Een naam voor meneer Aap

Meneer Aap baalt er een beetje van, dat hij steeds wordt aangesproken met “Meneer Aap”.
Zelfs zijn vriendin noemt hem Meneer Aap.
Hij heeft er genoeg van en hij wil een naam!

Maar ja… hoe kom je zomaar aan een naam?
Als je al vanaf dat je je herinnert Meneer Aap heet…
Daarom probeert  hij allerlei namen.
Eerst is er: Jim. Maar dan moet hij aan de strips van Sjors en Sjimmie denken. Nee, toch maar niet…
Soms hoort hij wel eens mooie namen noemen, maar hij vindt ze steeds niet bij hem passen.
Han, ja dat is een leuke naam, maar nee, toch niet voor hem. Meer een naam voor een fotograaf ...
Zijn chef zegt: “Zal ik je Henry noemen?”
Maar hij zegt: “Ik vind het wel een toffe naam, maar de verloofde van Marlou heet zo, ik kan toch niet ook …”

Buurman oppert de naam Brad.
“Brad”, zegt hij, “mmm, niet gek.”
Hij kauwt een beetje op de naam Brad. ’t Is wel een stoere naam. Als je je borst een beetje vooruit doet en je zegt: Brad.
Ja… dat voelt wel goed.
Maar hij is er toch onzeker over.
Daarom vraagt hij jullie nu:
“Wie heeft er een geschikte, prettige, fantastische, stoere en vooral fijne naam voor mij?”

Wie verzint de mooiste naam? 

© Marlou Witzel

Antoni van Leeuwenhoek

Vanmorgen verraste mij de tuin al weer!

Wat ziet die er mooi uit... zo verzorgd en zo blij.

Ik ben dankbaar, dat ik naar dit ziekenhuis mag voor de controle.

Het kunstwerk van Maria in de hal heeft nog steeds dat fijne effect op mij: 
ik word er een beetje high van...

Enorm en krachtig kunstwerk van Maria Roosen

Er zitten ontzettend veel mensen in de wachtruimte. Ik schrik er een beetje van: zoveel zieke mensen. En allemaal zitten ze hier voor kanker. Nee, heus niet voor een gebroken pink, of zoiets kleins.

Bij de balie krijg ik een pieper mee: dokter Haas loopt helaas uit. Jaha, dat krijg je als je Haas heet!

Ik ga met mijn pieper meteen de tuin in. Er liggen smalle paadjes tussen de bloemperken en overal staan bankjes in deze oase.

Er zijn maar weinig mensen buiten. Gelukkig weten er niet veel van dit mooie paradijsje.

Je kunt er dan ook niet zomaar komen: er is maar één toegangsdeur, helemaal achterin de wachtruimte. Als je het niet weet, zie je het niet...

Ik zit zeker een uur te mediteren tot dokter Haas mij oproept. Helemaal verkwikt loop ik zijn onderzoeksruimte in en nóg verkwikter en reuze opgewekt loop ik er een kwartiertje later weer uit.

Alles is goed. Ik hoef pas volgend jaar zelfde tijd weer terug te komen.

Dag tuin, dag AVL... tot volgend jaar!

(hier mijn verhaaltje over de tuin in 2007)
(En ook nog iets over het kunstwerk van Maria Roosen, ook in 2007)

.

Dag Ibella

.

Onze Ibella is aan haar laatste reis begonnen.

Lieve Ibella...

goeie reis en doe ze maar allemaal de groeten daarboven.

Er is licht, liefde en harmonie en dat allemaal voor jou...

En hier heb je een muntje voor de veerman...

zichrono livracha

.

HOERA... Pier is 4!

Hoera!

Pier is vandaag vier!

Foto: Henry Kloostra! 

Gisteren samen naar het strand en vandaag helemaal vier jaar!!!

Gefeliciteerd jochie!

van Oma Loutje

 





foto's van Pier door Mama Roosje 



















foto van Oma Loutje





filmpje

Vervolg anti-oxidantjes

.

Gisteren heb ik jullie laten weten, waarmee ik de dag begin: een glaasje water, waarin een theelepel kurkuma is opgelost en "opgelekkerd" met een flinke scheut frambozensap.

Vandaag  komen er twee anti-oxidantjes bij.

Ten eerste: twee glazen groene thee (klik!).

Groene thee staat bekend om z'n heilzame werking. En ook al drink je normaal gesproken geen thee, dan beschouw je het maar als medicijn.

Zet nou maar gewoon dat potje thee, laat het 8 minuten trekken en schenk twee glazen in. Slokslokslok... weer een goeie daad gedaan. Allemaal voor jezelf! 

Voor mij hoef je het niet te doen, hoor...

En dan komen de paranoten (klik). Die stikken van de selenium en dat is weer een geweldige anti-oxidant.

Van koorvriendin (en "borstkankercollega") Ineke heb ik de tip gekregen om dagelijks drie van die heerlijke noten te eten.

Dus... als mijn twee glaasjes groene thee op zijn, dan eet ik drie paranoten. Heerlijke noten zijn het. En waardevol!

Natuurlijk, er is nog veel meer. Zoek het maar op, op internet.

Maar deze vier wil ik jullie niet onthouden.

Begin er maar gisteren mee!

Zet deze vier vriendjes dagelijks op je menu en je krijgt het gevoel: ik doe er iets aan... ik ben goed bezig!

Gezondheid!

Tip: Een nieuwe levensstijl

.

Anti-oxidantjes

.

Voor Marjolijn heb ik gisteren een tas met vier anti-oxidantjes meegenomen.

Maar... wel gebruiken, meis!

Ik ga het er nog een keer over hebben: over onze kleine vriendjes, de anti-oxidantjes.

Ja... het zijn kleine vriendjes, want ze vechten kankercellen aan. Echte vechtersbaasjes dus...

Vandaag bespreek ik er twee. Hier komen de schutters, hier komen ze aan...

Eerst het mooie rode kleinfruit, waarbij deze schatjes het hardst kunnen knokken: 

De mooie FRAMBOOSJES (klik), ongekend gezond!!!

Ze doen het heerlijk in een toetje en als sapje en als jam... of gewoon zo: met handen vol tegelijk naar binnen...

En op nummer twee... het wonderlijke GEELPOEDER (klik), ook wel kurkuma genoemd.

Maar... hoe gebruik je dat dan?

Je kunt toch niet elke dag een potje koken met een theelepel van dat gele poeder er in? 
Nou ja, het kan wel natuurlijk, maar iets gemakkelijker is het om een theelepel op te lossen in een glaasje water en er dan een lekkere scheut orangeade bij te doen, of frambozensap, of een andere lekkere siroop. 
Als je het voor jezelf maar lekker maakt, want eerlijk gezegd vind ik de kurkuma niet echt heel erg smakelijk. Gewoon "oplekkeren" dus!

Mijn dag begint met: een glaasje water met daarin opgelost een theelepel kurkuma en opgelekkerd met heerlijk frambozensap. Slokslok... op! Twee vliegen in één klap!

Weer een goeie daad gedaan voor mezelf!

Morgen bespreek ik de andere twee.

Of weten jullie al; welke dat zijn?


.

Bruidsbloemetjes

Zo stonden ze vorige week te pronken, de prachtige pioenrozen met een ongekend mooie kleur:

En toen ze uitvielen besloot ik de blaadjes te laten liggen en te fotograferen.

De laatste foto van de prachtig uitgevallen pioenrozen.

Alle blaadjes liggen onder de vaas en op de grond... Honderden blaadjes met zo'n mooie diepe kleur. Konden ze daar maar blijven liggen. Maar nee, dat gaat natuurlijk niet.

En nu liggen ze allemaal in de tuin.

Terwijl ik ze daar gewoon een beetje rondstrooide was dacht ik: zou mooi strooisel zijn op de bruiloft van ons Fluitenkruidje, want die houdt zeker en vast van deze mooie rozenblaadjes!!

Maar ja... nu liggen alle pioenroosblaadjes tussen de anderen planten en ...

nog één bloem, die er erg lang over deed om uit te komen staat hier te pronken: zie eens hoe mooi ik ben en hoe sterk...

.

Mooi afgevallen...

Van vrienden kreeg ik vorige week zaterdag een bos prachtige donkerrode pioenrozen.

Toen ze begonnen uit te vallen vond ik dat eigenlijk heel erg mooi.

Ik zette ze op een opvallende plek en maakte elke dag een foto van het mooie gebeuren.

Elke dag lagen er meer blaadjes op de grond.

Kijk eens hoeveel er vanmorgen lagen. Vind je het niet prachtig?

Morgen nog één foto en dan mogen ze weg. Honderden blaadjes...

/.

AC/DC in de trein

.

Henry’s darmen zijn nog steeds niet  in orde. Van de apotheek hebben we Bioflorin gekregen en nog wat eetadviezen.
Gelukkig lijdt zijn humeur er niet onder.
We fietsen naar het station en pakken de trein naar Salzburg.

In Wels moeten we overstappen en… daar is vanavond het concert van de eeuw van AC/DC!! De trein zit barstensvol fans. Ze zijn vrolijk en opgewonden en allemaal in het zwart, want black is back. Of zoiets.

In Wels stappen we allemaal uit. Zij naar hun “goden” en wij moeten overstappen op de trein naar Passau.

Bijna rijdt de trein met Henry, die nog bezig is om de fietsen los te maken, weg naar Salzburg. Gelukkig weet ik door heftig te zwaaien de conducteur ervan te weerhouden. Hij doet meteen de deuren weer open.
De perrons zijn afgeladen met AC/DC fans. Overal liggen lege drankflessen. Ik heb ze niet zien blowen, maar drinken des te meer.
Een vrolijk volkje, die fans… Geen onvertogen woord!

De trein naar Passau is heel erg leeg. Rustig rijden we door het mooie landschap naar de stad, waar de auto staat en waar we de laatste nacht zullen doorbrengen in het hotel aan de Donau.

Nog 100 meter fietsen van het station naar het hotel.
’s Avonds speelt Bayern München tegen Inter Milaan. Tot aan de rust kijken we met een groepje mensen in de kantine naar alle gemiste kansen en kunnen het niet verder aanzien.
Ik moet denken aan het concert van vanavond. 80.000 mensen bij AC/DC. Daar zou ik veel liever een kijkje willen nemen. Maar nee… toch maar niet: niet goed voor mijn oren…

Nog één nacht en dan is het mooi geweest en rijden we weer naar huis!




.

Hotel Amadeus

.

Henry voelt zich iets beter en fietst rustig naast me voor de laatste 50 kilometer. De wind nog steeds in de rug. Bewolkt, maar droog. De Donau glijdt vredig naast ons naar het oosten en wij glijden mee, nee... wij vliegen mee. Om 2 uur zijn we in Wenen!

Henry heeft het mooie hotel Amadeus in het centrum van het centrum geregeld. Op de zevende verdieping hebben wij daar een prachtige luxe kamer met... bad!!!

En aangezien ik thuis geen bad heb (en al maanden geen douche) laat ik het al gauw vollopen met zeer veel schuim.

We hebben afgesproken met Pia, de zus van onze Oostenrijkse buurvrouw. We fietsen naar haar huis, waar ze woont met haar echtgenoot Franz en hun twee kinderen. Heel gezellig is het daar, warm en hartelijk worden we ontvangen.

Henry’s darmen zijn nog niet in orde, hij durft niet mee te eten. Pia maakt hem een havervlokkensoep en die valt gelukkig goed.

We zitten zo lekker te kletsen: ja... een fijn begin van Wenen.

Vrijdag bezoeken we een aantal wensen: de Stefansdom, het Mozarthuis, het Joods Museum, een echt Weens koffiehuis, en natuurlijk de Esterhazykeller, waar je voor weinig geld echt Oostenrijks kunt eten.

Het regent als we het Hundertwasserhaus bezoeken. Jammer. En wat ook jammer is: het huis is door de begroeiing bijna niet te zien: bijna de gehele gevel is bezet door een wingerd en de bomen voor het huis groeien de pan uit.

Als we richting het Prater fietsen breekt de hemel open en eenmaal in het Riesenrad hebben we een fantastisch uitzicht over de zonovergoten stad. Henry vindt het wel allemaal erg hoog en is een beetje bibberig, maar langzaamaan overwint het spectaculaire uitzicht het over zijn angst.

Terug naar het hotel bekijken we de Staatsopera en fietsen rustig door de smalle straatjes naar het centrum.

Jammer, dat we er maar zo kort zijn. Het is een prachtige stad met heel veel te zien...

.

Griesnockerlsuppe aan de Donau

.

Het wordt een lang eind fietsen vandaag, dus we staan op tijd op.
De zon schijnt! Heerlijk is het als we op weg gaan. Heel lang zijn we de enigen op de route. Geweldig... ik voel me supergoed...

De drukte schijnt ’s zomers wel anders te zijn. Dan is het hier net de Kalverstraat. Moet ik even niet aan denken.

We komen de Wachau binnen, waar we tussen de wijnranken en de abrikozenbomen rijden. Het is hier echt heel erg mooi en ik geniet met volle teugen.
De koffie drinken we in een kleine Konditorei. Dit keer met een verrukkelijk stuk frambozentaart erbij. Dat geeft energie en zin om weer verder te fietsen.

Hele stukken langs het water waar geen dorpjes zijn, dus gaan we gewoon op een bankje zitten en met zicht op de snelstromende rivier en heel veel zwaluwen, die halsbrekende toeren boven ons hoofd uithalen eten we onze semmeltjes.
En een paar kilometer verder een heerlijk Oostenrijks soepje: Griesnockerlsuppe, mmmmm! (Probeer het eens uit te spreken!!)

Nu nog een klein stuk, langs de niet werkende atoomcentrale van Zwentendorf naar het pensionnetje van de familie Zelenka.
De atoomcentrale is 30 jaar geleden wel gebouwd, maar nooit in gebruik genomen. Er wordt wel zonne-energie gegenereerd, volkomen veilig.

Het pension heeft een klein huisje achter in de tuin, waar we helemaal ons eigen gangetje kunnen gaan.

Die nacht wordt Henry ziek. Hij moet welhaast een voedselvergiftiging hebben en voelt zich hondsberoerd…
Als dat maar goed gaat…

.

Het witte lam

.

Al vroeg zitten we op de veerpont. Henry wil eigenlijk die ene hoge brug over, maar ik vind het zo lekker om eerst een tochtje over het water te maken en weet hem over te halen.
“Heen en weer...” begint hij te zingen.
Er zit ook een groepje fietsers uit Bremen op de boot, die het liedje maar niks vinden: ze zijn bang dat we zinken.

Aan de overkant van het water gaat het richting Ybbs. Onderweg begint het lekker te regenen, maar we doen de regencapes nog niet om. Eerst maar eens aan de koffie en dán pas de capes om.  Het is wel nodig, want het regent niet zachtjes meer.
In Pöchlarn zoeken we een plek om te lunchen. Het moet wel overdekt zijn, dus... wordt het een kerkje. Meteen een paar kaarsjes branden en daar zitten we in één van de kerkbanken onze Semmeltjes op te peuzelen.
  

 












 Ook bezoeken we het geboortehuis van Oscar Kokoschka, waar een heel museum van gemaakt is, met veel werk van hem.
Toch wel prettig, even wat cultuur op doen.

Na Pöchlarn is het niet ver meer naar Melk. De regen is opgehouden en we komen droog aan in “Das Weisse Lamm” een gasthof, dat is overgenomen door een Italiaan, die ons later echte ouderwetse spaghetti gaat opdienen.

 
 











In Melk bevindt zich een groot klooster op de berg: Stift Melk. Daar moet je natuurlijk even geweest zijn. Dus klimmen we via een smal weggetje naar boven. Het is een mooi klooster met veel glitter en goud en gedoe en een prachtige kloostertuin.

Het stadje is verder wel aardig, het is goed om een beetje rond te banjeren en om de spieren op een andere manier te gebruiken.
Mijn linker achillespees is heel geïrriteerd en vraagt me steeds: “waar ben je mee bezig?!!”




.

Boze voeten

.Omdat ik er gisteren behoorlijk doorheen zat rijden we vandaag wat minder. Eerst maar eens de stad achter ons laten. Dat gaat gelukkig vrij snel.

De route gaat langs Mauthausen. Nou... denk maar niet, dat ik daar een kijkje ga nemen. Ook al zegt het bord aan het begin van het dorp: Herzlichst Grüss Gott in Mauthausen.
Wegwezen hier. Door en voort gaan we.

We nemen steeds de zuidoever en hebben daardoor een prachtgezicht op de mooie rivier. En op velden vol bloemen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze volgende pleisterplaats is Grein. Daarvoor moeten we de rivier oversteken. Er is een enorm hoge brug, waar je je fiets tegenop moet duwen, best zwaar.
Als beloning kopen we bij de supermarkt een lekker biertje voor straks.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan gaan we in het dorp op zoek naar Pension Martha, waar we een hele mooie grote kamer krijgen met een heerlijke douche, waar ik heel lang onder ga staan, want ik ben ka-pot, ook al hebben we vandaag dan wat minder gefietst… Mijn billen willen niet meer en mijn voeten zijn boos.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar… na de lange massage en een warme douche voel ik me helemaal appie-kim en kan ik de hele Donau tot aan Bratislava én weer terug op m’n dooie akkertje binnen een uurtje fietsen!

.

Quo Vadis?

We zijn de eerste klantjes van de “goeroe” en het is heel rustgevend om niet meteen te gaan fietsen, maar eerst langzaam de Donau over te varen.

Het fietst heerlijk, langs het water. Het is heel stil, iedereen zit waarschijnlijk nog aan de koffie, en we tuffen rustig richting Linz. De wind duwt een beetje mee. En we gaan stroomafwaarts, ook al zo prettig. 

 

Al fietsend kun je om je heen kijken en van alles zien. Bij elke brug afstappen...

Het fluitekruid staat hier volop te bloeien. Alles in de natuur is veel verder dan bij ons. De meeste bloesems zijn al uit de bomen, maar ik zie toch nog een enkel perebloesempje... En soms ineens een gehele appelboom in bloei.
De kastanjes met volle kaarsen staan ons na te kijken, alsof ze zeggen willen: waar ga je heen, quo vadis?

Wat ik heel leuk vind zijn de dorpjes, waar je af en toe door heen rijdt. Je kunt er lekkere koffie drinken, even pauzeren. Een kerkje in om een kaarsje te branden.

 

Tegen de tijd, dat we Linz naderen moeten we helaas de weg delen met de auto’s. Die scheuren hier zo erg, dat we oordopjes indoen.
Maar dan zijn we in de stad en is het geluid “normaal”, tenminste voor een stad.

We zoeken ons hotelletje op: “Der wilder Mann” en na een lekkere douche gaan we de stad verkennen en iets te eten halen.

(Henry speelt Mozart, die gehaast zijn huis uit komt, in Linz...)

.

De goeroe van Obermühl

.

.

 

Gelukkig is het droog, wel koel maar droog!
Fietsen langs de Donau, dat wil ik al zo lang en nu is het dan eindelijk zover.
Eerst even wennen aan de bagage, en aan de benen die nog niet helemaal willen, maar dat gaat helemaal goed komen.
Ons fietspad voert ons dwars door de oude binnenstad van Passau. Ik zie in de gauwigheid: “dein Fernseher lügt” met blauwe letters op een muur geschreven. 

 











De zwaluwen scheren over het water. Meestal betekent dat niet veel goeds. We wachten maar af.

Bij Kasten gaan we aan de koffie. Streusselkuchen  erbij (met rabarber!) en genieten maar.
Even verderop is een klooster, waar een soort van likeur wordt gebrouwen. Er wonen Kapucijner monniken, die nooit wat zeggen, schijnt het. Ik zie er eentje bezig in de tuin met een grijze cape om. Inderdaad: hij zegt niets.  We gaan de kloosterkerk in: ik wil altijd overal even een kaarsje branden. Als we weer buiten komen is het toch gaan regenen. De nieuwe regencape wordt nu ingewijd en doet het fantastisch!

Het regent gestaag door: geen grote druppels, maar van die fijne meiregen, waar je van gaat zingen: “I’m singin’ in the rain”... En “Meiregen maak dat ik groter word” wat mijn moeder wel eens zong.

Bij de Donau-Schlinge, een enorme bocht in de rivier, is het droog en een heerlijk fietspad brengt ons bij de veerpont. 

De veerman zegt, dat regelmatig naar Nepal reist en daar een goeroe is... ja hoor, 't zal wel...
Maar hij brengt ons nu wel mooi naar de overkant, naar Obermühl. Daar is ons eerste hotelletje: Gasthof Aumüller. 

Hier gaan we straks een lekker visje eten... en vannacht heerlijk slapen tussen de schone frisgestreken lakens!