

En hij hoort aan de stem van Vriendin, dat ze opgewonden is...

"Yesterday...! Yesterday...! Yesterday...!" roept ze.

Dan ineens is hij klaarwakker... Hij veert op en roept... "We gáán! NU!"