Everything will be okay...

Straatschrijfsels in Berlin...

.

Nog even en we gaan weer terug naar huis.

Met de trein, een heerlijke en relaxte manier van reizen.

Voordat ik vertrek een paar foto's van wat straatschrijfsels in Berlijn. Ze vielen me op en ik ben er als een razende reporter bij om ze vast te leggen. Om te beginnen een muur, zoals je die heel veel ziet in Berlijn. Hele kunstwerken zijn er geschilderd. Wat dat betreft lijkt de stad wel op een soort van openlucht museum:

Maar ja... ik ben toch meer van de teksten en die springen er voor mij dan ook uit, zoals deze tekst:

Dat past wel bij mij, vind je niet? Ik kan alles en kannietbestaatniet! 

Ik stel me zo voor, hoe deze tekst geschilderd is en door wie. Iemand, die twee kleuren verf bij zich had, zeer waarschijnlijk zelfs met een soort van sjabloon werkte. Die heeft thuis braaf een sjabloontje zitten knippen!

En deze tekst spreekt mij ook aan. 

Wát moet hier zijn? Geen idee, maar "het" moet hier zijn. 

Mocht je ooit naar Berlijn gaan, dan kan ik je de wijk Kreuzberg aanraden. Misschien slaat deze tekst wel daar op!! 

En tot slot: geen straatschrijfsel, maar een dichtregel op een soort van zeildoek. Gezien in een soort van anti-kraak-gebied langs de Spree.

De dichtregel sprak mij aan en ik ben natuurlijk meteen gaan kijken, wie de dichter was. Dat was ene meneer Lappe. En wat denk je? Schubert heeft op dit gedicht een pracht-melodie gecomponeerd!!!

Dit is wat er staat:

Und dies Herz, eh' es zusammenbricht,
trinkt noch Glut und schlürft noch Licht.

Het gedicht is rond 1800 geschreven en dit zijn de laatste twee regels ervan. Het heet: "Im Abendrot" Een mooi en langzaam lied. Slurp licht. Dat is precies, wat ik doe, als ik aan het wandelen ben...

Zo liebe Leute... dit was Berlijn en nu... reis ik weer naar huis en ga genieten van alledag onder mijn eigen dak.

.

Tocht over de Spree

.

De Spree is de rivier, die min of meer dwars door Berlijn stroomt. Een fraaie rivier, met schitterende gebouwen aan beide oevers. Je kunt er een boottocht maken van zo'n anderhalf uur. Terwijl je boven op het dek zit vaar je langzaam en bedaard langs prachtige monumentale gebouwen. Goed onderhouden en fraai gelegen.

(Hier stonden foto's die door Photobucket zijn verwijderd. Grrr!)

Oh lala.... betrapt!

Nou okay dan... ik zal nu écht, ja heel echt naar de gebouwen kijken.

Daar komen ze:

(Hier stonden foto's die door Photobucket zijn verwijderd. Grrr!)

Heb je echt wel naar de bruggen gekeken? Mooi he, de een nog mooier dan de andere.

Het was een heerlijke tocht over de Spree...

Niet al te warm, maar een heerlijke temperatuur en ik heb er volop van genoten. Ben er wel een beetje melig van geworden. Geeft niet, he?!

Ich bin...

Haha, nou mooi niet...

Maar ik zag deze tekst een aantal keren in Berlijn op een reclamezuil. Ik heb er op dat moment niet aan gedacht om er een foto van te maken, maar gelukkig was Loesje zo alert om de tekst op haar manier op het web te plaatsen.

Het was heel prettig toeven en kuieren in Berlijn. Het was te mooi weer om je druk te maken.
En daarom... heb ik geen enkele "Highlight" aangedaan, of het moet de vaartocht over de Spree geweest zijn, waar je wel werd gewezen op het een of andere indrukwekkende gebouw.

Geen Holocaustmonument, geen enkel museum, geen Brandenburgertor gezien.

Geen Checkpoint Charlie en geen enkel stukje Berlijnse Muur.

Maar wel: gekuierd door de wijk Kreuzberg. Een hele gezellige volksbuurt, waar ik bij Knofi heb ontbeten en in het park achter de markt op een bankje naar de mensen om me heen heb gekeken.

Op het bankje zat een hele oude Turkse vrouw, die heel stil alleen maar naast me zat en af en toe een traantje wegpinkte.

Toen wilde ik wel, dat ik Turks kon praten. "Sana yardım edebilirim?"

Als zij Duits had leren praten dan had ik misschien haar eenzaamheid even weg kunnen nemen, tenminste... als ze dat had toegestaan.

Het ga u goed, mevrouw... ik ga weer verder, de buurt verkennen. 


En wat doe ik??? Ik ga in het gras liggen. Je denkt toch zeker niet, dat ik me met die warmte ga uitsloven en achter toeristieke zaken aan ga rennen. Nee, niet dus.
Ik ga lekker achterover op het gras en kijk of ik in de wolken een fraai figuur zie...

(foto's: Marlou Witzel)

.

Berlinowitz..

.

Morgen vertrek in met de trein naar Berlijn en maandag reis ik weer terug.

Even snuiven in de meest hippe stad van Europa. Gezellig hotelletje, leuke eettentjes, mooie musea.

Bijvoorbeeld het Jüdisches Museum van Libeskind.
En natuurlijk het Holocaust Monument...

Ik heb verder helemaal geen zin in de echte toeristische "highlights", maar wel in een beetje banjeren door de wijk Kreuzberg met z'n talloze terrasjes en niet te vergeten: Knofi! Een winkeltje, waar je van alles en nog wat met knoflook kunt proeven en kopen. Klik maar eens op: Knofi om even binnen in de winkel op bezoek te gaan... 

Zondag is er op het Boxhagener Platz een enorme vlooienmarkt. Daar zal toch wel iets grappigs te vinden zijn voor de kleinkindjes? Zal ik wat voor je meenemen? 

Tot volgende week! Duimen jullie voor me voor mooi weer, zodat ik lekker aan de oever van de Spree een lekker drankje op een leuk terrasje kan drinken?

.

I ♥ Maru

.

Ik ben dol op katten. Maar ik heb er geen.

Toen in 1997 eerst Knopie overleed en daarna Mouschi heb ik me voorgenomen geen katten meer te nemen: ik ben teveel op pad en Henry is er een soort van allergisch voor...

Maar ik blijf er dol op. En ik mis ze zo af en toe ook: het kroelen in ede dichte vacht en het lieve geknor!!

Maar ... gelukkig is daar Maru.

Maru is mijn grote vriend. Hij is dol op dozen en zakjes en kartonnen verpakkingen.

Hij steekt overal zijn neus in.

Ik heb hier een heeeeel leuk filmpje van Maru. 

Attributen: allerlei zakjes.  

En luister meteen naar het schattige muziekje van Hundred Little Reasons.

Ik ben hier helemaal gek op.

En Maru... die bezorgt me gewoon de slappe lach...

Geniet met me mee en klik op de pijl:

Er zijn heel veel filmpjes geplaatst door het baasje van Maru. Het is een lekkere dikke kat, die overal op en in kruipt. Heel erg leuk is het filmpje van Maru, als hij probeert in een doosje zo klein ongeveer als een luciferdoosje te kruipen. Als je bij YouTube in de zoekfunctie Maru intypt dan zie je al een hele lijst van filmpjes staan! En elk filmpje, echt waar, is om van in een deuk te liggen.
Je kunt ook Mugumogu intypen, waarna je zelfs kunt kiezen voor zo'n 45 videootjes achter elkaar!
Pas op... Maru is verslavend!

Maru heeft zelfs een eigen website!! Klik op: MARU

♥

.

Landgoed Elswout

Landgoed Elswout is een mooi, groot landgoed, dat ooit aan de puissant-rijke meneer Borski heeft toebehoord. Die heeft er echter nooit gewoond en zijn zus, die het "Grote Huis" erfde, heeft wilde er niet wonen.
Jammer, want ik had er leuke fantasieën over: die rijke familie met de meiden en de knechten en niet te vergeten de butlers!
En de stallen en paarden - klakkerdieklak op de brede oprijlaan met de toen al eeuwenoude beuken en de enorme Oranjerie, waar sinaasappelboompjes stonden, met echte sinaasappeltjes er aan.


Maar ja, zus Borski heeft er misschien geen stap in gezet en nadat de gemeente er lange tijd eigenaar van is geweest kwam het landgoed toe aan Staatsbosbeheer. 
Iedereen mag er nu vrijelijk rondlopen, in het gras liggen luieren en luisteren naar de trommelende spechten en genieten van dit werkelijk prachtige landgoed met de smalle paden waar in de voeten van de oude bomen kleine kabouters hun zwembadjes hebben...
Ja, want die leven daar op Elswout en ook wonen er ... elfjes.
Als je heel stil bent kun je ze horen fladderen en elfenliedjes zingen over luchtbelletjes in het water en beukeblaadjes in het mos. En 's avonds, als de maan op komt en je gaat op een van de fijne bankjes zitten, dan...

Dit is allemaal echt waar, geen woord van gelogen...


Van de week liep ik er te dwalen en wat denk je??? Een enorme roze slee.
Ja hoor! Een jong stel in de echt verbonden. Ook daarvoor staan de grote poortdeuren van Elswout wagenwijd open. 
Ik wens ze veel mazzel en broche...

De kleine mag ook mee... (ik zag zelfs een heel klein lichtgevend wezentje op de motorkap... niet verder vertellen, hoor!)

.

179 pageviews...

.

Ik dacht vanmiddag … ik ga eens kijken op mijn weblog bij “Statistieken”.

Had geen idee, wat voor statistieken dat zijn, maar nu ben ik er achter. Wat denk je??
Er wordt geteld, hoeveel mensen er bij mij op bezoek komen.
En dat waren er gisteren 179. Stel je eens voor: 179 "pageviews".

Ik bedoel… er waren dus 179 mensen, die mijn verhaaltje gelezen hebben.

Of op z’n minst mijn blog hebben geopend. Of ze het dan ook gelezen hebben, dat is maar de vraag.

Wie zijn dat dan?

Ik weet, dat ik een stuk of 14 vaste webbies heb. Meer wil ik er niet.

Ik kom bij hun op bezoek en zij bij mij. Lekker overzichtelijk dus.

Maar goed… dat zijn er een stuk of 14.

Blijven er 165 over, waarvan ik niet weet wie dat zijn. Geen idee, nou ja… op een enkeling na dan.

Maar 165!!!

Dat is onnoemlijk veel. Zoveel mensen ken ik niet eens.

Ze zeggen wel eens: jij kent zoveel mensen. Maar 165???

Nee hoor, zoveel ken ik er echt niet.

Ik zou zeggen… lieve mensen: maak je eens bekend!

Doe eens een reactie, al is het maar één woordje.

Bijvoorbeeld: “Hai!”

Meer hoeft niet.

Ben benieuwd...

Nog een kleine toevoeging: ik zag ook dat mijn verhaal over Het Blauw van Chagall (klik) 2889 pageviews had!!!

Potjandoppie! Da's nie-niks, toch?! Ik ben er best wel trots op, eigenlijk...

,.

Wie zich doodlacht leeft het langst!

.

Bij Assaya (klik) las ik eens over 100 dingen, waar zij blij van wordt.

100 dingen...

Dat is heel erg veel en wat ben je dan een begenadigd mens, als er zoveel is, waar je blij van wordt!

Ik dacht... laat ik eens 10 dingen opschrijven, waar ik blij van word of waar ik om moet glimlachen. Met een paar foto's erbij.

Komt-ie: (de volgorde is willekeurig...)

* Tekeningen van mijn kleinkindjes...

* Jonge katjes (kijk maar eens naar deze kleintjes bij Han (klik)

* Bette Midler in haar beginperiode

* Michel Fugain et le big Bazar!

* Thich Nhat Han’s glimlach meditatie...

* Als anderen de slappe lach hebben moet ik gewoon meelachen...

* Als ik verliefde mensen zie...

* Als Henry op zijn balkon een lied voor mij zingt!

* De stripverhalen van Guust Flater...

* Vrolijke kinderen... 

* begin de dag met een dansje

* begin de dag met een lach

* wie vrolijk is in de morgen

* die lacht er de hele dag!

.

P.P.C.

.

Mijn vader was leraar Nederlands op de Da Costa Kweekschool in Bloemendaal en hield enorm veel van poëzie en proza.

Helaas was hij, wat smaak betreft, een beetje blijven steken bij de vooroorlogse schrijvers.

Dat was wel eens lastig: ik had les van hem en kon bij hem absoluut mijn ei niet kwijt met Wolkers of Reve.

Nee... als je van Eddy du Perron hield, dan zat je goed. Of van Menno ter Braak en Marcel Roelants.

En de nóg oudere schrijvers... die lagen bij mijn vader ook goed in de markt. 
Hij snapte niet, dat ik bij de bibliotheek naast de verplichte literatuur ook boeken van moderne schrijvers leende. 

Ach ja... ik heb wat te lijden gehad. Haha, nee hoor! Valt wel mee. 

Alleen toen hij in de klas (ik was 16) aan me vroeg of ik soms in het kolenhok was gevallen (nadat ik mijn ogen à la Juliette Gréco had opgemaakt) toen was ik zo pisnijdig op hem!!! Ik heb hem dagen lang niet meer aangekeken en mijn huiswerk maakte ik ook niet. Lekker puh!

Maar dit terzijde. 

Ik kwam laatst dus een gedicht tegen van E. du Perron, een van de favoriete schrijvers van mijn vader.

En ik vond het wel een wonderlijk gedicht. Nogal merkwaardig. En zelfs lichtelijk agressief. Je moest geen vijand van hem zijn…

Lees maar: 

                                P.P.C. 

        Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk.

        Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen.

        Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk

        over de rest: want àlle mensen wenen. 

        Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot.

        De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen

        Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood.

        Uw ziel is klein. Ik kon het niet verhelpen. 

        Uw lijf is goed. Gij zijt een mooie vrouw.

        Gij zult uw heer veel mooie kindren baren.

        Uw hart is nauw; gij blijft hem ook wel trouw.

        Gij zult hoogstaan en goed uw naam bewaren. 

        Vaarwel, Clary. Mij zult gij niet meer zien.

        Ik zal u mijden, zelfs tot in uw dromen.

        Gij waart mijn droom, voor ik u had gezien.

        Gij zijt uzelf. Ik minacht u volkomen. 

        E. du Perron (1899-1940)

Lichtelijk agressief, nietwaar? Dit gedicht van Eddy.

Snap niet, dat mijn vader dat nou zo mooi vond, maar ja... smaken verschillen. De titel: P.P.C. betekent overigens 'pour prendre congé' (= bij wijze van afscheid)

Eddy du Perron had ook een aantal aliassen, net als ik met Afi Seikler (poëzie bij het VKblog). 

Du Perron heeft gepubliceerd onder de namen: Duco Perkens, Joseph Joséphin, Bodor Guíla, en... deze vind ik wel grappig: W.C. Kloot van Neukema, haha, beetje kinderachtig maar wel grappig...

Cesar Bombay was ook een alias en ook, als vrouw: Angèle Baedens.

Ik nog eens uitzoeken waarom mijn vader zo dol was op die du Perron. Wie weet kom ik er achter...


.

Les femmes du 6eme etage

Vorige week heb ik een hele fijne “voel-goed-film” gezien: Les femmes du 6eme étage.

Een van de hoofdrollen wordt gespeeld door Fabrice Luchine, die ik al eerder heb zien spelen in “Potiche” en daarin een ontzettend vreselijke etterbak speelt. En nu… hoe grappig: een hele lieve, maar ietwat saaie en burgerlijke man. Erg goed gespeeld door Luchine.

De film speelt zich af in de  jaren 60 in buitengewoon deftig Parijs. Grote huizen met beneden een conciërgewoning en helemaal boven op zolder de meidenkamers.

In zo’n huis woont de rijke monsieur Joubert met zijn verwende vrouw…

Als ze een nieuwe werkster krijgen: de mooie Spaanse Maria, verandert hun leven totaal. Maria is temperamentvol en eerlijk en werkt loeihard en laat haar baas kennis maken met de Spaanse vrouwen van de zesde verdieping.

Monsieur Joubert trekt zich het lot aan van de Spaanse bediendes. Zij wonen daar op die koude zolder zonder stromend water en verwarming en met een eeuwig verstopte wc.

Hij leert er het echte leven kennen en bloeit helemaal op van de Spaanse muziek en de lekkere paellas.

Hij leert er plezier te hebben en geniet, als hij de leegte van zijn burgerlijke bestaan, zonder kraak of smaak, achter zich laat…

Mevrouw Joubert houdt zich voornamelijk bezig met winkelen en roddelen met vriendinnen en zij snapt natuurlijk helemaal niets van het veranderende gedrag van haar echtgenoot.

Als ze denkt, dat hij een verhouding heeft met een steenrijke Parijse mannenverslindster stuurt ze hem de deur uit en dan neemt hij zijn intrek op de zesde etage in de rommelkamer, waar hij voor het eerst van zijn leven “op zich zelf” woont en gelukkig is en op en top geniet van het leven.

Het einde zal ik niet verklappen, maar als je weet dat het een “voel-goed-film” is, zul je vast wel een idee hebben! Een aanrader, je komt er blij en lachend vandaan!

.

De vlinder telt niet in maanden...

Al van kinds af aan ben ik gek op vlinders. Ken je Mijnheer Prikkebeen nog uit een van de eerste Nederlandse stripverhaaltjes? Die magere wonderlijke man die kapellen in zijn netje ving? Mooi woord vind ik dat: "kapellen"... terwijl het toch gewoon vlinders waren!


Hier is een mooie spreuk van Nobelprijswinnaar Rabindranath Tagore:

"De vlinder telt niet in maanden, doch in momenten en heeft tijd genoeg..."

In het Duits is dat:
"Der Schmetterling zählt keine Monate sondern Momente, und hat Zeit genug..."

En hier in het Engels:
"The butterfly counts not months but moments, and has time enough..."

Ohlala, in het Frans:
"Le papillon ne compte pas les ans mais les instants alors son bref temps lui suffit"

En in het vurige Spaans:
"La mariposa no cuenta meses sino momentos, y tiene tiempo suficiente"

Wist jij, dat een vlinder nooit bang is en daarom altijd gezellig om je heen blijft fladderen?! Kijk eens hoe een vlinder mijn neus als landingsbaan heeft uitgekozen en daar heel lang met mij zit te kletsen...

Zie hoe de vlinder daar rondfladdert.
Zijn vlerkjes schitteren als een veelkleurige bloem.
Zijn hartje is verliefd op de bloesem der kenari.
Zeker zoekt hij zijn welriekende geliefde.

(Multatuli: Max Havelaar)


Kleine Vos of gehakkelde Aurelia...

Hoe mooi zijn ze en hoe verschillend:

Schmetterling, butterfly, papillon of mariposa... 

Hoe je het ook zegt... een vlinder blijft een wonderlijk en licht geval, dat tot mijn verbeelding spreekt en waarin ik elfjes en lichtvoetige wezentjes zie!

Ik bedoel maar...

Een aap op je rug?

.

Als meneer Aap over de Gedempte Oude Gracht loopt ziet hij in de etalage van boekhandel de Vries een boek liggen, dat hem zeer verwondert. 

Hij wordt er een beetje boos van. Hij, de vrolijkste Meneer Aap van Noord-Holland wordt afgeschilderd als een depressie.

Hoe langer hij er naar kijkt hoe pissiger hij wordt. Depressie, verdikkeme... het mócht wat. Hoe haalt de Vries het in z'n hoofd. Hij zal 'm eens van z'n motor afsleuren, de patjepeeër...

Hij gaat de winkel in en ziet een jongeman waarvan hij vermoedt, dat dat wel eens meneer de Vries zou kunnen zijn. Hij is druk bezig met inventariseren, maar legt meteen zijn werk neer als Meneer Aap hem op de schouders tikt.

"Wat mag ik voor u doen?" vraagt jongeheer de Vries.

"Nou, dat zal ik u vertellen," bromt Meneer Aap, "ik ben hevig verontrust en beledigd door het boek, dat in uw etalage ligt. Dat met die aap op de rug van mevrouw Henderson. Hoe haalt u het in uw kersepit. Wij zijn ten eerste helemaal niet in staat om mensen depressief te maken en ten tweede zitten we ook niet constant op iemands rug en ten derde word ik er pissig van en ten vierde..."

"Ho maar," zegt jongeheer de Vries, "ik begrijp wat u bedoelt. Maar u moet het zo zien: het is een metafoor..."

"Getverdemme," zegt Meneer Aap, "wat ontzettend onsmakelijk. Nu wil ik helemaal, dat u het boek uit de etalage haalt."

Ineens ziet hij nóg een exemplaar op de toonbank liggen, maar dan een andere kaft:

"Oewieoewie...," gilt hij, "daar ligt nóg zo'n boek! Haal het weg, voordat ik ont-zet-tend depressief word!"

Hij pakt het boek van de toonbank en zet er zijn mooie stevige tanden in. En als die ergens instaan... dan staan ze ook écht ergens in!

Jongeheer de Vries is hevig onthutst. Hij kijkt met grote ogen naar dit akelige tafereel en heft zijn armen in de lucht. "Dat gaat u kosten, dat gaat u kosten..." piept hij. Zijn gezicht wordt rood en zijn haren gaan recht overeind staan. Hij drukt op een knopje, waarna er een bel gaat, die door de hele boekhandel te horen is. 

Van alle kanten komen medewerkers aangerend. Ze blijven stokstijf staan als ze de kwaaie aap zien, met zijn tanden in het boek van Marion Henderson.

Ze durven niet dichterbij te komen. Het ziet er enorm vervaarlijk uit.

Dan smijt Meneer Aap het boek op de grond en stampt er nog eens lekker op.

"Dáár," roept hij, "als er iemand depressief is, dan gaat-ie maar langs de vloedlijn lopen. Ik maak bezwaar tegen dit boek. Groot bezwaar."

En dan beent hij met grote stappen de winkel uit, voor het met stomheid geslagen personeel iets kan ondernemen. 

Meneer Aap loopt licht en opgewekt de stad door naar zijn stamcafé. 

"Een rondje voor de hele zaak!" roept hij, nadat hij gezien heeft, dat er slechts 4 klanten zitten.

Maar het zijn wel vier vrienden van hem.

En dát scheelt!