Het Geheime Tijdschrift (2)

.

In 1935 schrijft een eenzame Ierse vrouw een ingezonden brief naar een veelgelezen tijdschrift voor plattelandsmoeders:

“Is er een moeder, die mij helpen kan?

Ik leid een zeer eenzaam bestaan en ik heb geen buren. Ik kan me niet veroorloven een radio te kopen. Ik ben gek op lezen, maar er is hier geen bibliotheek en ik heb maar een paar boeken. Ik word zo somber en neerslachtig als de kinderen naar bed zijn en ik alleen thuis zit. Ik naai en lees en schrijf verhalen in overvloed, maar ondanks mijn goede voornemens en het inspirerende gezelschap van de kat en de hond, zit ik maar te tobben en wroeten in het verleden. Ik heb veel ellende achter de rug, waarin ik lichamelijk en geestelijk gemeen ben gekwetst. Ik weet dat het slecht is om te tobben en hardvochtige gedachten en wrok te koesteren.

Is er een lezeres die mij een boeiende tijdsbesteding aan de hand kan doen, die geen ruimte laat voor piekeren, en die niets kost?”

De vrouw, die dit schrijft noemt zichzelf “Ubique”, wat Latijn is voor “overal” .

Haar noodkreet levert enorm veel reacties op.

Ubique vraagt raad en krijgt die ook. Uit alle reacties is een idee ontstaan, dat haar leven totaal omgooit en haar eenzaamheid voorgoed in de wilgen doet hangen!

Dit idee is de oprichting van de Cooperative Correspondence Club (CCC).

24 Vrouwen worden lid van de club. Zij zenden onder pseudoniem brieven en verhalen naar een centraal adres: Ad Astra (ook een pseudoniem) doet al het geschreven werk in een mapje, borduurt er een omslag voor en laat het mapje circuleren. 

De gebundelde bijdragen doen de ronde langs de deelnemers in een geborduurd omslag. De rijkere leden van de club betalen de postzegels en het papier, dus … het kost Ubique verder niets.

Het tijdschrift is geheim, vooral voor de echtgenoten en… de leden moeten moeder zijn.

Van elke uitgave van de CCC is maar een exemplaar, dat de ronde doet. Soms met een kleine aanwijzing of opmerking in de kantlijn.

De brieven en verhalen zijn nogal privé. Ze gaan openlijk over seks, echtscheidingen en depressies, noem maar op.  Daarom mogen alleen de leden van de club ze lezen, zodat ieder zich vrij voelde om ook over delicate zaken te schrijven.

Janna:

“...Ik ben zeker voor een serieuze bespreking van seksuele problemen, omdat ik denk dat het bundelen van ervaring de enige manier is waarop iemand werkelijk (behalve dan uit vaak ongelukkige ervaringen) de fijne kneepjes van deze bijzonder belangrijke kunst kan leren...”  

De leden van de club zijn rond 1935 zo’n jaar of 20. Vrij jong dus!

Ubique zet zich in om nóg meer te schrijven en raakt zo van haar sombere gedachten af! Van een eenzame, verbitterde huisvrouw wordt ze een enthousiast schrijver van allerhande artikelen die gelezen worden!

(morgen verder)

.