Meneer Aap en de verblijfsvergunning

.

Ineens is er paniek!!

Meneer Aap moet het land uit.

En waarom dat is, ja... dat is een heel verhaal. Misschien horen jullie dat nog wel eens, maar neem maar van mij aan, dat het heel vervelend is.

Meneer Aap is in alle staten.

Het land uit!

Hoe halen ze het in hun kersepit. Dat kan toch niet?

Hij heeft een heel leven opgebouwd hier.

Met vrienden en honkbal.

Met vriendin en de kleine prinses.

En dan het land uit? Neverevernooitniet!

Hij verzet zich met hand en tand en gaat dus naar Burgemeester.

Hij kent Burgemeester heel goed.

Van de honkbal. Samen zitten ze vaak te kijken op de eerste tribune. Naast elkaar met biertjes en lekkere nootjes. Heel genoeglijk, dus dat schept een band. Ze juichen bij iedere goede vangbal en het maakt niet uit of die van de tegenpartij is,

En wat ook fijn is aan Burgemeester: die heeft overal lak aan!

Soms is hij wijs en soms is hij onwijs!

Maar goed, meneer Aap gaat naar Burgemeester en vertelt wat er aan de hand is.

Nou is Burgemeester weer bevriend met een Hoge Piet van de regering.

En die moet meneer Aap gaan helpen. 

Voor een vrijkaartje achter het eerste honk van een thuiswedstrijd bij Neptunus tegen Onze Gezellen wordt heel snel geregeld, dat meneer Aap een eeuwigdurende verblijfsvergunning heeft. 

En die wordt hem niet meer afgepakt.

Neverevernooitniet! APPROVED!

.

Film: The Sessions

.

Vorige week ben ik naar een indrukwekkende film geweest.

Vrijdag heb ik daar al het gedicht, dat een soort van hoofdrol speelt, laten lezen (klik op: Let me touch you ) en vandaag zal ik eens kijken of je het verhaal er omheen ook zo mooi vindt, dat je denkt: ja... dat is een film voor mij, daar ga ik naar toe.

The Sessions vertelt ons het waargebeurde verhaal van journalist en dichter Mark O'Brien, die, toen hij zes jaar was, geveld werd door polio. Bijna volledig verlamd.

Hij kan zo goed als niet zelfstandig ademen en komt in een ijzeren long te liggen.

Met een hulp-lucht-tankje kan hij een paar uur buiten de long. Liggend op een verrijdbaar bed.

Een hele aardige, intelligente jonge man hunkerend naar leven en liefde.

De rol van Mark wordt gespeeld door John Hawkes. Hij doet dat zo goed, dat je werkelijk denkt, dat hij zwaar gehandicapt is...

Hij wordt liefdevol verzorgd door zijn ouders. Hij studeert en wordt journalist. Eenmaal volwassen kan hij met heel veel verzorging in een eigen huisje wonen. 

Maar ja... het leven in de ijzeren long bevredigd niet echt en met hulp van een bevriende priester (leuke, Oscarnominatie-rol van William Macy) en een seks-therapeut (fantastisch gespeeld door Helen Hunt) zet hij zijn eerste "stappen" op het pad van de liefde...

Tja, wat zal ik zeggen... prachtig gedaan, nergens banaal. Ik was heel erg onder de indruk. Er kan gelachen worden en zo nu en dan slik je een brok in je keel weg. 

Wil je wat interviews zien met de acteurs en wat scènes uit de film? 

Klik dan hierop:  *The Sessions*

Melody Gardot

.

Ons Klappernootje (klik) had vorige week zo'n lekker, geestig liedje op haar weblog...

Ik "móet" het ook even speciaal aan jou doorgeven. En niet denken: ik kijk geen filmpjes... nee... dit filmpje juist wél kijken: het is een tof begin van deze nieuwe dag!

Hier is Melody Gardot met haar lenige stem. De tekst is verweven in het filmpje, dus je kunt lekker meelezen en een beetje op je computerstoel meehobbelen...
En luister ook naar dat soepele gitaartje... Heerlijk! Pluk de dag...

Leuk he?! En het leuke is... het is voor jou geschreven!!

"I'd teach the birds such lovely words and make 'em sing for you..."

Dank je wel Klappie!

.

Straatdiefsels...

.

Ik koop twee kadootjes voor de kleinkindjes. Ik doe ze in mijn fietstas en doe de clips van de tas dicht. Daarna loop ik met de fiets aan de hand nog even de Barteljorisstraat in om wat te winkelen en dan fiets ik naar huis.

Eenmaal thuis zie ik, dat de kadootjes uit de fietstas zijn gepikt. 

Wel potverdriedikkedubbeledoziasse...

Iemand heeft aan mijn fietstas gezeten en de dingetjes voor de kinderen gejat! 

Daaraan moest ik vorige week denken, toen ik het volgende krantenartikeltje las:

Dat artikeltje kun je natuurlijk niet lezen. Dus het straatschrijfsel heb ik even uitvergroot:

Best mogelijk dat je dit ook niet kunt lezen, dus ik heb het even overgeschreven:

Wil degene die dinsdag 5 februari

rond 14 uur 5 bibliotheekboeken

uit mijn fietstas heeft gejat, deze

inleveren bij de bibliotheek.

De tevens gejatte halve liter volle yoghurt

mag je houden of beter: er in stikken!

Bedankt voor uw aandacht.

Ik dacht meteen: een ultiem straatschrijfsel! En stapte de volgende morgen zo gauw ik kon op de fiets en racete naar de Grote Houtstraat waar ik de boom wist, waar deze tekst opgeprikt was.

Helaas... hevig teleurgesteld zag ik, dat de tekst verwijderd was.

Wat een flut-razende-reporter ben ik toch... Een echte razende reporter gaat er niet nog eens een nachtje over slapen, maar springt meteen op de fiets!

Volgende keer beter...

Maar goed... blijft de vraag... heeft Fleur de boeken teruggekregen of heeft een of ander onverlaat de bieb-boeken in de papiercontainer gedumpt?

En wat moet de boef nou met mijn kadootjes??? Ik heb namelijk de bon nog!

Laat-ie maar lekker met de lego gaan spelen en zich doodschamen.

.

Logeetjes

.

Vanwege belangrijke logeetjes is het kantoor deze voorjaarsvakantie even gesloten...

Tot volgende week...

.

Maandag... straatschrijfseldag...

.

Straatschrijfsel is een ruim begrip voor alles wat ik op straat zie waar letters aan te pas komen.

Iets wat op een muur getekend is.

Mooie graffiti...

Maakt niet uit... als ik mijn ogen maar de kost kan geven...

En hier is er weer eentje:

Vind je het geen vrolijk plaatje?

Je kunt het vinden in de binnenstad van Haarlem en wel in de Korte Annastraat.

Nou wil het toeval, dat mijn dirigent, Leny van Schaik, in de Korte Annastraat woont!

Dus... als je even doorloopt dan kom je langs haar huis, schuin tegenover de schildering. 

Even zwaaien als ze er is, ze zwaait graag terug, en bekijk dan de mooie gevelsteen die wij, Vrouwenkoor Malle Babbe haar geschonken hebben toen het koor 25 jaar bestond, in 2007...

En wat zie ik staan als ik tijdens mijn wandeling bij het Wapen van Kennemerland kom? Juist:

(Eerste en laatste foto: Marlou Witzel, tweede foto: Henry Kloostra)

Vrijdag... gedichtendag

.

Tja... je zoekt zo nu en dan een beetje struktuur in je leven.

En als je dan toch een blog hebt kun je net zo goed de dingen die je doet een beetje struktureel aanpakken.

Dat is bij mij wel nodig want ik ben in het dagelijkse leven een flierefluiter en laat me heel graag afleiden door van alles en nog wat!

Dus... vrijdag ... gedichtendag is voor mij een goeie. Dat houdt me op het rechte pad zogezegd.

Vandaag een mooi, indrukwekkend gedicht, dat ik van de week hoorde in een eveneens indrukwekkende film, waar ik volgende week iets over schrijf.

Het gedicht is geschreven door Mark O'Brien, een door polio zwaar gehandicapte jongeman, die slechts schrijven kan met een staafje in zijn mond, waarmee hij letters aantikt...

Let me touch you

Let me touch you with my words

For my hands lie limp as empty gloves

Let my words stroke your hair

Slide down your back and tickle your belly

Ignore my wishes 

and stubbornly refuse to carry out 

my quietest desires

Let my words enter your mind bearing torches

Mark O'Brien

.

Tekenen op de i-Pad

.

Ik had het al over het scrabbelen en chatten op de i-Pad.

Maar er is meer!

Behalve muziek, boeken, foto's maken (en opslaan) én schrijven kun je er ook fantastisch op tekenen!

Dat gaat als volgt: eerst meld je je aan bij DrawSomething en dan...

Dan kies je uit een lijstje iets, wat je wilt gaan tekenen... voor iemand anders!

In dit geval WANTEN voor Marijke. Als ik op het V-tje rechtsonder klik, dan stuur ik de tekening op. En gaat zij raden wat het is.

Nou is dat met deze wanten niet zo moeilijk, vind ik.

Maar het gaat niet om moeilijk of makkelijk. Het gaat erom iets moois te maken. En als die ander raadt wat je getekend hebt krijg je één tot drie muntjes en met die muntjes kun je kleurtjes "kopen".

Dat is leuk, want alleen maar zwart-wit is... zo saai.

Deze VOS werd voor mij getekend door lemagreg. Ik weet niet wie dat is, Marijke stuurde de naam door en ik heb de tekenaar uitgenodigd. En toen kreeg ik dit:

Prachtig, zoals die getekend is... Ik heb gefascineerd zitten kijken naar de opbouw van dit werkje.

Er zitten soms hele kunstwerken bij.

Zo nu en dan zal ik er weer eentje laten zien.

Dan kunnen jullie meegenieten.

Hier tot slot een tekeningetje, waarbij ik mijn kleinzoontje de "pen" heb gegeven:

Goed gedaan, hè?! Hij kan mooi tekenen!

Bovenaan de tekening kun je de kleurtjes zien, die ik eerder al verdiend heb. 

.

De knie...

.

Even een kleine bijpraat omtrent de knie:

Het gaat goed!!

Eergisteren een heel stuk gefietst, ik denk bij elkaar toch een dik half uur.

Vandaag een stuk lopen, ik denk ook wel een dik half uur.

Dus... dat wordt binnenkort hoelahoepen.

Ik kreeg deze grappig kaart en die geeft precies weer hoe ik me voel...

GOUD!

.

Lol met de i-pad...

.

Omdat ik op mijn i-pad onder andere scrabbel en ook chat kreeg ik gisteren het nieuws van het aftreden van de paus als snel op mijn apparaatje te lezen.

Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik niks met de paus heb. Ik ben niet katholiek. En dat zal ik nooit worden ook...

Maar het was me wel opgevallen, hoe oer-conservatief deze man was. En hoe slecht dat voor grote bevolkingsgroepen is.

Daarom chatte ik met iemand deze tekst:

Je snapt... ik lig regelmatig in een deuk!!

De i-pad is veel meer dan een spelletjesmachine. Ik lees er al mijn mail en zoek van alles op met Google.

Er staat heel veel prachtige muziek op en ik heb inmiddels heel veel prachtige boeken.

Ik kan foto's opslaan en verhalen schrijven.

En regelmatig bezoek ik "Uitzending gemist" of YouTube.

Kortom... de i-pad is een waardevolle aanwinst!

Hier nog een gekkigheidje. Ik had het woord OBI gelegd.

Je leest het: geen hoogdravende gesprekken, maar een lol dat we hebben! Soms zit ik zo hard te lachen, dat de buurman komt vragen wat er aan de hand is...

.

Maandag... straatschrijfseldag...

.

Straatschrijfsel is een ruim begrip voor alles wat ik op straat zie waar letters aan te pas komen.

Iets wat op een muur getekend is.

Mooie graffiti...

Maakt niet uit... als ik mijn ogen maar de kost kan geven...

En hier is er weer eentje:

Zomaar op de muur onder het station...

Ik zou willen, dat het alweer lente is en ik weet zeker dat ik die ruim overleef.

Ahhhh, de lente!

Henry en ik hebben er een keer een lied over bedacht...

We waren aan het wandelen en verzonnen de ene gekke tekst na de andere.

Op de muziek van Gluck (uit Orfeo y Euridice)

En dit was de tekst, die we toen al lopend hadden bedacht, op die beroemde melodie ...

Ik verlang zo naar de lente,

die de winter zal verdrijven.

Merel in de bosjes, koetjes in de weide,

huppelende lammetjes en mekkerende geitjes.

Blaadjes aan de bomen, eendjes in de vijver,

fladderende vlindertjes, de duisternis voorbij,

o wat maakt me dat toch blij,

en dat allemaal voor mij... 

Ik verlang zo naar een geliefde,

die de koude zal verdrijven.

Lopen door de velden, fietsen op de heide,

hand in hand de wereld in, de somberheid vermijden.

Zuchten van verliefdheid, nooit meer hoeven lijden,

kussen op een bruggetje, de regenboog voorbij,

o, dat maakt mijn hart zo blij,

en dat allemaal voor mij...

Zie je... dat maakt de lente in je los.

En zomaar midden in de winter!

Wacht maar... het komt er allemaal aan!! Het gaat weer allemaal kunnen...

.

Voor Ari

.

VOOR ARI

Lieve Ari
Wees niet bang

De wereld is rond
en dat istie allang

De mensen zijn goed
De mensen zijn slecht

Maar ze gaan allen
dezelfde weg

Hoe langer je leeft
hoe korter het duurt

Je komt uit het water
en gaat door het vuur

Daarom lieve Ari
Wees niet bang

De wereld draait rond
en dat doettie nog lang

Jules Deelder  (voor zijn dochter Ari...)

'Voor Ari van Jules Deelder' is een van de gedichten van Jules Deelder. 
Het is niet zomaar een gedicht. 
Je hebt namelijk een fiets nodig (goede wandelschoenen mag ook) om het hele gedicht van A tot Z te kunnen lezen. 
Hoewel het gedicht slechts 16 regels lang is, is dit vers toch het langste gedicht ter wereld!

Het gedicht staat geschreven, over beter gezegd getegeld, over de gehele wand van de fietsbuis van de Benelux tunnel onder de Nieuwe Maas tussen Vlaardingen en Pernis.

(De hele tunnel hebben we op 25 maart 2013 gefietst! Echt de moeite waard om eens te doen. Vouwfiets mee... Uitstappen op station Vlaardingen-Oost.
Dan fietsen richting Hoogvliet)

.

La tête en friche

.

Vorige week zag ik me daar toch een prachtfilm! Als die eens bij jou in de buurt of op tv is ... zien!

La tête en friche.

Friche betekent zoiets als: onontgonnen, braakliggend.

Het verhaal gaat dan ook over een man, die nog niet echt ontwikkeld is.

Schitterend gespeeld door Gerard Depardieu. Groot en log en vriendelijk.

Hij speelt Germain, een klusjesman, die een vriendschap aangaat met een zeer frêle en zeer belezen oude dame.

Zij is ook nog eens wetenschapper, dus het contrast is groot.

De twee ontmoeten elkaar dagelijks op een bank in het park.

Margueritte introduceert hem langzaam in de wereld van de literatuur.

Ze leest hem voor uit De pest van Albert Camus. Hij luistert met zijn ogen dicht en creëert een eigen wereld bij wat hij allemaal hoort. 

Margueritte en Germain krijgen een steeds hechtere band. 

Mooi en ontroerend...

Dan krijgt Margueritte een oogziekte, waardoor ze op een gegeven moment blind zal zijn.

En Germain besluit om te leren lezen om haar voor te kunnen lezen.

Klik hier voor de voorfilm: La Tete en friche

Ach.. een eenvoudige film. Geen groots drama... 

Maar mooi...

.

Vriendschap en liefde...

.

Als je dan eens wat mankeert dan merk je weer hoe belangrijk vriendschap is.

De één komt op de koffie.

De ander kookt een lekker maaltje.

Weer een ander doet even een snelle veeg over het tuinpad.

Henry is heerlijk bezig mij te vertroetelen.

En vriendin ... die haalt het verband er af en plakt twee pleisters op de wondjes.

Het zijn wondjes van niks. Het ziet er goed uit!

Ook geeft ze me oefeningen, die ik elk uur doe. 

En wat dacht je van dit? Post uit Roosendaal: twee dvd-tjes!

Beentje omhoog, lekker  een filmpje opgezet, en genieten maar...

En al die lieve telefoontjes en opwekkende mailtjes...

En de postbode bracht mooie kaarten...

Nou ja...  ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. En dat ben ik dan ook.

Ik ben dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen en alle goede dingen die in mijn leven gebeuren.

Vanmiddag gaan de hechtingen eruit. Ook door vriendin, die van pielen houdt!

De knie gaat geweldig goed! 

En volgende week trakteer ik haar op een filmpje!

Straatschrijfselen...

.

Jarenlang ging ik naar het theater in de Toneelschuur. Een geweldig theater in de Smedestraat in Haarlem.

Ik denk, dat ik er bijna iedere week wel een keer kwam.

Het was geen schouwburg, maar een ... eh ... ja... toneelschuur. Precies zo: Toneelschuur!

Boven was een kleine zaal met zo'n 30 stoelen en die zaal heette de Filmschuur.

En voordat je de zaal inging was er een supergezellige bar, waar je heerlijk na afloop een biertje kon drinken.

Maar ja.... de Toneelschuur werd te groot voor deze plek en moest verhuizen.

Gelukkig heeft Joost Swarte een nieuw gebouw ontworpen en daar gaan we nu met veel plezier naar toe.

Hier is een straatschrijfsel op de zijmuur van de oude Toneelschuur. Het hangt er gelukkig nog steeds:

En zo zag één van Swarte's eerste tekeningen van de nieuwe Toneelschuur er uit:

Midden in de hoerenbuurt van Haarlem staat nu dit hypermoderne gebouw. De romantiek en de rommeligheid van het oude gebouw is totaal verdwenen, maar er is een topgebouw gekomen, waar ik heel graag naar toe ga voor theater en film. Kijk maar zelf:

Mocht je eens in Haarlem zijn, kom bij me langs en dan neem ik je mee voor een goed toneelstuk of een goeie film. Of gewoon voor een bakkie of een pilsje in de bar. Ik trakteer!

.

Net een Film (2)

.
De vrouw ligt naast mij in het gangpad. Ze verroert zich niet...
Ze zal toch niet... nee toch...
En dan denk ik weer: ik kom toch wel op tijd in het ziekenhuis...
Echt waar... dat dacht ik.
Ik dacht niet: "Zal ik haar helpen?"
Nee: "Ik-kom-toch-wel-op-tijd-in-het-ziekenhuis..."
Ik ben ook boos op haar, omdat ze zoveel gezopen heeft en vlak voor ze de bus in stapte nog even "klok-klok-klok-klok-klok-klok" zes grote slokken wijn nam.

Dan licht ze haar hoofd op. Ik zie bloed op haar lip.
De bus is vol en er zijn drie vrouwen, die haar overeind helpen en ... naast mij zetten.
De drankwalm komt me tegemoet.
En omdat ik vanmiddag nuchter in het ziekenhuis moet komen is dat wel een heel contrast.

De vrouw begint tegen me te brabbelen. "Bzwwwwwopppes, frrrtknt..."
Ja, dat geloof ik ook, maar niet heus.

De buschauffeur heeft inmiddels een ambulance opgeroepen. Zou ik daarin mee kunnen liften?
Nee.... natuurlijk niet.
Ik ga naar de chauffeur toe en vraag hem of ik op tijd in het ziekenhuis zal zijn.
"Wat denkt u zelf?" zegt hij...
Eén van de passagiers wijst me op een andere bus, die dezelfde route rijdt.
Ik check uit en stap over in een bus vol met schoolkindjes van een jaar of 6 met gele jackjes aan. Ze steken hun tong naar elkaar uit en ze giebelen.
Ik word weer rustig en voel me zelfs vrolijk.
En het kan me ineens niks meer schelen, dat ik te laat in het ziekenhuis ben.
Daar moet ik twee uur wachten, omdat een man in de parkeergarage tegen een muur is gereden en daardoor de airconditioning van de operatiekamer heeft ontregeld.

Nou ja... je zou het allemaal kunnen verfilmen...

Mens is een zachte machine

.
Een tijd geleden had ik de gewoonte om op vrijdag een mooi gedicht te plaatsen. Helemaal in het slop geraakt! Misschien had ik er geen inspiratie voor. Kan zijn.
Maar tijdens mijn knie-operatie (die overigens fantastisch is gegaan...) kijkend naar het scherm dat het binnenste van mijn knie toonde, bedacht ik me die vrijdag-gewoonte en kwamen 6 dichtregeltjes in mijn hoofd. 
Hier zijn ze, die 6 regeltjes uit het gedicht dat heet:  

Mens

Mens is een zachte machine,

een buigbaar zuiltje met gaatjes,

propvol tengere draadjes

en slangetjes die dienen

voor niets dan tederheid

en om warmer te zijn dan lucht


Mooi he?! Kun je je voorstellen, hoe ik daar lag? En dan met ook nog deze woorden in mijn hoofd?
Ze zijn geschreven door Leo Vroman

Leo Vroman beschouwt zichzelf weliswaar allereerst als wetenschapper, maar als dichter, schrijver en tekenaar heeft hij een prachtig oeuvre opgebouwd. 

Misschien ken je deze regels:

kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.

Het lijkt me een bijzonder mens...