WORDFEUD

.

Ik doe graag spelletjes. Dat heb ik nog van vroeger. We hadden geen TV en er werden vaak spelletjes gespeeld. 

Elke avond deden we in ieder geval een potje scrabbelen met mijn moeder, want die was steeds bezig om haar Nederlands op te vijzelen en wij mochten haar daarbij helpen.

Ze speelde altijd met een woordenboek ernaast om te checken of het woord dat ze bedacht had wel goed was.

Ik ben gek op scrabble. Maar helaas... Henry niet. Die speelt liever rummikub en nog liever schaakt hij. Maar ja... schaken ... daar ben ik helemaal niet goed in. Rummikub gaat wel aardig maar zo af en toe wil ik wel eens wat anders spelen...

(uit een krant van 1954)

Nu heb ik sinds een paar maanden een i-Pad en daarmee kun je een spel doen, dat heet wordfeud.

Dat lijkt heel erg op scrabbelen. Je krijgt 7 letters en moet proberen een woord aan te leggen met zo hoog mogelijke score.

Het kwam allemaal door één van de koorleden. Die had zo'n ding gekocht en was met jan en alleman aan het scrabbelen (we noemen het geen wordfeuden) en voor we het wisten had de een na de ander een i-Pad en waren we allemaal met elkaar aan het scrabbelen. En een lol dat we er mee hebben!

Je kunt, wanneer je maar wilt je woordje leggen. Je mag er heel lang over doen of heel kort, wat je maar wilt. In het programma is een soort van nakijkfunctie ingebouwd, zodat je nooit hoeft te twijfelen. Een woord is goed of niet goed. Zo simpel is dat...

Tegelijkertijd kun je met elkaar chatten, wat soms heel veel hilariteit geeft.

En wat ik ook leuk vind: ik kan met mijn nichtje in Australië spelen! 

Maar ja... heel eerlijk gezegd... ik verlang wel eens terug naar het gewone scrabblebord met een plankje, waar je letters opstaan. Het geluid van die steentjes en de geur van het bord, waar al die mooie woorden op liggen...

.

Paardemanen

. 

Van de week was ik even bij de drogist.

Ik heb een fijne drogist. Niet eentje van een groot concern (je weet: ik hou niet van grote concerns) maar een dorpsdrogist. Even reclame maken: Drogisterij Bakker, Bloemendaalseweg 301 in Overveen. 
(heeft helaas geen website...)

Enfin, ik kreeg een paar proefmonstertjes en één daarvan was het volgende:

Shampoo met extrakt uit paardemanen.

Nu was ik van de week bij Annet in Gieterveen en die heeft dus een heel lief paardje, Silke, op het achterveld staan en ik zag wel een hele lange staart en mooie manen, maar om daar nou een extrakt van te maken en dat je dan heel mooi lang haar krijgt? Ik geloofde er niets van.

Maar... gisteren heb ik mijn haar gewassen met het extrakt en wat denk je wat er vannacht tijdens het slapen gebeurd is???

Nou??? Raad eens…..

Mijn haar is gegroeid! Ik heb er in één nacht wel 50 cm! bijgekregen en glanzen dat het doet! En het is mooi dik. Op plekken, waar het een beetje dun was geworden groeit nu prachtig lang haar!!! Niet te geloven. Ik kan er bijna op zitten!

Zie eens wat ik vanmorgen ineens kon: mijn glanzende, lange haren vlechten...

Je snapt… ik ben zo blij als een huppelend veulen…

En kijk eens naar dit prachtpaardje van Annet; de manen worden geborsteld. Trouwens, de manen van Annet mogen er ook zijn!

Ohoh, als dat allemaal toch eens waar kon zijn... 

Ik verzin ze waar je bij staat! En de commercie trouwens ook. Die beloven je gouden haren, eh... bergen en wij tuinen er nog in ook.

(Annet, dank je wel voor de foto!)

.

Er is er een jarig

.

Er is er een jarig hoera hoera!

Dat kun je wel zien, dat is zij:

Dat vinden wij allen zo prettig jaja

En daarom zingen wij blij:

Zij leve lang, hoera hoera 

Zij leve lang, hoera hoera

Zij leve lang, hoera hoera

Lieve Roosje, gefeliciteerd met je verjaardag!!!

.

Hoorprotheses

.

Klinkt dat niet netjes: hoorprotheses?

Sinds een paar weken ben ik in het bezit van twee uiterst verfijnde apparaatjes, die ik achter beide oren (ver)stop en waarmee de hele wereld ineens voor me opengaat.

Al sinds tijden kan ik namelijk een heleboel mensen niet meer goed verstaan, vooral diegenen, die nogal binnensmonds praten.

Als iemand goed articuleert en ik kan de mond zien bewegen, dan is er niets aan de hand. Maar dat gemummel met de "brievenbus" ... daar kan ik dus niets mee.

Dus ik naar de KNO-arts en ja hoor... gehoorverlies. Kijk maar eens naar mijn audiogram:

Misschien zegt het je niks. Maar... het ziet er niet best uit. Vooral de hoge tonen, die je met spreken nodig hebt, zijn slecht vertegenwoordigd. Oeioei...

Wat te doen?

Nou... dat is makkelijk: je gaat naar een hoorwinkel. Ik ben niet naar zo'n groot concern gegaan, omdat ik niet van grote concerns houd, maar naar Van Boxtel, een kleine, sympathieke winkel.

En ja hoor... na een aantal keren passen en meten, heb ik nu een paar mooie digitale hoorapparaatjes.

Kijk... hier liggen ze nog aan het "infuus"... 

Ze zijn verbonden met de computer waardoor er allerlei instellingen veranderd  en aan mijn hoorsituatie aangepast kunnen worden.

Ik ben er reuze blij mee. Voel me veel meer betrokken bij alles om me heen en merk hoeveel ik gemist heb: het fluiten van de vogeltjes bijvoorbeeld.

Maar het allerbelangrijkst: ik hoef bijna nooit meer  "Wat zeg je?"  te vragen en dat is een rustig gevoel. Het is ontzettend fijn om alles te kunnen horen: het typen op het toetsenbord, het knisperen van een zakdoekje.

En voor de buren is het ook lekker: de TV staat niet meer zo hard...

Ik hoor alles weer! Ik kan wel juichen en zingen en springen... (als ik ze niet vergeet mee te nemen... he, Annet?!)


.

APRIL met Linnéa

.

Van Christina Björk en Lena Anderson heb ik alle maandkaarten van Linnéa.

Deze twee Zweedse kunstenaars hebben een meisje gecreëerd met een vrolijk rond koppetje voor in een jaarboek, waar bij iedere maand een passend plaatje  en verhaaltje uit de natuur hoort. 

Inmiddels heb ik alle schilderijtjes en elke maand zet ik de bijbehorende kaart in de spiegel. Dit is APRIL:

Daar word ik nou vrolijk van! Zo'n huppelend grietje, dat met haar hoedje zwaait.

Linnéa is inmiddels uitgegroeid tot een wereldwijd begrip. Zelfs verfilmd!

Je hebt boekjes in het Spaans: "Linnea en el jardin"

In het Pools:

En ik heb er eentje kunnen bemachtigen op de zondagse rommelmarkt op Boxhagenerplatz in Berlijn. Het was van Pamela, ze vond zichzelf er te groot voor en verkocht het aan mij voor € 0,50! Ik blij, want ik ben nergens te groot voor... en zeker niet voor Linnéa's Jahrbuch

Linnéa is één van mijn favoriete figuurtjes. Altijd vrolijk, altijd aan het knutselen en rommelen met zand of touwtjes. Plantjes aan het zaaien, vogelvoer aan het strooien, heerlijk...

En nu heb ik dus 12 kaarten met op elke kaart dat gekke grietje.

Vandaag zien jullie APRIL en ik ga jullie aan het begin van iedere maand de Linnéa-kaart laten zien om mee te genieten met de avonturen in de natuur van deze kleine Zweedse beroemdheid. Het jaarboek kan ik jullie aanraden! Voor kleine bezoekertjes, kleinkinderen, kinderen en voor jezelf...

The sun was warm but the wind was chill. 

You know how it is with an April day.  

Robert Frost
.

Intouchables

.

Ik heb een geweldige film voor je in de aanbieding.

Als die bij jou in de buurt draait moet je gaan kijken! Meesterlijk!

Philippe wordt gespeeld door een van mijn favoriete Franse acteurs: François Cluzet. (Ook te zien als neurotische huisvader in: *Les petits mouchoirs*)

En de andere hoofdrol, Driss, wordt gespeeld door de (h)eerlijke, hondsbrutale Omar Sy. 

Het is een film over het waargebeurde verhaal van een Franse aristocraat, die een verzorger krijgt (of liever uitzoekt) van een heel andere klasse: een ex-gedetineerde Senegalees uit de banlieue van Parijs.

Philippe heeft een ernstig ongeluk gehad tijdens het parapenten en is volledig afhankelijk van anderen.

Driss, die eigenlijk alleen maar op zoek is naar een handtekening voor zijn uitkering, krijgt de baan van persoonlijke verzorger van Philippe.

En dan begint het heerlijke verhaal pas echt...

Driss doet niet aan sociaal wenselijk gedrag en hij is niet bang grapjes te maken over Philippe's handicap, waardoor de laatste helemaal opleeft en zijn levenslust weer terug krijgt.

De één leert wat van de ander en andersom. Philippe is van de klassieke muziek en Driss van Earth, Wind and Fire. Philippe is steenrijk en Driss straatarm. 

Maar er zijn ook veel overeenkomsten: mooie vrouwen, snelle auto's, humor en optimisme.

Ik vond het een schitterende film en heb er heerlijk van zitten genieten.

Dan weer ben je ontroerd en dan weer zit je lekker te lachen.

Echt een aanrader!

Trailer: klik

.

Gevonden geld (slot)

.

Ik heb in de schuur een fijne hamer gevonden, daarmee moet het lukken. Het gevonden-geld-potje een flinke ros geven. En dan kijken wat er in zit. 

Ik ben toch zo ontzettend nieuwsgierig wat er in zit...

KNAL!

De buurman kijkt nog even om de hoek, of er iets ergs gebeurd is…

"Is er hier soms iemand vermoord?" vraagt hij...

Maar nee hoor… het was slechts een hengst op een stukkie aardewerk. Heel gewoon, toch?!

Het potje weegt inmiddels 981 gram, dus bijna een kilo geld!

En zie hier het resultaat en de opbrengst van een aantal jaren oprapen:

Zo zie je maar weer: het geld ligt op straat!

Eerst moet ik die kleine muntstukjes kwijt zien te raken.

Nu heb ik begin mei een klusweek in Oostenrijk, en daar worden de muntjes nog gewoon gebruikt, dus ik ga ze gewoon inwisselen bij de Spar of de Hofer of weet ik waar.

En hoeveel is het?

Het is bij elkaar: €70,56.

Vind je dat niet ontzettend veel?!

En wat denk je, dat ik er mee ga doen?

Ik ga lekker met mijn verloofde naar een fijn restaurantje en ik betaal. Lijkt me leuk en gezellig.

Of zal ik er iets anders mee doen?

.

.

Gevonden geld (4)

.

Wat denk je???

Ik vind vandaag tussen de struiken op weg naar Elswout een briefje van 20. Het is behoorlijk natgeregend en eerst dacht ik, dat het een wikkel was van een chocolade reep.

Ik zet er mijn voet op en kijk om me heen.

Niemand! Niet voor me, niet achter me en opzij ook al niet.

Dus ik kan ook aan niemand vragen: “Heeft u toevallig dit briefje van 20 verloren?”

Ik zou het wel willen, maar er ís gewoon niemand.

Dus… ik stop het natte briefje in mijn zak en thuis laat ik het even aan de waslijn te drogen. Daar hangt het te wapperen aan de lijn. Geld aan de waslijn! Daar dromen mensen toch van?! Nou… hier hangt het! Te wapperen aan de waslijn!

En terwijl het hangt te wapperen zoek ik de hamer om straks het gevonden-geld-potje een heerlijke ros te geven!

Ik ben toch wel oh zo benieuwd, wat er in zit!  

.

Gevonden geld (3)

.

De gevonden muntjes doe ik, als ik weer thuis ben in een speciaal potje.

Het is een spaarpotje, van klei gemaakt en daarna gebakken. Er zit wel een gleuf in, maar geen dekseltje, dat je open kunt maken om het geld er uit te halen. Het kan alleen maar open door er met een zware hamer een harde klap tegen te geven.

Hoe lang ik dat potje heb weet ik niet precies.

Laten we zeggen een jaar of 8.

En elke keer doe ik er gevonden muntjes in.

Het begint inmiddels behoorlijk zwaar te worden. Ik heb het gewogen en het weegt 902 gram. Allemaal gevonden geld!

Er zitten ook briefjes in: een briefje van vijf en een briefje van 10. Er kan bijna geen geld meer bij, zo vol is het… Eigenlijk wacht ik nog op een briefje van 20. Ik zie het in gedachte zo naar me toe dwarrelen en dan, dan doe ik dat ook in het potje en daarna … geef ik een flinke ros met de hamer op het gevonden-geld-potje.

Ik ben toch zo benieuwd hoeveel er in zit!!!

(Wordt vervolgd)

.

Gevonden geld (2)

.

Als ik op straat loop vind ik altijd muntjes. Ze glimmeren me toe en ik raap ze op.

Tot voor kort vond je nog wel eens muntjes van één cent of twee cent, maar sinds die hier niet meer gebruikt worden zijn ze spaarzaam aan het worden.

In een enkele supermarkt worden ze nog gebruikt, maar in de meeste winkels zijn ze gewoonweg niet meer welkom. Dat is eigenlijk gek, want het zijn nog steeds wettige betaalmiddelen.

In Oostenrijk mag je er nog gewoon mee betalen. Daar is € 1,98 echt nog € 1,98 en geen € 2,-. Je krijgt gewoon twee cent terug. 

Daar doen ze overigens ook helemaal niet moeilijk met € 100,- biljetten. In elke winkel worden die gewoon aangenomen, alsof het een tientje is en krijg je gewoon keurig je geld terug. 

Hier in Nederland doet men er nogal moeilijk over. In ieder geval wordt er altijd gevraagd of je het niet kleiner hebt…

Soms doen ze dat zelfs met een tientje. Echt krenterig vind ik dat.

(morgen verder)

.

Gevonden geld (1)

.

Ik was er helemaal niet zo blij mee, toen in 2002 de euro werd ingevoerd.

Geef mij de gulden maar! De ouderwetse blinkende gulden en de briefjes van 10…

Maar helaas … er is geen weg terug en we moeten het er gewoon maar mee doen.

Maar eerlijk gezegd heb ik echt een soort van heimwee naar het ouderwetse 100 gulden biljet!

Ik herinner me nog goed hoe ik een aantal jaren geleden een briefje van 100 extra had opgenomen bij de supermarkt.

Achteloos stak ik het gevouwen briefje in mijn broekzak.

Eenmaal thuis was het briefje nergens meer te vinden.

Het was uit de ondiepe zak van mijn broek gegleden en op straat gevallen.

Ik ben nog teruggegaan naar de supermarkt om te vragen of er misschien een briefje van 100 gevonden was, maar niks hoor: iemand heeft het gevonden en in z’n eigen portemonnee gestopt.

Ik hoop nog steeds, dat die persoon het heel hard nodig had!!

Sinds die tijd raap ik elk muntstukje op en stop het in mijn zak.

(Morgen verder)

Hoe word je beroemd?

.

Op het volgende schema is te zien, wat je moet doen om een beroemde blogger te worden:

Dus...

Lieve medebloggers, je weet wat je te doen staat!

Ik verwacht dan ook, dat jullie allemaal en niemand uitgezonderd binnen de kortst mogelijke keren wereldberoemd zullen zijn.

.

MOZART

.


Even voor degenen, die van Mozart houden:


http://www.radionomy.com/nl/radio/mozartiana/listen


als je deze aan klikt op je computer dan kun je lekker aan het werk met die heerlijke muziek op de achtergrond.


Van alles en nog wat, maar... alleen maar van Wolfgang!
Ik kan er niet genoeg van krijgen...

.

Staatsieportret

.


Even een staatsieportret in de deuropening.
Nu de houtberg weg is staan wij weer in de zon:

.

De houtstapel

.

Als we bij het huisje aankomen ligt er een gigantische houtstapel op ons landje.

Voor een paasvuur? 

Geen idee, waar het vandaan komt. 

Ik kijk even rond of er soms gekapt is...

Nee... nergens is gekapt. Maar waar komt dat hout dan vandaan?

Gelukkig heeft Han mij ooit de tip gegeven om hij de Hofer een dongel te kopen met daarbij internetminuten.

Als we geïnstalleerd zijn mail ik dus de buren of zij misschien iets weten van de berg hout voor de deur.

En inderdaad, ze weten er iets van. Maar niemand heeft het gedaan.

Daar schiet je natuurlijk niets mee op.

's Avonds wordt er op de deur geklopt en onze buurman staat op de stoep. Hij denkt, dat het van zijn broer is, die in hout doet. Hij zal hem opbellen en mijn klacht doorgeven.

De volgende dag maken we een wandeling en lopen even over het kerkhof. Daar is Peter, de broer van de buurman. Ja, hij weet er van. Het hout moesten ze even kwijt, want er was nergens plaats. En wij waren er toch niet. Ja, dat haalt je de koekoek! Het ligt er al vanaf oktober!

Ik zeg tegen hem, dat hij het niet kan maken om zo'n berg bij ons te parkeren en dat het zo snel mogelijk en in ieder geval voor de pasen opgeruimd moet worden.

Hij belooft het.

En wat denk je?

De volgende middag komt Rudi, de plaatselijke boer, het hout ophalen en kunnen wij aan de slag om de restanten op te ruimen. Daar zijn we dan nog een dag mee bezig...

Maar... nu kunnen we weer lekker voor het huisje in de zon een biertje drinken en zitten we niet meer in de schaduw.

Heerlijk toch?!

Reit im Winkl

.

Het lijkt al weer eeuwen gelezen, maar het was toch nog maar 2 weken terug, dat we in Reit im Winkl aankwamen.

Een mooi klein dorpje midden in de bergen van Zuid-Duitsland.

We hebben er voor 5 dagen een hotelletje geboekt om ons lekker even te laten verwennen en te genieten van een heel andere wereld. 

Die heel andere wereld is de wereld van de sneeuw. 

Hoewel het dorp zelf niet meer in de sneeuw ligt, ligt er rondom nog volop van die witte pracht.

En overal wordt gelanglauft en geskied en gesleed en in de zon gezeten..

De zon schijnt heerlijk en ik moet zelfs een beetje uitkijken, dat ik niet verbrand...

We huren van die dunne lange latten en bijbehorende schoenen.

We nemen een dagkaart voor de gondel, die ons naar boven gaat brengen en daar staat Henry voor het eerst van zijn leven op de langlaufers.

Het is geen moeilijke sport. Ook niet gevaarlijk.

Maar wel heel erg vermoeiend.

Misschien vraag je je af, wie die vrolijke vrouw is op de foto bij dit berghutje.

Dat is Loes. Ze was een collega van me bij het architectuurcentrum, waar ik werk. Ze is helaas overleden en vriendinnen van haar hebben een website: "Loes op reis" geopend, waar iedereen foto's naar toe kan sturen. Ik maak elke vakantie een foto van de foto en die stuur ik dan op.

Zie: http://www.loesopreis.nl/

Bij het hutje hebben we heerlijk onze lunch op zitten peuzelen. En even aan Loes gedacht...

.