01/10/2020

verdrietig...

Gisteren was ik nogal verdrietig, want bij één van mijn fijne vriendinnen is Alzheimer geconstateerd.

Echt kloterig... Hoe zal dat gaan? Zal ze steeds meer in de vergetelheid wegzakken? 

Ik heb heel erg met haar te doen. Bijna twee jaar geleden is haar man plotseling overleden en een paar maanden geleden is ze in een nieuw appartement getrokken. Klein maar fijn. Een nieuw leven beginnen. Hondje mee, spulletjes mee, alles heeft een plek gekregen en ze ging het leven op z'n best leven. 

Toen wij laatst bij haar waren vond ik haar wel een beetje warrig. Maar ja... net verhuisd en enorm veel aan je kop... vind je 't gek? Ik herinner me mijn eigen verhuizing nog. Ik was ook zo warrig als wat, dus ik vond het niet raar, dat mijn vriendin het ook niet helemaal op een rijtje had.

Het is best wel verdrietig dus...

Heb maar gauw een grote pan soep gemaakt. Dat deed mijn moeder ook altijd; mijn zus en broer trouwens ook. Grote soepmakers. Het helpt geen ene moer tegen Alzheimer, maar het is wel lekker. En warm. En troostrijk...



32 comments:

Lutje said...

het is heel lief van je, dat je dat doet
dat is pas warmte en liefde...
-Een @->- voor jou.

Marjolijn. said...

Ja triest, voor allen die deze nare ziekte treft.
Soep is altijd goed...!

די מריו said...

Soep is altijd goed. Het helpt niet altijd, maar is wel heerlijk.

Love As Always
Di mario

Bertiebo said...

Wat verdrietig, Marlou

Karel said...

mogge Marlou
ja een vreselijke ziekte , 1 die er in slaat :(
net wat je zegt , het helpt er niets aan , maar is wel lekker zo'n pan sope

groet , Karel

sjannesblog.com said...

Wat naar Marlou, geen woorden voor.

klaproos said...

ach loutje wat afschuwelijk voor haar, en jou, als vriendin...

je soep zal haar niet genezen, maar wel een warm gevoel van liefde en vriendschap geven.

je bent een schat
xxx

Hilly Nicolay said...

De warmte van de soep en van jou zullen jouw vriendin goed doen Marlou.

Groetjes,
Hilly

Sjoerd said...

Dat is zeker triest... Mijn vader had dit ook, die werd op een gegeven moment boos omdat hij het allemaal niet meer begreep.

miekequilt said...

Ach Marlou. Wat een groot verdriet. Hopelijk kan je haar helpen en kun je haar bijstaan. Want het zal moeilijk zijn voor haar en voor de mensen om haar heen.

pourquoi pas ??? said...

Wat erg Marlou. Ik hoop dat jullie nog lang veel voor elkaar kunnen betekeken.
en wat vorig blogje betreft; Dat half uurtje wandelen van jou heeft mij op idee gebracht. Nu nog uitvoeren. liefs

Anonymous said...

Wat lief dat je dat gedaan hebt.
Wel herkenbaar, ik heb dit patroon bij mijn moeder gezien.
Ze woont inmiddels 3 jaar op de gesloten afdeling in het Verpleeghuis. Mijn moeder kon heel goed iedereen goed voor de gek houden, totdat ze drie jaar terug 2 keer was gevallen en 2 keer naar het ziekenhuis werd gebracht. De laatste keer werd ze vanuit het ziekenhuis naar het verpleeghuis gebracht om te revalideren. Toen bleek ze ondervoed te zijn. Wij hadden maaltijden gekookt voor haar en in de vriezer gelegd en ook nog elke dag gebeld en gevraagd of ze warm eten had gegeten. Ze zei ja, maar dat was niet zo.
In het verpleeghuis werd Alzheimer geconstateerd.

Edward McDunn said...

Dat zijn berichten die je niet wilt krijgen Marlou, triest hoor.

Nietzomaarzooo said...

Wat een lief gebaar. En zo vertrouwd ook. Zelfgemaakte soep van een lieve vriendin. Die al afscheid moet nemen van haar vriendin tijdens haar leven. Dat maakt het zo'n rottige ziekte.
Sterkte lieve Marlou.

Anonymous said...

Ah wat sneu voor haar en wat lief dat je een pan soep hebt gemaakt. Jij kan dat dan ook heel goed!! Daar weet ik alles van, Roosje

rietepietz said...

Ach het zal niet helpen tegen de ziekte maar het het wél een troostrijk gebaar en zeker bij de naweeën van een verhuizing heel welkom. Ik vrees dat juist die verhuizing in haar omstandigheden de kwaal in snel tempo verergerde. Het verlies van de vertrouwde omgeving wakkert de onzekerheid enorm aan en geeft méér beperkingen dan er in de oude omgeving geweest zouden zijn. Een vreselijk lastige ziekte als je alleenstaand bent. Heel verdrietig. Ik hoop dat je haar goed genoeg kent om onderscheid te kunnen maken in "waar of niet waar" als ze dingen zegt. Al hoef je haar niet te vertellen wanneer ze onwaarheden vertelt , je kunt er dan wél op anticiperen om haar zo nodig te kunnen helpen.

Jan K. alias Afanja said...

Dat is inderdaad treurig nieuws, Marlou. 't Is een vreselijke ziekte met veel onzekerheden. Een fijn gebaar om een pan soep te maken en daar samen van te genieten. Veel meer kun je op zo'n moment eigenlijk ook niet doen.

Jelle Droeviger said...




ALZHEIMER
.

kijk, daar ga ik
eenzaam en
voor 't laatst

door mezelf
nagestaard
roei ik naar de overkant

tussen ons
de afstand
die almaar groter wordt

geen weg terug

guusje said...

Prachtig dat bovenstaand gedicht. En de schrik van iedereen om zo'n diagnose te krijgen. Hoe reageer je op zo'n onheilstijding? Ga haar maar heel vaak een leker pannetje soep brengen.

Rebbeltje ★ said...

Hoi Marlou...
Dat is idd vreselijk nieuws en je weet eigenlijk niet wat je nu kan verwachten.
Er voor haar zijn is de beste optie...en heerlijk zo een soepie

Net een herfstoutfit gescoord...want de kast was leger door veel weg te doen wat te groot was.
Scheelt een hoop en kan ik gewoon weer passende kleding zoeken.
Groetjes

Aja said...

Wat een prachtig gedicht van Jelle. Zo is het ook. Met Altzheimer kom je steeds verder van jezelf af te staan. In het begin merk je het nog wel en kan je er kwaad en verdrietig over worden. Het belangrijkste is om gewoon je dingen te blijven doen en uitdagingen niet uit de weg te gaan. Plezier maken, filmpje pakken, cursus Franse keuken volgen of van mijn part pottenbakken... Ik heb natuurlijk makkelijk praten. Maar dóórgaan is de beste remedie en daar heeft ze anderen bij nodig. Jou bijvoorbeeld. Sterkte.

Ferrara said...

Ach wat verdrietig. Vriendschappen zijn in een dergelijke situatie veel waard.
Ware woorden van Jelle Droeviger.

Sjaantje said...

Ach, wat een rot nieuws zeg...je kunt niet veel meer dan lief voor elkaar zijn.

Karel said...

ja Marlou zo gaat het soms , ik was ook wat verdrietig
maar het gaat alweer hoor
ben blij dat je de foto's mooi vind
groet , Karel

Hans said...

Als iemand die je na staat ziek wordt is het net of je het zelf voelt.
Troost geven werkt zo en zo positief, warme aandacht doet een mens goed. Hans

MelodyK said...

Ach arme toch!

Ik hoop dat gauw duidelijk(er) zal worden welke versie het precies is zodat dingen erop aangepast kunnen worden.

Sterkte hoor !!

En ja soep... dat doen velen inderdaad.

Knuffel

John said...

Rot ja, maar het hoeft niet snel te gaan. De partner van een vriend van me heeft ook Alzheimer maar daar gaat het proces erg langzaam. Hoe dan ook is het proces onomkeerbaar en zal iedereen met Alzheimer uiteindelijk weg zakken ja. Sterkte Marlou!

Ria said...

❤️❤️❤️❤️
Schat!
Ria🌻

Carla S. said...

Jeetje Marlouke, verschrikkelijk.

Ik denk ook dat Corona wat heeft bijgedragen, want in deze tijd moeten we onze hersens “voor niets” gebruiken en leven we meer in eigen bubbel dat toen we nog vrij waren.

(Bij mij gaan althans veel kleine routinematige dingen opeens verkeerd maar ik corrigeer wel. Dat is geen alzheimer, maar wel een beetje verontrustend. In de auto probeer ik me ook extra te concentreren.)

Blijf jij maar lekker verhaaltjes schrijven en je ommetje doen.
Soep trekken is super!

Liefs, Carla

nicole orriens said...

Wat een naar nieuws Marlou. Superlief van die pan soep. Daaruit spreekt medeleven en hartelijkheid en dat doet een mens goed.

Maria bd V said...

Het is zo'n afschuwelijke ziekte, gemeen ook.
Sterkte en troost voor haar naasten en voor jou.

Firma Fluitekruid said...

Ach, wat verdrietig, zulk nieuws hakt er aardig in. Dan is de troostsoep niet aan te slepen. Maar het helpt altijd een beetje, dat er iemand aan je denkt en soep voor je maakt, en dat je er voor elkaar bent zolang als dat nog kan. Ik hoop dat jullie toch nog een tijd van jullie vriendschap kunnen genieten, voordat jullie stukje bij beetje afscheid moeten nemen. Sterkte voor jullie allebei.