Gedicht van Hans Andreus

.

Vorige maand werd één van mijn koorvriendinnen 65 jaar. 

Groot feest, inclusief een optreden van Vrouwenkoor Malle Babbe!

Haar geliefde verloofde feliciteerde haar en droeg een gedicht voor.

Misschien ken je het, misschien ook niet.

Ik vind het een mooi gedicht, van de veel te vroeg gestorven dichter Hans Andreus. En daarom geef ik het mee voor het weekeinde! 

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,

vertel dan aan de bomen 

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan de wind,

die in de bomen klimt

of uit de takken valt,

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan een kind

dat jong genoeg is om het te begrijpen.

Vertel het aan een dier,

misschien alleen door het aan te kijken.

Vertel het aan de huizen van steen,

vertel het aan de stad

hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens,

ze zouden je niet geloven.

Ze zouden niet willen geloven dat

alleen maar een man

alleen maar een vrouw

dat een mens een mens zo liefhad

als ik jou.

Hans Andreus

Uit: Al ben ik een reiziger

Extraatje, speciaal voor mijn geliefde verloofde een mooie foto van Lies.
Klik op:  Je bent zo mooi anders

Warmte in huize Weltevree...

.

Je kent echt niemand, die zo hard kan werken als Henry. Hij neemt geen tijd voor koffie, hij gaat maar door en door...

En dan gebeurt het... zaterdag 10 augustus valt Henry met zijn fiets en breekt zijn sleutelbeen...

Ocharm, wat een pijn en wat een narigheid.

Het zal wel "ergens" goed voor geweest zijn: er is ineens weer alle tijd voor koffie! 

Gelukkig is de breuk nu weer helemaal geheeld. Henry heeft zijn kracht weer terug en ... toen ik de afgelopen herfstvakantie in Oostenrijk was kreeg ik een SMS-je: "De eerste radiator hangt!" 
Hij stuurt me ook deze foto op:

En kijk eens wat een prachtige buizenpartij, geheel en al bedacht en gemaakt  en aangelegd door mijn geliefde verloofde:

Vorige week is de ketel officieel aan het werk gezet door een installateur, die Henry een groot compliment gaf! Zoiets heeft hij nog nooit gezien bij een particulier: het laswerk en de afwerking  zijn in één woord: TOP!

Hier nog een onderdeel, van zo'n 60 jaar oud, niet weggegooid, nee... schoongemaakt en weer in gebruik genomen om de aardleiding goed vast te zetten:

Manos de oro! (=gouden handjes!)

Warmte in huis (vervolg)

.

Mijn koude huis en mijn koude botten: dat is waar Henry aan heeft gedacht toen hij besloot om hier in mijn huis een CV aan te leggen.

Dus toen ik ergens begin juni een dag met een vriendin aan het lopen was monteerde Henry de schitterende gloednieuwe REMEHA ketel op de plek waar wij hem bedacht hadden. In de bijkeuken dus...

Kijk eens wat een beauty:

Maar je ziet... er is nog niets, behalve dan de ketel.

Geen waterleiding, geen gas-toevoer, geen buizen en koppelingen... alleen de ketel.

En het duurde dan ook niet lang, om precies te zijn begin augustus, of Henry klom op ladders en boorde zich een hoedje en vijlde en schuurde en laste en deed.

Een hele week heeft hij gewerkt als een paard. 

(Let op de slofjes aan de bovenkant van de ladder:)

Wat betreft dat paard: als Henry iets ophangt, dan kan er een paard aanhangen, dus je snapt: dat zit allemaal wel goed.

(Morgen verder)

Warmte in huis...

.

Ik woon in een oud huis: het is al meer dan 100 jaar oud.

Het kraakt en piept en het doet en vertelt.

Het is een huis met geschiedenis. 

Twee wereldoorlogen heeft het meegemaakt. Er zijn kinderen geboren en mensen gestorven. Er is geleefd!

Spannend, zo'n huis met een verhaal.

Maar er is één ding dat niet zo spannend is: en dat is de kou!

Ik heb geen CV (wel een paar gaskachels)  en het is zo koud aan mijn botten, dat ik er soms helemaal rillerig van ben.

Nou ben ik toevallig verloofd met iemand, Henry dus, aan wie je niet moet zeggen, dat je ergens last van hebt, want dan gaan er bij hem allerlei radertjes draaien en belletjes rinkelen...

En dus... al denkende en rekenende en rinkelende, kreeg ik dit jaar zomaar voor mijn verjaardag een verwarmingsketel, een mooie gloednieuwe REMEHA hoog-rendements-verwarmings-ketel.

En het duurde niet lang of Henry was kind-aan-huis bij diverse bouwmarkten om te lezen en te leren.

Want je denkt toch niet dat hij de aanleg van de verwarming in mijn huis aan een beunhaas toevertrouwt??

Je snapt... dit verhaaltje heeft een staartje en daarom: morgen verder...

Mazzel...

.

Sjonge jonge... wat hebben wij een mazzel gehad!

De herfstvakantieweek in de bergen was schitterend en zonovergoten...

Zonder jas aan de wandel, buiten voor het huisje een lekker wijntje en de kinderen heerlijk aan het spelen... Wat wil je nog meer?

De hele dag buiten in de gezondste berglucht die je je maar kunt voorstellen!

Zo nu en dan houtjes zagen voor het avondvuurtje, want als de zon achter de bergen zakt dan wordt het wel fris. En bovendien koken we op een houtfornuis, dus die houtjes zijn wel nodig!

En toen wij vertrokken waren?? Toen sloeg het weer om.

Koud! Sneeuw! Brrr... Niks aan!

Ik ben blij, dat ik weer thuis ben, hoewel het weer hier ook wel te wensen over laat.

Maar voor mij geldt altijd: Home Sweet Home...

Herfstvakantie

.

Het is bijna herfstvakantie...

Ik vertrek morgenvroeg met dochter en kleinkinderen met het vliegtuig naar...

drie keer raden!

Dus... ik ben een weekje weg...

Geen internet, geen blog, geen mail...

Heerlijk...

Mooie foto van Henry...

.

Hier weer in de serie: mooie foto's van Henry, een foto die hij vorige week van mij nam in Schmallenberg, een schattig stadje in het mooie bergachtige Sauerland.

Waarom is deze foto zo bijzonder:

- Omdat ik nooit ijs eet! Of beter: zo goed als nooit...

- Omdat ik daar zonder jas zit ... (Mijn overleden zus Cecile zei eens: "Lou! Wat heb je een lekkere dikke bovenarmen...")

Komt-ie:

Tralaaaa... ook een hapje?

(foto: Henry Kloostra)

Zwerfvuilambassadeurs...

.

Ik kreeg een gaaf krantenartikeltje toegestuurd, waarvoor dank!

Sja, dat krijg je als je je bezig houdt met het opruimen van de rotzooi op straat.

Dit is het artikeltje: 

Henk! Ik vind het geweldig!!

Vooral doorgaan...

Ik doe mee!

Gunter Demnig

.

Ja... je hebt inmiddels wel gemerkt, dat ik nogal onder de indruk ben van de Stolpersteine.

Letterlijk betekent dat woord: struikelstenen.

Je moet erg je best en moeite doen, om er niet over te struikelen...

Natuurlijk liggen ze niet zo hoog, dat je er je nek over breekt. Ze worden een soort van ingegraven, zo, dat alleen het plaatje goed zichtbaar is en je er bijna over kunt struikelen.

Je mòet dan gewoon even naar het huis kijken, waar de steen voor de deur ligt ingemetseld. Want daar hebben ze gewoond. De Sterns, de Cohens, de ... ja die ook... oh ja en...

De stenen zijn bedacht en ontworpen door een Duitse kunstenaar: Gunter Demnig. Hij is van ná de oorlog, geboren in 1947 en heeft inmiddels zowat overal in Europa struikelstenen gelegd.

Hierboven op de foto legt hij enkele stenen in Utrecht voor het Centraal Israëlitisch Weeshuis, aan de Nieuwe Gracht.

Hier, in dit hele korte filmpje kun je hem aan het werk zien. Rustig en gestaag werkt hij de steen in de stoep, alsof hij niet anders kan...

Wil je meer zien?

Klik dan Gunter Demnig in bij YouTube.

Ikzelf vond dit een mooi filmpje over de kunstenaar:

Stolpersteine

.

Hier, in het bovenhuis, woonde de familie Stern: Trude en haar ouders, Max en Anna Stern.

Haar zusjes: Hanni, Ellen en Ina.

En haar broertje Emil.

Achter die ramen op de eerste verdieping maakte ze haar huiswerk.

En op de tweede verdieping achter het rechterraam was haar kamertje en daar sliep ze en droomde van een heerlijk lang leven...

Totdat ze 13 werd...

En nu... 2014... 72 jaar later...

Op de stoep voor het huis: 7 Stolpersteine.

Je kunt er niet omheen.

Zichrona Livracha: "Moge hun gedachtenis tot een zegen zijn..."

Nettchen Goldschmidt

.

Echt oud ben je niet geworden, maar 71 jaar. 

Slechts 4 jaar ouder dan dat ik nu ben.

Maar dat geeft niet, want je hebt geen verschrikkingen meegemaakt.

Nee... je hebt gewoon in je eigen bed met zicht op de bladeren van je eigen lindeboom in je eigen tuin je ogen voorgoed dichtgedaan.

Gewoon... in je eigen tijd...

De buren, de Sterns, leefden toen nog. Ze zijn naar je begrafenis geweest en een paar weken daarna hebben ze het Nieuwe Jaar ingeluid met "Shana Tova oe Metoeba": een goed en zoet Nieuwjaar...

De kleine Trude was nog niet geboren. Die heeft jou niet gekend. 

Maar toen ze groot genoeg was, mocht ze wel altijd mee naar het Friedhof om een steentje op jouw steen te leggen. 

Ze zocht altijd een mooie gladde uit, een mooi donkergrijs stukje leisteen uit de buurt.

Het was een leuk meisje, die Trude. Ik weet zeker, dat jullie het goed met elkaar hadden kunnen vinden...

Ze hield van zingen en hinkelen. 

En leren? Oh... zo makkelijk: ze hoefde een tekst maar één keer te lezen en dan zat die al in d'r hoofd. Daardoor had ze tijd genoeg om allerlei andere leuke dingen te doen.

Tijd genoeg??

Trude werd niet eens 15, in de bloei van haar leven met wel duizend plannen...