Herinnering aan de Kweekschool

Ooit, van 1961 tot 1966 zat ik op de Kweekschool, tegenwoordig de PABO.

Het was een school, die in een villa gevestigd was aan de Koepellaan in Bloemendaal. Geweldige tijd gehad daar. De eerste biertjes, de eerste verliefdheid... wat een tijd! 

Ik heb er Hans Klap, mijn eerste echtgenoot leren kennen! Hij bleef zitten, waardoor hij bij mij in de klas kwam... 

Als mijn eerste vriendje én Hans nog zouden leven, zou ik die tijd helemaal over willen doen.

Maar ja... je kunt niks overdoen. Je kunt wel terugkijken. En dat doe ik graag. Bijvoorbeeld...

Eens per jaar was er de Contactavond. Dat was een avond, waar de hele school aan meedeed met toneelstukjes, liedjes en sketches en allerlei waar we ons mee vermaakten. Na afloop was er geen dansen, want de Contactavond werd gehouden in het Concertgebouw, dat speciaal voor onze school was afgehuurd. Alle ouders, alle klassen... iedereen was er. Bomvolle zaal.

Ik deed overal aan mee. Ik zong jiddisje liedjes met mijn gitaar. Soms met een klasgenoot, als een soort van "Ofarim" en soms alleen.

Van een van mijn toenmalige klasgenoten kreeg ik vorige week een foto toegestuurd. We deden mee aan een toneelstuk. Weet niet meer hoe of wat. Dit is de foto:

Wat sta ik daar vol vervoering te kijken naar Peter... Nee, hij was geen vriendje van me. Maar wel een leuke jongen. En zie je dat?? Er werd GEROOKT op het toneel. Ongelooflijk... Zou nou niet meer kunnen...

Heerlijk om even terug te kijken...

Mooie schoorstenen

Misschien weet je nog, dat ik eens een mooie oude fabrieksschoorsteen (klik) spotte, hier midden in de stad. Inmiddels weet ik er iets meer van, want de broer van Mieke en ook Joost, de zoon van vrienden van me, wisten me te vertellen, dat het ooit de schoorsteen van bakkerij Carels was.

Als je er eenmaal op gaat letten, dan zie je overal van die mooie oude schoorstenen. Gelukkig kunnen de meeste bewaard blijven. Soms moeten ze onder groot protest gesloopt worden. Jammer!!

Vorige maand zag ik in Bloemendaal ineens een mooie oude schoorsteen. Zomaar midden in een klein nieuwbouw wijkje. Zie je wel... Ze hoeven niet altijd gesloopt te worden. Ik liep naar een man, die daar bezig was en hij kon me vertellen, dat de schoorsteen die van stoomblekerij Bijvoet was. Al een paar 100 jaar oud...

Gelukkig wilde men de schoorsteen graag behouden en volgende week wordt er begonnen met de restauratie. 

De schoorsteen valt onder dorpsaanzicht...

Dat betekent, dat-ie niet gesloopt gaat worden.

In het stadsarchief van Haarlem kan ik er meer over te weten komen, maar ik vond dit alvast heel leuk om te horen...

Nummer 100 in Bloemendaal

Op zoek naar nummer 100 in Bloemendaal, waar ik het 2 weken geleden over had (zie: blogje nummer 100) heb ik in ieder geval één adres gevonden, waar de huisnummering van de 102 naar de 96 ging (of andersom) en wel bij mijn geliefd cafeetje 't Hemeltje, of te wel: de Huiskamer van Bloemendaal.

Op het www vond ik nog een mooie oude foto:

Ik ging er vroeger regelmatig spijbelen: een beetje biljarten en koffie drinken. Mijn school, de Da Costa Kweekschool, was namelijk om de hoek in de Koepellaan. 

Afgelopen zondag waren we er weer even, voor een heerlijke capuccino.  En later in de middag kwam ik er die kwibus, die steeds de weg vraagt weer tegen:

Ik blijf wel zoeken naar nummer 100 in Bloemendaal, maar echt... het bestaat daar niet! Ik weet het zeker...

Nummer 100

"Ik moet even naar nummer 100..."

Ken je die uitdrukking? Vroeger was dat de uitdrukking om te zeggen dat je naar de wc moest. Dat was blijkbaar netter dan het woordje wc. Het kwam voor het eerst voor in 1685, een ander woord voor "heimelijk gemak": nummer 100

Ik zeg gewoon, dat ik naar de plee moet, of dat ik moet piesen, maar dat was nooit zo netjes...

Nu wil het geval, dat er in Bloemendaal, waar ik een aantal jaren woonde, het huisnummer 100 niet voorkomt.

In heel Bloemendaal zul je echt nergens nummer 100 vinden. 

Gelukkig zijn ze in Haarlem niet zo bekakt.

Op zoek naar mooie voordeuren kwam ik dus wél een nummer 100 tegen. En gewoon hier om de hoek...

Kijk maar:

Ik had nummer 100 al in het voorjaar gespot, maar nu... mooi met blaadjes en zomers:

Ik blijf het gek vinden... in heel Bloemendaal géén enkel nummer 100!!

Wishful Singing in het Openluchttheater

.

Vorige week had ik het over een enig en mooi concert in het bos door "Wishful Singing": 5 jonge vrouwen met prachtige stemmen.

En wat denk je??

Had Henry kaartjes gekocht voor een yoga-concert van deze 5 zangeressen in het Openluchttheater in Caprera (Bloemendaal)

Jemig!!

Wat ben ik toch een mazzelaar...

Gisteren zijn we er naar toe gegaan. Ik wist niet wat ik er bij moest denken: een yoga-concert.

Nou... ik kan je wel vertellen... ik was wéér betoverd!

Volgt u mij maar!

Te midden van fluitende vogeltjes zaten we op de tribune te genieten van deze vijf prachtige stemmen en een hele lieve yoga docent, die ons tot opperste ontspanning bracht.

En ze heette Roos.  

Dus ja... dan kan het ook niet anders... www.rozanandayoga.nl

Die stemmen van die vrouwen zijn zo puur en zo zuiver... Daar raak ik dus heel ontroerd van...

Ze zongen van alles: zelfs een paar liedjes van de Beatles, met eigen composities. En natuurlijk mooie Gregoriaanse muziek. En Bach!

Ook mochten we meezingen, wat altijd fijn is om te doen.

Na afloop hebben we nog met één van de zangeressen gepraat. 

Toevallig waren er ook nog twee koorvriendinnen, en dat maakte het helemaal tot een feest.

Je snapt... ik ben fan!

Ik ga ze zéker volgen... https://www.wishfulsinging.nl/