18/02/2020

Tinnitus en dergelijke

.
Ja... zo langzamerhand wordt het weer eens tijd om iets te gaan bloggen.
Ik krijg van diverse kanten de vraag of het wel goed met me gaat.
Dat vind ik heel sympathiek (dank jullie wel) en ik zal eerlijk zeggen: het gaat niet altijd even goed.

Maar ik ben niet zo'n klager.
Dus daarom merkt bijna niemand iets aan me.
Nou ja... misschien ook wel, maar meestal wordt er niets over gezegd.
En ik vind het allemaal prima.
Ik hoor liever een ander aan, dan dat ik naar mezelf luister...

Het begon allemaal met m'n vader.
Ja echt. Het zit diep.
Hij had last van oorsuizen en liet dat de hele dag door weten.
We werden er allemaal behoorlijk gek van.
Want als je had gezegd, dat je het zo erg voor hem vond, dan begon hij weer van voren af aan. En dat dag in dag uit. Week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit...

Toen ik er zelf last van begon te krijgen (in 1993 al!)  besloot ik daarom om er nooit iets of bijna nooit iets over te zeggen.
Dat is niet handig, want nu weet eigenlijk niemand hoe erg het is.
Zelfs Henry denkt, dat het wel meevalt...
Maar het valt niet mee en het is gekmakend. Een piep-knetter-suis-brom, die je nooit uit kunt zetten. Die er altijd is, ook 's nachts dus...
Een piep-knetter-suis-brom, die zelfs in het Concertgebouw, of in de bioscoop over al het geluid heen klinkt.


Als ik televisie kijk, of naar een concert ga, of naar de film, dan doe ik mijn hoorapparaatjes in (mijn oortjes noem ik die altijd) omdat ik dan minder last van de piep-knetter-suis-brom heb. Eigenlijk doe ik ze 's morgens  het liefste al meteen in, als ik opsta. Hup... meteen de oortjes in.
Ik zit nu, op dit moment, dus gewoon thuis te typen en heb oortjes in. Ik hoor het typen nu harder, maar de piep-knetter-suis-brom lijkt iets minder.

Nu vraag je je misschien af, waarom ik er niets aan doe.
Wel... er is niets aan te doen. Helemaal niks. Het zit in je hoofd en het is niet uit te zetten. Er is niets aan te doen.
Ik kan hier een hele waslijst neerzetten van wat ik allemaal vanaf 1993 aan therapieën en cursussen, pillen of drankjes uitgeprobeerd heb. 
Maar niets helpt. De huisarts en de oorspecialisten zeiden het al meteen: "Leer er maar mee leven". Daar maakte ik me toen best wel kwaad over, maar ze hebben gelijk: je moet er mee leren leven.

Ben je er nog? Of vind je het wel welletjes?
Nou... ik in ieder geval wel.
Ik ben het af en toe spuugzat, maar omdat ik mezelf had voorgenomen er nooit over te zeuren, ben ik wel eens kribbig. Want ik heb er wel last van.
Bah! Niks voor mij. 

Gisteren zag ik dit plaatje:


Tinnitus, mijn beste vijand. Mijn eerste reactie was: sodemieter op met je beste vijand.
Maar ik ga me er toch maar eens in verdiepen. Hoe kun je van die piep-knetter-suis-brom je beste vijand maken?
Ik ga er eens achterheen en als ik er achter ben zal ik het je laten weten...

"It looks like silence, but it sounds like... tinnitus"




35 comments:

Lutje said...

ja, soms ben je er gewoon effe niet, op vakantie of zo,
maar dit is minder, het is zoals ze zeggen, daar moet je mee leren leven, maar leuk is anders
* Een @->- voor jou.

Walter said...

Dat oorsuizen is vreselijk...mijn schoonmoeder had het.

Anonymous said...

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Soms is zilver echt beter hoor Loutje.XXX

Marjolijn. said...

Lastig en heel vervelend meis.
Soms is er over spreken beter.

Bertiebo said...

Dat is echt heel naar voor je. Ik weet het, Mijn man heeft het ook. Met dezelfde conclusie: er is niets aan te doen

די מריו said...

Ik snap wel dat je het er niet altijd over wilt hebben. Het blijft natuurlijk vervelend als je er niets aan kan doen. Je wenst het je ergste vijand niet toe.

Love As always
Di Mario

Jacqueline en Ferry said...

Ik weet alles ervan. Ik heb zelf ook. Oorsuizingen is echt irritant . Ook in diverse zk geweest. Kan niks aan doen. Moet leren leven. Zelf draag ik gehoorappelraat. Ik ben mee geboren. Echt heel vervelend voor je. Sterkte. Gelukkig ben je weer terug. Groetjes,

John said...

Ik heb het niet maar ken iemand die het ook heeft en er , net als jij, knettergek van wordt. Ik heb er heel wat van gelezen en weet wel dat ik er ook knettergek van zou worden. Sterkte Marlou.

klaproos said...

Ha loutje, ja vrouw zeg wat lastig, ik heb t ook, dag en nacht, maar ik heb t geluk dat t lijkt alsof er n zanglijster zingt, dus ik ben 100 keer per dag blij, maar t is wél heeeeeel erg vermoeiend dat dan weer wel, 😉
Heerlijk dat je er weer bent..." we zullen doorgaan " xxx

sjannesblog.com said...

Wat afschuwelijk voor je. Ik heb bij mijn schoonmoeder gezien hoe zwaar dat is. Jezelf laten afleiden door leuke dingen is de enige mogelijkheid om er even wat minder last van te hebben. Courage!

Tine de Jong said...

Hallo Marlou, mijn man heeft dit ook en al vanaf 1976 en ene maal is het erger dan de andere keren zegt hij maar klagen dat doet hij ook niet. hij heeft er ook mee leren leven want ook alles wat hij ontving aan injecties of medicijnen heeft niet geholpen. hij heeft geen dof geluid maar hoort alleen een hoge piep. Heel veel mensen hebben dit, dat had ik eens in een artikel gelezen. Tinnitus kan verschillende oorzaken hebben, variërend van een te hoge bloeddruk tot infectieziekten. Ook kan het een bijwerking zijn van medicijnen. Maar vaak is lawaai de veroorzaker van tinnitus. En je bent de enige niet dat las ik in de reacties.
Wens je veel liefs toe.

rietepietz said...

Nou zeuren over kwalen is natuurlijk iets heel anders dan "het erover hebben", dát is geen zeuren. Het is een nare kwaal die sommige mensen tot zelfmoord drijft( ja ik weet je wel op te vrolijken hoor)
Het lijkt me verschrikkelijk en uitzichtloos om zoiets te hebben. De enige optie lijkt "afleiding"te zijn maar het is natuurlijk doodvermoeiend om altijd je aandacht op andere dingen te móeten focussen. Nou ja, deze reactie houdt dan misschien je aandacht weer even vast... méér kan ik helaas niet voor je doen!

Ria said...

Wat naar Marlou, goed dat je het er wel over hebt.
Kus

Roosje said...

Lieverd, ik vind het heel goed dat je erover schrijft! En je mag het altijd zeggen. Want dan kunnen we er ook knuffels voor terug geven!

Jelle Droeviger said...

Een onuitgenodigd orkest dat in je oren is gaan zitten en niet van ophouden weet.
Wegsturen helpt geen zier.
De muzikanten blijven gewoon doorspelen, maar niemand is daar blij mee...
.
Jelle Droeviger.

Sjoerd said...

Ik heb er ook al jaren last van, de oorzaak bij mij is het werken met zware machines (turbines en generatoren met zo'n 110-130 decibel). Het is compleet irri. Zelfs als het volkomen stil is sta ik op een popconcert. En ook ik heb oortjes.

Hilly Nicolay said...

Ik heb er laatst nog wat over gelezen, heel vervelend Marlou om te hebben lijkt me.

Je mag er best over schrijven, het hoort bij jouw leven.
Ik hoop dat je iets vind waardoor het geluid wat minder wordt, dat je er minder last van hebt.

Heel veel goeds,
Hilly

pourquoi pas ??? said...

Ach lieverd wat erg.
Ik maakte me echt zorgen over je maar wilde ook niet zeiken maar ben blij dat je er weer bent.
Tja je gaat gewoon geven om je blogvriendinnen.
Ik snap helemaal je reden om niet te "klagen" maar wanneer is iets klagen?
Volgens mij zoals je vader het deed.
Op mijn blog deel ik gewoon mee hoe ik mij voel en waar ik tegenaan loop.
Het gaat over mijn leven.
Heb nooit een geheim willen maken van mijn psychische problemen want ik wil mij er niet voor schamen, dat deed mijn familie wel voor mij.
En ik heb nu eenmaal, zoals bijna iedereen, geen facebook leven.

Ik hoop je weer regelmatig te lezen hier en ik hoor vaker over wat jij hebt en dat lijkt mij zo erg.
Ik geen een een hele dikke knuffel. Ik heb je zo gemist.

vilterietje said...

Helemaal eens met anoniem...zilver is soms beter dan goud!

Edward McDunn said...

Oorsuizen, is uitermate irritant, ik heb er ook last van. Uit mijn rechteroor, hebben ze alles verwijderd, dus daar hoor ik niets meer mee, en in mijn linkeroor draag ik ook een gehoorapparaatje.

MelodyK said...

Ach meis toch wat een narigheid... en ja ik weet er zelf iets van omdat ik ooit een vriendin met Ménière had maar zeker ook nadat mijn man enkele jaren geleden plots onderuit ging, men dacht dat Ménière was maar later Tinnitus bleek te zijn. Helaas is dit ook één van de medische zaken waarover nog steeds te weinig bekend is en dus genezing ook niet mogelijk...

heel veel sterkte ermee, knuffel!!

Nietzomaarzooo said...

Wat rot voor je Marlou. Goed dat je erover schrijft en van mij mag je er best over klagen. Het is voor het eerst dat ik dit bij jou lees, dus eigenlijk is klagen een groot woord. Dat je dan toch nog de meeste tijd zo'n goed geluimde vrouw blijft vind ik bewonderingswaardig.

Wens je minder geruis, gesuis en gerommel toe. Wie weet wat de nieuwste technieken voor je kunnen doen. Als je zingt, is het dan minder aanwezig?

Aja said...

Lief zusje, ik leef met je mee want hier spreekt een lotgenoot. Blijkbaar is het erfelijk want Floor heeft het ook. Ik ben er, in het begin, wel eens van in paniek geraakt. Ik reed op de snelweg en het was zo erg dat ik dacht dat ik gek werd. Wat moest ik doen... mijn eerste reactie was: ik zet mijn auto op de vluchtstrook. Maar toen besefte ik: al sta ik er een hele dag, het gaat niet over. Vluchten kan niet meer. Dus doorgaan. Soms kan ik het negeren, maar zodra iemand er over begint hoor ik weer 10 fluitketels in mijn hoofd. Nee, het zit niet tussen onze oren maar ín onze oren. Mijn liefste wens is eens even, al is het maar héél even stilte. Kijken hoe dat ook alweer was. En zeker, het feit alleen dat het niet over gaat kan je héél somber maken. Kop op. Dikke knuf van je zussie.

christiene said...

Lieve Marlou,Fijn dat je er ook weer bent,jou onderwerp had het mijne kunnen zijn,ook ik die akelige piep in mijn oren,je staat er mee op en gaat er mee naar bed je zou zeggen het is een troost als je hoort en leest hoe veel mensen dit hebben.Ik weet hoe je voelt we zijn een soort van lotgenoten,je hebt je hart gelucht en dat is goed!
Lieve Marlou we gaan weer verder met onze piep.
lieve groetjes
Christiene.

Rebbeltje ★ said...

Heel vervelend voor je Marlou
En je mag het vertellen dat wil niet zeggen dat je klaagt...
Misschien helpt het je zelfs om er mee te moeten leven.
Dus praat erover en zeker met je naasten.
Maar wel fijn dat je er weer bent
Groetjes

nicole orriens said...

Wat vervelend dat je deze kwaal hebt. Nooit rust in je hoofd lijkt me heel vermoeiend. Een tijdje terug las ik een boek hierover.

Karel said...

ha die Marlou
dat moet vreselijk zijn , en dat kan alleen iemand die er zelf last van heeft over oordelen
en als ik de reacties lees zijn er wel enkelen
hopelijk kom je er achter of er toch iets aan te doen is pppfffttt
en je klaagt maar hoor , schrijf het van je af

ik weet niet of dit in Chartres is , maar wat je zegt , mooi is het dat glas in lood
fijne middag groet

Jan K. alias Afanja said...

Lijkt me echt gruwelijk als je daar dag en nacht last van hebt. En er is geen ontsnappen aan, heb ik wel eens gelezen en onlangs gehoord van iemand die er last van heeft.
Tja ... je moet ermee leren leven ... Dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Maar mijn ervaring met chronische pijn- en vermoeidheidsklachten is dat er eigenlijk maar één optie is: moedig voorwaarts en er het beste van zien te maken. Ik kan je daar alleen maar sterkte mee wensen.

Marthy said...

Dit lijkt me verschrikkelijk! Af en toe zeuren mag vind ik maar ik begrijp je wel, ik doe het ook heel weinig,

Hans said...

In blog land mist men elkaar best wel.
Nou oorsuizen en piepen is een ramp.
Vooral als je denkt rust te vinden speelt het op. Hans

Mariëlle said...

Lieve Marlou, wat fijn dat je met ons gedeeld hebt waar jij dagelijks mee leeft en je weg in moet vinden. Een teken van vertrouwen en vriendschap. Ik heb geen oplossing, wel de wens dit probleem van je weg willen nemen...nu ik dit weet ga ik je nòg vaker een dikke knuffel geven uit diep respect, begrip en vriendschap XXX, Mariëlle

Mormorsweb.blogspot.com said...

Arme jij. Net een artkel gelezen dat acupunctuur kan helpen. Maar dat heb je vast ook al geprobeerd.

Ferrara said...

Marlou wat een afschuwelijke kwaal. Doodvermoeiend. Er is verschil tussen zeuren en je hart eens luchten, dat laatste kan heus geen kwaad hoor. Maar ik begrijp het wel. Wel fijn dat je de blogdraad weer oppikt, maar ook daarin moet je doen wat jij wilt.

Sjaantje said...

Jeetje Marlou, wàt een narigheid lees ik nu. Het lijkt me afschuwelijk. En zo ongrijpbaar en allesoverheersend altijd aanwezig. Moeilijk hoor.
Je niet willen klagen snap ik goed, met je vader als afschrikwekkend voorbeeld. Toch zie je door hier te lezen denk ik, dat het je ook begrip en steun op kan leveren. Voor wat het waard is, want het gaat er natuurlijk niet van over. Liever nog nam ik het een uurtje, dagje, weekje over. Maar helaas...

Mary said...

Hee Marloutje,
je mag het er altijd over hebben hoor...
Ik wil zelf ook nooit zeuren, maar soms is het beter om het wel te doen.