Het concert

Al dagen lang is Meneer Aap zich aan het verkneukelen...

Hij heeft namelijk kaartjes voor een concert in de AHOY!!

Gewonnen met een prijsvraag!!!

Maanden geleden stond er een puzzel in de krant. Het was geen gemakkelijke puzzel, maar hij loste ‘m samen met zijn vriendin op.

En nu … nu hebben ze de hoofdprijs! Twee kaartjes voor een popconcert van Bruce Springsteen.

Hij heeft er zin in. In zijn rechterzak zitten twee oordopjes, want hij is zuinig op zijn oren. Zelfs Bruce kan teveel lawaai maken!

Voordat ze gaan maken ze zich mooi. Eerst wordt er uitgebreid gebadderd. Dan trekken allebei ze een nieuw T-shirt aan met een foto van The Boss er op.

Ze zetten een maf hoedje op en pakken een tas met lekkers in.

Dan stappen ze op de bus naar de AHOY. Er staat al een lange rij bij de ingang en het duurt een hele tijd voor ze bij het podium zijn. Ze staan eerste rang!

Vriendin springt boven op Meneer Aap zijn schouders en begint te gillen en te klappen als Bruce met zijn stoere stappen naar voren komt met achter hem aan drie beeldschone zangeressen.

Als hij “Dancing in the dark” begint te zingen gaan ze allebei uit hun dak. Meneer Aap is niet meer te houden, hij springt het podium op en omhelst een van de zangeressen.

Ja, maar dat gaat zo maar niet…. Met harde hand wordt hij opgepakt en naar z’n plek terug gegooid. Hij geniet! Hij gilt het uit van pret als hij door de lucht vliegt.

Als Bruce “I’m on fire” zingt is Meneer Aap wel erg blij met zijn oordopjes. Het publiek is niet te houden en zingt zo hard mee, dat Bruce zelf bijna niet te horen is.

Het is zo ontzettend gaaf, dat ze op weg naar huis nog helemaal natrillen van opwinding en dansend en zingend bereiken ze de voordeur.

“Kom je nog boven om wat drinken?” vraagt Meneer Aap aan zijn vriendin …

Mozart

.

Wikipedia meldt ons, dat Mozart eigenlijk: Joannes Chrisostomus Wolfgang Gottlieb heette en dat hij zijn werk meestal met: Amadè ondertekende.

In 1791 stierf hij, slechts 35 jaar oud.

In zijn korte leven heeft hij 24 opera's geschreven en:

5 vioolconcerten
27 pianoconcerten
Hoorn, harp en klarinet concerten
17 symfonieën
25 strijkkwartetten
17 pianosonates
en natuurlijk ... het Requiem.

Hij zal vast wel meer geschreven hebben, maar ik vind dit voor zo'n jonge man al een imposante lijst!
Wat zal hij gedacht hebben, toen hij afgelopen zaterdag achter in de zaal van het grote oude Belfort in Brugge zat?
Zal hij gedacht hebben: "Mmmm, een paar schoonheidsfoutjes, maar verder is het niet onaardig..."
Of misschien dacht hij: "Die ene alt, die met die mooie gebloemde sjaal om en dat rooie haar... die wil ik wel eens een zanglesje geven!"
Misschien wás hij er helemaal niet! Maar... wij waren er wél.
En het was in één woord: geweldig!

Ik heb een paar foto's gemaakt van deze onvergetelijke dag:



De toren van de Oude Belfort en hieronder de dagindeling


Liesbeth zingt uit volle borst mee...
De eerste repetitie
Heerlijke chocolade van Dumon
De Vette Vispoort
De tweede repetitie
Het publiek stroomt binnen
Het was een enorm succes en daarom:

...een welverdiend echt Belgisch Biertje!

Lechajiem, Mozart, óp het leven!
.




























.

33-en

33-en

Nee, 33-en is geen kaartspelletje!
Soms, als ik in een vreemde stad in m'n eentje ronddwaal ga ik 33-en.
Dat is mijn eigen spel: op zoek naar mijn huisnummer.
Het is een nummer, dat op de een of andere manier moeilijk te vinden is.
Ik heb tenminste afgelopen zaterdag in Brugge behoorlijk lopen dwalen.
















Het fijne van deze queeste is, dat je in de meest leuke straatjes komt.
Soms is het nummer er gewoon niet: wel 31 en 35, maar 33?
Dan ga ik lekker weer verder dwalen en rondkijken.
In een mooie smalle straat, die Groeninge heet is nummer 33 gewoon overgeschilderd.
Maar ik ga het vinden, ik ga niet terug naar de Markt voordat ik er één gevonden heb...

Ik heb niet zo heel veel tijd tussen twee Requiem repetities in, maar ik heb twee 33-jes gevonden. Eén er van is het nummer van het Frietmuseum. Ja... er is een echt Frietmuseum in Brugge, in de Vlamingstraat en .... op nummer 33!















En een ander 33-je hoort bij een aardig woonhuisje in een stille straat, waar het aangenaam toeven is... Brugge heeft het druk, maar hier in de Oude Gentweg is geen kip te bekennen...



















Helaas kan ik niet al te lang 33-en, want hoor ik het goed: "Marlou... ik heb je stem nodig, kom je? Kom zingen... kom dan, kom dan..."





Mozart lokt mij vanuit het eeuwenoude Belfort op de Markt.
Ik zie zijn grappige gezicht vanachter de kleine raampjes.
Als ik binnen kom worden de instrumenten gestemd.

Net op tijd ga ik op mijn plek tussen de alten zitten...

.

Pompoencouscous met champignons

Couscous

Couscous is zo gemakkelijk te maken, dat ik het regelmatig eet, zelfs op vakantie! Het is een graansoort, waar je alleen maar wat heet water over hoeft te gieten.
Even laten wellen en... klaar!


















Vandaag gaan we couscous maken maken met pompoen.
Ik schil een pompoen nooit, maar boen 'm alleen maar even af.
Dan in stukjes snijden. (De zaden kun je drogen en later in de tuin stoppen...)
Bak de pompoen in olijfolie in de wok, zo'n 20 minuten.

In een koekepan bak je champignons en cherrytomaatjes met wat basilicum.
Als je denkt, dat het klaar is meng je het met de pompoen.
Dan wordt het tijd voor de couscous: heet water er over en laten wellen.
Nu maak je een lekkere saus van kwark met uitgeperste knoflook en peper en zout.

Verdeel de groente over de borden en doe er een flinke lepel van de knoflookkwark bij.
De basilicum er mooi over verspreiden.

Dit zijn de ingrediënten voor 4 personen:

300 gram couscous
1 mooie oranje pompoen
6 eetlepels olijfolie
300 gram kwark
2 tenen knoflook
een bakje champignons
250 gram cherrytomaten
2 t.l. basilicum

Zeer gemakkelijk en supergezond!

.

Zingen in Brugge

.








Ik ga rennen, anders vertrekt de bus naar Brugge zonder mij...
de hele dag zingen!!

Klik op: Mozart en mosselen voor een inkijkje...

Prettig weekeinde allemaal!

Groetjes van Marlou


.

Voici Paris! Haute Couture

Wie kent er nog de schitterende roze jurk van Givenchy, die Audrey Hepburn in 1961 droeg in de film “Breakfast at Tiffany’s” ?!

Die jurk hangt nu in het Gemeente Museum in Den Haag, waar een grote expositie te zien is over Haute Couture.

Haute couture... we dragen het niet, want het is niet betaalbaar, maar we kunnen ons er tot 6 mei 2010 wel aan vergapen. 

Mijn dochter Roosje mocht een creatie dragen van modeontwerper Bas Kosters voor de opening van de expositie, omdat zij grote hand heeft gehad in het ontstaan van de expositie en… ze heeft het expositieboek en de poster ontworpen.

De aankoop van een prachtige creatie van Dior door het Gemeentemuseum is de aanleiding geweest voor deze indrukwekkende expositie.

Maar wat is Haute Couture nu eigenlijk?
In 1868 is de Chambre Syndicale de la Haute Couture opgericht, waar maar heel weinig modehuizen, die zich aan hele strenge regels moeten houden, bij zijn aangesloten.

Een flink aantal van hun creaties is geëxposeerd in het museum.
Als je er ronddwaalt raak je vanzelf gefascineerd door al die exclusieve robes en al die pracht, maar soms ook juist weer door de geraffineerde eenvoud van sommige creaties.

Hele grote modehuizen zoals Dior en Chanel hebben prachtige, exclusieve couture creaties uitgeleend. Je kijkt je ogen uit naar al dat schoons, dat niet in jouw wereldje past.

Van dichtbij zijn alle details te bewonderen, die Haute Couture zo bijzonder maken: beeldschone stoffen en superfijne borduursels
Maar ook kun je de geschiedenis van de couture induiken en diverse originele ontwerptekeningen zien.
Er zijn bewegende beelden en er is veel fotomateriaal te zien.
Natuurlijk zijn er ook creaties van Nederlandse couturiers te bewonderen: Fong Leng, Frank Govers en Frans Molenaar.

Het Gemeentemuseum in Den Haag heeft een enorme modecollectie. Nooit geweten, dat musea ook Haute Couture aankochten. Altijd gedacht, dat het "gewoon" gedragen moest worden!!

Zoals deze jurk uit 1923 van Paul Poiret ... Ik zou 'm zo aan willen trekken!
Ik zie mezelf lopen op een feestje! Alleen... wat voor schoenen moet ik daar nou weer bij aan?!

De wedstrijd

.

Meneer Aap heeft zin in vanavond.
De jongens komen en samen gaan ze naar het honkballen kijken.
De Yankees spelen hun laatste wedstrijd. Na vanavond weten ze of hun helden kampioen zijn geworden.

’s Middags na het werk haalt hij bij de buurtsuper een kratje bier. Een grote zak popcorn er bij en de avond kan niet meer stuk.

Dan gaat hij zich verkleden. Straks, als de jongens er zijn zal het net zijn of de Yankees in huis zijn. De afspraak is, dat iedereen zijn clubkleren aandoet.


























Dat kijkt prettiger. En het staat nog stoer ook.
Als er gescoord wordt trekken ze hun shirtje over de kop en springen bij elkaar op de rug.

Meneer Aap begint alvast aan een biertje om er een beetje in te komen, terwijl hij wacht tot de bel gaat en de jongens al zingend en dollend naar binnen komen rollen.

Er wordt goed gescoord vanavond! De jongens zijn door het dolle als de Yankees aan het einde van de wedstrijd de beker in de wacht hebben gesleept.

Vooral meneer Aap gaat uit z'n dak! Hij slaat zijn beste vriend voortdurend op de rug.
Als hij het clublied begint te zingen, zingen de jongens mee.
Echt een gouden avond. Zo heb je ze niet vaak...

© Marlou Witzel


.

Slapen op een steiger...

.
De kamer is ontworpen door een kunstenaar.
Niet alleen onze kamer maar ook alle andere: er is niet een kamer hetzelfde...
Als ik binnenkom ontsnapt er luidkeels een "Ohhhhh...!" uit mijn mond.
Ik ben helemaal perplex!
Ik kijk omhoog en zie de prachtige, eeuwenoude balken.
Het bed... Ik heb nog nooit zo'n fraai bed gezien. Een kunstbed.
We slapen op dons en steigerpijpen.
Ik droom van kasteelvrouwen en ridders.
Ergens in de verte speelt een troubadour op een mandoline.
Onze bokalen zijn gevuld met geestrijk vocht.

Dan word ik wakker gekust...

Het witte paard

Het witte paard

Ik hang uit de torenkamer van het kasteel.
De landerijen waar ik zicht op heb zijn allemaal even mooi.
Ik slaak een diepe zucht: wat is het hier geweldig!
Dan zie ik in mijn linker ooghoek iets wits in het bos.
Het lijkt een eland, maar dat kan hier natuurlijk niet.
Is het soms een beeld?
Er is hier zoveel kunst, dat het zomaar zou kunnen.
Een wit beeld van een paard in het bos.



Maar als ik even later weer kijk zie ik toch dat het hoofd zich opheft.
Het kijkt naar mij!
En... hoor ik het goed???
Ja! Ik hoor het goed!
Het witte paard roept: "Waar is je prins?"
Gauw roep ik Henry. "Hier is mijn prins!" roep ik naar het paard.
Het knikt een paar keer met het grote witte hoofd en glimlacht...

Als we het later tijdens de wandeling gaan opzoeken mag ik het even aaien...














.

Een verrukkelijke quiche

vegetarische quiche

Een quiche is een soort van hartige taart. Vandaag natuurlijk zonder vlees.
Ik heb hier een super lekker recept voor ons...

Verwarm de oven voor op 200 graden C.

Het deeg:

-300 gram bloem
-150 gram boter
-1 ½ dl. water
-mespuntje zout.

Je wrijft de bloem en de boter tot kruimels. Dan doe je het water erbij. En het zout. Maak er een balletje van, dat je een kwartiertje op een koele plek laat rusten onder een stukje plastic folie.
Dat balletje rol je uit en bekleedt er een springvorm mee, die je eerst ingevet hebt.

De vulling:

bak een in blokjes gesneden aubergine in olijfolie, beetje peper/zout er op.
Leg ze in de springvorm en leg er een doosje gehalveerde cherrytomaatjes op.
Dan klop je drie eieren met 1½ dl (soja-) room.
Dit mengsel giet je over de groentes.
Hier overheen verkruimel je twee ons feta.

Zet de taart 45 minuten in de oven en ... smullen maar.
Bakje frisse sla er bij en wie doet je wat?!

quiche

Zomaar even

Ik ga zomaar even de hort op. Niet lang, nee.. gewoon een paar nachtjes in een hotelletje. Nou ja... hotelletje: het is een omgebouwd kasteel, dus het zal vast wel een beetje luxe zijn.



Een tijdje geleden zag ik een aanbieding voor een paar nachten in dit kasteel in Baarlo.
En ik ben van de aanbiedingen. En van de romantische kastelen. Dan ben ik er als de kippen bij. Henry houdt er ook van, dus... why not!

Het koffertje is gepakt. Mét een flesje champagne er in!!!

Ik heb er zin in...
Tot maandag!




En nu maar hopen, dat de verbouwing achter de rug is, als wij er zijn...


Ik denk het wel... Kijk maar hoe mooi het er uit ziet!

De neef van Meneer Aap

De neef van Meneer Aap

Sinds een tijdje heeft Meneer Aap contact met zijn neef Arie.
Het is een stoere bink, de neef.
Hij is zo stoer, dat hij dat aan iedereen wilt laten zien.

Het begon met die ring.
Op het Waterlooplein vond hij een ring met een doodshoofd.
Hij was er weg van en heeft ‘m zonder afdingen meteen gekocht.

Diezelfde dag heeft hij zijn tong laten piercen omdat dat zo lekker zoent.
Tja… en van het een kwam het ander.
Oorringen en kettingen. Wenkbrauwstekers en neusringen.

“Doet dat geen zeer?” vraagt Meneer Aap aan neef Arie.
Vol ontzag kijkt hij naar de stoere aap met al dat zilver in en op zijn gezicht.
“Welnee” , zegt neef Arie… “Je voelt er niets van”.
Maar dat gelooft Meneer Aap niet.
Moet je toch eens kijken naar al die stekertjes in zijn lippen.
Dat doet toch hartstikke zeer.

Nee, niks voor hem.
Hij blijft liever gewoon en een beetje onopvallend.
Maar toch, die mooie gekleurde haren… die ziet Meneer Aap wel zitten.
Misschien wil hij dat ook wel.
Hij gaat er eerst maar eens een nachtje over slapen…


© Marlou Witzel




.

Een glazige blik

.



.









Bij de tramhalte staat een jonge vrouw.

Ze heeft papieren in de hand waar ze steeds even een blik op werpt.
Daarna kijkt ze in de lucht met een glazige blik.
Vervolgens leest ze weer in de papieren en dan kijkt ze weer naar boven.
Het valt me op, want... ik herken het.
Zo leer ik de teksten van Malle Babbe altijd uit het hoofd: Je leest een regel en daarna probeer je die regel er in te krijgen.
Dat doe je door je hoofd een beetje schuin naar boven te richten.
Je ogen volgen je hoofd, ze zijn open, maar ze zien niets.
Dan ga je weer naar je tekst, leest 'm en ja hoor... daar gaat je hoofd weer schuin omhoog.
En wederom zien je ogen niets.

Ik ben natuurlijk heel nieuwsgierig, wat de vrouw aan het leren is.
Een moeilijk relaas van een of andere professor?
Een stuk van iets, dat ze moet gaan vertellen?
Een voorbereiding voor een sollicitatie?
Ik kan het niet zien.
Het is een pakketje van ongeveer 10 bladzijden.
En steeds weer die blik.

Ik word nóg nieuwsgieriger.
Daar komt de tram.
We stappen in.
De vrouw gaat een paar plekken voor me zitten.
Na een paar haltes ga ik er gewoon naast zitten.
En zonder mijn hoofd te bewegen kijken mijn ogen scheef naar links om te proberen te kijken, wat er geleerd wordt.
Verdikke, het lukt niet. Bril pakken. Bril op.
Weer alleen mijn ogen bewegen, niet het hoofd...
En dan zie ik het.

En daarna snap ik er niets meer van.
Waar was die glazige blik nou voor nodig?
Het is een uitdraai van OV9292.nl
Er staat precies op, waar ze moest instappen en waar er weer uit.
De tijden staan er bij.
En met potlood zijn er nog notities gemaakt.
10:25... Koninginnestraat.
Elke halte is met potlood aangegeven.


Bij het Gemeentemuseum gaan we er allebei uit.
Ik ga het museum in en zij???
Het moet wel iets heel belangrijks zijn.
Maar dát durf ik niet te vragen.
Er zijn tenslotte grenzen...


.

Matthäus in spijkerbroek

De kleine Matthäus

Afgelopen zaterdag heb ik meegezongen met de scratch Matthäus in Beverwijk.
Het officiële werk, door Bach geschreven, duurt een uur of drie en daarom wordt er regelmatig een soort van uittreksel van gezongen, dat beduidend minder tijd in beslag neemt. Zo’n uittreksel heet een scratch.







Ik ben al zeker sinds 1964 fan van de Matthäus.
Van mijn moeder kreeg ik de partituur en zo lang als ik weet, lees ik het werk helemaal met de muziek mee. Dan ben ik compleet in vervoering van Johann Sebastian Bach, de grote meester, die het werk in 1729 voor het eerst liet uitvoeren.




























De muziek dringt tot diep in mijn poriën door: ik raak er bezwangerd van, in een soort van trance, weg van de wereld.
Ik luister er naar met een intensiteit, die mezelf het meest verbaast: er is bijna niets, waar ik zo intens naar luisteren kan, zonder afgeleid te worden.
Vanaf 1997 zing ik als alt in koor 1 mee. Met meestal als dirigent Peter Maissan, een geestige, begeesterde man, die grote projecten zwaait, zoals deze scratch.























Peter Maissan (foto uit:http://www.associatief.nl/over/)

Afgelopen zaterdag dus in Beverwijk, een geweldige dag…van 's ochtends vroeg tot eind van de middag zingen... Daarna een concert (toch twee uur, dus echt veel te lang voor een scratch, maar dit terzijde...) en de dag kon niet meer stuk. De Matthäus wordt nergens ter wereld zoveel uitgevoerd als in Nederland. In de meeste steden bevindt zich wel een koor, dat het gehele jaar op dit stuk oefent.





Tip: Een mooie uitvoering is die in IJmuiden in een soort van visserskerkje met een koor… geweldig! Een beetje rauw en fors, maar recht vanuit het hart!
Schitterend, zoals dat daar in dat kerkje klinkt... (26 maart a.s.)

Naschrift: tot mijn grote verdriet en ontsteltenis is Peter Maissan op 30 januari 2102 plotseling overleden.
De kleine Matthäus.

Thaise kikkererwtensoep

Vandaag gaan we weer eens lekker aan de soep, die we afgelopen zaterdag hebben uitgeprobeerd.

Ik houd wel van de Thaise keuken, en dit is een super gemakkelijk, zo-klaar recept!

Dit heb je nodig voor 4 personen:
3 ons prei
2 eetlepels olijfolie
1 rode paprika
2 eetlepels Thai Kitchen Green Curry Paste
2 blikjes kikkererwten
1 blik kokosmelk
½ l. groentebouillon
een bruin stokbrood of Naan-brood

Zo... en dan nu de bereiding:

De prei in ringetjes snijden en op een laag vuurtje in de olijfolie fruiten.
De paprika in stukjes snijden en samen met de currypasta bij de prei doen. De kikkererwten erbij, wel eerst uit laten lekken...
Dan de kokosmelk en de bouillon erdoor en een minuut of 5 zachtjes laten koken.

Beetje zout en peper,
stokbroodje snijden en...

eet smakelijk = "บอน appetit"

Cohen for president

Afgelopen 8 maart publiceerde ik dit op mijn Straatschrijfsel site:

COHEN for president

Heerlijk...
Geweldig!
Ik zie het weer helemaal zitten!

Gesprekje met mijn kleinzoon

Kleinzoontje


Pier is aan het spelen.
Hij heeft een houten treinbaan, die hij in ingewikkelde bochten neerlegt en waar dan treintjes over heen gereden worden.
Mooi speelgoed.
"Hé oma, dit speelgoed heb ik van jou gekregen.
Dan kan ik wel met je trouwen."
Ik moet er om lachen. Dat klinkt wel heel erg schattig: mijn kleinzoon van drie wilt met me trouwen.
Maar dan zegt hij: "Nee, dat kan toch niet, want ik ben een jongen. En je kunt niet met een jongen trouwen."
"Kan dat niet?"
" Nee, maar wel met een meisje, daar kun je wel mee trouwen."
(Snap jij het, snap ik het??)

"Oh, ik moet plassen. Wil je even mijn riem af doen? ...

"Ik ben klaaahaaaaar! ...

"Nu ga ik weer met de trein spelen. Hoor, deze heeft een geluid."
Hij houdt de trein bij mijn oor. Even later blaast hij in mijn oor. Het kietelt. En hij moet lachen om mijn bewegingen.
Dan fluistert hij: "Als mama komt gaan we verstoppen ... geheim!"

En tot slot zegt hij iets, dat mijn dochter als kindje van drie ook eens heeft gezegd:

"het geeft niets uit...

Een leuke combi van: het geeft niets en het maakt niets uit.
Heerlijke dag gehad...
Ik heb echt altijd geluk!

Meneer Aap wordt gevlooid

Meneer Aap zit een beetje te doezelen in de veranda. De lunch was goed.
Er was roze champagne... Er waren gouden patatjes.
Heerlijke bananenschuitjes en alsof dat niet genoeg was: bergen chocola!
En hij heeft er veel te veel van genomen.
Maar meneer Aap zit daar totaal niet mee. Hij zit lekker uit te buiken achter in de tuin.
Af en toe laat hij een boer. En wrijft dan genoeglijk over zijn bolle buikje. Hij heeft zijn ogen dicht en geniet van het nietsdoen.
Hij hoort zo af en toe een windgong in de tuin van de buren. En ergens verderop zit iemand gitaar te spelen. Een Iers liedje. Hij kent het wel: "Oh Danny Boy" heet het. Maar meneer Aap is te lui om mee te zingen. Hij doezelt en soezelt een beetje.
De zon schijnt en dit is het paradijs...

En dan ineens voelt hij een klein handje op zijn hoofd.
Het wordt nóg fijner... hij wordt gevlooid! Even doet hij één oog een beetje lui open om te kijken wie dat doet. Het is de kleine. De kleine met de gouden handjes.
Meneer Aap gaat er helemaal voor zitten.
En droomt.

Somewhere over the rainbow....

© Marlou Witzel

Een kip met een jasje aan...

.
Er valt van alles te adopteren: kinderen en appelbomen, kunstwerken en schooltjes, dorpjes en … kippetjes.

In Norfolk (Engeland) worden kippetjes (uit onder andere legbatterijen) gered door mensen, die ze liefdevol opnemen, tot rust laten komen en een goed leventje geven. Vaak zijn die kippetjes helemaal kaalgepikt. Die hebben het dus koud. Kippevel! Daarom wordt er aan het publiek gevraagd of dat speciale jasjes wil maken voor deze kale, koude kipjes…
Haha! Zo’n grappig gezicht. Een kip met een jasje aan…
Je kunt een fleece-jasje maken of er eentje breien.

Na de redding wonen de kippetjes een tijdje op de boerderij en mogen ze lekker buiten scharrelen, tot ze geadopteerd worden.

Nou maak ik er een geintje over, over kale kippetjes met een jasje aan, maar het is hartverscheurend om te zien hoe dieren misvormd en beschadigd zijn. En alleen maar om er meer geld aan te verdienen. Ik kan er echt met mijn kop niet bij.
En daarom eet ik geen vlees!

Ik weet niet of ik zo gek zal zijn om een jasje te gaan breien, maar ik vind het wel heel fijn om te zien, hoe de kippen liefdevol opgevangen worden. Je ziet ze opbloeien, hoewel sommige kipjes nooit kunnen herstellen (blind, mank)
Als je zo graag kip wilt eten: eet dan goeie kip, van de scharrelslager. (huppelslager hoorde ik iemand zeggen...)

En hetzelfde geldt voor de eieren. Jouw heerlijke eitje bij je ontbijtje moet zuiver zijn. Ja toch, niet dan?!

Tokketok Tokketok! Dank je wel...

Nicht ärgern, nur wundern

Soms gebeurt er iets in je leven, iets wonderlijks, iets moois, iets fraais… noem maar op, dat je leven een behoorlijke ommezwaai kan geven. Ik denk, dat die zwaai bij mij is aangekomen.

Vanmorgen had ik een gesprek met een vrouw, dat onder andere de volgende regel bevatte: “NICHT ÄRGERN, NUR WUNDERN”.

Vorige maand heb ik me behoorlijk aan iets zitten ergeren. Ik ga nu niet uit de doeken doen, waaraan dat is. Dat doet er ook helemaal niet toe. Maar neem maar van me aan, dat het aan me vrat.

Ik zat er mee. Ik ging er mee naar bed, ik stond er mee op.Hoe kom ik hier van af, dacht ik.
Leg het naast je neer, zei mijn ene ik. Vat niets persoonlijk op, zei mijn andere ik. Allemaal waar, maar… doe het maar eens.
Nu denk ik toch, dat NICHT ÄRGERN, NUR WUNDERN de ware woorden voor me zijn. Ik vind het een wijze term. Het lijkt me beter om daar mee naar bed te gaan en er mee op te staan, dan met ergernissen.

NICHT ÄRGERN, NUR WUNDERN

En daarom houd ik er zo van om met mensen om te gaan.
Om van elkaar te leren. Om dingen van elkaar op te steken. Om terugkoppeling te krijgen…

Geitekaasfondue

Kaasfondue...

Dat vind ik een van de lekkerste gerechten, die er is.
In Zwitserland eet ik graag Raclette: als de kaas maar gesmolten is!
Maar vandaag hebben we het over geitekaasfondue.
Die is zo heerlijk, dat je niets overhoudt en de croûte nog van de bodem van de pan afschraapt...

Eerst maar eens de ingrediënten:

400 ml droge witte wijn
330 gram President Chêvre Frais naturel, of andere zachte geitekaas
300 gram gemalen jonge kaas
twee eetlepels sherry
twee eetlepels maizena (agar-agar is ook een hele goeie, gezonde binder!)
bieslook

Verwarm de wijn. Heb je een fonduepan? Prima!
Heb je er geen, maar wel een gewone kleine pan? Ook prima!
Snijd de geitekaas in blokjes en smelt deze samen met de geraspte jonge kaas in de warme wijn.
Mmmm, ik krijg er nu al zin in!
Maar het is nog niet klaar... We gaan verder:

De sherry roer je met de maizena tot een papje. En dat roer je door de kaasfondue.
Goed roeren tot er een mooie gladde kaasfondue ontstaat.
Beetje peper er over. Bieslook er boven fijn knippen.

De pan aan tafel warm houden met een rechaud of boven een waxinelichtje of een supersonisch petroleum fonduestel. Maakt niet uit, elektrisch kan ook... als je het maar warm houdt.

En nu gaan we smikkelen. Het hoort natuurlijk met stukjes stokbrood gegeten te worden.
Maar vandaag doen we gezond: met lekker vers donkerbruin stokbrood.

Voor de lijners met dokter Frank: doop het maar met komkommerplakjes, cherrytomaatjes, worteltjes, bloemkoolroosjes ...

Ik drink er meestal thee bij. (Earl Grey smaakt er lekker bij)
Soms maak ik er ook nog een frisse fruitsalade bij.
Maar gewone, gemengde salade is ook verrukkelijk...

Het koeie-paadje

Koeiepaadje
Loop eens met me mee... ik heb zo'n lekker paadje!

Het is eigenlijk maar heel kort. Aan de ene kant "Het Wapen van Kennemerland" en aan de andere kant het bruggetje...

Maar als je er intens en met volle aandacht op loopt, niet naar het paadje zelf kijken, maar juist om je heen en de ruimte in je laat doordringen... en het licht... dan ben je meteen van welke depressie dan ook genezen.

Rechts over het weiland heen zie je Landgoed Elswout, het Grote Huis ooit van de familie Borski...

En als je aan de overkant van het weiland loopt en richting de stad kijkt, dan ligt daar het koeiepaadje. Als je goed kijkt zie je er nu iemand op fietsen. Tussen twee weilanden een klein kort paadje met een helend effect door de ruimte boven en rondom je!

(ik schrijf expres koeie-paadje, zonder n omdat ik die n grote onzin vind!)

koeiepaadje

Hoor-situatie

Oorsituatie

Meneer Aap heeft een hoor-situatie.
Nee… hij wil het geen hoorprobleem noemen. Hij kiest voor " hoor-situatie".


Wat is er aan de hand? Al een tijdlang hoort hij een gefluit in zijn hoofd.
En hij verstaat de anderen minder goed. Het lijkt wel of iedereen aan het murmelen is.
Hij hoort ook andere dingen, dan er gezegd wordt. Soms gokt hij maar wat en dat valt wel eens verkeerd. Het is natuurlijk ook wel een beetje hilarisch als je KUS hoort, terwijl er ZUS wordt gezegd…
Soms, voor het gemak, antwoordt hij : “Ja, ja, ja…” Maar dat betekent bijna altijd, dat hij iets niet helemaal verstaan heeft!
Hij heeft het er maar moeilijk mee: het gefluit is niet om aan te horen en gesprekken zijn nauwelijks verstaanbaar.

Daarom gaat hij naar de dokter. Hij vraagt een recept. Maar er is geen recept voor zijn situatie.
Dokter vraagt of hij wel zuinig op zijn gehoor is. En of hij vroeger wel eens naar pop-concerten ging.
“Nou en of!!! ...Dire Straits, Joe Cocker… Het kon niet op en het kon niet hard genoeg.”
“En hoorde je dan na afloop wel eens gepiep?” vraagt de dokter.
En dat moet meneer Aap beamen: soms piepte het de volgende morgen nog!
De dokter adviseert hem heel zuinig met zijn gehoor om te gaan en bij lawaai altijd bananepropjes in zijn oren te stoppen.

En als hij de hoofdtelefoon op heeft: nooit hard zetten. Gewoon heel bescheiden, zodat het gehoor niet verder beschadigd wordt…

Misschien moet meneer Aap wel aan een hoorapparaatje. Maar aan dat idee moet hij eerst wel even wennen. Eigenlijk vindt hij dat meer iets voor oudere apen!


© Marlou Witzel
Gehoorsituatie

Zie ze zwieren...

haarlem

Om drie uur is het verzamelen in café de Roemer op de Botermarkt. We krijgen een oranje sjaaltje om en verlaten het pand richting Grote Houtstraat. Daar komen onze helden langs, op weg naar de Groote Markt.

Dansend en zingend staan we daar te blauwbekken. En te geitebreien.
We zijn met 11 Malle Babbes. En we hebben enorme lol.
De Groote Markt is prop- en propvol. Daar staan 15.000 mensen een lied te oefenen, te zwaaien met grote oranje ovenwanten en te wapperen met oranje spul.

Wij staan op de route, want er is toch geen doorkomen aan.
En ik houd toch niet van die enorme massa's... Dus laat mij maar lekker hier staan wapperen!
Als we de fanfaremuziek dichterbij horen komen gaat mijn hartje toch een beetje sneller slaan. Zal ik straks mijn grote held kunnen zien en .... aanraken??? Een handtekening? Een zoen?

Vier enorme, imposante paarden gaan voorop. Daarachter de Damiate band en daarachter.... zie ik haar nou wel, of zie ik haar niet.

Jaaaa, jaaaa ik zie haar ... mijn held!

Daar loopt zij.... ERICA TERPSTRA!!!!!!

Ik roep nog: "ERICA...."
Maar zij hoort mij niet.
Maar toch: mijn dag kan niet meer stuk. In een roes loop ik naar mijn fiets terug.

Haarlem