Werk in uitvoering...

Nog een paar dagen en dan doe ik weer mee!
Tot die tijd moeten jullie het hiermee doen:





Andres Segovia speelt Bach!
.

Zo fijn...

.

Vandaag zou ik het verhaal rond Het Geheime Tijdschrift afronden, maar nee... dat doe ik toch maar niet.

Ik doe het morgen, want vandaag was ik op bezoek bij iemand, die ik zonder mijn weblog nooit had leren kennen.

Tenminste... dat vermoed ik! 

Eerst met de trein naar het zuiden, waar Marjolijn mij bij het station van Roosendaal oppikt om samen verder te reizen naar........... onze stoorsenioor en fotograag GerdaYD!

Kijk eens, hoe goed ze er uit ziet. Ze begint al weer aardig op te knappen van de operatie. Dat komt door dat amethisten beschermengeltje, dat ze om de hals draagt!

Wij zijn allemachtig verwend door haar lieve Guido, oftewel Lefla en hebben heerlijk genoten van samen in de serre zitten, uitkijkend op het bos en de vijver en de vogeltjes en de katten en pratend over van alles en nog wat. Het leven en hoe je het leven leeft.

Guido is de kok in huis. Hij heeft mijn recept van de Joodse penicilline van Gerda gekregen en reken maar, als hij dat voor haar maakt, dat ze dan nóg meer opknapt!

Voor vandaag heeft hij een heerlijke kaasfondue op het menu, zo lekker, dat je je vingers er bijna bij opeet. Lekker glaasje erbij en bon apétit!

De tijd gaat snel als je het aangenaam hebt...

Zoiets mee te mogen maken, dat zouden de vrouwen van Het Geheime Tijdschrift op het platteland van Groot-Brittanië ook wel gewild hebben. Zoiets unieks en warms en fijns.

Het fijne is, dat je elkaar al jaren kent en elkaar daardoor meteen herkent.

In de trein terug naar huis moest ik vele malen terugdenken aan ons warme samenzijn, aan de fijne sfeer in het mooie "kabouterhuisje" in het bosje...

Lieve schatten, dank je wel voor deze onvergetelijke dag! En Marjolijn voor het veilige rijden!

Alle webbies moeten de hartelijke groeten hebben. Jaha... jij ook!

(Deze laatste foto kwam net binnen en is door ons GerdaYD gemaakt!)

.

Het Geheime Tijdschrift (3)

.

(Cotton Goods)

Als het tijdschrift eenmaal met de post gekomen is wordt het goed verstopt, zodat anderen er niet in kunnen lezen. Want het zijn werkelijk geheime dingen, die erin beschreven worden. Dingen, waar je verder met niemand anders over spreekt...

Je mag de envelop 14 dagen houden: je leest alles -tig keer en voegt een nieuw artikel toe en stuurt de envelop met het Geheime Tijdschrift door naar de volgende op de lijst, die aan de beurt is.

Er zijn grote vriendschappen ontstaan, sommigen duurden heel lang, tot de vrouwen over de 90 jaar zijn!


Angharad:

“…Daarom heb ik mijn mond gehouden, zoals de barbier van Midas, maar omdat het een te spannende gebeurtenis in een verder weinig bewogen leven is, weet ik dat ik er aan onderdoor ga als ik me niet op de een of andere manier van die last bevrijd en dus… is de CCC geen nuttig instituut?”

Onderwerpen zijn onder andere moederschap, de positie van de vrouw (veel academisch gevormde vrouwen moesten hun baan opgeven), seksualiteit en de oorlog.

Sommigen hebben elkaar in levende lijve ontmoet, sommigen hebben elkaar nooit ontmoet, maar ze zijn allemaal vrienden en de brieven, artikelen en commentaren houden hen op de been in moeilijke, maar ook in vrolijke tijden.


De CCC is de langst bestaande correspondentieclub:  55 jaar, tot 1990.

Met mijn weblog voel ik mij ook een beetje lid van een CCC. Mensen lezen wat ik schrijf en geven reacties op wat ik schrijf en zo leer ik hen kennen. En dat doe ik ook bij anderen op hun blog. Het steunt me en ik hoop, dat ik er mee door ga, tot ook ik een oude dame ben!

(morgen slot)


.

.

Het Geheime Tijdschrift (2)

.

In 1935 schrijft een eenzame Ierse vrouw een ingezonden brief naar een veelgelezen tijdschrift voor plattelandsmoeders:

“Is er een moeder, die mij helpen kan?

Ik leid een zeer eenzaam bestaan en ik heb geen buren. Ik kan me niet veroorloven een radio te kopen. Ik ben gek op lezen, maar er is hier geen bibliotheek en ik heb maar een paar boeken. Ik word zo somber en neerslachtig als de kinderen naar bed zijn en ik alleen thuis zit. Ik naai en lees en schrijf verhalen in overvloed, maar ondanks mijn goede voornemens en het inspirerende gezelschap van de kat en de hond, zit ik maar te tobben en wroeten in het verleden. Ik heb veel ellende achter de rug, waarin ik lichamelijk en geestelijk gemeen ben gekwetst. Ik weet dat het slecht is om te tobben en hardvochtige gedachten en wrok te koesteren.

Is er een lezeres die mij een boeiende tijdsbesteding aan de hand kan doen, die geen ruimte laat voor piekeren, en die niets kost?”

De vrouw, die dit schrijft noemt zichzelf “Ubique”, wat Latijn is voor “overal” .

Haar noodkreet levert enorm veel reacties op.

Ubique vraagt raad en krijgt die ook. Uit alle reacties is een idee ontstaan, dat haar leven totaal omgooit en haar eenzaamheid voorgoed in de wilgen doet hangen!

Dit idee is de oprichting van de Cooperative Correspondence Club (CCC).

24 Vrouwen worden lid van de club. Zij zenden onder pseudoniem brieven en verhalen naar een centraal adres: Ad Astra (ook een pseudoniem) doet al het geschreven werk in een mapje, borduurt er een omslag voor en laat het mapje circuleren. 

De gebundelde bijdragen doen de ronde langs de deelnemers in een geborduurd omslag. De rijkere leden van de club betalen de postzegels en het papier, dus … het kost Ubique verder niets.

Het tijdschrift is geheim, vooral voor de echtgenoten en… de leden moeten moeder zijn.

Van elke uitgave van de CCC is maar een exemplaar, dat de ronde doet. Soms met een kleine aanwijzing of opmerking in de kantlijn.

De brieven en verhalen zijn nogal privé. Ze gaan openlijk over seks, echtscheidingen en depressies, noem maar op.  Daarom mogen alleen de leden van de club ze lezen, zodat ieder zich vrij voelde om ook over delicate zaken te schrijven.

Janna:

“...Ik ben zeker voor een serieuze bespreking van seksuele problemen, omdat ik denk dat het bundelen van ervaring de enige manier is waarop iemand werkelijk (behalve dan uit vaak ongelukkige ervaringen) de fijne kneepjes van deze bijzonder belangrijke kunst kan leren...”  

De leden van de club zijn rond 1935 zo’n jaar of 20. Vrij jong dus!

Ubique zet zich in om nóg meer te schrijven en raakt zo van haar sombere gedachten af! Van een eenzame, verbitterde huisvrouw wordt ze een enthousiast schrijver van allerhande artikelen die gelezen worden!

(morgen verder)

.

Het Geheime Tijdschrift (1)

.

Op het ogenblik ben ik een betoverend boek aan het lezen: "Can any mother help me?" van Jenna Bailey.

Het verhaal gaat over het ontstaan van een geheim tijdschrift ergens rond 1930 op het platteland van Ierland en Engeland. 
De allerarmsten hebben geen radio. TV... was er nog niet! Internet... wat is dat? Een beetje nieuwe netwerken aanboren, huh??? Elke dag wat webloggen... vergeet het maar…

Eenzaamheid troef dus.

Aan wie kun je je ei kwijt over je saaie huwelijk, over het nóg saaiere huishouden of over je kinderen, die je af en toe wel eens achter het behang wilt plakken.

De dichtstbijzijnde buren wonen mijlen verderop. Een busrit is niet te betalen, er is immers geen geld.

Jenna Bailey zocht een afstudeerproject en kwam in het archief van de universiteitsbibliotheek een verzameling oude tijdschriften tegen uit de eerste helft van de twintigste eeuw, geschreven door vrouwen, die bij een soort van club hoorden. 
Het materiaal was in 1998 aan het archief geschonken door een van de leden van de club.   




Het onderwerp voor het afstudeerproject was gevonden: Het Geheime Tijdschrift.


(Jenna Bailey *klik*)




(morgen verder) 

.

Vraag ook eens naar mijn rozen

.

Toen ik vanmiddag een foto maakte van de weelderige rozen rond het raam aan de voorkant van mijn huis moest ik ineens denken aan een gedichtenbundeltje van Rienk Ratsma: "Vraag ook eens naar mijn rozen".

Hij schrijft in dit bundeltje gedichten over de tijd, dat hij ernstig ziek was en in het Slotervaart ziekenhuis lag. Hij was toen kankerpatiënt (1973-1975).

Ik doe "klik" met mijn fototoestel en de titel  komt in mijn hoofd: "Vraag ook eens naar mijn rozen..."

Typisch... hoe kom ik er op... Ik fotografeer mijn prachtjuwelen en denk aan de titel van dat boekje vol kleine juweeltjes.

Meteen als ik weer binnen ben zoek ik het bundeltje op. Ik heb het al heel lang in huis, ik denk zo'n 20 jaar.

Rienk was een vriend van een vriend en studeerde op dezelfde kweekschool, waar mijn vader les gaf.

Ik kende hem een beetje. Heb ooit met hem opgetreden in het Dorpshuis in Bloemendaal. Ik speelde op mijn gitaar en zong Jiddische liederen en hij zong mooie, zelfgeschreven chansons, op de vleugel begeleid door zijn beste vriend Istvan Koning (die toen met mijn zus ging). 

Dus toen in 1989 het bundeltje uitkwam heb ik het aangeschaft en gelezen en nog eens gelezen. Vraag ook eens naar mijn rozen. Ik begreep de titel meteen.

Kun je het je voorstellen?

Iedereen vraagt maar hoe het met je gaat en je hebt er op een gegeven moment genoeg van en zegt: "Vraag ook eens naar mijn rozen..."

Mijn rozen

Vraag ook eens

naar mijn rozen

als je langskomt

om te vragen hoe

het met me gaat.

Ik ken dat gezicht

dat naar mij kijkt

en dingen vraagt

alsof ik dood en

vergaan zit te bewegen.

Vraag ook eens 

naar mijn rozen

als je opbelt

om te vragen

hoe het met me gaat.

Ik ken die stem

met even dat gemaakte

alsof ik niet meer leef

als ik mijn vreugde zeg.

Vraag ook eens

naar mijn rozen.

Ze zwellen in de tuin

met kleuren die het

vorige jaar niet kon bedenken.

Rienk Ratsma is in 1997 overleden, 59 jaar oud. Als ik deze foto van zijn zoon Rienk (jr) (klik) krijg herinner ik me hem meteen weer. "Het is wel een afbeelding zoals hij zich zelf graag liet zien: de klassieke schrijver". 

Ik lees, dat Rienk Ratsma genezen was van zijn ziekte, maar jaren later op 59 jarige leeftijd is overleden aan longkanker, die hij niet door roken, maar door een agressieve bestralingsmethode had opgelopen.

Zichrono Livracha 

Dank je wel Rienk jr. voor het opsturen van de foto en je openhartigheid.

.

Autumn GOLD

.

Voor mijn verjaardag heb ik van een aantal mensen een ervaringskado gevraagd.

Geen vaas of boek of cd, maar samen iets doen: een wandeling in de duinen, een stukje varen of een filmpje pakken.

Ik kan het je aanraden, want je hebt daardoor de leukste ervaringen! Iedereen kiest namelijk iets uit, wat-ie zelf ook leuk vindt om te doen.

Gisteravond kreeg ik mijn kado van Ton, de beste gitarist van Noord-Holland. Zoals hij Blackbird speelt… niet te evenaren, hier tijdens mijn verjaardag in de tuin…

We zijn naar de Filmschuur geweest, een bioscoop hier in Haarlem voor de betere films, en hebben daar een film gezien, die "Autumn Gold" heet. Het is eigenlijk een soort van documentaire en gaat over 5 atleten, die zich opmaken voor de wereldkampioenschappen atletiek in Finland.

Is dat zo bijzonder? Ja! dat is heel bijzonder, want… de oudste deelnemer is 100 jaar!

En de jongste zo rond de 80.

Dus… ga der maar aanstaan!

We zien in ontroerende en inspirerende scènes hoe de atleten zich voorbereiden voor de grote wedstrijden.

De Tsjechische Jirko (82) traint voor het hoogspringen:

De Italiaanse Gabre (94) doet aan discuswerpen:

de Zweed Herbert (93) doet mee aan de sprint... 100 m!

En dan is er nog Ilse (85) die kogelstoot en de honderjarige discuswerper Alfred uit Oostenrijk:

Alfred heeft net een nieuwe knie gekregen, maar niets weerhoudt hem er van om mee te doen: "Ik wil mijn jeugd verlengen..."

Onvoorstelbaar, wat een inspirerende film! Deze atleten dwingen met recht respect af!

We volgen hen in hun dagelijkse bezigheden en hun voorbereidingen voor de wereldkampioenschappen…

Ik krijg meteen zin om een trainingspak aan te trekken en een rondje te gaan rennen! Maar wel met het witte hoedje van Gabri op!

Na afloop eten we nog een pizzaatje bij de Black Beauty en daarmee is de avond helemaal rond.

Dank je wel, Ton, voor dit gave kado!

I think it's goinig to rain today

.

Terwijl ik mijn badeendje uitlaat maak ik deze foto en krijg ineens "I hope it's gonna rain today" in mijn hoofd, naar aanleiding van Randy Newmans "I think it's going to rain today". 


Allemachtig wat zijn de weilanden droog en de sloten laag.
Nog geen plas gezien, waar ik die kleine in kan laten poedelen. Dan maar in de eieren!

Ik heb Randy Newman horen en zien spelen tijdens een concert van hem in Amsterdam. Jaren geleden. Ik zit op het podium vlak naast de vleugel en kan bijna de toetsen aanraken, bijna ruiken hoe hij ruikt, terwijl hij "I think it's gonna rain today" zingt... 
Luister er maar even naar, je kunt de tekst meelezen. Het is een weemoedig lied over  eenzaamheid...

Broken windows and empty hallways

A pale dead moon in the sky streaked with gray

Human kindness is overflowing

And I think it's going to rain today

Scarecrows dressed in the latest styles

With frozen smiles to chase love away

Human kindness is overflowing

And I think it's going to rain today

Lonely, lonely

Tin can at my feet

Think I'll kick it down the street

That's the way to treat a friend

Bright before me the signs implore me

To help the needy and show them the way

Human kindness is overflowing

And I think it's going to rain today

Niemand zingt het zo mooi als Randy Newman zelf, maar Peter Gabriel benadert het in de verte. Erg mooi filmpje ook, met schitterende beelden:

Daar dus wel grote regendruppels, maar uit deze pomp komt niks. Droog en nog eens droog... geen druppel...
Eendje heeft dorst. Eendje wil zwemmen...
Ik ga kijken of er misschien ergens een regenplas is. Je weet maar nooit. Het heeft gisteren toch geregend???

Foto's: Marlou Witzel

.

Aan de koffie de kruidenier...

.

Ik doe mijn boodschappen graag bij een kruidenier, waar je gratis lekkere koffie kunt krijgen. Meestal zit er wel een praatje in met deze of gene...

Daar staat Don. Ik ken hem van vroeger. Van toen hij nog kapper was. 

Hij knikt vriendelijk en zegt: ”Lekkere koffie vandaag…”

Waarop ik antwoord, dat ik verslaafd ben aan koffie, maar dan alleen ’s morgens en niet meer dan twee kopjes.

“Nou...” zegt hij, “ik ben ook verslaafd: haha! elke dag een flesje wijn!”

Ik zeg: ”Dan weet ik wel een fijn wijnwinkeltje voor je.”

En ik begin uit te leggen, waar je dat wijnwinkeltje (klik op: Vintous) kunt vinden: ”Je loopt van de Botermarkt richting…” maar Don begint nee te schudden. 

“Laat maar…” zegt hij, “ik heb mijn vaste supermarkt, waar ik Tempranillo koop: 24 flessen. Dan ben ik gauw klaar en voor weinig!”

Ik vind het grappig, zoals we daar staan in die koffiehoek. Ik zou wel een foto van hem willen maken, maar dat durf ik niet.

Hij gaat door: “En ’s avonds voor het slapen gaan neem ik een whisky. Een Schotse. Dat is om je gedachten te laten stijgen. Geen cognac, daar gaan ze juist van naar beneden. Maar whisky… daar slaap je lekker op, zonder gedachten, want die zijn dan opgestegen…” Hij wijst naar het plafond.

Omdat ik snipverkouden ben zeg ik, dat ik mijn grogje dan maar met whisky moet maken. 

 “Neehee… zonde! Doe maar met cognac. Een grogje hoort met cognac. Of met rum.” 

Hij heeft zijn koffie op en zegt: “Ik stap maar eens op”.

Ik vind het jammer, dat ik geen foto van hem durf te maken.

Maar… een paar dagen later kom ik hem tegen op de Groote Markt (waar ik hem meteen vraag of ik zijn naam mag gebruiken in dit verhaaltje...) en dan ineens durf ik wél een foto te maken:

Maar oh oh… een foto in een kruidenierszaak, met de pakken melk en de boter op de achtergrond was wel een stuk leuker geweest.

Hallo Marlou,

Geinig verhaaltje! Ik ben blij, dat ik niet voor George Clooney door hoef te gaan. Die drinkt alleen maar geitenmelk en eet glutenvrij.

Ik mag nog alles eten en drinken van de dokter, gelukkig maar. Wel, helemaal goedgekeurd en gemachtigd tot plaatsing.

Hartelijke groet en tot op de koffie bij AH of zomaar,

Don

(OT: Voordat ik toestemming had van Don had ik zijn naam vervangen door: George Clooney. Dat vond Don maar niks, vandaar zijn reactie! Groet van Marlou)


Haha!
Webvriend Han is aan het spelen geweest:

foto: Marlou Witzel en bewerking: Han Vogel


..

Potiche

.

Alweer een heerlijke, geestige film gezien.

Zet maar op je lijstje, voor als-ie in de buurt draait of op TV komt: Potiche.

Het woord "Potiche" betekent letterlijk "vaas", maar hier wordt bedoeld: huisvrouw/ -man.

De hoofdrol wordt met verve gespeeld door Catherine Deneuve.

Zij speelt Suzanne Pujol, de toegewijde en huiselijke vrouw van een steenrijke paraplu-fabrikant, die haar onbehoorlijk minderwaardig behandeld.  Hij is goed in bevelen, beledigen en vernederen. En hij is nog ontrouw ook. Ronduit gezegd: een echte eikel.

Ook zijn personeel heeft het zwaar te verduren, maar in de uithoek van Frankrijk, waar het verhaal zich afspeelt zijn de vakbonden nog niet echt doorgedrongen.

En toch... het tij keert én er breekt een staking los én directeur Pujol krijgt een zware hartaanval.

Suzanne neemt na flink aandringen van de familie het directeurschap over en ere wie ere toekomt: zij doet dit stukken beter, dan haar autoritaire echtgenoot.

Ze wordt geholpen door haar voormalig liefje en huidig vakbondsleider Maurice (Gerard Depardieu) en tot ieders verbazing ontpopt Suzanne zich tot een bekwame zakenvrouw, die van aanpakken weet. Iedereen in de fabriek fleurt enorm op en ook de verkoopcijfers schieten omhoog.

Als haar man hersteld is wil hij de tent weer overnemen. Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot, maar voor Deneuve ligt daarna in ieder geval een briljante politieke carrière in het verschiet.

Een heerlijke film. Ik heb de hele tijd in het donker lekker zitten gniffelen en lachen en vond het jammer, dat-ie afgelopen was...

Zin in de voorfilm?

Klik dan op:

.