Een vijver zonder rimpeling

.

Gisteren kreeg ik van ons Gerda zo'n mooie tekst van Gerrit Achterberg, dat ik ben gaan zoeken en het hele gedicht vond. De laatste vier regels vind ik wel de mooiste...

Uit Morendo

De dood schokt de kristallen in mij vast

uit 's levens moeizame verzadiging.

Een ver verhaal dat nimmer overging

wordt hier in zijn kernen verrast.

Zóó zuiver waart gij en zóó bovenaardsch

dat, sinds ge weer in donker overging,

ik zorgeloos het leven binnenging;

zeker van uwe wederkeer in het laatst.

Nu ik ben aangekomen op de plaats

waar het zal moeten zijn waar ik van zing.

Ik ben een vijver zonder rimpeling

met alle hemelen in mij weerkaatst.

Gerrit Achterberg 

Je vous salue Marie

.

Zo ben je euforisch over een concert, dat je met je koor gegeven hebt...

Zo zit je diep in de put omdat één van de alten is overleden...

Je weet, dat het er aan zit te komen.

Het is onontkoombaar, want ze is al heel lang ziek...

Je hoopt, dat ze haar huwelijksdag nog mag vieren in augustus...

Maar het mag niet. Het is over. Het lichaam is op.

Dag lieve Marie...

Rust zacht, meid! Ik gun je een plek in het engelenkoor.

Geef ze maar van katoen met die zware stem van je...

Lijfspreuk van Marie:

Zichrona livracha


.

Het concert op de Veluwe

.

Het laatste half jaar heeft mijn koor (Vrouwenkoor Malle Babbe, klik) zich suf gerepeteerd op liederen vanuit heel Europa.

En waarom?

Omdat we waren uitgenodigd om een concert te geven in Elspeet, waar een conferentie was van predikanten uit alle landen van Europa.

We hebben Finse, Noorse, Russische en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan liederen ingestudeerd.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk!!

Van die talen, waar je geen hout van begrijpt en dat dan toch vol overgave zingen. Een soort van Eurovisie Songfestival dus...

Maar onze dirigent weet ons altijd naar grote hoogtes te zwaaien en zo ook  nu.

Het was een feest! Geweldig...

Alleen al met z'n allen in een luxe bus er naar toe. 
Daar een heerlijk diner. Dan inzingen en verkleden en dan de zaal in.

Wij komen altijd zingend op en geven iedereen een hand, of bijna iedereen...

Waar zou de Pool zitten?

Wie is de Deen?

Ik dacht bij predikanten aan mannen, maar nee... het zijn óók vrouwen.

En hele leuke mensen ook nog.

Leny zette degenen die we toezongen op een paar stoelen om de beurt vooraan. Ze vonden het heerlijk! Je zag ze genieten en soms een traantje wegpinken...

Daar stonden de twee mannen van de Poolse delegatie. We hadden een Pools lied ingestudeerd dat op dit moment een soort van volkslied aan het worden is: Gaude Mater Polonia

Luister maar even, het is erg mooi en harmonieus...

Ze gingen staan en moesten bijna huilen, die twee.

En die ene met dat gestreepte shirtje aan... daar waren we allemaal stiekem een beetje verliefd op.

Jaha... ook de vrouwen, die alleen op vrouwen vallen! Echt waar...

Tot slot nog even dit van het blog van één van de sopranen:

“Hoogtepunt en absoluut DOUZE POINTS in dit Eurovisie Songfestival dat zijn weerga niet kent en waar de wereld van opknapt door het totale overschrijden van de grenzen en de harmoniserende helende werking van muziek is voor... POLEN.

Het lied Gaude Mater Polonia wordt staand met de hand op het hart en blijde ogen die dan ook weer moeten huilen van heimwee ontvangen en hartstochtelijk meegezongen."

.

Pier 7 jaar!

.

Er is er één jarig hoera hoeraaaaaaaaa..

Tot vanmiddag!

Omaloutje...

Straatschrijfsel...

.

Naast het grachtje waar ik aan woon loopt een pad. Het Houtmanpad. 
Een heerlijk schelpenpad...

Een tijd geleden omgedoopt in de Van-Doorn-In -Het-Oog-Pad.

Dit vanwege een wethouder, die een krankzinnig schreeuwend-duur idee heeft om het pad te asfalteren en er ingewikkelde constructies mee wil doen om fietsers een eigen pad te geven.

Misschien denk je: prima toch...

Maar hier bij "mijn" mooie Houtmanpad kan dat echt niet...

Het pad gaat een stukje onder een viaduct. Daar was die tekst geschilderd: 

Van-Doorn-In-Het-Oog-Pad. Voordat ik erbij was met mijn camera was de tekst al overgeschilderd.

Ook de tekst aan de overkant van het viaduct: weggeschilderd op last van de wethouder.

Nou zijn er gelukkig straatschilders, die daar wel raad mee weten.

Eerst heeft dit er gestaan:

Daar had ik, behalve de 33, eigenlijk niet veel mee.

Maar straatschilders vinden altijd zelf een oplossing.

Kijk maar. 

Deze straatschilder heeft er iets moois overheen geschilderd:

Mooi toch! Goeie tip voor wethouder van Doorn!

Handen af van ons schelpenpad: be good, do better!!

Guido Gezelle

Aan de dichter Guido Gezelle, die in de 19de eeuw leefde, is nu, in de 21ste eeuw een hele site gewijd. Je vindt er van alles door hem en over hem.
Klik hier maar eens op: Guido Gezelle

Daar vind je het grappige gedicht over het schrijvertje, dat hij op het water ziet lopen: "O Krinklende winklende waterding met ’t zwarte kabotseken aan"

Maar daarover nu even niet.

Nee... het wordt tijd voor een ode aan de zomer.

En wel van de hand van deze dichter.

Misschien kunnen wij hiermee de zomer uitlokken om lang en warm en heerlijk te zijn...

D E  Z O N N E  Z I T...

De zonne zit zoo snel en blinkt, en bloeit alin het westen, dat wolkenloos heur stralen drinkt, in Lentemaand, den lesten. ‘t Wil zomer zijn, van nu voort aan: vroeg morgen zal ik meugen - ‘t wil zomer zijn! - vermeien gaan mij, morgen, en verheugen!

Guido Gezelle

.

De Finse Dorrestein

.

Gisteren had ik een Fins boodschappenbriefje en vandaag de Finse Dorrestein.

De Finse Dorrestein??

Krijg nou wat!!

Die schrijft toch in het Nederlands?

Ja, dat klopt, maar iedere gerenommeerde schrijver wordt in alle talen vertaald, dus ook in het Fins!!

Kijk eens:

"Pojallani on seksielämä ja minä luen ädille Punahilkkaa"

Wat een vreemde taal!!

Maar... nu ben jij natuurlijk nieuwsgierig om welk boek het gaat!!

En hoe ik daar aan kom!

Nou... het boek, waar het om gaat... dat mag je opzoeken. Ben benieuwd of je er achter komt.

En hoe ik er aan kom...

Dát zal ik je vertellen: ik heb het gewonnen!

Ik ben namelijk geabonneerd op de nieuwsbrief van Renate Dorrestein en iedere maand verloot ze een paar boeken, die opgeruimd moeten worden.

Zo ook dus deze Finse vertaling...

Ik dacht: leuk voor onze Finse kennis An-Kristin! Ik doe mee met de loterij.

En ja hoor, ik heb altijd geluk en win dus dit boek.

"Pojallani on seksielämä ja minä luen ädille Punahilkkaa"

Weet je het al?

.

Vreemde boodschappen...

.

Zoals je weet ben ik heel nieuwsgierig. En ook wil ik alles weten...

Dus, als er een boodschappenbriefje in mijn karretje van de buurtsuper ligt dan kijk ik er altijd even op en als het een hele gekke is, dan neem ik het mee naar huis om beter te bekijken...

Zo ook nu:

Wat zou dit voor taal zijn?

Ik heb me suf zitten zoeken.

En wat denk je? Heb ik het gevonden???

Natuurlijk!

Gewoon doorgaan tot het gaatje.

De taal is FINS!

En ineens herinner ik me, dat we, toen we in Finland waren, Kahvi bestelden, zo rond koffietijd. Dus die weet je nu. Kahvi = koffie. Simpel toch?

Energia juoma is gewoon energy drink. Je weet wel, waar je een gat van in de lucht springt (zeggen ze...)

kana = kip

leggarit = leggings, er zat blijkbaar een gat in de oude...

Lusikka = lepel, maar "bongin" heb ik niet gevonden.

Het grappige is nu, bedenk ik me, dat ik met een Fins boek opgescheept zit.

Maar daarover morgen...

.

A Late Quartet, een prachtige film!

.

Van de week zag ik een gave, zo nu en dan uiterst komische film: Quartet. Geregisseerd door Dustin Hofmann. 

Nu hoor ik je denken: "Ja, maar de titel is toch: A Late Quartet?"

Inderdaad! A Late Quartet, een prachtige film!

Dat is de titel van dit logje en dat klopt.

Ik heb het over twee verschillende films...

Vandaag gaat het over deze film: A Late Quartet.

Mocht je die eens kunnen zien... doen!

Ik vind het een prachtige, ontroerende en heftige film.

Het verhaal gaat over beroemde musici, drie violisten en een cellist, die samen de wereld overzwerven en overal concerten geven.
Dan wordt bij de cellist de ziekte van Parkinson ontdekt en hij dus moet besluiten om zijn laatste concert te geven en de strijkstok over te dragen aan een jongere cellist.

Die muziek...

Indringend mooie muziek...

Zoek het maar eens op: String Quartet nr. 14 opus 131. 

Het begin... Erg mooi! En daarna weven de tonen zich door elkaar. Als een rustige rivier...

De acteurs (misschien herken je er een paar?) hebben viool- en celloles gehad, zodat ze precies de juiste bewegingen maken, maar de muziek wordt natuurlijk gespeeld door beroepsmusici: Het Brentano Quartet. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar spélen dat ze kunnen! Ik ben er erg van onder de indruk...

En dat mijn favo-acteur: Seymour Hoffman er in meespeelt is natuurlijk alleen maar mooi meegenomen. Weer een absolute top-rol van hem. Zoals die zich in die rol ingeleefd heeft.

Natuurlijk... het schitterende spel van Christopher Walken, zo mooi ingetogen en ernstig.

Maar de muziek... die speelt de hoofdrol... om helemaal in weg te duiken...

.

Cod?

.

Gezien op straat, op weg naar het station:

Daar sta ik helemaal achter: gek op vis!
En toen... toen zag ik niet lang nadat ik dit zag vlak bij mij op het Hasselaersplein bij de restvuilcontainers een intrigerende tekst...

Met grote, snelle letters staat hier:   

be part of 
cod resistance 
fight climate change

Een cod? Dat is toch een kabeljauw...

Letterlijk vertaald staat er dus: "wees deel van het kabeljauw verzet, vecht tegen klimaat verandering"

Het enige dier, dat nooit zal uitsterven is de pissebed. En de kabeljauw? 

Door overbevissing is die zeer waarschijnlijk al lang aan het uitsterven.

Zou deze tekst daar mee te maken hebben?

Ik zou wel eens iemand, die zo'n tekst schrijft, willen spreken...

Wie weet lukt dat ooit eens...

.

Lieve oma

.

Het gewone leven is weer begonnen.

Ik loop weer min of meer in het gareel en de vakantie is nu nog een herinnering.

Gelukkig hebben we altijd nog de foto's.

En daarvan is dit de laatste, die ik laat zien:

Lieve oma,

Ik hou van je, dat weet je toch.

Ik zeg het je luid en duidelijk.

Ik dank je voor alles,

Fijn, dat je er bent.

Nu weet je wie er van je houdt

je Anna 

Nou... als dat geen mooi gedichtje is om af te sluiten...

(foto: Marlou Witzel)

.

Op de terugweg...

.

Van Normandië terug naar Nederland ga je via België natuurlijk. Ja... hoe anders, hoor ik je denken.

In één van de dorpjes (Machelen-aan-de-Leie) niet ver van Brussel heeft de grote volksschrijver Gerard Reve gewoond.

Natuurlijk zijn wij van de grote weg afgegaan en hebben het huis bezocht. 

Het staat te koop!

Maar ik vind het geen mooi huis. Bovendien heb ik al een huis...

Even verderop in het dorp vonden we een mooie plek, ter herinnering aan Reve. 

Een plek met een gedicht.

Om even weg te dwalen met je gedachten...

En weer wat verderop ligt hij begraven. Ook zijn graf hebben we bezocht. En er een steentje op gelegd.

Op het graf lag een briefje:

"Lieve Gerard, dank je voor al je mooie boeken. Rust zacht. En dank wat je voor veel homomannen en vrouwen betekend hebt"

Ja... het was de moeite waard om even van het gebaande pad af te gaan. Daarna zijn we vreselijk verdwaald. Maar ja... ook dat is de moeite waard: zo kom je nog eens ergens...

.

De blauwe ramen

.

Een week lang weg om de gekte rondom de inhuldiging van de nieuwe koning te vermijden.

Kan dat? Ja, dat kan. En we hebben het gedaan ook.

We hebben een fraai huis gehuurd in het prachtige Normandië.

Geen internet, geen tv, geen telefoon. Even afkicken, en dan... heerlijke rust!

Het huis ligt vlak bij Dieppe en natuurlijk zijn we de kliffen gaan bewonderen.

In Varengeville-sur-mer, één van de dorpjes bovenop de kliffen staat dit mooie oude kerkje:

En ín dat kerkje zijn opvallend blauwe ramen te zien. De blauwe ramen van Georges Braque.

Als je dan even later over het kerkhofje dwaalt vind je ook zijn graf. 

De grote kunstenaar Georges Braque ligt hier begraven. 

Op dit kleine stukje grond hoog op de klif met eeuwig uitzicht op een turkooise zee...

Na een week zijn we weer thuis. Al het oranje is opgeruimd en de rust in het land weergekeerd.

Heerlijk!

Net op tijd om met het koor op 4 mei te zingen bij een speciale dienst in Overveen.

Ik heb een goed leven!

(foto's: Marlou Witzel)

.

Ik willem niet...

.

Om de inhuldigingsgekte te vermijden zijn mijn verloofde en ik rond 30 april een week naar Normandië afgereisd.

Inmiddels weet ik, dat wij niet de enige republikeinen in Nederland zijn...

Vooral in Amsterdam vind je binnen 5 minuten een aantal straatschrijfsels van anti-monarchisten.

Ik mag dat wel...

Hoewel ik moet toegeven, dat het nieuwe koningspaar het waarschijnlijk prima zal doen. 

Maar voor mij hoeft het niet. Het is 2013. Kom op, zeg...

Maar ja... je bent ergens tegen, je roept wat links en rechts, en helpt het?

Niet dus. Waarschijnlijk vinden de meeste mensen het wel safe. Of houden ze van het sprookje.

Ik vind het niet van deze tijd.

Vandaar dat ik er samen met mijn Henry van tussen ben gegaan.

En daar in Normandië...

NIETS!

Helemaal niets.

Heerlijk...

(foto's: Marlou Witzel)

.

Gezien op straat

.

Soms lees je een tekst en je herleest en herleest... en dan gaan je hersentjes meteen aan het werk. 

"MARIA HAT nicht geholfen"

Wat zit hier achter?

Wat is er gebeurd?

Wie heeft het geschreven?

Nieuwsgierig geworden??

Ik ook! Maar ik zal er nooit achter komen, of ik moet iets verzinnen. Daar ben ik héél goed in!!

.

Enziaantjes

.

Waar is het blauw dieper dan hoog in de Alpen en dan vooral het blauw van zo'n Enziaantje...

Het wordt ook wel Gentiaan genoemd. Maar ik vind Enziaantje veel leuker klinken...

Ik kan daar maar niet genoeg van krijgen.

Ik sper mijn ogen wijd open en laat de kleur diep indringen.

Dat voelt zo apart.

Moet je ook eens doen!!

Kijk eens diep in dit wulpse plantje:

Dan voel je je toch gelukkig? 

Het kan toch bijna niet mooier?

Of het moeten twee Enziaantjes zijn...

.

De schapen naar boven

.

Ineens krijg ik een groot "Heidi und Peter"- gevoel.

Uit het bos komen twee jonge mannen met een paar schapen.

Weet je nog? Heidi en Peter, die zo gezond waren door geitemelk te drinken hoog op de Alm?!

Daar komen ze. De mannen, met twee moederschapen en hun al vrij grote lammeren.

De moeders dragen een bel om de nek.

Ze worden naar boven gebracht. Daar, op de Alm, kunnen ze de hele zomer blijven en grazen en doen waar ze zin in hebben.

We kunnen ze nog heel lang nakijken.

Ik zou wel mee willen lopen. En dan van die grote hompen brood eten met schapekaas er op. En flinke slokken schapemelk.

En dan genieten van het immense uitzicht...

Maar voorlopig zitten we rustig op een bankje met ons broodje en een biertje.

Ook goed...

(foto's: Henry Kloostra, Marlou en de laatste van het web)

.

Binnen 1 minuut...

.

Op één van onze wandelingen komen we twee houtwerkers tegen.

Dat is vaak zo in dit land.

Hout is tegenwoordig veel waard, dus er wordt veel gekapt en gezaagd...

En wij stoken en koken op hout, dus ja... 

Maar het gaat me wel aan het hart...

Zie je zo'n stoere boom en een paar minuten later ligt-ie plat.

Zo'n boom, die er 60 jaar over doet om zo groot te worden... binnen een paar minuten geveld.

Ik houd van bomen en als het niet hoeft mogen ze van mij altijd blijven staan...

Maar ja... er moet verdiend worden, brood op de plank.

En er moeten huizen verwarmd worden en papjes gemaakt voor de kindjes.

De schoorsteen moet roken...

En deze mannen... ze zijn aardig hoor, dat wel: we maken een kletsje met ze, maar dat ze zo'n enorm stuk boom binnen 1 minuut in 12 stukken brandhout kloven doet me wel wat...

Ik voel een beetje verdriet zelfs...

Dank je wel, boom...

(foto's: Henry Kloostra)

.