Inspiraties...

Soms zit je met je handen in je haar, want... geen inspiratie om iets te schrijven. Nou is het schrijven absoluut geen verplichting en alleen maar leuk, dus waar heb ik het dan over? 

Maar goed... Bij het bloggen horen ook webbies. Ik heb er een heleboel en daar ga ik voordat ik een nieuw blogje maak altijd even langs, want daar heb ik best veel lol aan.

Bij de een moet ik lekker lachen, bij de ander heel erg nadenken, en weer een ander inspireert me om iets te gaan doen.

Zo heb ik dus de term: "Bless the house" geleerd van Cellie. Zij doet regelmatig een rondje "Bless the house" en dat is niet met een wierookje rondlopen en magische liederen zingen. Nee hoor... heel gewoon: een beetje opruimen en wat vlekjes wegwerken, meer is het niet.

En Riet maakte een mooi gordijntje en meteen dacht ik... jaja... moet ik ook even doen, want het gordijntje bij de voordeur begint sleets te worden...

Even een lapje zoeken. 

En tot slot Helene. 

Die maakte een lekkere strandwandeling en ik dacht meteen... doen!

Dus... Jacobanita! Ik kom er aan... We gaan lekker even langs de vloedlijn...

Misschien valt er nog wat te jutten?

Waar word jij door geïnspireerd?

Gebouwde Trots (2)

Pas geleden heb ik samen met nog wat geïnteresseerden een fietstocht gemaakt langs een aantal nieuwbouwprojekten in Haarlem. We kregen bij elk projekt tekst en uitleg van de betreffende architecten en ik was verbaasd over zoveel gaafs hier in mijn eigen stad.

Eén van de projekten ga ik een beetje uitlichten en dat komt doordat ik 5 jaar geleden al de gevel die daar los stond heb gefotografeerd (zie logje van gisteren). Ik was nieuwsgierig wat het geworden is. Nou... dat is geweldig!

De gevel is onderdeel geworden van een appartementencomplex dat heet: De Spaarne Kroon.  De architect van Pieters Bouwtechniek, die het ontworpen heeft heeft ons er het een en ander over verteld. Kijk... hier staat hij met een bouwtekening en met een foto:

Wat blijkt nou?

De oude gevel is onderdeel geworden van een appartementencomplex en wel van (slechts) vier appartementen. Ieder van meer dan 270 m². Kun je je dat voorstellen?  Elke appartement bevat in de breedte 4 gevels. Kijk... uit de website van Pieters Bouwtechniek heb ik een mooie overzichtsfoto geplukt en er (sorry)  een beetje achterlijk lijntje omheen getekend. 

In het rechter gebouw, met de ovale ramen zitten de oorspronkelijke gevelstenen. 

Het lijken vier vertikale huizen, maar dat is maar schijn. Horizontaal zijn het vier enorme appartementen.

Dit is weer een foto van mezelf van de oude gevelstenen in het rechtergebouw:

Het gehele complex heet Spaarne Kroon. Er zit natuurlijk een garage onder en er zit een lift in, en... enorme daktuinen aan de achterkant. GIGA!

Van het oude gebouw zijn nog meer ornamenten gebruikt. Echt mooi vind ik dat:

Je ziet een heel lichtblauw pijltje naar het ornament, boven de garage deur:

De voordeur is ook best wel imposant. Wat zal daar een  enorme hal achter zitten!

Misschien wel zo groot als mijn hele huis?

Tot slot nog een overzichtsfoto vanaf de overkant van het Spaarne... met compliment voor de architect en de bouwers.

Klik *hier*  bij Pieters Bouwtechniek maar even op, om nog meer over het gebouw te weten te komen... 

Gebouwde trots (1)

Vijf jaar geleden, 22 april 2015, schreef ik een blogje over een losstaand stuk gevel, hier in Haarlem aan het Spaarne.

Ik herhaal dat blogje vandaag hier even, want het is best interessant voor de "Gebouwde Trots" van morgen.

Klik op: De gevel aan het Spaarne

Tot morgen...

Ik zie, dat er bij de reacties op het blogje van toen inmiddels twee overleden webbies staan: Gerda Yd en Wim... Ik mis ze nog steeds en daarom hieronder twee foto's. Eén van Wim, die op La Palma woonde en elke dag steenmannetjes maakte:

En onderstaande foto is van GerdaYd met haar eigen bijschrift:

"I'm a very tough, but a nice chick with a licence to click! *wink, big smile"

Het mannetje van Eric Coolen

Eric Coolen is een Haarlems kunstenaar, die een soort van running gag (sorry, weet er geen Nederlands woord voor) heeft: Het Mannetje. Waarschijnlijk is Het Mannetje ontstaan door een schaduwbeeld van Eric zelf:

 

Dat heeft hem geïnspireerd om Het Mannetje in de afleveringen van de serie  "Verscholen Haarlem" in het Haarlems Dagblad te zetten.

De lezers moeten dan eerst raden waar Het Mannetje staat...

Deze hieronder is voor mij niet moeilijk, want... het is mijn favoriete zwembad, de Houtvaart.

En deze (naast het hofje van Frans Loenen, waar twee vriendinnen van mij wonen) de poort van de Lutherse Kerk in de Lange Herenstraat:

Als de afbeelding in Het Haarlems Dagblad geplaatst wordt, staat er ook bij wáár het is.

Deze hieronder bijvoorbeeld, café Franzen...

Laat ik daar nou afgelopen woensdag met een van die vriendinnen uit het Frans Loenenhofje even een koppie thee gedronken hebben: Café Franzen, waar binnen een expositie is van een aantal werken van Eric:

Op zijn site kun je nog een tientallen "Verscholen Haarlem"-foto's zien met daarin elke keer Het Mannetje: *klik* er maar eens op. Het is echt leuk om te zien.

Maar ik zal er nu nog twee plaatsen.

Deze is van Het Koffiehuisje, waar we vaak een broodje kroket gegeten hebben  vlak bij Overveen en waar nu een ander restaurant in zit. (Waar ik geen zin in heb, want het is me veel te duur en ze hebben geen broodje kroket...)

En hier de laatste. Speciaal voor Sjoerd, want die spaart foto's van Hoge Spanning! 

Het Transformatorstation in de Noorder Schoolsteeg bij de Wijngaardtuin.

En tot slot Het Mannetje hier om de hoek op een electriciteitskast. 

Het schijnt dat het op meerdere plaatsen in Haarlem verschijnt. Niemand weet wie de mannetjes her en der zet, zelfs Eric niet.

Wel grappig... Als je 't weet, dan zie je 't meteen:

Dag Eric! Succes met je mannetje en met Verscholen Haarlem en met al het andere gave werk dat je maakt!

Alle foto's zijn met toestemming van Eric geplaatst.

Alleen de foto van de electriciteitskast heb ik zelf gemaakt in de Anslijnstraat tegenover nummer 45.

Leo op de Schönjoch

De kunstenaar Leo Horbach, die ik een paar weken geleden mocht ontmoeten in de beeldentuin in Cuyk, is voor drie hele weken de berg op gegaan om iets, wat in een groot blok Laaser Marmer zat,  er uit te halen...

Hier: *klik*  kun je de ontmoeting in Cuyk zien. 

Maar nu weer terug naar de berg.  Ik heb Leo drie weken gevolgd. Van het grote blok tot aan het beeld, dat er in zat... 

De schuingedrukte teksten zijn van Leo zelf.

A block with a view ...

Mooie vooruitzichten voor de komende 3 weken. Een blokje van ca. 400 kg Lasa Marmor ligt voor mij klaar op het Schönjoch in Fiss.

IK HEB ER ZIN IN

 

Leo gaat aan de slag. En bij dag vier zegt hij:

zagen, kappen, zingen, slijpen, klimmen, en af en toe lieve mensen te woord staan, en vooral doorgaan ...

Vruchtbare dag met veel progressie.

Vol trots en waarschijnlijk doodmoe na uren hakken en zagen. 

Zie je hoe mooi hij daar bezig is op 2440 meter hoogte? Schitterend!

Elke dag weer werkt Leo aan zijn enorme blok en af en toe mogen we een beetje meespieken, zoals hier, als het beeld, want ja, dat is het inmiddels... het is geen blok meer, gekanteld moet worden...

Je kunt al zien, wat het gaat worden.

Je ziet een stuk van een gezicht. Een hand. En Leo natuurlijk die aanwijzingen geeft. 

En dan is daar het moment, waarop het beeld goed te zien is. Leo is dan al twee weken bezig aan het zagen en hakken en doen:

Na twee weken zegt hij:

Vanochtend om 8:00 uur stond het verliefde stelletje in de ochtendzon zo op mij te wachten.

De titel wordt: Ti Amo - Ich hab dich lieb.

 

Kijk toch eens... hoe wist hij dat dit verliefde stelletje in dat blok marmer zat?  Wat mooi, dat hij ze bevrijd heeft...

Dan komt Leo met een bericht:

Vanwege de te verwachten “Wettersturz” aan het eind van de week (kou, regen en op 2500 m veel sneeuw!) zal Kunst am Berg 2020, eerder eindigen, waarschijnlijk donderdag al. Dat wordt opschieten!! 🤪. Planning helemaal in de war, maar dankzij het Kaiserwetter van de afgelopen twee weken moet het wel lukken.

 Laatste dag! READY

• TI AMO - Ich hab dich lieb •

Laaser Marmor

Kunst am Berg 2020 -Fiss

Prachtig, Leo... Dat deze twee geliefden in dat zware blok marmer zaten en dat jij ze bevrijd hebt, daar op die hoge berg... 

Het moet voor jou ook een bevrijding zijn geweest. Wat een leven ook... daarboven in de mooie ijle lucht.

Als het beeld tentoongesteld wordt wil ik er graag bij zijn!

Alle foto's komen van de Facebook-pagina van Leo zelf.

Kijk ook even hier: Kunst am Berg

Nog steeds ommetjes!

In april ben ik begonnen met het opvolgen van het advies van Erik Scherder: maak dagelijks een ommetje. Goed voor lijf en leden, maar vooral voor de geest.

Gewoon... deur uit en lopen maar. Tien minuten heen en tien minuten terug.

Ik doe het nog steeds en het bevalt me nog steeds prima. 

Voor het ontbijt heb ik mijn ommetje al gemaakt en voel ik me licht en energiek en kan de hele wereld aan. (nou ja... bij wijze van spreken dan...)

Ik doe het dus nog steeds... Eergisteren nog in de zon en gisteren in de mist.

Eerst een foto van eergisteren. De schaduwen worden al wat langer. Als je goed kijkt zie je de kindertjes naar school fietsen:

En vanmorgen zag "mijn" kade er zo uit. Een soort van sprookje:

 

Een uurtje later kwam de zon er al weer helemaal door en was het heerlijk om voor het huis even een bakkie te doen. 

Helaas niet meer op het bankje dat daar altijd stond. Het is "verrinneweerd" door een onverlaat. Best jammer. 

Zelfs Henry kon het niet meer repareren. En die kan eigenlijk alles!

Afgelopen zondag hebben we een gedeelte van het bankje in de fik gedaan op de nieuwe vuurplaats:

Daag bankje! Dank je wel... Je zat heel lekker...

Nu ben ik op zoek naar een nieuw (oud) bankje...

Oh ja... en morgen doe ik mijn ommetje weer.

Elke dag weer. Het verveelt nooit!

Lekker roeien

Omdat het zulk prachtig weer was, afgelopen weekend, had Henry een roeiboot gehuurd. Dat leek me wel wat: lekker roeien op het wijde water in 't Twiske, vlak boven Mokum.

En lekker dat het was! Het heerlijke weer, het water op en maar kijken waar je terecht komt. Het was niet druk, dus we konden gerust een beetje zwalken...

Eerst ging Henry aan de riemen.

Ja... bij de marine geweest, dus dan weet je het wel.

We probeerden een foto van 1993 na te maken. Toen hadden we een roeiboot gehuurd bij Driehuizen in Noord-Holland...

Deze foto:

Niet veel veranderd he?! Nog steeds een leuke man... 

Je kunt echt veel plezier met hem maken.

Maar ook ernstig zijn...

Hier nog een foto van mijzelf met matrozentruitje aan, op de boot... Ohoh wat was het lekker op het water! Zo heerlijk fris en schoon...

En natuurlijk een minifilmpje van de ouwe schipper himself.

Hij voelde zich helemaal in zijn element...

En geloof je niet, dat ik ook roeide?

Nou... dan is hier het bewijs van wel:

Roeien op de Stooterplas in 't Twiske.

Echt een aanrader!

My Octopus Teacher oftewel: nooit meer Calamari!

Al twee keer kreeg ik de tip om My Octopus Teacher op Netflix te gaan bekijken en gisteravond dacht ik: nu ga ik er voor zitten en deze film kijken!

Het is geen speelfilm, maar een documentaire over een man, die vriendschap sluit met een Octopus. Ja... dat kan! Octopussen zijn heel intelligente en wonderlijke dieren...

Eerlijk gezegd ben ik er een beetje huiverig voor, maar ja... de man uit de film, Craig Foster, heeft dat helemaal niet. Anders had je geen film natuurlijk. 

Craig heeft een soort van burn-out en besluit om in Zuid-Afrika een huis aan de kust te huren. Daar ontdekt hij, dat hij het heerlijk vindt om te duiken, zonder gasfles!! en dat helpt hem over zijn narigheid heen. Een jaar lang duikt hij elke dag en al vrij snel heeft hij een wonderlijke ontmoetig met een octopus.

Het beest is eerst nogal bang voor hem, maar omdat Craig elke dag weer naar beneden duikt en de Octopus opzoekt krijgen ze een band. Prachtig! 

Gaandeweg krijg je te horen, dat het een vrouwtje is.

De Octopus is in staat om zich heel snel te transformeren. Zou ik ook wel eens willen... lijkt me best wel makkelijk... Vooral als er een lelijke haai op je af komt! Ze kan ook van alles om zich heen "plakken" als er gevaar dreigt, schelpen en steentjes en weet ik wat nog meer. Met die zuignapjes haalt ze die van de bodem...

Je herkent het dier dan helemaal niet:

Craig zoekt haar iedere dag op en er ontstaat een soort van vriendschap, zonder angst tussen die twee. Hij filmt haar en kan haar steeds mooi portretteren.

Of er een tweede filmer meeduikt? Ik weet het niet, zou kunnen. De zoon van Craig gaat zo nu en dan mee, dus die zal ook wel het een en ander gefilmd hebben...

Dan komt de dag, dat de Octopus niet alleen is en een mannetje met haar zit te flirten. Sja... dat vindt ze wel lekker natuurlijk en niet lang daarna verstopt ze zich in haar hol en legt ze miljoenen eitjes. 

Daar komen misschien maar 20 octopusjes uit, want de rest wordt opgesmikkeld door de medebewoners van de oceaan.

Als haar taak volbracht is komt ze nog één keer naar Craig toe en pakt hem vast. Heel ontroerend... Het is de laatste keer... 

Daarna gaat ze sterven: ze eet niet meer en wordt steeds zwakker, verliest haar kleur en dan is het gedaan...

Ik kan de documentaire aanraden enne... ik eet nooit meer Calamari!

L' shana tovah!

Voor al mijn joodse familieleden en vrienden:

L'shana Tovah...

Dat het maar een mooi zoet en goed nieuwjaar mag worden...

Het is gebruikelijk om een stukje appel in de honing te dopen. 

Mierzoet... het glazuur springt spontaan van je tanden...

Er is geen vuurwerk en er zijn geen oliebollen.

Maar wel... bazuingeschal!

Op deze dag wordt de sjofar geblazen.

Dit is de mijne:

Het is een ramshoorn en eerlijk gezegd... ik ben al jaren aan het oefenen en ik breng er nog steeds niets van terecht! Hoeft eigenlijk ook niet, want je kunt de rabbijn uitnodigen om bij jou te komen sjofar-blazen.

Gelukkig kan ik het je wel laten zien. Hier is een kort filmpje, met een hele mooie hoorn!!

Ooit was het een alarmsignaal, voor onraad. Het geluid is dan ook heel ver te horen. 

Het Nieuwjaarverhaal gaat nog veel verder dan alleen maar de sjofar blazen en een appeltje met honing eten...

Het gaat ook over je zegeningen tellen. Moet je eigenlijk altijd doen...

Het belangrijkste is voor nu de wens:

Moge je ingeschreven en bezegeld worden voor een goed jaar.

L'shanah tovah

שנה טובה

Eileen Joyce...

Ik heb een nieuwe buurvrouw. Iemand van mijn leeftijd, aardig mens. Ze heet Eileen Joyce. Joyce is niet haar achternaam. Maar ze werd door haar ouders zo genoemd nadat die 70 jaar geleden naar een concert waren geweest van de pianiste Eileen Joyce, in Den Haag, als ik het wel heb.

Toen mijn buurvrouw afgelopen dinsdag de papieren voor haar nieuwe huis had getekend kwam ze nog even bij mij voor op het bankje zitten. En op een gegeven moment kwam dus haar volledige naam ter sprake. Ik zei: "Eileen Joyce?? Ja, die ken ik wel. Daar heb ik een boek over. Dat heb ik in mijn jeugd zeker drie keer gelezen".

Dus... ik ben op zoek gegaan naar het boek om het als welkomstkado aan buurvrouw Eileen te geven. Maar ... ik zag, dat het van mijn oudste zus was geweest. Zij had het in 1953 met Sinterklaas gekregen. Dat ga ik mooi niet weggeven. Ik ga het gewoon nóg een keer lezen en er heel zuinig op zijn...

Kijk... hier zie je een paar illustraties uit het boek. Prachtig!

Ik heb meteen op Boekwinkeltjes.nl gekeken en buurvrouw Eileen kan het boek daar kopen voor een tientje. Die tip heb ik haar dan ook gegeven.

En je snapt zeker wel, dat dit boek mijn volgende boek wordt. In het tijdschrift "GENOEG" wordt aangeraden om boeken te herlezen. Nou... ik ben er gisteren mee begonnen!

Het boek heet: PRELUDE van C.H. Abrahall en gaat over het leven en de carrière van de concertpianiste Eileen Joyce (1908-1991)